วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 433

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ.....

"เสี่ยวอวี้หลิน รบกวนนายซื้อรองเท้าให้ฉันด้วย ฉันจะกลับหอ" เซี่ยอันน่ากล่าวอ้อนวอน

แต่เสี่ยวอวี้หลินก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน มุดหัวเข้าไปในอ้อมกอดเธอ

จากนั้นเขาก็กอดเธอแน่น

"เธอรู้ไหม? ฉันเคยชอบเขามากๆ ชอบมากๆชอบจริงๆ..." เสี่ยวอวี้หลินพูดจบ และเงยหน้ามองเซี่ยอันน่า ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนโดนตีแรงๆที่หัวใจ

"นายหมายถึง ผู้หญิงในงานเลี้ยงคืนนั้นหรือ?" เซี่ยอันน่าพยายามข่มเสียงถามกลับ ผู้หญิงคนนั้นฐานะดี มารยาทก็ดี และเสี่ยวอวี้หลินก็ชอบเธอมาตั้งหลายปี

"เขาเคยพูดกับฉันด้วยนะ ว่าไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม" เสี่ยวอวี้หลินพูดด้วยรอยยิ้ม แต่กลับรู้สึกเศร้ามาก เซี่ยอันน่าเห็นแล้วรู้สึกสงสารจับใจ จึงค่อยๆยื่นมือออกไป แต่ก็ค้างไว้อากาศ และคิดว่า

นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่?

แต่ว่าดูเหมือนมือจะไม่ฟังที่สมองกำลังถาม และกลับดึงเขาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแทน

"ไม่ต้องเศร้า นายเพอร์เฟ็คขนาดนี้ ต้องมีผู้หญิงอีกหลายต่อหลายคนมาชอบนาย" เซี่ยอันน่ากล่าว

แต่เสี่ยวอวี้หลินก็ไม่ได้สนใจคำที่เธอพูด ยังคงพึมพำต่อว่า

"แต่แล้วเธอก็ไปต่างประเทศจริงๆ เหมือนนี่เป็นทดสอบระหว่างเรา เธอไปหลายปี และตอนนี้ก็กลับมาแล้ว แต่เธอไม่ใช่สาวน้อยคนเดิมคนนั้นที่ฉันเคยตกหลุมรักแล้ว เธอกลับมาคราวนี้เพื่อมาบอกฉันว่าจะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น"

เสี่ยวอวี้หลินพูดจบ น้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา

"อย่าเป็นแบบนี้ซิ...." เซี่ยอันน่าไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไร เธอคิดแค่ว่าอยากจะอยู่ข้างๆเขา ไม่ทำให้เขาเศร้าหรือเสียใจอีก

"อันน่า เธออยู่กับฉันได้ไหม? ..." เสี่ยวอวี้หลินเงยหน้ามองเธอ

ใบหน้าของเขาไม่ใช่แค่หล่อแบบผู้ชายหน้าตาดีทั่วไป แต่ใบหน้าของเขาเพอร์เฟ็คและน่าหลงใหล ราวกับถูกแกะสลักมาอย่างปราณีต

"ฉัน..."

ยังไม่ทันที่เซี่ยอันน่าจะพูดจบ โทรศัพท์ของเสี่ยวอวี้หลินก็ดังขึ้น

=เสียงเรียกเข้าเพลงสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ=

"สายลมแห่งฤดูใบไม้ผล?" เซี่ยอันน่าขมวดคิ้ว นี่มันเพลงที่เธอชอบมากที่สุดนี่นา คิดไม่ถึงเลยว่าเขาก็ชอบ

เซี่ยอันน่ารู้สึกไม่ชอบใจเมื่อเห็นชื่อของชวีเวยบนหน้าจอโทรศัพท์

จริงๆเลยนะ พูดถึงปุ๊บก็โทรมาเลย

เสี่ยวอวี้หลินมองที่เซี่ยอันน่าเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปคุยโทรศัพท์

เซี่ยอันน่ายิ้มเย้ย สมเพสตัวเองจริงๆ เป็นแค่ของเล่นของเขา

"เสี่ยวอวี้หลิน ฉันกลับละ" เซี่ยอันน่าเขียนกระดาษโน๊ตไว้ให้เขา ก่อนเดินออกไปจากห้อง

ในใจรู้สึกเจ็บปวดมาก แต่ก็ช่างเถอะ คิดซะว่าเป็นความฝันแล้วกัน

เซี่ยอันน่ารู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งจากทุกคนบนโลก น้อยเนื้อต่ำใจ แม้กระทั่งรองเท้าเธอยังไม่มีใส่

"อันน่า? ใช่เธอไหม?"

