วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 442

เซี่ยอันน่ารู้สึกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เธอคิดถึงประสบการณ์ของเธอในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

เปรียบได้กับภาพยนตร์ถูกลักพาตัว ถูกนำไปประมูล ถูกขังอยู่ห้องใต้กิน และถูกเข้าไปติดอยู่ในพลังเวทย์

ในขณะนี้ เซี่ยอันน่ารู้สึกเหมือนได้เห็นท้องฟ้าอีกครั้งหนึ่ง

เธอค่อยๆเดินไปที่ข้างหน้าของเสี่ยวอวี้หลินทีละก้าว และพูดเบาๆว่า “ไม่เจอกันนานนะ ！”

ถึงต้องพูดว่าไม่เจอกันนานเลยเหรอ ? บางทีอาจจะดูเกินจริงไปหน่อย แต่จริงๆแล้วก็แค่ไม่ได้เจอหน้ากันไม่กี่วันเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ในครั้งนี้ ทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกราวกับว่าผ่านมาหลายศตวรรษแล้ว นี่เป็นเพียงการรอคอยที่ยอดเยี่ยมมาก รอคอยจนแทบจะทำให้ความรู้สึกของคนพังทลาย

“เด็กน้อย คุณสบายดีไหม ?” เสี่ยวอวี้หลินหงุดไปชั่วขณะ และในที่สุดก็จ้องมองไปที่เซี่ยอันน่าด้วยแววตารักใคร่

สองสามวันมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนไม่หลับเพื่อผู้หญิงคนนี้ เขาใช้พลังของตัวเองเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง เขาคิดมาเสมอว่าควรจะใช้พลังของตัวเองในเวลาที่เหมาะสมในอนาคต

แต่ว่า ในครั้งนี้ เพียงเพื่อเซี่ยอันน่า เขาเกือบจะใช้ทรัพยากรทั้งหมดของเขา ถึงแม้ว่าตงจื่อจะเคยเกลี้ยกล่อมเขา ไม่ให้เขาใช้ทรัพยากรทั้งหมดนั้นในเวลานั้น

แต่ เขาก็ยังกลัวว่าจะมีอะไรผิดพลาด ดังนั้น ถ้าหากครั้งนี้ซานซานไปช่วยเซี่ยอันน่าออกมาไม่ได้ เขาก็ยังมีวิธีที่สอง หรือวิธีที่สาม สำหรับเซี่ยอันน่าแล้ว เขามักจะทำให้เธอมีความรู้สึกสบายใจ

“คุณสบายดีไหม ?” เซี่ยอันน่าพูดประโยคนี้จบ เธอก็รู้สึกว่ามีน้ำตาไหลลงมาที่มุมตาของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดแบบนี้กับผู้ชาย

“ยังโอเค แค่ได้พบคุณ ทุกอย่างก็เพียงพอแล้ว”เสี่ยวอวี้หลินพูดแบบนี้ จากนั้นก็เดินไปข้างๆเซี่ยอันน่า จากนั้นก็กอดเธอ

เซี่ยอันน่าได้กลิ่นยาสูบอย่างรุนแรงบนตัวเขา ซึ่งมันทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกงงงวยเล็กน้อย เมื่อก่อน เธอไม่เคยเห็นเสี่ยวอวี้หลินสูบบุหรี่ กลิ่นบุหรี่ในวันนี้ ทำให้เธอรู้สึกงงงวยเล็กน้อย ทั้งหมดนี้มันทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมาก

“คุณสูบบุหรี่ ?”เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วเล็กน้อย มีร่องรอยของความวิตกกังวลเล็กน้อย ความวิตกกังวลนี้ เมื่อมองไปในตาของเสี่ยวอวี้หลิน นอกจากนี้ก็ยังมีกลิ่นอื่นๆอีก

“ในช่วงสองสามวันมานี้ ผมสูบไปสองสามครั้ง” เขายิ้มเบาๆ รอยยิ้มเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่เมื่อได้เห็นเซี่ยอันน่าความรู้สึกก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

บังเอิญว่าในเวลานี้เสี่ยวอวี้หลิน เขาหาวออกมา แสดงความเหนื่อยล้าทั้งหมดออกมาอย่างชัดเจน

