วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 445

เพราะความวิตกกังวล เสียงของฉีฉีจึงสั่นไหว

สิ่งนี้ทำให้เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วและถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้วเหรอ ?”

“มีนักข่าวต้องการสัมภาษณ์เธอ”

“ฉันยังไม่ดังเลย มาสัมภาษณ์ฉันทำไม ?”

“ไอ่หยา นี่มันตอนไหนกันแล้ว เธอยังล้อฉันเล่นอีก ！มีใครก็ไม่รู้ถ่ายรูปเธอกับศาสตราจารย์จาง แล้วโพสต์ลงในฟอรัม แค่เพียงครึ่งวัน ก็มีคนแชร์ไปเป็นหมื่นแล้ว ตอนนี้ยังมีคนจากสถานีโทรทัศน์มา บอกว่าต้องการจะเปิดโปงเรื่องนี้”

“เปิดโปง ? พวกเขาจะเปิดโปงอะไร ?”

“พูดอะไรนะ นักเรียนหญิงล่อลวงอาจารย์ เพื่อชิงทุนการศึกษา”

“ไร้สาระ ！”เซี่ยอันน่าโกรธมาก จึงพูดว่า “นักข่าวพวกนั้นอยู่ที่ไหน ฉันต้องการไปอธิบายกับพวกเขาให้ชัดเจนตอนนี้”

“ไอ่หยา จะอธิบายให้ชัดเจนได้ยังไงล่ะ พวกเขามีทั้งปืนยาวปืนสั้น แม้แต่ศาสตราจารย์ก็ยังทนไม่ไหว เขาถึงผลักเรื่องทุกอย่างมาให้เธอ และเขาก็พักงานกลับบ้านไปแล้ว เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กคนเดียวจะอธิบายยังไง ?”

“ผลักเรื่องทุกอย่างมาให้ฉัน ? นี่มันหมายความว่ายังไง ?”

ฉีฉีชะงักไปชั่วขณะ เพราะว่าบางคำพูด เธอก็รู้สึกว่าไม่ควรพูดออกมา

แต่เซี่ยอันน่าทนรอไม่ไหวอีกต่อไป จึงตะโกนออกมาว่า：“ ไอ่หยา เธอพูดออกมาสิ ！”

ไม่มีทางเลือก ฉีฉีที่โหดร้ายจึงเปิดปากพูด

“ศาสตราจารย์บอกว่า เป็นเธอ เพื่อที่จะได้รับทุนการศึกษา เธอจึงอุทิศตัวให้เขาด้วยความสัมครใจ ศาสตราจารย์ไม่ได้รั้งเธอไว้ จึงถูกเธอล่อลวง”

เซี่ยอันน่ารู้สึกทุกอย่างตรงหน้ามืดมนไปหมด ตัวเธอสั่น เธอกัดฟันและพูดออกมาว่า：“ ไอ้เลว เขาพูดโกหก ！”

“ฉันก็คิดว่าเขากำลังพูดโกหก แต่คนอื่นไม่เชื่อหน่ะสิ นักข่าวพวกนั้นรออยู่ที่ใต้หอหญิงนี่ เธออย่าเพิ่งกลับมานะ ฉันคิดหาวิธีไล่พวกเขาไปก่อน”

หลังจากพูดจบ ฉีฉีก็ตัดสายไป

และเซี่ยอันน่าที่ยืนอยู่ข้างถนน ทันใดนั้นก็รู้สึกมึนงงขึ้นมา

โลกกว้างขวางขนาดนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีที่ว่างสำหรับเธอเลย

ทำไมถึงเป็นแบบนี้.......

เธอนั่งอยู่ที่แปลงดอกไม้คนเดียว จนกระทั่งท้องฟ้ามืดสนิท เซี่ยอันน่าถึงได้รับโทรศัพท์จากฉีฉี

เธอบอกว่าโรงเรียนได้ส่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมา และไล่นักข่าวพวกนั้นไปแล้ว เซี่ยอันน่าสามารถกลับมาได้แล้ว

แต่พูดตามตรง เซี่ยอันน่าไม่อยากกลับไปที่โรงเรียนนั่นแล้ว เธอสามารถจินตนาการได้ว่า เมื่อกลับไปถึงโรงเรียนแล้วจะต้องเผชิญกับอะไร