ขณะที่เธอยืนอยู่ข้างทาง เมื่อได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอ จึงหันไปมอง และก็ตกใจ

"ตงจึ?" ให้ตายซิจะบังเอิญอะไรขนาดนั้น มาเจอคนรู้จักที่นี่อีก

เธอรีบเปลี่ยนโหมดให้เคร่งขรึมอีกครั้ง

ตอนนี้ เธอไม่ได้ใส่รองเท้า ยืนเท้าเปล่าอยู่ข้างถนน แถมเสื้อที่เธอใส่ก็สกปรกนิดหน่อย เพราะตอนเดินออกจากซอยเมื่อกี้ไม่ทันระวังไปถูกเข้า

ที่นี่เป็นย่านคนไฮโซ จึงไม่มีร้านรองเท้าเล็กให้เธอซื้อ และถึงจะมี แต่ราคาก็หลายพัน

"อันน่า? เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมเดินเท้าเปล่า?" ตงจึมองด้วยสายตาเวทนา จากนั้นเดินเข้าไปใกล้ๆและอุ้มเธอ "แบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าเท้าบาดเจ็บจะทำอย่างไร?"

ตงจึรีบอุ้มเธอขึ้นรถ เมื่อครู่ตอนที่เขาขับรถผ่าน มองเห็นผู้หญิงรูปร่างท่าทางคุ้นๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเซี่ยอันน่า

"ตงจึ อย่าทำแบบนี้" เซี่ยอันน่าหน้าแดง

ท่าทางเขินอายของเธอ ทำให้ตงจึรู้สึกใจเต้นแรง

เขาสะบัดหัวแรงๆ ไปมา และตั้งสติ ไม่ได้ เธอคือผู้หญิงของลูกพี่ เขาจะมาคิดอะไรแบบนี้ไม่ได้

แต่เขาก็รู้สึกไม่ชอบใจเสี่ยวอวี้หลิน ที่ปล่อยให้เซี่ยอันน่าออกมาเดินข้างนอกคนเดียวแบบนี้ แถมยังเท้าเปล่าอีกด้วย

หึ อีกสักพักต้องโทรถามให้ได้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ต้องสั่งสอนเสี่ยวอวี้หลินให้รู้จักรักษาและทะนุถนอมผู้หญิงหน่อย ถึงแม้เสี่ยวอวี้หลินจะเป็นลูกคนมีเงิน แต่อย่างไรซะ เขาก็รับไม่ได้ที่เสี่ยวอวี้หลินปฏิบัติกับเซี่ยอันน่าแบบนี้

"อันน่า เสี่ยวอวี้หลินรังแกเธออีกแล้วใช่ไหม?" ตงจึถาม

"เปล่า ไม่เกี่ยวกับเขา" เซี่ยอันน่าปฏิเสธ เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับเสี่ยวอวี้หลินอีก ยิ่งที่มหาวิทยาลัยเม้าเรื่องเธอกับเสี่ยวอวี้หลินหนาหูขึ้นทุกวัน ตอนนี้เธอไม่อยากรับรู้หรือสนใจเรื่องพวกนี้อีกแล้ว

และในขณะที่ตงจึอุ้มเซี่ยอันน่าอยู่นั่น ทั้งสองไม่ทันสังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมาทางพวกเขาตาเขม็ง

ตงจึพาเซี่ยอันน่ามาลองรองเท้าที่ห้อง แต่ตอนที่ไปถึงก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว และห้างจวนใกล้จะปิดแล้ว

"ตงจึ ขอบใจมากนะ" เซี่ยอันน่ากล่าว และมองรองเท้าที่เธอใส่อยู่ รองเท้าคู่นี้ราคาไม่เบาเลย.... เธอไม่รู้ว่าจะขอบคุณตงจึอย่างไรดี