วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 440

ถ้าไม่อย่างนั้นทุกอย่างก็เสียเปล่า

ทุกอย่างเป็นเพียงโชคชะตา และบางสิ่งก็ถูกลิขิตไว้

อย่างเช่นการมาถึงของเซี่ยอันน่า การที่ใช้เซี่ยอันน่าเป็นเหยื่อในครั้งนี้ ทั้งหมดพี่หกคิดว่าเป็นเพราะชะตากรรม

การต่อสู้กับตระกูลเย่ จะเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนนี้

“พี่หก ไม่งั้นเราล็อคทางออกไว้ไหม” เมื่อเห็นพี่หกเสียใจ เสี่ยวหูจื่อที่อยู่ข้างๆก็พูดอย่างเกลียดแค้น

คนที่ทำให้พี่หกเสียใจยังไม่โผล่มาเลย เขาจะยอมให้ผู้หญิงตัวเล็กๆมาทำร้ายพี่หกได้ยังไง ผู้หญิงที่ไม่มีค่าอะไรเลยกลับทำให้พี่หกเสียใจอย่างนี้ได้ มันไร้เหตุผลจริงๆ และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เสี่ยวหูจื่ออยากเห็น

ดังนั้นเมื่อเขาเห็นท่าทีของพี่หก เขาจึงโกรธเซี่ยอันน่ามากขึ้น

แต่เซี่ยอันน่าไม่รู้เลย ตอนนี้เธอกำลังกายเป็นเนื้อใกล้ปากเสือแล้ว เขาจะทำยังไงกับเธอก็ต้องดูตามอารมณ์ของเขา

ส่วนซานซาน เขาก็เป็นแค่คนที่อยู่ในวงการนี้ แต่เมื่อเทียบกับพี่หกแล้ว เขาก็ยังรั้งท้ายอยู่มาก

เสี่ยวอวี้หเสี่ยวอวี้หลินก็อยู่แต่ในโลกธุรกิจ ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจเรื่องเวทมนต์เหล่านี้

“ไม่ต้อง ให้พวกเขาหาวิธีออกไป” พี่หกโบกมือให้เสี่ยวหูจื่อ แสดงออกว่าเขาจะไม่ทำอะไรผลีผลาม ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา และเพราะอย่างนี้ เสี่ยวหูจื่อจึงแอบคิดในใจ ไม่งั้นหรือว่าเขาจะไปขวางทางดี เขาไม่สามารถทนเห็นเจ้านายได้รับผลกระทบจากอารมณ์ของคนอื่นได้

“เสี่ยวหูจื่อแกจะไปไหน” เมื่อเห็นเสี่ยวหูจื่อเดินไปข้างหน้าโกรธๆ พี่หกก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ ดังนั้นจึงรีบห้ามเสี่ยวหูจื่อไว้

“ไม่มีอะไรลูกพี่ ผมแค่จะไปเข้าห้องน้ำ” เสี่ยวหูจื่อรู้ว่าพี่หกจะพูดอะไร แล้วเขาจะยอมรับได้ยังไงว่าตัวเองตั้งใจจะไปขวางทางพวกเขา

หลังจากที่ลูกพี่สอนเวทมนตร์เขามา ก็ย้ำกับเขาว่าอย่าเอาสิ่งนี้ไปทำร้ายคนอื่น แต่ก็ไม่ได้บอกว่าห้ามเอาสิ่งนี้ไปขัดขวางคนเลวนี่นา

ในสายตาของเสี่ยวหูจื่อ ใครที่ทำให้ลูกพี่ไม่มีความสุขก็เป็นคนเลวทั้งนั้น และใครที่ทำให้ลูกพี่มีความสุข ก็เป็นคนดี

ทฤษฎีนี้เป็นทฤษฎีของเขาเอง แต่บางครั้ง เสี่ยวหูจื่อก็เป็นคนเอาแต่ใจอย่างนี้ ตั้งแต่เขาติดตามลูกพี่มา เขาก็เป็นแบบนี้มาตลอด

“โอเคเสี่ยวหูจื่อ อย่าก่อเรื่อง” เมื่อเห็นท่าทางของเสี่ยวหูจื่อ พี่หกก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ จึงไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดทำอะไรอยู่

เสี่ยวหูจื่อไม่สนใจคำเตือนของพี่หก เข้าไปตรงหน้าบริเวณเวทมนต์ เพื่อจะทำอะไรบางอย่าง หลายปีมานี้เขาแทบไม่ได้มาทำอะไรตรงนี้เลย และพี่หกก็ไม่ยอมให้เขามายุ่งเกี่ยวกับตรงนี้

ใจเขาเข้าใจดี ว่ากลัวเขามาทำอะไรให้มันวุ่นวาย และกลัวว่าเขาจะติดกับดักเวทมนต์ซะเอง

ก่อนหน้านี้เขาก็ทำเรื่องอย่างนี้มานับไม่ถ้วน และสุดท้าย ก็เป็นพี่หกที่หาวิธีช่วยเขาออกมา เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง

