วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 434

คืนนี้ เธอหลับลึกมาก

ข่าวลือข่าวฉาวต่างๆ ที่อยู่ในอินเตอร์เน็ต หรือในมหาวิทยาลัย เธอไม่สนใจเลยสักนิด

เธอแค่อยากจะนอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่ เพื่อตื่นมาพบกับวันใหม่

แต่ทางด้านของเสี่ยวอวี้หลินต่างออกไป

เขาเอาแต่ถือกระดาษที่เซี่ยอันน่าเขียนไว้ให้ คิดในใจว่า ยัยยนี่คิดว่าทำแบบนี้แล้วเรื่องจะจบหรือ? จะไม่มีอะไรติดค้างแล้วหรือ? โง่สิ้นดี

เสี่ยวอวี้หลินคิดว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง ให้เธอคิดและตระหนักว่า เธอคือผู้หญิงของเขา และไม่ใช่ว่าอยากจะไปตอนไหนก็ไป

เธอกล้าทำให้เขาขายขี้หน้า เพราะฉะนั้นเธอรอรับผลของมันได้เลย

วันรุ่งขึ้น เซี่ยอันน่าตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัวหนักมาก

"โอ้ะ" เธอเตรียมจะลุกจากที่นอน แต่ก็ขาอ่อนล้มลงอีกรอบ คงเป็นเพราะเมื่อวานเธอเดินเยอะเกินไปแน่ๆ และนึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นได้ว่า เธอเดินเท้าเปล่าออกมาจากห้องของเสี่ยวอวี้หลิน ระยะทางก็ไม่ใช้ใกล้ๆ เดินไปได้สักพักก็เจอกับตงจึ อ่า เงินที่ตงจึซื้อรองเท้าให้เธอยังไม่ได้คืนเลย

"อันน่า โทรศัพท์！" ตอนที่เธอกลับมาถึงหอเมื่อวาน เธอเปิดระบบสั่นไว้ เพราะไม่อยากถูกรบกวนอะไรอีก

"อ่อโอเคขอบใจมาก" เธอหันไปกล่าวกับเพื่อนร่วมห้อง

เธอดูหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นชื่อของ เสี่ยวอวี้หลิน อยู่บนนั้น

เซี่ยอันน่าลังเลเล็กน้อยว่าควรรับสายไหม แต่สุดท้ายเธอก็กดรับ

ทันทีที่เธอกดรับสาย ใจเธอก็เต้นรัวๆ

"เซี่ยอันน่า ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาทีล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบออกมาที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยฝั่งตะวันออก เลขทะเบียนรถคือ...." เสี่ยวอวี้หลินพูดรัวๆ

แม้เธออยากจะขัดขืนหรือปฏิเสธมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วเธอก็ทำไม่เคยสำเร็จเลย

"อืม" เซี่ยอันน่าตอบ

เสี่ยวอวี้หลินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ถ้ายัยนั่นไม่พูด เขาคงบุกไปที่หอแน่

"ฉันรอเธอ" เสี่ยวอวี้หลินตอบ

เสี่ยวอวี้หลินที่นั่งรออยู่ในรถมองไปทางสวนดอกไม้อย่างเหม่อลอย

อยู่ๆก็นึกถึงตอนที่ชวีเวยโทรศัพท์มาหา

เซี่ยอันน่าเดินออกมาจากหอ ด้วยใจตุ่มๆต่อมๆ

ยังไม่ทันจะเดินถึงหน้าประตู เธอก้ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งขึ้น

"ขึ้นรถ" เสียยงชายคนนั้นบอก เธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเป้นเสี่ยวอวี้หลิน

น้ำเสียงของเขา ยากมากที่จะปฏิเสธ

"ฉันเอ่อ..ต่อไปนายไม่ต้องมาหาฉันแล้วนะ" เซี่ยอันน่าพูดเสียงเบามาก

"อะไรนะ? เธอไม่ให้ฉันมาหาแล้ว? หรือว่าอยากไปคบกับตงจึแล้ว?" เสี่ยวอวี้หลินถามอย่างหัวเสีย

"ไม่ใช่อย่างที่นายคิด" เธอไม่รู้ว่าเขาคิดไปถึงขั้นไหน แต่อย่างไรซะเธอก็ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิอเรื่องของเธอกับตงจึเลย

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มเยาะ "หรอ? หรือเธอจะบอกว่าที่เธอรับจูบเขาเป็นเรื่องโกหก?"

เหอะ "ขึ้นรถ"

เสี่ยวอวี้หลินกำมือแน่น จนเซี่ยอันน่าไม่กล้าพูดอะไรต่อ ยอมขึ้นรถกับเขาไป

"นี่เธอ พูดความจริงกับฉันหน่อยเถอะ" เสี่ยวอวี้หลินพูดจบ ก็เหยียบคันเร่งอย่างแรงออกไป

"นายจะพาฉันไปที่ไหน" เซี่ยอันน่าพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

"กลับบ้าน"

"ฉันไม่ไป" เซี่ยอันน่ารีบตอบปฏิเสธ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ไป ตอนนี้เรื่องเก่ายังไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย แถมมีตงจึเข้ามาเกี่ยวด้วยอีก

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เซี่ยอันน่ามองหน้าจอ แต่ไม่ได้รับ

"ทำไมไม่รับ? ดูซิว่าผู้ชายคนไหนคิดถึงเธอแล้ว?" เสี่ยวอวี้หลินพูดเหน็บ

"เปล่า ไม่รับ"

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มเย็นๆ รู้สึกดีใจที่เธอไม่ได้กดรับและยังนึกถึงความรู้สึกของเขา แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์ว่า ตงจึเป็นคนโทรมา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

ตงจึเป็นเหล่าพวกพ้องของเขานะ ทำไมต้องทำกับเขาแบบนี้?

เขารู้สึกไม่ชอบใจมาก ที่เห็นตงจึโทรหาเซี่ยอันน่า

"รับซิ ไม่แน่เขาอาจจะมีเรื่องะไรกับเธอจริงๆ" เสี่ยวอวี้หลินกัดฟันพูด

"อืม" เซี่ยอันน่าตอบรับ เธอไม่รู้เลยว่าเธอตัดสินใจผิด

"อ่า!.." รถเบรคกะทันหัน

"ลงรถ" เสี่ยวอวี้หลินไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้จริงๆ ตอนนี้เขาพาเธอออกมาแท้ๆ ยังจะไปกดรับสายจองตงจึอีก

เซี่ยอันน่าไม่รู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"อืม" เธอตอบรับ