วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 429

เซี่ยอันนามองชายที่ใส่ชุดกีฬาตรงหน้า เขาผมสั้นและมีใบหน้าที่หล่อเหลา ความคิดเดียวของเซี่ยอันนาก็คือน่าจะหล่อมาก

"บาร์บีคิวไม่ได้ย่างแบบนี้ มันต้องมีทักษะ"

ทักษะ? แค่ย่างบาร์บีคิวต้องมีทักษะด้วยหรอ? เซี่ยอันนาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และภาพก็ลอยออกมาจากหัว

ในซีรีส์ทางทีวีเชฟนำอาหารไปวางบนตะแกรง จากนั้นจึงพลิกอาหาร รอสักพักแล้วโรยเกลือและทาซอส แค่นี้ก็พร้อมรับประทานแล้วนิ

อีกอย่าง เซี่ยอันนาคิดว่ามันไม่จำเป็นต้องใช้ทักษะอะไรเลย?

"แต่ว่า มันไม่ใช่ย่างแบบนี้หรอ?" เซี่ยอันนางงงวย สิ่งที่เธอทำนั้นถูกต้องเหมือนกับในทีวี

ตงจื่อมองเซี่ยอันนาด้วยท่าทีเฉยเมย ด้วยท่าทางที่ไร้เดียงสาของเซี่ยอันนา หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็ยิ้ม "ดูสิ บาร์บิวคีที่เธอย่างเมื่อกี้มันไหม้หมดเลยไม่ใช่หรอ?”

ที่ปลายด้านหนึ่งของเตาย่างมีบาร์บีคิวรสเลิศของเซี่ยอันนาย่างอยู่ เซี่ยอันนาเหลือบมองไปของตัวเอง จากนั้นเธอก็หัวเราะออกมา และยอมเชื่อคำของตงจื่อ

"จริงด้วย ทำไมถึงไหม้ขนาดนี้?" เซี่ยอันนาโพล่งออกมา พลางย่นใบหน้าด้วยความงุนงง

"เพราะเธอลืมทาน้ำมันไงล่ะ" ตงจื่อหัวเราะเบาๆ หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาน่ารักจริงๆ

เซี่ยอันนายังคงหมกมุ่นอยู่กับอาหารของเธอ เธอก้มลงมองบาร์บีคิวกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตงจื่อรู้สึกว่าถ้าไม่มีคนอยู่รอบๆ เสี่ยอันนาจะเผาเสื้อตัวเองไหม หรืออาจจะย่างโดนนิ้วตัวเองแน่ๆ

เซี่ยอันนาร้องอุทาน เมื่อเธอได้ยินคำพูดของตงจื่อ ตบที่หัวของเธอและแลบลิ้นออกมาให้ตงจื่อ

"ฉันลืมทาน้ำมันนี่เอง โง่จริงๆ" เซี่ยอันนาเขินจนแก้มแดง แถมยังแลบลิ้นออกมา น่ารักจนทำให้ตงจื่อเขินตาม

"แฮะแฮะ ไม่เป็นไร ไม่ต้องอายหรอก คนส่วนมากเวลาย่างบาร์บีคิวก็ชอบทำผิดพลาดเหมือนกัน" น้ำเสียงที่นุ่มนวลราวกับสัมผัสของแสงแดดส่องไปที่หน้าเซี่ยอันนา

"เหอะเหอะ......แล้วของเธอย่างเสร็จแล้วหรอ?" เซี่ยอันนาจ้องมองไปที่อาหารของตงจื่อที่ย่าง แล้วจู่ๆก็พูดอะไรขึ้น

เมื่อเซี่ยอันนาพูดแบบนี้ เธอก็ด่าตัวเองในใจ เซี่ยอันนาเธอเป็นหมูหรอ? ทำไมคิดอยู่แต่กับเรื่องกิน?