“ขอบคุณนะ” นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยอันน่ายื่นมือออกมา และกอดเสี่ยวอวี้หลินแน่น

สำหรับเสี่ยวอวี้หลิน เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเซี่ยอันน่าจะเริ่มกอดเขาก่อน นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน

อย่างไรก็ตาม ฉากนี้ดูคุ้นเคยมาก ราวกับว่าเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว แต่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั้น เขาจำไม่ได้จริงๆ ว่าสรุปแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

“เสี่ยว ในเมื่ออันน่ากลับมาแล้ว งั้นผมไปก่อนนะ” ตงจื่อไม่อยากเห็นฉากแบบนี้ต่อไปแล้ว

และในครั้งนี้ เขาก็มองออกว่า เสี่ยวอวี้หลินชอบเซี่ยอันน่าจริงๆ

ท้องฟ้าสีเหลืออ่อน ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าในยามบ่าย และมีสีเทาแทรกมาเล็กน้อย

เซี่ยอันน่ากอดเสี่ยวอวี้หลินไว้แบบนี้ ราวกับว่าพวกเขาจะหยุดนิ่งมองกันอย่างเงียบๆภายใต้ท้องฟ้ายามบ่าย

เซี่ยอันน่าลูบคิ้วของเสี่ยวอวี้หลินเบาๆ และพูดเบาๆว่า “คิ้วของคุณ ！”

แตะไปที่ขนตาของเขาและพูดเบาๆว่า “ดวงตาของคุณ”

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มเล็กน้อย มองไปที่หน้าของเธออย่างงุนงง และใช้นิ้วลูบไปที่ใบหน้าของเธออย่างเบาๆ และพูดว่า “ใบหน้าของคุณ”

ต้นฟีนิกซ์ข้างๆ ตั้งเรียงรายกัน

มีความโรแมนติกแบบหนึ่งของ “ถนน Tonghua Wanli และบทสนทนาที่ไม่รู้จบ” และทั้งหมดนี้เป็นทิวทัศน์ที่พี่หกแก้ไข้ไว้บนถนนเฟิงหลิงให้ใกล้เคียงกับห้องใต้ดิน และมักจะได้การสวดภาวนาจากผู้คน

เคยมีคนบอกว่า ถ้าไม่เคยไปเดินเล่นใต้ต้นฟีนิกซ์บนถนนเฟิงหลิง ก็ไม่นับว่ากำลังคบกันอยู่

ในเวลานี้ สำหรับเซี่ยอันหนานแล้ว มันคือความสุข และยังเป็นฉากที่เธอจะคิดถึงที่สุดในชีวิตอีกด้วย

ในความมืด มีดวงตาสีม่วงคู่หนึ่งกำลังจ้องไปที่ชายหญิงคู่นั้น ดวงตาของเขาน่าหลงใหล ราวกับภูติปีศาจในยามค่ำคืนที่น่าอัศจรรย์

“ลูกพี่ พวกเราไม่ไปเหรอ ?”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”พี่หกพูดพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก “เสี่ยวอวี้หลินชอบผู้หญิงคนนี้มากกว่าที่ฉัน

คิด การจับผู้หญิงคนนี้ ถือเป็นจุดอ่อนของเสี่ยวอวี้หลิน เกม มันต้องเล่นช้าๆ ถึงจะสนุก”

สำหรับคำพูดเหล่านี้ เสี่ยวหูจื่อแสดงท่าทางที่ไม่ค่อยเข้าใจ

แน่นอนว่า พี่หกก็ยังตั้งใจจะให้เสี่ยวหูจื่อเข้าใจ เขายิ้มและถอยหลังไปสองก้าว เข้าไปสู่ในความมืด

และทั้งสองคนทางนั้นยังอยู่กับโลกของตัวเอง จนไม่ทันสังเกตการมีอยู่ของพี่หกเลย

เสี่ยวอวี้หลินบอกว่าจะส่งเซี่ยอันน่ากลับไปพักผ่อน อันน่าก็ไม่คิดอะไรมาก ขึ้นไปบนรถและหลับตาพักผ่อน

“ถึงแล้ว ลงรถเถอะ”

ครึ่งหลับครึ่งตื่น เมื่อเธอได้ยินเสียงของเสี่ยวอวี้หลิน จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นและมองออกไปหน้าต่างรถ

เอ๊ะ นี่ไม่ใช่โรงเรียนเหรอ

เธอเงยหน้ามองเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าถามว่า “ทำไมถึงไม่ส่งฉันกลับไปที่โรงเรียน ?”

