วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 444

“ไม่ใช่ไม่ใช่ ผมแค่พูดไปเรื่อย คุณอย่าใส่ใจเลย เรื่องที่ทำในวันนี้มันรู้สึกดีมาก และฉันจะต้องไปดื่มกันต่อ”

“ดื่มเหล้า ผมประหม่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

“งั้นก็ไปร้านเหล้าป่ะ ไปกัน ！”

ชายร่างใหญ่ทั้งสองไม่ได้พูดถึงเรื่องอื่นมากนัก แต่พวกเขาต่างรู้ดี ความอึดอัดก่อนหน้านี้ มันได้หายไปหมดแล้ว

วันรุ่งขึ้น——

เสี่ยวอวี้หลินไปหาเซี่ยอันน่า และเชิญเธอไปทานอาหาร

“เฮ้ คุณช่วยผมมาตั้งขนาดนี้ อาหารมือนี้ผมเลี้ยงเอง”

“เรื่องการจ่ายให้ ให้ฝ่ายชายเป็นคนจัดการเถอะ”

“แต่ว่า..........”

เขายื่นมือมาปิดริมฝีปากของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินถอนหายใจและพูดต่อว่า：“ ไม่ต้องห่วง ยังมีเวลาให้คุณได้ตอบแทนอีก”

หลังจากเสี่ยวอวี้หลินพูดจบ เขาก็ใช้นิ้วลูกริมฝีปากของเซี่ยอันน่า

สัมผัสที่หยาบกร้าน ทำให้ร่างกายของเซี่ยอันน่าสั่นเทา เธอรีบก้าวเท้าถอย เพื่อเว้นระยะห่างระหว่างสองคน

“โอเค ไม่แกล้งคุณแล้ว ลงรถเถอะ แล้วผมจะพาคุณไปทานของอร่อยๆ ”

เซี่ยอันน่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็นั่งลงข้างๆเสี่ยวอวี้หลิน ด้วยท่าทางสงบโดยไม่แสดงท่าทางเหมือนโจรแบบเมื่อกี้

เมื่อเสี่ยวอวี้หลินเห็นท่าทางเธอ ก็ถามด้วยความแปลกใจว่า “ครั้งนี้ทำไมคุณไม่หลบหลีกเลี่ยงล่ะ ?”

เซี่ยอันน่าพูดขณะคาดเข็มขัดนิรภัยว่า：“ ข้างนอกข่าวแพร่กระจายไปขนาดนั้นแล้ว พูดเพิ่มอีกสักหน่อย ก็คงไม่เป็นไรหรอก”

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงประโยคธรรมดา แต่เมื่อเสี่ยวอวี้หลินฟังแล้วก็รู้สึกทุกข์ใจ

พวกเขาสองคนเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน เสี่ยวอวี้หลินรู้ว่า เธอเป็นผู้หญิงที่ขี้ขลาด และชอบปกปิดอารมณ์ของเธอไว้ในส่วนลึกของจิตใจ

ถ้าเธอสามารถพูดแบบนี้ออกมาได้ แสดงว่าเธอเคยมีเรื่องที่หนักใจกว่านี้มาก่อน

แต่ในโรงเรียนนี้ มีคนใจร้ายมากมายขนาดนี้เลยเหรอ ?

ดูเหมือนว่า ตัวเองจะยังรู้จักเซี่ยอันน่า ไม่มากพอ

แววตาของเขามืดมนลง เสี่ยวอวี้หลินเหยียบคันเร่ง และขับรถออกไป

เสี่ยวอวี้หลินรู้ว่า ถ้าไปร้านระดับไฮเอนด์จะต้องทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกอัดอัด ดังนั้นครั้งนี้ เขาจึงพาเซี่ยอันน่าไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่พิเศษ สภาพแวดล้อมหรูหรา และบรรยากาศดี

มันก็เป็นสิ่งที่ถูกจัดเตรียมไว้ แต่เซี่ยอันน่าก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งอะไรขนาดนั้น ในขณะที่ทานอาหาร จิตใจเธอก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ทำไมทานข้าวแล้วยังไม่มีความสุขอีกล่ะ ยังคิดถึงข่าวลือเหล่านั้นอยู่เหรอ ?”