แน่นอนว่าสิ่งที่พี่หกกังวลไม่ใช่ไม่มีมูล แต่เพราะว่ามันเกิดขึ้นมาก่อน

เสี่ยวหูจื่อเดินมาจนถึงบริเวณเวทย์บังตา เขาค่อยๆใช้มือผลักเบาๆ และหยิบหินโยนเข้าไปในนั้น เมื่อเห็นตำแหน่งทางเข้าหลัก เขาก็เอาต้นไม้สลับทีกัน

พอเป็นอย่างนี้ก็เท่ากับว่าใช้เวทมนต์ไปแล้วสองอย่าง

ถ้าเป็นคนปกติแน่นอนว่าออกไปไม่ได้ นอกจากจะเป็นคนอย่างพี่หกเท่านั้น

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จ เขาก็มองซานซานกับเซี่ยอันน่าในกรงเวทมนต์ พร้อมคิดในใจว่า หาวิธีแก้มนต์เองเถอะ

คาดว่าถึงจะให้เวลาสองคนนี้อีกสิบวัน เขาก็ออกมาไม่ได้ ใครสั่งให้ผู้หญิงคนนี้ทำให้พี่หกโกรธกัน สมควรโดนแล้ว

เสี่ยวหูจื่อมีอคติต่อเซี่ยอันน่า แต่ก็เหลือบมองเธอนิดนึง ก่อนจะเดินจากไป

เสี่ยวหูจื่อสามารถมองเห็นพวกเขา แต่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นเสี่ยวหูจื่อ เพราะเวทย์เหล่านี้บังตาพวกเขาหมดแล้ว

“ซานซาน คุณชื่อซานซานใช่ไหม” เซี่ยอันน่าลองพูดดูอย่างไม่แน่ใจ เพราะเมื่อกี้ถึงแม้เธอจะได้ยินเขาพูดชื่อตัวเองโดยบังเอิญ แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าจะเรียกเขายังไงดี

“ใช่” ซานซานหงุดหงิดใจมาก เขาหวังว่าเซี่ยอันน่าจะเงียบลงได้ ไม่ใช่พูดจ้ออย่างตอนนี้

ตอนนี้ซานซานหาทางออกไม่เจอ และไม่รู้ว่าบริเวณบังตาอยู่ตรงไหน เขาไม่มีเบาะแสอะไรเลยอยู่ในหัว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกร้อนใจ และไม่มีวิธีคุมมันได้ ทุกอย่างที่เขามีในตอนนี้ มันต้องเดิมพันด้วยชีวิต

เดิมทีเขาคิดว่างานในครั้งนี้จะทำให้เขาได้เงินมาก้อนหนึ่ง แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ ปัญหาในครั้งนี้มันยากเกินกว่าจะจัดการ ยิ่งเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว จริงจัดการได้ยากกว่าเดิมมาก

เรื่องพวกนี้จึงทำให้ซานซานค่อนข้างไม่อยากคุยกับเซี่ยอันน่าอีก แต่เธอก็ยังหาเรื่องคุยกับเขาไม่หยุด

“เมื่อก่อนนายเคยเจอเวทย์อย่างนี้ไหม” เซี่ยอันน่าไม่รู้ว่าจะถามคำถามนี้ยังไงดี แต่ความหมายก็ประมาณนี้ เธอคิดว่าเธอถามได้ชัดเจนแล้ว

“เมื่อก่อนหรอ ตอนไหนล่ะ แน่นอนสิ” ซานซานจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อได้ยินเซี่ยอันน่าพูดถึงเวทมนต์ เขาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เวทมนต์เป็นเรื่องมหัศจรรย์ และเขาก็เคยชอบสิ่งนี้มาก

แต่วันนี้เมื่อเขาได้มาเจอกับปรมาจารย์ เขาจึงไม่สามารถคลายเวทย์ได้ง่ายๆ

“ฉันจะลองดู” เมื่อเดินตรวจมาหลายรอบ ซานซานก็รู้สึกว่ามีลมหายใจพัดเข้ามา สัญชาตญาณและประสบการณ์บอกเขาว่า ตรงนี้เป็นบริเวณทางออก

“ฉันช่วยคุณทำอะไรได้บ้าง” เซี่ยอันน่ามองไปที่ซานซานที่กำลังรีบร้อนอยู่ เธอจึงรู้สึกว่า ถ้าเธอไม่ช่วยก็ดูไร้น้ำใจเกินไป

ซานซานมองเซี่ยอันน่า “ไม่ต้องผมจัดการเอง”

เซี่ยอันน่ายืนเงียบสงบอยู่ข้างๆ เธอมองดูเขาคลายเวทมนต์ สำหรับเรื่องนี้เซี่ยอันน่าก็รู้สึกแปลกใจมาก

ทั้งสองคนกำลังพยายามคลายกับดักเวทมนต์ เพื่อที่จะออกไป ในขณะที่เสี่ยวอวี้หเสี่ยวอวี้หลินกับตงจื่อ ก็กำลังเหงื่อตกอย่างร้อนรน ไม่รู้จะทำยังไงดี

ตอนนี้เซี่ยอันน่ากับซานซานควรจะออกมาจากห้องใต้ดินแล้ว แผนที่นี้แสดงระยะห่างระหว่างพวกเขา