วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 448

ทางฝั่งนักข่าวรีบคว้าทุกโอกาสที่มี ถ่ายภาพทุกรูปของพวกเขาทั้งสอง

เชื่อได้เลยว่าหนังสือพิมพ์วันพรุ่งนี้ต้องมีข่าวที่น่าเต้นตื่นอย่างแน่นอน

แต่เซี่ยอันน่ากลับยิ้มไม่ออก

เธอรู้สึกว่าพันธนาการระหว่างเสี่ยวอวี้หลินและเธอนับวันยิ่งลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ แต่นี่ กลับไม่ใช่สิ่งที่เซี่ยอันน่าต้องการเห็น

เมื่อเดินไปถึงจุดไร้ซึ่งผู้คน เสี่ยวอวี้หลินก็เริ่มหันมาเอาอกเอาใจเซี่ยอันน่า

“เป็นยังไง ผมช่วยคุณแก้ปัญญาใหญ่ขนาดนี้ได้แล้ว คุณจะขอบคุณผมอย่างไร?”

เสี่ยวอวี้หลินคิดว่าเซี่ยอันน่าคงซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหล ก้มหน้าร้องไห้บนไหล่ตัวเอง

ไม่คิดถึงว่าสีหน้าเธอจะเย็นชา ก้มลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า “คุณไม่จำเป็นต้องช่วยฉัน และการเสียสละที่ทำออกไปเมื่อกี้มันคือการแสดง”

รอยยิ้มของเสี่ยวอวี้หลินแข็งทื่ออยู่บนใบหน้า “คุณคิดว่าสิ่งที่ผมทำในวันนี้ เป็นเพียงแค่การแสดงงั้นเหรอ?”

หากเซี่ยอันน่ามองเข้าไปในดวงตาของเสี่ยวอวี้หลิน เธอก็จะรู้ว่าในดวงตาของเขามีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ เพื่อความอยู่รอด เธอก็ไม่อาจทรยศเขาได้อีกต่อไป

น่าเสียดายเซี่ยอันน่าไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เธอยังก้มหน้ายั่วโมโหเสี่ยวอวี้หลินอยู่เช่นเดิม

“ไม่อย่างนั้นเพราะอะไรล่ะ? เพราะว่าคุณชอบฉันเหรอ? อย่ามาตลกหน่อยเลย ฉันไม่ได้หลงตัวเองขนาดนั้น”

“เซี่ยอันน่า ดี ดีมาก!”

เสี่ยวอวี้หลินกำหมัดทั้งสองมือแน่น เขากลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วเผลอจับคอเล็กๆ ของเธอ

ผู้หญิงคนนี้มีความสามารถทำให้เขาโกรธจะเป็นจะตายได้ทุกครั้ง และก็ไม่รู้ว่าในความในหัวสมองขี้เลื้อยที่ดื้อรั้นของเธอนั้นมีอะไรอยู่ข้างในบ้าง!

ในเมื่อเช่นนี้เธอยังไม่รู้ว่าดีหรือเลว ตัวเองยังต้องช่วยเธออยู่หรือไม่? หรือให้เป็นเธอไปตามยถากรรม!

เสี่ยวอวี้หลินหันหนีจากความโกรธ ศีรษะของเขาแทบระเบิดอยู่แล้ว

เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลินห่างออกไปไกลเรื่อยๆ ดวงตาแดงก่ำของเซี่ยอันเน่าก็มีน้ำตาร่วงหล่นลงมา

เซี่ยอันน่าก็อยากหลอกตนเองและคนอื่นๆ แต่ความจริงไม่ให้โอกาสเธอในครั้งนี้ เธอเพียงแค่ต้องเผชิญหน้ากับความจริง ไม่มีทางเสแสร้งต่อไปได้อีก

ไม่ใช่ของของตนเอง คิดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ เธอกับเสี่ยวอวี้หลินอยู่คนละโลกมาตั้งแต่แรก

ฉะนั้น ก่อนที่จะจมดิ่งไปมากกว่านี้ ออกมาเสียตอนนี้ก็ยังไม่น่าอายมากเท่าไหร่

เพียงแค่ในตอนนี้เธอยังปลีกตัวออกมาทันใช่ไหม?