แต่บางเรื่อง ก็ไม่สามารถแก้ไขได้โดยการหลีกเลี่ยง ถึงแม้ว่ามันจะยาก เซี่ยอันน่าก็จำเป็นต้องเดินต่อไป

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ เซี่ยอันน่าก็เรียกรถกลับโรงเรียน

ตามที่เซี่ยอันน่าคาดการณ์ไว้ เธอกลายเป็นจุดสนใจของโรงเรียนอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ ไม่ได้มีเพียงพวกนักเรียนเท่านั้นที่ไม่ชอบเซี่ยอันน่า

เมื่อเธอเดินเข้าระตูหอพักมา ป้าที่ดูแลหอก็ตะโกนออกมาและด่าว่า：“ พ่อแม่ก็เลี้ยงมาเหมือนกันหมด แต่ทำไมคนบางคนถึงไร้ยางอาย ถึงแม้ว่าชีวิตจะเสียหาย แต่ก็ยังหลอกล่อศาสตราจารย์ที่เคารพได้ ช่างอันตรายจริงๆ”

เสียงฝีเท้าหยุดลง เซี่ยอันน่าก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าหันหลังให้ตัวเอง ป้าที่หอก็พูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดว่า：“ เฮ้ เซี่ยอันน่า ฉันพูดถึงเธอนะ อยู่ข้างนอกเธอจะทำยังไง ฉันไม่ยุ่ง แต่เมื่อกลับมาที่โรงเรียนแล้ว เธอก็ควรจะซื่อสัตย์หน่อย อย่าใช้วิธีที่น่ารังเกียจแบบนั้นที่นี่ เธอรู้ไหมว่าเมื่อครู่ฉันต้องใช้ความพยายามขนาดไหน ในการขับไล่นักข่าวพวกนั้นออกไป ?”

เธอหันศีรษะเล็กน้อย เซี่ยอันน่าพูดว่า：“ ขอโทษค่ะ”

จากนั้น เธอก็รีบขึ้นไปชั้นบน

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเซี่ยอันน่า ป้าที่หอก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า：“ จริงๆเลย ดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อย จะมีความสามารถแบบจิ้งจอกอย่างนั้นได้ยังไงกัน ！”

เมื่อตรวจสอบทุกอย่าง เซี่ยอันน่าก็กลับมาถึงห้องนอน

ฉีฉีเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ตัวเธอยังคงเปียกชื้นอยู่ เธอในตอนนี้ กำลังเป่าด้วยเครื่องเป่าไฟฟ้าอยู่

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ฉีฉีก็เงยหน้าขึ้นมองและพูดว่า：“ อันน่าเธอกลับมาแล้ว”

“อืม”

“ไม่มีใครมายุ่งกับเธอ ใช่ไหม ?”

“ใช่ เงียบมากเลย”

เธอหยิบอาหารจากโต๊ะและส่งให้กับเซี่ยอันน่า ฉีฉีพูดว่า：“ ยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหม อันนี้ให้เธอ”

“ขอบคุณนะ แต่ฉันทานไม่ลง”

“ฉันรู้ว่าตอนนี้เธออารมณ์ไม่ดี แต่ก็ต้องทานอะไรหน่อย ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ไหวเอา และตอนนี้สีหน้าเธอก็ดูแย่มากด้วย”

เสียงของเซี่ยอันน่าแหบเล็กน้อย เธอยังพูดปฎิเสธ：“ แต่ว่าฉันทานไม่ลงจริงๆ ขอบคุณเธอมากนะ”

“โอ้ย กับฉัน เธอยังต้องขอบคุณอะไรอีก”

เธอพิงไหล่ของฉีฉี เซี่ยอันน่าพูดเบาๆว่า：“ ฉีฉี ถ้าหากว่าไม่มีคำพูดของเธอ ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป”

“อย่าเสียใจเลย ของปลอมก็คือของปลอบ ช้าเร็วนี้จะต้องมีการชี้แจงแน่นอน”

เซี่ยอันน่าพยักหน้า เธอแค่เพียงสามารถใช้วิธีนี้ปลอบตัวเอง

เธอก็ไม่ได้จะโชคร้ายตลอดไปหรอก พรุ่งนี้เปิดกองละครเรื่องใหม่ เธอจะต้องมีสติและกำลังใจ

วันรุ่งขึ้น——

เซี่ยอันน่าแต่งหน้าอย่างละเอียดอ่อน จากนั้นก็ไปยังสถานที่ถ่ายทำ

ในห้องแต่งตัว เซี่ยอันน่ากำลังท่องบทอยู่ ในขณะที่รอเข้าฉาก

ผู้จัดการกองถ่ายเดินมาทางนี้ เห็นใบหน้าของเด็กผู้หญิง จึงถามว่า：“ เธอเป็นใคร นั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ?”