ตงจื่อตกตะลึงจากนั้นก็พูดว่า "เสร็จแล้ว อยากลองชิมที่ฉันย่างดูไหม?" เขาหยิบบาร์บีคิวที่ย่างไว้แล้วมาเสียบไม้ส่งให้เซี่ยอันนา

ว้าว ไม่ใช่แค่หล่อแต่ยังมีน้ำใจอีกด้วย ตัวเองแค่ถามว่าย่างเสร็จหรือยัง เขาก็ให้กินเลย เซี่ยอันนาไม่รอช้ารีบรับบาร์บีคิวมาและเอาเข้าปากทันที

เธอไม่รู้ว่าสายตาที่จ้องมองบาร์บีคิวเมื่อกี้มันชัดเจนแค่ไหน จนตงจื่อรู้สึกตะลึงกับท่าทีของเธอเล็กน้อย

ตงจื่อคิดว่าเซี่ยอันนาจะถามวิธีย่างยังไง แต่ไม่ได้คาดคิดว่าเซี่ยอันนาจะถามโดยตรงว่าย่างเสร็จหรือยัง

ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ ตงจื่อจำได้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาน่าจะมาพร้อมกับเสี่ยวอวี้หลิน

เสี่ยวเซ่าเป็นคนที่มาสายที่สุด แถมยังพาเด็กผู้หญิงคนนี้มาด้วย เมื่อเห็นท่าทางกังวลใจของเสี่ยวอวี้หลิน ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาของเขาแน่

ตงจื่อรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงท่าทางโกรธของเสี่ยวอวี้หลิน เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้เห็นสีหน้าของเขาแบบนั้น

น่าสนใจ……

ตงจื่อเห็นเซี่ยอันนากินเร็ว เขาก็ย่างเพิ่มเรื่อยๆ แต่เซี่ยอันนาก็กินราวกับว่าอิ่มไม่เป็น แปปเดียวก็กินหมด แต่ก็ยังไม่เห็นท่าทีที่จะอิ่ม

ตงซีรู้ด้วยว่าทักษะการทำบาร์บีคิวของเขานั้นดีมาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับคนอย่างเซี่ยอันนา เป็นผู้หญิงคนแรกที่กินได้เยอะขนาดนี้

ในขณะที่กำลังกินปีไก่ย่างของตงจื่อในมือก็ถือโทรศัพท์ สายตาของเธอจ้องมองไปที่อาหารที่ยังไม่สุกบนตะแกรง ตงจื่อมองไปที่เซี่ยอันนา และมุมปากของเขาก็กระตุกโดยไม่ได้ตั้งใจนี่คือ......เด็กผู้หญิง? ทำไมเธอกินเยอะขนาดนี้?

หลังจากเซี่ยอันนาสังเกตเห็นการแสดงออกของตงจื่อ เธอก็มองไปที่ตงจื่อด้วยสีหน้าลำบากใจ "ฉันแค่หิวนิดหน่อย งั้น ปีกไก่ย่างนี้ให้เธอกิน" ยื่นปีกไก่ในมือของเธอให้ตงจื่อพร้อมกับพูดออกมา

"เธอกินก่อนเลย เดี๋ยวฉันค่อยกิน" ตงจื่อยิ้มเล็กน้อยและพูดกับเซี่ยอันนา

เซี่ยอันนารู้สึกว่าเด็กชายแสงตะวันตรงหน้าเธอเป็นคนดีจริงๆ "ฉันชื่อ เซี่ยอันนา"

ตงจื่อยิ้ม "เธอ......เรียกฉันว่า ตงจื่อ เสี่ยวเซ่าพวกเขาก็เรียกฉันแบบนี้"

ตงจื่อ? ชื่อค่อนข้างแปลกและเป็นเพื่อนของเสี่ยวอวี้หลิน ไม่คิดว่าเสี่ยวอวี้หลินจะมีเพื่อนที่แสนดีแบบนี้

ดูเหมือนว่าเจ้าชายแบบเสี่ยวอวี้หลิน ยังสู้ตงจื่อที่แสนดีไม่ได้เลย

"เซี่ยอันนา!" เสี่ยวอวี้หลินมองไปเซี่ยอันนาที่กำลังคุยและหัวเราะกับตงจื่อด้วยใบหน้าเคร่งครึมและกำหมัดโดยไม่รู้ตัว