เซี่ยอันน่าส่ายหัวและพูดว่า：“ เมื่อวานฉันเจอลูกพี่ลูกน้องชายแล้ว”

เมื่อคิดถึงชายที่ร้องตะโกนเสียงดังคนนั้น เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกขยะแขยยง อาหารที่อยู่ตรงหน้า ก็ไม่มีความน่าสนใจอีกเลย

ไม่แปลกใจที่เซี่ยอันน่าทานอย่างไม่มีความสุข ที่แท้ก็มีคนมาสร้างความลำบากให้เธอ

อย่างไรก็ตาม ต่อไปนี้เขาคงไม่กล้าปรากฎตัวต่อหน้าเซี่ยอันน่าแล้ว ไม่อย่างนั้น เขาจะตัดนิ้วทั้งเก้านิ้วที่เหลือทิ้ง !

ร่องรอยของความโหดร้ายปรากฎขึ้นในดวงตาของเขา แต่เสี่ยวอวี้หลินก็ปกปิดมันอย่างดี โดยไม่ทำให้เซี่ยอันน่ารู้

เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วครุ่นคิดสักครู่และถามว่า：“ คุณว่า มีวิธีใดบ้าง ที่จะเปลี่ยนความชั่วร้ายให้กลับมาเป็นปกติดีได้ ?”

เสี่ยวอวี้หลินส่ายหัว และพูดว่า：“ ถ้าติดการพนัน คนๆนี้ก็ช่วยไม่ได้แล้ว ก็คงต้องรอให้ครอบครัวพังทลาย”

ถึงแม้ว่าเซี่ยอันน่าจะพูดถ้อยคำที่โหดร้ายกับลูกพี่ลูกน้องชาย แต่เธอก็ยังคงจดจำเขาไว้ในใจ

เมื่อนึกถึงความดีก่อนหน้านี้ของเขา ในใจก็ยิ่งรู้สึกแย่

“จริงๆแล้วเมื่อก่อนลูกพี่ลูกน้องชายฉันเป็นคนดีมาก เขาดีกับฉันมาก แต่เขาถูกเพื่อนชักนำไปทางไม่ดี ถึงเข้าไปพัวพันกับเรื่องแย่ๆแบบนี้”

แต่เสี่ยวอวี้หลินก็ไม่อยากจะเชื่อ เขาส่ายนิ้วและพูดว่า：“ คุณไม่จำเป็นต้องปกป้องเขาแล้ว คนแบบนั้น เลวไปถึงกระดูกแล้ว ช่วยไม่ได้แล้ว”

หลังจากได้ยินคำพูดของเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าก็ไม่พูดอะไรต่อ แต่สีหน้าของเธอแสดงความหดหู่ออกมา

นี่เป็นมื้ออาหารใหญ่ที่เสี่ยวอวี้หลินเตรียมให้เซี่ยอันน่า เขาไม่อยากถุูกหมาแมวมาพังมันลง เขาตบมือของเซี่ยอันน่าและพูดว่า：“ อย่าอารมณ์เสียกับคนแบบนั้นเลย รีบทานเถอะ อีกเดี๋ยวผมจะพาคุณไปดูหนัง”

ในเวลานี้เซี่ยอันน่าจะยังมีอารมณ์ที่ไหนไปดูหนัง เธอพยักหน้าแต่ในใจก็ยังคงเหม่อลอย

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าเป็นแบบนี้ เสี่ยวอวี้หลินก็ยิ่งรู้สึกเป้นทุกข์มากขึ้น

ยัยผู้หญิงโง่ใจดีคนนี้ คนอื่นทำกับเธอขนาดนี้แล้ว เธอยังมีใจคิดถึงคนอื่นอยู่อีก

เธอเป็นแบบนี้ จะเจ็บปวดได้อย่างง่ายดาย

แต่เมื่อมีเขาอยู่ ใครก็ไม่สามารถมาทำร้ายเธอได้

……

สัปดาห์หน้า ชั้นเรียนจะมีการสอบ เซี่ยอันน่าถือหนังสือจำนวนมาก เตรียมที่จะไปอ่านทบทวนที่ห้องสมุด

แต่เมื่อไปถึงห้องสมุดกลับพบว่า หนังสือที่วางจองที่นั่งของเธอ ถูกโยนลงพื้น และในขณะเดียวกัน ที่นั่งตรงนั้น ก็มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งยิ้มอยู่