เสี่ยวอวี้หลินพูด ลางเอนตัวไปช่วยเซี่ยอันน่าปลดเข็มขัดนิรภัย เขาอดไม่ได้ที่จะพาเธอออกจากรถ และกลับมายังอพาร์ตเมนต์ของตัวเอง

เซี่ยอันน่าเหนื่อยมากจริงๆ และไม่ได้คิดจะต่อต้าน

เธอในตอนนี้ แค่อยากนอนอยู่บนเตียง และหลับไปสามวันสามคืน

หลังจากอาบน้ำ เซี่ยอันน่าก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นไส้กรอกย่าง

ตามกลิ่นหอม เซี่ยอันน่าเดินมาถึงห้องครัว จากนั้นก็เห็นเสี่ยวอวี้หลินในผ้ากันเปื้อน กำลังทำไข่ดาวและแซนวิส

ท่าทางที่ดูยุ่งเหยิงของเสี่ยวอวี้หลิน ทำให้เซี่ยอันน่าทนดูต่อไปไม่ได้ เธอเดินไปหยิบตะหลิวและพูดว่า “ฉันทำดีกว่า”

“ไม่ได้ นี่เป็นอาหารเย็นที่ผมเตรียมให้คุณ คุณไปรอกินดีกว่า”

เสี่ยวอวี้หลินยืนกราน เซี่ยนอันน่าทำอะไรไม่ถูก จึงทำได้เพียงไปนั่งอยู่ข้างๆ มองเสี่ยวอวี้หลินที่ยังคงวุ่นวายต่อไป

ในที่สุด ระหว่างที่เซี่ยอันน่าหาว เสี่ยวอวี้หลินก็ยื่นจานอาหารทั้งสองมา

เอ่อ........

“เป็นยังไงบ้าง หอมมากใช่ไหม ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าจึงทำได้เพียงกลืนความจริงไว้ในท้องเธอเท่านั้น

ภายใต้การจ้องมองอย่างจริงจังของเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าจึงหยิบแซนวิสขึ้นมา และกัดไปหนึ่งคำ

“รสชาติเป็นยังไงบ้าง ?”

ผิวด้านนอกของแซนวิสตกลงมา และดูแข็งไปหน่อย แต่ข้างในไม่เลวเลย

“อืม อร่อย”

หลังจากได้รับคำชมจากเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็ยิ้มราวกับเป็นเด็ก

“ดูเหมือนว่าปมจะมีพรสวรรค์ในการเป็นเชฟ อาหารเช้าวันพรุ่งนี้ ผมจะแสเดงบางอย่างให้คุณ ทำ........”

เมื่อเสี่ยวอวี้หลินหันกลับมา ก็พบว่าเซี่ยอันน่ากำลังร้องไห้อยู่

“คุณ.....คุณเป็นอะไร ? ถ้ารู้สึกว่ามันแย่ ก็อย่ากินเลย”

เซี่ยอันน่ารีบส่ายหัว ยิ้มและพูดว่า：“ อร่อยมากเลย คุณดูสิ ฉันกินจะหมดแล้ว”

“ถ้างั้นทำไมคุณถึงร้องไห้ล่ะ ?”

เมื่อก้มหน้าลง ในใจของเซี่ยอันน่ารู้สึกอึดอัดมาก

เธอกับเสี่ยวอวี้หลินเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน เขาพยายามอย่างมากเพื่อที่จะช่วยตัวเธอเอง

แล้วลูกพี่ลูกน้องชายล่ะ ? เพื่อประโยชน์ในการพนัน เขาจึงขายตัวเองให้กับการเปลี่ยนแปลงแบบนั้น หรือว่าเขาไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยเหรอ เขาไม่ห่วงตัวเองบ้างเลยเหรอ ?

แต่ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็ยังเป็นญาติทางสายเลือดกัน ！

เซี่ยอันน่ารู้สึกแย่ขึ้นเรื่อยๆ และสุดท้ายเธอก็ร้องไห้จนตาแดง