วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 426

เซี่ยอันนามองผู้คนและสิ่งของนอกหน้าต่างรถ เธอและเสี่ยวอวี้หลิน คงเหมือนเป็นวิวทิวทัศน์ ที่ผ่านมาชมแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว อีกไม่นานก็จะแยกกัน ไม่ได้พบกันอีกและไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกัน

ก็แค่นี้...... ผ่านมาแล้วผ่านไป......

ไม่รู้ว่าทำไมเซี่ยอันนาคิดถึงเช่นนี้แล้ว เธอก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาในใจ

ไม่รู้ว่าทำไมแต่มันแค่รู้สึกเศร้าลึกๆ เธอไม่อยากที่จะคิดเรื่องนี้ แต่มีเสียงในใจของเธอพูดว่า "ฉันไม่อยากหายไปไปจากเสี่ยวอวี้หลิน ไม่อยาก"

เสี่ยวอวี้หลินมองไปที่เซี่ยอันนาในกระจกหลัง ยัยตัวแสบคนนี้กำลังบิดเสื้อผ้าเอียงศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

ท่าทางซื่อบื่อ จ้องไปข้างนอกอย่างว่างเปล่า เสี่ยวอวี้หลินขับรุเร็วขนาดนี้เซี่ยอันนาจะทันเห็นอะไร? แต่ยังจ้องจริงจังขนาดนี้

เห็นได้ชัดว่ามีหนุ่มหล่ออยู่ข้างหน้าเธอ ให้เธอชื่นชมฟรีและดูแบบสบายๆ แต่เธอเลือกที่จะมองทิวทัศน์ที่พร่ามัวนอกหน้าต่าง

เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อคิดถึงเรื่องนี้และก็เร่งความเร็ว "โอ้ย...... " เซี่ยอันนาอุทาน เซี่ยอันนาถูกเหวี่ยงไปข้างหน้าด้วยแรงเฉื่อยที่เกิดจากเหยียบคันเร่งอย่างกะทันหัน หัวจึงกระแทกกับหน้ารถ

"ทำไมต้องขับเร็วขนาดนี้ด้วย?" อยากตายหรือไง เธออยากตายแล้วทำไมต้องเอาฉันไปด้วย

อีกอย่าง เขามักจะขับรถเร็วแบบนี้เลยหรอ? ขับเร็วขนาดนี้มันอันตราย เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เซี่ยอันนารู้สึกไม่พอใจเสี่ยวอวี้หลินเล็กน้อย

เสี่ยวอวี้หลินรู้ว่าเธออยากจะด่าที่เขาเร่งความเร็วทำให้เธอหัวชนกับหน้ารถ แต่ปฏิกิริยาของเซี่ยอันนาตอนนี้คืออะไร? เธอเอาแต่จ้องมองตัวเองไม่พูดอะไร

เมื่อกี้......ตัวเองยังมีความรู้สึกอยากขอโทษเซี่ยอันนา? ตายแล้ววว

เสี่ยวอวี้หลินไม่ได้พูดอะไร แต่มองไปที่เซี่ยอันนาในกระจกมองหลังและเร่งความเร็วรถอีกครั้ง

"เฮ้ย เธอกำลังทำอะไร? อยากตายก็ไม่ต้องลากฉันไปด้วย!" เซี่ยอันนาไม่เคยอยู่ในรถความเร็วขนาดนี้ เธอเวียนหัวและเธอรู้สึกว่าทุกอย่างในท้องปั่นป่วน รู้สึกอยากอาเจียนทันที

หึ ตัวเองเป็นคนไม่ดีในสายตาเธออยู่แล้ว เซียวหยู่หลินกระตุกที่มุมปากมี ยิ้มหรี่ตาเบาๆอย่างไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง

"ขับช้าๆสิวะ ยังไม่อยากตาย" รถเต็มไปด้วยเสียงโวยวายของเซี่ยอันนา ฟังจนเสี่ยวอวี้หลินรู้สึกรำคาญ

