วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 447

"อ้อ ของว่างอยู่ทางนุ้น เครื่องดื่มก็อยู่ทางนุ้น หรือไม่ เดี๋ยวฉันพาอันนาไปเอง"

“ไม่เป็นไร ฉันเองก็ขอแห้งพอดี”

พูดจบ เสี่ยวอวี้หลินจับมือเซี่ยอันนาเดินจากไปต่อหน้าตงจื่อด้วยความภูมิใจ

ก่อนจะจากไป เซี่ยอันนาก็โบกมือให้ตงจื่อ ราวกับว่าเธอถูกเสี่ยวอวี้หลินลากไป

เดินไปที่โต๊ะของว่าง เสี่ยวอวี้หลินถามด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ: "พวกเธอสองคนมีเรื่องอะไรต้องคุยกันนักหนา?"

เซี่ยอันนาทำอะไรไม่ถูกและพูดว่า: "ตั้งแต่เจอกัน ฉันกับตงจื่อเพิ่งคุยกันได้สองคำ"

"สองคำก็เยอะแล้ว"

"ความหมายของเธอ คือจะให้ฉันเป็นใบ้หรอ?"

"บางครั้ง ฉันก็อยากตัดลิ้นเธอ"

“ บ้าเปล่า!”

กรอกตาใส่เสี่ยวอวี้หลิน จากนั้นเซี่ยอันนาก็เริ่มกินของว่าง

วุ้วว อันนี้อร่อยจริงๆ!

ตอนแรกเซี่ยอันนาแสร้งว่าอร่อย แต่พอกินไปกินมา มันเริ่มอร่อยจริงๆแล้วเธอจึงเริ่มเอื้อมไปหยิบของกินทุกอย่าง อย่างมีความสุข

กลัวว่าเซี่ยอันนาจะสำลัก เสี่ยวอวี้หลินจึงไปเอาน้ำมาให้เธอ

เซี่ยอันนาก็ไม่เกรงใจ ขอให้เสี่ยวอวี้หลินช่วยหยิบของว่างจากตรงนั้นให้ สักพักขอให้หยิบสลัด พอกินแล้วอร่อย ยังให้เสี่ยวอวี้หลินลองชิมอีกด้วย

ทั้งสองคนทำแบบนี้เป็นเรื่องปกติมาก แต่ในสายตาคนอื่น พวกเขาดูสนิทสนมกัน

ทุกสายตาจ้องไปที่เสี่ยวอวี้หลินกับเซี่ยอันนา อวิ๋เวยที่เห็นเช่นนี้ก็บีบมือตัวเองแน่น

ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมากจนทำให้คนอื่นอิจฉา

แต่พวกเขาเพิ่งรู้จักกันไม่นาน ทำไมถึงสนิทสนมกันขนาดนี้? เป็นไปได้ไหมว่าเสี่ยวอวี้หลิน ตั้งใจทำแบบนี้เพื่อให้เธอเห็น?

เมื่อนึกถึงเช้นนี้ มือที่กำแน่นของอวิ๋เวยก็ปล่อยออก สีหน้าที่ไม่ดีก็คลายลง

กินอิ่มพอสมควรแล้ว เซี่ยอันนาเงยหน้าขึ้นและเห็นว่ามีคนมารวมตัวกันที่แผนกต้อนรับ เธออดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย: "พวกเขากำลังจะทำอะไร?"

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า: "เธอนี่นะมัวแต่กิน งานเริ่มแล้วยังไม่รู้อีก"

“ งานเริ่มแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันแค่รับผิดชอบเรื่องกิน อย่าลืมสิ เธอบอกว่าพาฉันมากินนิ”

คำพูดของเซี่ยอันนาทำให้เสี่ยวอวี้หลินพูดไม่ออก

บนเวที พิธีกรได้หยิบของประมูลขึ้นมา ผู้คนด้านล่างก็เริ่มยกป้ายประกาศของพวกเขา

ในขณะที่เซี่ยอันนากำลังกินและดูไปด้วย รู้สึกน่าเบื่อมาก

จนกระทั่ง พิธีกรหยิบสร้อยเพชรออกมา เซี่ยอันนาจึงหยุดกินและพูดว่า " อืม สร้อยเส้นนี้ดูดีอยู่นะ"

“ ถ้าเธอชอบ ฉันจะซื้อเป็นของขวัญให้”

เซี่ยอันนาเห็นว่าสร้อยคอเส้นนี้ค่อนข้างเรียบง่าย คงไม่แพงมากหรอก

รายการประมูลเมื่อกี้คือแจกันที่แตก แต่ยังมีราคาหลานล้าน ดูเหมือนงานนี้จะมีมูลค่าสูงจริงๆ

"ราคาเริ่มต้นที่ หนึ่งล้าน"

ขณะที่เซี่ยอันนากำลังพรึมพรำ พิธีกรก็พูดราคาออกมาด้วยรอยยิ้ม

"แค่กแค่ก -"

เมื่อเห็นเซี่ยอันนาสำลัก เสี่ยวอวี้หลินตบเธอเบาๆ

เช็ดริมฝีปากด้วยผ้าเช็ดหน้า เซี่ยอันนาพูดไม่ออกจริงๆ

สร้อยที่เรียบง่ายดูธรรมดาแบบนั้นราคาเป็นล้านเลยหรอ? หลอกเอาเงินหรือเปล่าเนี่ย!