เซี่ยอันน่ากัดริมฝีปากตนเองเบาๆ ก้มหน้าลงแล้วเดินไปอย่างเงียบๆ

แสงสว่างตกกระทบร่างกายเธอกลายเป็นเงาที่ทอดยาวออกไป แสดงให้เห็นถึงความอ้างว้างและหนหมดทาง

ทันใดนั้น มือของเซี่ยอันน่าก็ถูกมือใหญ่ของใครบางคนจับไว้

เมื่อเงยหน้าขึ้น เซี่ยอันน่าก็ตกตะลึง

เสี่ยวอวี้หลินที่จากไปแล้วกลับมา

“คุณกลับมาอีกทำไม?”

เสี่ยวอวี้หลินไม่อยากสนใจผู้หญิงคนนี้ที่ไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดี

แต่เมื่อคิดถึงวันนั้น วันที่พี่หกแย่งเซี่ยอันน่าไป เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกไม่สบายใจ ตัดสินใจส่งเธอกลับ หลังจากนั้นค่อยไปสั่งสอนทีหลัง

เขายัดเซี่ยอันน่าเข้าไปในรถ เสี่ยวอวี้หลินสีหน้าไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อผมพาคุณออกมา ผมก็จะส่งคุณกลับไป”

เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวอวี้หลินยังเป็นห่วงเซี่ยอันน่า

การพบกันครั้งนี้ทำให้เซี่ยอันน่ามีความอบอุ่นในใจ

แต่เพียงไม่นาน ความอบอุ่นทั้งหมดก็ถูกปกคลุมด้วยความหดหู่

เสี่ยวอวี้หลินทำแบบนี้เพียงแค่รู้สึกสมเพชตัวเอง ไม่มีอะไรเกียวข้องกับความรักเลยสักนิด

เธอค่อยๆหลับตาลง เซี่ยอันน่าบอกกับตัวเองว่าอย่าไปคิดเรื่องอื่น เสี่ยวอวี้หลินเป็นเพียงแค่คนคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตัวเอง

……

เพราะเมื่อคืนไม่ค่อยสบาย จึงทำให้เซี่ยอันน่าตื่นสาย

หลังจากตื่นนอน ก็รู้สึกมึนศีรษะ จะทำอะไรก็ไร้เรี่ยวแรงไปหมด

หรือว่าจะไม่สบายอีกแล้ว?

เมื่อยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเอง รู้สึกว่าอุณหภูมิสูงเล็กร้อย

เธอหลับตาลงแล้วดื่มน้ำ เซี่ยอันน่าค้นหายาแก้หวัด ต้องป้องกันไว้ก่อน เธอจึงกินยาและไปรับประทานอาหาร

แต่เพิ่งจะกินยาไปไม่นาน ประตูห้องก็ถูกผลักออกอย่างแรง พร้อมกับเสียงตะโกนดังลั่น จนแก้วหูของเซี่ยอันแทบแตก

“เฮ้ ทำไมแกยังนอนอยู่อีก รีบมาดูข่าวบนหนังสือพิมพ์วันนี้เร็ว!”

เซี่ยอันน่ารู้สึกไม่ดีเล็กน้อย ถูกเธอทำแบบนี้ ศีรษะเธอยิ่งปวด

หนังสือพิมพ์หนึ่งชุดวางไว้ตรงหน้าเซี่ยอันน่า ด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจของฉีฉี จนหางแทบลอยขึ้นฟ้า และยังขอให้เซี่ยอันน่าเร็วเปิดมันดูโดยเร็ว

เซี่ยอันน่านวดคลึงขมับ เสียงแหบแห้งเอ่ยถาม “แกอ่านหนังสือพิมพ์ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ทีแรกฉันก็ไม่อ่านหรอก แต่พอมีแกอยู่บนนั้น ฉันเลยอดตื่นเต้นไม่ได้”

อะไรนะ ตัวเองอยู่บนหนังสือหน้าพิมพ์งั้นเหรอ?

คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย เซี่ยอันน่าพยายามประคองสติ มองดูหนังสือพิมพ์อย่างละเอียด

เพียงแค่เห็นบรรทัดแรกบนหัวกระดาษ พาดหัวข่าวเด่นสะดุดตา—ชายหนุ่มเบอร์หนึ่งในเมืองหลวง เพลย์บอยกลับใจ เพื่อให้แฟนสาวมีความสุขต้องวางเดิมพันอย่างมหาศาล

เมื่อมองดูภาพภาพด้านบนอีกครั้ง เป็นรูปถ่ายของเสี่ยวอวี้หลินพร้อมกับเซี่ยอันน่าในอ้อมแขน