"เฮ้ย เสี่ยวอวี้หลิน......เสี่ยวอวี้หลินขับช้าหน่อยได้ไหม?" พระเจ้า ปกติเสี่ยวอวี้หลินขับรถเร็วขนาดนี้เลยหรอ? แบบนี้มันอันตรายมากจริงๆ

"Shit!" เสี่ยวอวี้หลินมองไปที่เซี่ยอันนาในกระจกมองหลังและด่าออกมา

"ปับ......ปับ...... " เซี่ยอันนาตบหน้าอกของเธอ พยายามระงับความรู้สึกไม่สบายตัว จากการเร่งความเร็วของรถ

มันน่ากลัวจริงๆ เสี่ยวอวี้หลินขับแบบนี้จริงๆหรอ? อันตรายเกินไปแล้ว

"ปกติเธอก็ขับรถเร็วแบบนี้หรอ?" เซี่ยอันนามองไปที่เสี่ยวอวี้หลินด้วยความโกรธเล็กน้อยและพูดด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

ฉะนจะขับรถแบบไหนแล้วมันยังไง เธอกลัวว่าชีวิตจะตกอยู่ในอันตราย ตอนนี้ฉันก็ชะลอตัวแล้ว เธอยังต้องการอะไรอีก ตอนนี้มาถามแบบนี้หมายความว่าไง?

"มายุ่งอะไร?" มองไปที่เซี่ยอันนาด้วยความรังเกียจ

อะไรกัน มาบอกว่าฉันไปยุ่ง?

“เธอไม่รู้หรอว่าขับแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน?”

หึ “รู้แล้วทำไม? ไม่รู้แล้วทำไม?” เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

"เธอรู้ไหมว่าการขับรถแบบนี้อันตรายแค่ไหน ไม่คอดจะรักษาความปลอดถัยให้ตัวเองหน่อยหรอ? นี่คือชีวิตของตัวเองเลยนะ รู้หรือเปล่า" เซี่ยอันนากังวลมาก จนคว้าเสี่ยวอวี้หลินและตะหวาดใส่

คนที่ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยในชีวิตเลยแบบนี้ ไม่เห็นแก่ชีวิตตัวเอง ไม่ช้าก็เร็วต้องเจออุบัติเหตุทางรถยนต์แน่นอน

เซี่ยอันนาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? เธอกำลัง......"เธอเป็นห่วงฉันหรอ?" เสี่ยวอวี้หลินมองไปที่เซี่ยอันนาด้วยดวงตาที่สดใส อยากเห็นสายตาของ เซี่ยอันนา แต่เซี่ยอันนาหลบสายตาจากเขา

"ขับรถดีๆเถอะ!" เซี่ยอันนาไม่ยอมให้รู้หรอกว่าเธอกำลังเป็นห่วงเสี่ยวอวี้หลิน

ถ้าเธอยอมรับ เสี่ยวอวี้หลินคงจะเขินอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงหลบสายตาดีกว่า

"หึ" เสี่ยวอวี้หลินหันกลับไปดูทาง ไม่เถียงกับเซี่ยอันนาเรื่องเมื่อกี้และกลับไปขับรถดีๆ

ทั้งสองคนนั่งอยู่ในรถเงียบสนิท ไม่มีใครพูดคุย

ในไม่ช้า ก็มาถึงโรงเรียนของเซี่ยอันนา เสี่ยวอวี้หลินจอดรถไว้หน้าประตู

"ถึงแล้ว" เสี่ยวอวี้หลินเหลือบมองเซี่ยอันนาในกระจกมองหลังและพูดเบาๆ

ใช่สิ ถึงแล้วรู้ฉันรู้ แต่...... แต่ว่า......เพื่อนร่วมชั้นเยอะขนาดนี้จะให้ลงไปยังไง

เซี่ยอันนามองไปที่เสี่ยวอวี้หลินอย่างกังวลพร้อมกับสายตาขอร้อง "ช่วยขับรถไปข้างหน้าอีกหน่อยได้ไหม......ตรงนี้มีคนรู้จักอยู่เยอะ"

