วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 424

เซี่ยอันน่าแลบลิ้น “นี่ไม่ใช่ความผิดฉันนะ”

แผลพวกนี้มันเกิดมาจากเขาทั้งนั้น เสี่ยวอวี้หลินที่กำลังฆ่าเชื้อแผลเอ่ยขอโทษกับเธอว่า “ขอโทษนะฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้”

“นายกับชวีเวยนั่น…..”เซี่ยอันน่าอยากถามว่าตกลงแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไร แต่พอเขาพูดออกมา กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน

การเคลื่อนไหวของมือเสี่ยวอวี้หลินชำนาญมากขึ้น “ฉันกับเขาเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กจนโต”

“เป็นอย่างนี้เองหรอกเหรอ?” เซี่ยอันน่าไม่เชื่อว่าจะง่ายอย่างนี้

“เป็นอย่างนี้แหละ”

ในเมื่อเสี่ยวอวี้หลินพูดขนาดนี้แล้ว เซี่ยอันน่าก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก ง่ายไม่ง่ายอย่างไรแล้วก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ

“เอ้อ…..”

รอบข้างเงียบมาก อยู่ๆเซี่ยอันน่าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนลงจากรถ เสี่ยวอวี้หลินบอกว่ามีสัตว์อยู่แถวๆนี้ แต่เขากลับยังนั่งอยู่นอกรถ ทำไมไม่กลัวเลยสักนิด?

“งั้น นายรีบทำให้เสร็จเถอะ เดี๋ยวมันจะมีสัตว์ป่าออกมาจริงๆนะ….” เซี่ยอันน่าเป็นคนปากมาก คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น

เสี่ยวอวี้หลินเงยหน้า มองเธออย่างจริงจังอยู่นานกว่าจะเอ่ยว่า “เธอเชื่อฉันจริงๆเหรอ?”

“ไม่ควรเป็นงั้นเหรอ?” เซี่ยอันน่าคิดอย่างแปลกใจ ทุรกันดารอย่างนี้มีสัตว์ป่าก็ไม่แปลกหนิ?

“เธอนี่โง่จริงๆ!”เสี่ยวอวี้หลินดีดหน้าผากของเธอ เขาปิดประตูและกลับมานั่งที่ตำแหน่งคนขับ

“ถ้ามีสัตว์ป่าจริงๆ ทำไมต้องสร้างคฤหาสน์ที่นี่ด้วยล่ะ คนเยอะขนาดนี้ ถึงมีรั้วกั้นก็ไม่ยากที่จะบุกเข้ามาใช่ไหม?”

เซี่ยอันน่าคิดอยากรอบคอบอีกครั้งและดูเหมือนว่านี่จะเป็นความจริง “งั้นที่พูดไว้...เมื่อกี้นายโกหกฉันเหรอ?”

“แน่นอน” เสี่ยวอวี้หลินคิดแล้วขำ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงโง่ได้ขนาดนี้ กลัวว่าถ้าเอาเธอไปขาย เธอก็คงจะเอาเงินไปให้คนอื่น

เซี่ยอันน่าโกรธหันหน้าออกไปนอกรถ มองวิวที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“คืนนี้ไม่ต้องกลับเถอะ?” เสี่ยวอวี้หลินที่ขับรถอยู่ จู่ๆก็พูดขึ้น

“นายคิดจะทำอะไร?” เซี่ยอันน่าหันมามองเขาอย่างระวังตัว

เสี่ยวอวี้หลินขับรถอย่างตั้งใจ “ไวน์เมื่อกี้ดื่มแล้วรู้สึกไม่สบายตัว ว่าจะหาที่ดื่มอีกสักหน่อย”

“ฉันไม่เชื่อ!” ถึงเซี่ยอันน่าจะบ้ามาก แต่ก็ให้ความความปลอยภัยกับร่างกายและห่วงตัวเองด้วย

“นายอยากดื่มทำไมฉันต้องอยู่ด้วย?”

“ดื่มคนเดียวจะสนุกอะไร? วันนั้นคุณก็เสียใจไม่ใช่เหรอ? ดื่มคนเดียวยิ่งดื่มยิ่งเสียใจจริงไหม?” เสี่ยวอวี้หลินลดสายตาลง ปกปิดความรู้สึกของตัวเองไว้

เซี่ยอันน่ามองเขาอยู่นาน รู้ว่าวันนี้เขาเจ็บปวดมามาก เธอเองก็เคยประสบกับความสิ้นหวังอย่างนี้มา ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะเห็นใจเขา

แต่เห็นได้ชัดว่าคนที่ทำให้เจ็บปวดได้นั้นเป็นตัวเขาเองและทำไมยังต้องแสดงความเจ็บปวดของเขาต่อหน้าเธอด้วย

“เธอกำลังจะแต่งงาน”

“ฮะ? อะไรนะ?” เซี่ยอันน่าคิดว่าตัวเองหูฝาดไปจึงถามขึ้นอีกครั้ง “ได้อย่างไร วันนี้ไม่ใช่วันเกิดเธอเหรอ? ถ้าพูดว่าจะแต่งงาน ผู้ชายคนนั้นทำไมไม่อยู่ข้างๆเธอ?”