ในรูปภาพนั้น เสี่ยวอวี้หลินหัวเราะอย่างมีความสุข เซี่ยอันน่าราวกับลูกนกตัวเล็กน่ารัก เมื่อมองดูแล้วช่างเป็นคู่ที่เหมาะสม

ใบหน้าสีแดงระเรื่อ มือประสานกัน เธอพูดขึ้นด้วยท่าทางหลงใหล “มองไม่ออกจริงๆ อันน่าแกถ่ายรูปแล้วสวยมาก เมื่อยืนอยู่ข้างเสี่ยวอวี้หลิน ราวกับคุณนายในคฤหาสน์อันแสนร่ำรวย”

“ทุกอย่างยุ่งเหยิงกันไปหมด” เซี่ยอันน่าทิ้งหนังสือพิมพ์ลง แล้วเอ่ยขึ้น “เรื่องนี้ก็คุ้มที่แกจะตะโกน จริงๆแล้วมันไม่น่าใจเย็นเลยสักนิด”

“แกก็นิ่งเกินไป แกรู้ไหมว่าสิ่งนี้แปลว่าอะไร?”

“แปลว่าอะไร?”

ฉีฉียืดไหล่ของเซี่ยอันน่าขึ้นแล้วพูดอย่างจริงจัง “ตัวตนของแกได้รับการยอมรับเพราะเสี่ยวอวี้หลิน แกก็ไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดีอะไร แกคือแฟนของเสี่ยวอวี้หลิน ไม่มีใครกล้าวิจารณ์ว่าแกในทางไม่ดี!”

ใช่ มีเสี่ยวอวี้หลินคอยปกป้อง ตัวเองจะปลอดภัยได้สักกี่วัน

สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องจอมปลอม ตัวเองไม่ใช่คนรักของเสี่ยวอวี้หลิน รอให้เขามีเหยื่อคนใหม่เธอก็จะถูกทิ้งไปตามยถากรรมของตัวเอง ไม่มีทางอยู่ร่วมกับเสี่ยวอวี้หลินได้

เมื่อคิดเช่นนี้ หัวใจของเซี่ยอันน่าก็เจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

เธอรู้เรื่องนี้อย่างชัดเจนมานานแล้ว แต่ทุกครั้งที่คิดถึงมัน ความรู้สึกของเซี่ยอันน่าก็ยากที่จะยอมรับได้

หากเป็นไปได้ เธอหวังว่าไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้

เช่นนี้ เธอก็จะยังคงเป็นเซี่ยอันน่าผู้แข็งแกร่งคนนั้น

เมื่อเห็นว่าเซี่ยอันน่าไม่ยิ้ม ฉีฉีจึงถามด้วยความสงสัย “อันน่า ทำไมแกดูไม่มีความสุขเลย?”

“อาจจะเพราะเป็นหวัดมั้ง”

“อืม สีหน้าแกดูไม่ค่อยดีเลยนะ อยากพักอีกสักหน่อยไหม?”

“ไม่ละ ตอนบ่ายมีเรียน ฉันจะลุกไปเก็บของสักหน่อย”

เซี่ยอันน่าพูด แล้วกำลังจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

แต่ฉีฉีกลับกดไหล่เธอเอาไว้ “เฮ้ ถ้าไม่สบายจริงๆลาก็ได้นะ สุขภาพเป็นสิ่งสำคัญ และยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอเป็นแฟนเสี่ยวอวี้หลิน ใครจะ…”

“ฉีฉี!”

ฉีฉียังพูดไม่ทันจบ เซี่ยอันน่าก็เรียกชื่อเธอให้หยุดพูดทันที

ฉีฉีมองไปที่เซี่ยอันน่าด้วยความประหลาดใจ “มีอะไรเหรอ?”

“อย่าพูดแบบนี้อีก ฉัน...ไม่ใช่แฟนของเสี่ยวอวี้หลิน”

ฉีฉียิ้มแล้วพูดว่า “ทำไมล่ะเสี่ยวอวี้หลินเขาก็รับสารภาพเองหนิ เธอยังอายอยู่งั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่ เรื่องมันไม่ใช่แบบนั้น เธอก็อย่าพูดแบบนี้อีกแล้วกันมันทำให้ฉันอึดอัด”

เมื่อเห็นว่าท่าทีของเซี่ยอันน่าไม่ได้ล้อเล่น ฉีฉีก็หุบยิ้ม “เธอ…”

ฉีฉีพูดยังไม่จบก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ

“เข้ามา”