เซี่ยอันน่ารีบลุกขึ้นและพูดอย่างนอบน้อมว่า：“ อ่อ ฉันเป็นคนที่ผู้กำกับหลี่ให้ลองเล่นดูเมื่อวาน ผู้กำกับหลี่ให้ฉันเล่นบทบาทของตัวละครหมิงซิงนี้”

“เธอชื่ออะไร ?”

“ฉันชื่อเซี่ยอันน่า”

ผู้จัดการกองถ่ายพลิกดูสมุดของตัวเอง และขมวดคิ้วขึ้นมา

“เธอจำผิดแล้วรึเปล่า ไม่มีชื่อของเธอนะ และบทบาทของหมิงซิง เป็นคนอื่น ไม่ใช่เธอ”

ใบหน้าของเซี่ยอันน่าเครียด และพึมพำว่า：“ จะเป็นไปยังไง”

“ไม่เชื่อเธอก็ดู”

หลังจากรับสมุดของผู้จัดการกองถ่ายมา เซี่ยอันน่าก็หาชื่อของตัวเองไม่เจอจริงๆ

“นี่...........”

“โอเค ในเมื่อเธอไม่ใช่นักแสดงชองที่นี่ ก็รบกวนเธอออกไป อย่ามาทำให้งานของพวกเราล่าช้า”

เซี่ยอันน่าออกจากห้องแต่งตัว และโทรศัพท์หาผู้กำกับหลี่ เพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์

“ฮัลโหล ผู้กำกับหลี่ ฉันคือเซี่ยอันน่า ฉันเพิ่งไปที่กองถ่ายมา ทำไม.........”

ยังไม่ทันรอให้เซี่ยอันน่าพูดจบ ผู้กำกับก็ขัดจังหวะเธอขึ้นมา

ขออภัยด้วย พวกเราตัดสินใจเปลี่ยนคนมาแสดงบทบาทของตัวละครหมิงซิง

เซี่ยอันน่าถึงกับผงะและรีบถามว่า：“ ทำไมล่ะ เมื่อวานคุณยังชมว่าฉันแสดงดีอยู่เลย”

“พวกเราเห็นโพสต์พวกนั้นที่เกี่ยวกับคุณแล้ว พวกเราไม่ต้องการให้คนใหม่ มาทำลายชื่อเสียงของหนังเรื่องนี้”

“แต่ฉัน.........”

เซี่ยอันน่ายังไม่ทันพูดจบ ผู้กำกับหลี่ก็ตัดสายไปแล้ว

เสียงตัดสาย “ตู๊ดตู๊ด”ของโทรศัพท์ดังขึ้น เซี่ยอันน่าตาแดงและพูดด้วยเสียงสะอื้น：“ แต่ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมฉันต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วย ?”

เมื่อเดินออกมาจากกองถ่าย เซี่ยอันน่าก็มานั่งข้างแม่น้ำคนเดียว และร้องไห้อย่างเงียบๆ

เซี่ยอันน่าในขณะนี้ ในใจก็รู้สึกหมดหวัง เธอไม่รู้ว่าจะเดินออกจากวงจรอุบาทว์นี้ยังไงดี เธอไม่รู้อะไรเลย แม้กระทั่งอนาคตของเธอจะเป็นอย่างไร

นี่ไม่ใช่อุปสรรคที่พยายามแล้วจะสามารถก้าวข้ามผ่านไปได้ ถึงแม้ว่าเธอจะมีจิตใจที่เข้มแข็งขนาดไหน ก็ไม่สามารถรักษามันไว้ได้อีกต่อไป

จากระยะไกล เสี่ยวอวี้หลินมองเห็นเซี่ยอันน่านั่งอยู่ริมแม่น้ำคนเดียว

หลังจากได้ยินว่าวันนี้เซี่ยอัน่น่ามีถ่ายละคร เสี่ยวอวี้หลินก็ตั้งใจมาเซอร์ไพรส์เธอเป็นพิเศษ

แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาที่แดงของเซี่ยอันน่า เขาก็ประหลาดใจ