เซี่ยอันนาหิวไม่ใช่หรอ ไปกินบาร์บีคิว? ทำไมถึงไปอยู่กับตงจื่อ แถมยังคุยหัวเราะกับคิกคัก ยัยเด็กคนนี้หัดโกหกหรอ

"หือ?" เซี่ยอันนาได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอและเธอก็หันไปเห็นใบหน้าเคร่งครึมของเสี่ยวอวี้หลิน

"เธอจะกินไหม? บาร์บีคิวที่ตงจื่อย่างอร่อยมาก" เซี่ยอันนายิ้มอย่างมีความสุขโบกบาร์บีคิวในมือของเธอและถามเสี่ยวอวี้หลิน

หลังจากได้ยินคำพูดของเซี่ยอันนา เสี่ยวอวี้หลินด้วยใบหน้าที่เคร่งครึมก็สงบลงเล็กน้อย ยัยตัวแสบยังนึกถึงจะให้ฉันกิน ถือว่ายังมีจิตสำนึก ไม่เสียแรงที่พามาจริงๆ

"เอามาสิ" เสี่ยวอวี้หลินยื่นมือออก เซี่ยอันนาไม่ได้โกรธเมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลินมา แต่รู้สึกว่ามันเจ็บปวดเล็กน้อยที่ต้องให้ปีกไก่นี้กับเสี่ยวอวี้หลิน

แต่เธอก็ยังเดินมา ยื่นปีกไก่ในมือให้เสี่ยวอวี้หลิน จากนั้นก็หันกลับแล้วเดินกลับไป

เสี่ยวอวี้หลินโกรธ ยัยตัวแสบเอาปีกไก่มายัดใส่มือเขา เขาอุตส่ายิ้มให้แต่เธอไม่มีรอยยิ้มตอบเลย จากนั้นก็วิ่งไปหาตงจื่ออย่างมีความสุข

ตงจื่อยิ้มอย่างดีใจ และสังเกตเห็นท่าทีไม่พอใจของเสี่ยวอวี้หลิน เขาก็โค้งงอริมฝีปากของเขา

......

"อีเหยา เดี๋ยวเราไปเดินเล่นกันเถอะ รู้สึกเหมือนไม่ได้ออกไปนานแล้ว" เย่จิงเหยียนกำลังล้างจานในครัวพลางพูดออกมา

ต้วนอีเหยาคิดในใจ เย่จิงเหยียนทำเพื่อ พยายามทำทุกวิธีทางให้ตัวเองมีความสุข เย่จิงเหยียนก็คงเหนื่อยมากแล้ว "เอาสิ ไปเดินเล่นกัน"

ต้วนอีเหยาก็รู้สึกเหมือนกันว่าไม่ได้ออกไปนานแล้ว

“ ปั๊งปั๊งปั๊ง”

"พี่ พี่ชาย เปิดประตู ฉันคือชวูเสวีย"

ในขณะที่ต้วนอีเหยากำลังคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอก็ได้ยินเสียงคนข้างนอกเคาะประตู

หลังจากฟังอย่างระมัดระวังปรากฎว่าเย่ชวูเสวียกลับมาแล้ว

ต้วนอีเหยาลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปเปิดประตูให้เย่ชวูเสวีย "ว้าว พี่อีเหยา คิดถึงพี่มาก"

ทันทีที่ประตูเปิดออกเย่ชวูเสวียก็กอดรัด ต้วนอีเหยาเหมือนปลาหมึก "พี่อีเหยา วูว.......คิดถึงมากจริงๆ"

"หือ? พี่อีเหยา กำลังจะออกไปข้างนอกหรอ?" เย่ชวูเสวียมองไปที่ชุดของต้วนอีเหยาอย่างแปลกใจ ต้วนอีเหยาจะไม่ใส่แบบนี้ที่บ้านนิ

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าชุดนี้กำลังจะออกไปข้างนอก