เซี่ยอันน่าเดินเข้าไปเตือนด้วยอารมณ์ที่เย็นว่า “นักเรียน นี่เป็นที่นั่งของฉันค่ะ ”

ชายคนนั้นสูดหายใจและพูดว่า：“ ที่นั่งของคุณ ? งั้นคุณลองตะโกนดู ว่ามันจะตอบกลับไหม ”

คำพูดเหล่านี้ ทำให้ผู้คนที่อยู่รอบๆรู้สึกไม่พอใจ และมองไปอย่างกระตือรือร้น

เซี่ยอันน่าไม่อยากจะโต้เถียงกับเขา เธอจึงก้มลงเก็บหนังสือ และไปหาที่นั่งอื่น

แต่ห้องสมุดในเวลานี้ คนจะเยอะมาก มิฉะนั้นนักเรียนคงจะไม่มาจับจองที่นั่งก่อนหรอก

เพียงแต่วันนี้เซี่ยอันน่าอารมณ์ดี และเธอก็พบว่ามีที่นั่งว่างอยู่ตรงหัวมุม

เธอเดินไปอย่างเงียบๆ เซี่ยอันน่ากำลังจะนั่ง แต่มีคนบางคนที่อยู่ข้างๆเธอก้าวมาเร็วกว่า และโยนกระเป๋าหนังสือไปไว้

เห็นได้ชัดว่าคนๆนั้นกำลังหาเรื่อง

เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วและถามว่า “คุณทำอะไร ?”

“ที่นี่มีคนแล้ว”

“เมื่อครู่ยังไม่มีใครเลย”

“แต่ตอนนี้ มีคนแล้ว”

“คุณ.........”

เซี่ยอันน่าโกรธมาก และจ้องมองไปที่ฝ่ายตรงข้าม

แต่อีกฝ่ายก็ยังมีเหตุผลอีกมายมาย และพูดอย่างประชดประชันว่า：“ ที่นี่เป็นสถานที่เรียนรู้ บางคนที่จะมาเพิ่มความรู้ความสามารถ เธอรีบไปเถอะ อย่าทำให้ที่นี่มีมลทินเลย”

คำพูดของนักเรียนคนนี้ ได้รับการสนับสนุนจากคนรอบข้างอย่างรวดเร็ว

“นั่นก็คือ มีเธออยู่ตรงนี้ ทำให้อากาศที่นี่สกปรก”

“ยังอยู่ทำไมอีก โดนรังเกียจขนาดนี้แล้วยังไม่ไปอีก ? ไม่มีความละอายเลยจริงๆ”

“คนที่ทำเรื่องแบบนั้น ยังมีความละอายอีกเหรอ ?”

“ก็ถูกนะ ฮ่าฮ่า——”

คำพูดต่อมา เริ่มทนไม่ได้มากขึ้น เซี่ยอันน่ารู้สึกอาย เธอหันหลังจะจากไป

เซี่ยอันน่าแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า คำพูดที่ชั่วร้ายเหล่านั้นจะไม่ทำร้ายจิตใจของเธอ

เธอรีบเดินออกจากห้องสมุดอย่างรวดเร็ว เซี่ยอันน่าหาที่ที่ไม่มีใครอยู่ โอบแขนของตัวเองไว้ และไหล่ของเธอก็สั่นเล็กน้อย

ทำไมต้องมีข่าวลือแบบนั้น ? ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมต้องมาแบกรับข้อกล่าวหาที่ไม่มีเหตุผลด้วยล่ะ ?

เธอเป็นแค่นักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมต้องให้ตัวเองมาประสบปัญหาเหล่านี้ทั้งหมดด้วย ?

เมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอพบเจอมาในช่วงนี้ เซี่ยอันน่าก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลออกมา

“นักเรียน ?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง ทำให้เซี่ยอันน่ารีบเช็ดน้ำตาที่มุมตา หันกลับไปและถามว่า “มีธุระอะไรเหรอ ?”

“คุณคือเซี่ยอันน่าใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“ศาสตราจารย์เรียกหาคุณ บอกว่าเกี่ยวกับเรื่องทุนการศึกษา”

มุมตาของเธอเป็นประกาย เซี่ยอันน่าพูดว่า：“ โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะรีบไปตอนนี้”