“เธอไม่ได้รักผู้ชายคนนั้น”

“งั้นทำไม……”

“เซี่ยอันน่าไม่เข้าใจเลยสักนิก ในเมื่อไม่รักแล้วทำไมต้องแต่งงาน?

เสี่ยวอวี้หลินฝืนยิ้ม “เธอไปเรียนที่ต่างประเทศอยู่ช่วงหนึ่ง ก่อนนั้นก็เลิกกับฉันไป พอกลับมาเธอก็ท้องแล้ว”

“ท้อง?” เซี่ยอันน่าไม่อยากจะเชื่อ “เรื่องน้ำเน่าอย่างนี้ไม่ได้มีแค่ในละครทีวีหรอกเหรอ?”

“แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว” เสี่ยวอวี้หลินเสียใจมาก ตกลงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นที่นี่เขาไม่อยากจะคิดถึงมันอีก สรุปแล้วเรื่องของพวกเขาสองคนคงเป็นไปไม่ได้อีก!

“นายอย่าเสียใจเลย…” เซี่ยอันน่าไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไรดีกับเรื่องอย่างนี้ อย่างไรเขาก็ถูกสวมเขาแล้วหนิ?

“ใครบอกว่าฉันเสียใจ?” เสี่ยวอวี้หลินเจียดเวลาหันมามอง “เดี๋ยวเลี้ยงเหล้าเธอเอง ไปไม่ไป?”

“เอ่อ….” เซี่ยอันน่าอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองเขาที่เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วอย่างนี้ “ไปก็ไป ใครกลัวใคร?”

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มที่มุมปากและกดเท้าลงเหยียบคันเร่งตลอดทางจนถึงคฤหาสน์

“ดื่มอะไรดี?” เสี่ยวอวี้หลินพาเซี่ยอันน่ามาที่ห้องเก็บไวน์ของเขา ด้านในมีไวน์เก็บไว้อยู่ทุกชนิด

เซี่ยอันน่าหยิบไวน์องุ่นมาไว้ในมือและชั่งใจอยู่สักพัก “อันนี้แล้วกัน ดูแล้วน่าจะอร่อยที่สุด”

เสี่ยวอวี้หลินไม่ได้คัดค้านอะไรและเลือกของตัวเองมาอีกสองสามขวด เซี่ยอันน่าบอกไม่ได้เลยสักขวดว่ามันเป็นประเภทไหนและดีกรีของมันนั้นสูงมาก

สองคนนั่งอยู่โต๊ะในสวนที่ไม่รู้ถูกลากมาจากไหน

“เมื่อก่อนเธอไปดื่มเหล้าที่ร้านทำไม?” เสี่ยวอวี้หลินชูแก้วในมือโยกไปมา มองของเหลวสีทองที่ไหลอยู่ขอบแก้ว

“เพราะผู้ชายห่วยๆ” เซี่ยอันน่าดื่มเหล้าเข้าไปอึกหนึ่งอย่างเหม่อลอย ของเหลวที่หวานหยดทำให้เธอยิ้มออกมา

“เขาพูดตลอดเวลาว่าชอบฉันมากๆแต่สุดท้ายฉันก็เพิ่งมารู้ว่าความจริงแล้วเขามีคนรักมากมายซ่อนอยู่เบื้องหลังฉัน”

“คุณตกหลุมรักผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไร?” เสี่ยวอวี้หลินอดไม่ได้ที่จะดูถูก ขาดผู้หญิงไม่ได้ขนาดนั้นแล้วทำไมเขาไม่เป็นผู้ชายที่เอาแล้วไม่เลือกไปเลยล่ะ?

“ฉันก็ไม่รู้” เซี่ยอันน่าตบเข้าที่หน้าผากพยายามทำให้ตัวเองสร่างเมาขึ้น “บางทีสมองในเวลานี้ก็คงจะเบลอๆเหมือนกับที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้

“ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกจริงๆ”

เสี่ยวอวี้หลินบ่นพึมพำและเริ่มรินไวน์ใส่แก้วหนึ่งตามด้วยอีกแก้วหนึ่ง “ช่างพวกเขาปะไร วันนี้พวกเราไม่เมาไม่เลิก!”

“โอเค ไม่เมาไม่เลิก!”

เซี่ยอันน่ายิ้มและชนแก้วกับเสี่ยวอวี้หลิน ดื่มจนหยดสุดท้าย ไม่รู้ว่าขวดไหนเป็นขวดที่ตัวเองเลือกมาคว้าขวดมาได้ก็ดื่มมันเลย

“อะ นายจะทำอะไร?”

เซี่ยอันน่าเห็นเสี่ยวอวี้หลินเข้ามาใกล้ตัวเองด้วยสติที่เลอะเลือน ใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นปรากฏอยู่ต่อหน้า