เซี่ยอันนาก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วหลังจากพูด เธอกลัวว่าเพื่อนร่วมชั้นจะเห็นเธอนั่งอยู่ในเฟอร์รารี

และตอนนี้เพื่อนร่วมชั้นหลายคนกำลังมองมาทางนี้ มันเป็นรถเฟอร์รารี่สีเหลืองคันที่สะดุดตามาก

เซี่ยอันนาก้มศีรษะลงเพราะกลัวว่าเพื่อนร่วมชั้นบางคนจะมองเห็นตัวเองผ่านกระจกหน้าต่างรถ ดังนั้นตอนนี้จึงก้มหลบไว้

เป็นช่วงเวลาพักเที่ยงพอดี คนผ่านไปมามากมาย เมื่อมองไปที่เซี่ยอันนาในเวลานี้ แทบจะเอาหัวหมุดเข้าใต้รถ เสี่ยวอวี้หลินเห็นแล้วรู้สึกตลกเล็กน้อย

เสี่ยวอวี้หลินมองไปผู้คนที่กำลังเดินไปมาและพยักหน้า "ได้"

รถเฟอร์รารีสีเหลืองสตาร์ทเครื่องรถ ทำให้ยิ่งดึงดูดผู้ชมจำนวนมาก

"ว้าว นี่เฟอร์รารี่นี่ มันเจ๋งมาก ไม่รู้คนที่นั่งอยู่ในรถยะรู้สึกยังไง" คนที่เดินผ่านไปมาพูดอย่างตื่นเต้น

"หึ แกเนี่ยนะ? อยากนั่งเฟอร์รารี่ ตักน้ำใส่กระโหลกชะโงกดูเงาหน่อยดีไหม?" เพื่อนที่เดินมาด้วยพูดดูถูก

เสี่ยวอวี้หลินจอดรถในที่ที่คนไม่เยอะ เซี่ยอันนามองออกไปนอกหน้าต่าง หลังจากยืนยันว่าไม่มีคนรู้จักแล้ว เธอก็เตรียมบอกลาเสี่ยวอวี้หลิน

"ขอบคุณ......ขอบคุณที่มาส่ง" เซี่ยอันนามองไปที่เสี่ยวอวี้หลินพูดด้วยรอยยิ้ม

ผู้หญิงคนนี้จริงๆเลย ตัวเองหลับนอนกับเธอ เธอก็ไม่พูดอะไร ตอนนี้ตัวเองมาส่งถึงที่ แต่กลับพูดแค่ว่าขอบคุณ?

เป็นไปได้ว่าผู้ชายคนไหนก็ตามพาเธอไปนอนด้วย แล้วแสร้งทำเป็นใจดีมาส่งเธอ เธอก็จะพูดขอบคุณผู้ชายคนนั้นด้วยรอยยิ้มแบบนี้หรอ?

ให้ตายเถอะ!

เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้วค่อนข้างไม่พอใจและไม่ตอบเซี่ยอันนา

"ฉัน......ฉันไปก่อนนะ!" เซี่ยอันนาเห็นเสี่ยวอวี้หลินไม่พูด คิดว่าเขาโอเคแล้วเธอก็เปิดประตู ใครจะรู้ว่าเสี่ยวอวี้หลินคว้าแขนของเธอไว้ทันที

เซี่ยอันนาอุทานออกมา เมื่อเธอหันกลับไปเธอก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ค่อยมีความสุขของเสี่ยวอวี้หลิน

"เธอทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ" เซี่ยอันนาจ้องไปที่เสี่ยวอวี้หลินอย่างโกรธ เขาไปเอาแรงมาจากไหน ทำครั้งที่โดนตัวเธอก็จะรู้สึกเจ็บตลอด

ทำไมถึงมีแรงเยอะขนาดนี้? จับผู้หญิงก็ต้องออกแรงขนาดนี้เลยหรอ? น่าแปลกจริงๆ