แต่ก็มีคนหลายคน ยอมให้ถูกหลอก

"หนึ่งล้านห้า"

"สองล้าน"

"สองล้านสอง"

......

ผู้คนยังคงชูป้ายแย่งกันและทุกคนก็กระตือรือร้น ดูเหมือนว่าสร้อยเส้นนี้ไม่แพงเลย

บ้าไปแล้ว คนพวกนี้บ้าไปแล้วจริงๆ!

ในขณะที่เซี่ยอันนากำลังส่ายหัว ผู้ชายที่อยู่ข้างๆก็ชูป้ายขึ้น

"ห้าล้าน!"

ดวงตาอึ้งของเซี่ยอันนามองไปที่เสี่ยวอวี้หลินอย่างไม่เชื่อและพูดว่า "เธอก็บ้าไปแล้วเหมือนกัน"

เสี่ยวอวี้หลินพูดอย่างสบายๆ: "กว่าจะมีชิ้นที่เธอชอบ ก็ต้องซื้อให้เธอสิ"

“ก็ไม่เห็นต้องเสียเงินมากขนาดนี้เลยนิ มันมากเกินไป!”

"ไม่ต้องห่วง ฉันรวยมาก แค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก"

“ หกล้าน!”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ก็มีคนชูป้ายขึ้น

คือ อวี๋เวย

เสี่ยวอวี้หลินหันหน้าไปมองอวิ๋เวยและหรี่ตาลง

เมื่อเห็นคนอื่นแย่งไป เซี่ยอันนาจึงรีบพูดว่า: "คุณหนูอวี๋เองก็ชอบ งั้นยอมให้เธอเหอะ"

"ทำไมเธอถึงไม่มีความมุ่งมั่นเลย ถ้าชอบก็ต้องสู้สิ ถ้าเธอยอมให้คนอื่นตลอด เขาก็ต้องได้ใจสิ"

น้ำเสียงของเสี่ยวอวี้หลินค่อนข้างสูง ซึ่งทำให้เซี่ยอันนารู้สึกว่าคำพูดของเสี่ยวอวี้หลินมีแรงจูงใจแอบแฝง

อวี๋เวยอีกด้านก็ดูเหมือนจะไม่ยอม พร้อมชูป้ายสู้

"เจ็ดล้าน"

“แปดล้าน”

“ เก้าล้าน”

"สิบล้าน!"

ตัวเลขนี้ทำให้ทุกคนตะลึง

อวี๋เวยยังคงอยากจะยกมือขึ้น แต่มีคนข้างๆจับเธอไว้และพูดบางอย่างกับเธอ

มองไปที่เสี่ยวอวี้หลินอย่างเงียบ ๆ อวิ๋เวยก็ไม่ได้เสนอราคาสู้ต่อ

เพิธีกรถือโอกาสวางค้อนและตะโกนในทิศทางของเสี่ยวอวี้หลิน: "ถ้าอย่างนั้น สร้อยเส้นนี้เป็นของคุณเสี่ยว!"

ภายใต้สายตาของทุกคน เสี่ยวอวี้หลินเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างช้าๆ หลังจากรับสร้อยคอแล้วเขาก็สวมสร้อยให้เซี่ยอันนา

เซี่ยอันนากลายเป็นจุดสนใจอีกครั้ง แต่เธอไม่ชอบเลย

จนกระทั่งมีการประมูลรายการต่อไป การจ้องมองนั้นค่อยๆลดน้อยลง

ด้วยความโล่งอก เซี่ยอันนาพูดกับเสี่ยวอวี้หลิน: "ฉันอยากไปห้องน้ำ"

"อืม ไปสิ"

เซี่ยอันนาจึงหันไปเข้าห้องน้ำ มองตัวเองในกระจกและรู้สึกว่าคอของเธอหนักมาก

ตั้งสิบล้าน จะไม่หนักได้ไง......

นี่เป็นของขวัญที่นี่ ราคามหาศาลขนาดนี้

ผู้คนนิยมซื้อเครื่องประดับเพื่อความสวยงาม และเครื่องประดับของเซี่ยอันนาเป็นเพียงเครื่องเตือนใจ บางทีเดินอยู่ข้างถนนอาจจะถูกปล้นได้

ไม่ได้ไม่ได้ ถอดมันออกดีกว่า แล้วค่อยเอาคืนเสี่ยวอวี้หลิน

คิดอย่างนั้นในใจ เซี่ยอันนาจึงถอดสร้อยคอของเธอและไปออกจากห้องน้ำ

แต่เมื่อเธอกลับไป เซี่ยอันนาก็ไม่เห็นเสี่ยวอวี้หลิน

แปลกจัง ไปไหนแล้ว?

เซี่ยอันนาเดินไปรอบคฤหาสน์ เซี่ยอันนาสูดหายใจลึกๆในขณะที่กำลังเดินตามหาเสี่ยวอวี้หลิน

แต่เมื่อเธอมาถึงมุมหนึ่ง เธอก็แอบได้ยินเสียงคนคุยกัน