วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 450
“คุณอย่าทำให้ตกใจกลัวสิ”
“เป็นคำพูดของคุณหมอ ไม่เชื่อก็ไปถามเองได้”
“ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น คุณก็ทำให้กลัวอยู่ดี”
เสี่ยวอวี้หลินคิดว่าเซี่ยอันน่าจะขอบคุณตัวเอง คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะเล่นงานเขากลับ ตรงกันข้ามกลับโทษตัวเอง เขาจึงกลอกตาไปมาแล้วเอ่ยขึ้นว่า “มันเกี่ยวอะไรกับผม?”
“เมื่อคืนคุณจงใจให้ฉันใส่เสื้อผ้าบางๆ วันนี้ก็ให้ฉันที่ป่วยอยู่แล้วมาปรนนิบัติรับใช้คุณ ทั้งควันทั้งไฟ สุดท้ายก็เหนื่อย จะบอกว่านี่ไม่เกี่ยวกับคุณงั้นเหรอ?
เสี่ยวอวี้หลินพูดไม่ออก “สำหรับจุดที่คุณโฟกัส ทำไมชอบพูดอะไรแปลกๆ อยู่เรื่อย?”
“ทำไม คิดว่าสิ่งที่ฉันพูดไม่ถูกหรือไง? งั้นคุณก็เถียงฉันสิ”
พูดแล้ว เซี่ยอันน่าก็กำลังจะดึงเข็มออกและพร้อมเดินออกไป
เสี่ยวอวี้หลินหยุดพฤติกรรมบ้าๆ ของเธอ เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุณเป็นบ้าอะไร รีบนอนลงไปเลย”
“ฉันไม่ใช่แมวไม่ใช่หมาที่จะทำตามคำสั่งของคุณ”
เสี่ยวอวี้หลินจับไหล่เซี่ยอันน่าไว้ด้วยสีหน้าจริงจัง “หมาแมวงั้นเหรอ? เซี่ยอันน่า สำหรับคุณผมไม่ใช่แค่สนุกไปวันๆนะ”
“งั้นมันคืออะไร?”
“คือ...คือ…”
ทันใดนั้นเสี่ยวอวี้หลินก็พูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าต้องพูดอย่างไร
สำหรับเซี่ยอันน่าเขามีความรู้สึกแบบไหนให้กับเธอ?
ชอบเหรอ?
ก็ดูเหมือนจะมีนิดหน่อยนะ
แต่ก็เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น ไม่ได้มากมาย
เสี่ยวอวี้หลินหาข้ออ้างที่น่าเชื่อถือให้กับตัวเอง จากนั้นพูดออกไปอย่างมั่นใจ “ผมไม่ชินกับการที่คุณทำตัวโง่ให้คุณอื่นค่อยกลั่นแกล้ง เลยอยากปกป้องคุณ”
“ฉันไม่ต้องการ ตราบที่คุณไม่มายุ่งวุ่นวายกับฉัน ชีวิตฉันก็คงไม่ลำบากขนาดนี้”
“ผมกำลังช่วยคุณอยู่นะ！”
เซี่ยอันน่ากลับไม่ได้ซาบซึ้งในบุญคุณ “แต่หลังจากที่ฉันได้รู้จักกับคุณ ชีวิตฉันก็ลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่ได้คิดว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่นะ”
“เซี่ยอันน่า ที่คุณกำลังเมินผมใช่ไหม!”
เธอหลับตาลง น้ำเสียงของเซี่ยอันน่าดูเศร้าขึ้นเล็กน้อย “คุณเป็นชายหนุ่มอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ฉันจะกล้าชอบคุณได้ยังไง? อย่างมาก แค่เป็นเพื่อนกับคุณฉันยังไม่สมควรด้วยซ้ำ”
“ผมคิดว่าคุณมีคุณสมบัติเพียงพอนะ”
“งั้น ฉันขอสละมันทิ้งได้ไหม?”
เสี่ยวอวี้หลินพูดขึ้นอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้!”
เซี่ยอันน่ายิ้มเบาๆ “คุณดูสิ คุณเรียกฉันมาฉันก็มาบอกให้ไปฉันก็ไป เป็นไก่ในกำมือของคุณ”
เสี่ยวอวี้หลินอยากจะบ้าตายจริงๆ ที่เขาพูดออกไปก็ชัดเจนแล้ว ทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่เข้าใจนะ? หัวขี้เลื้อยจริงๆเลย!
ดวงตาของเสี่ยวอวี้หลินถลนออกมา พูดด้วยความโมโห “เซี่ยอันน่า คุณเป็นผู้หญิงหรือเปล่า คุณดูไม่ออกเหรอว่าผมเป็นห่วงคุณแค่ไหน!”
“ดูออก”
“งั้นคุณก็ตั้งใจพูดเรื่องโง่ๆ พวกนั้นออกมา คุณตั้งใจยั่วโมโหผมใช่ไหม!”
เซี่ยอันน่าส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันกล้าซะที่ไหนล่ะ ตอนนี้ฉันเป็นแค่ของเล่นที่คุณสนใจมากกว่า หรือว่าเป็นของที่คอยปรับทุกข์เวลาคุณผิดหวังกับความรัก คุณมีความสุข ฉันก็ต้องมีความสุขกับคุณ คุณไม่มีความสุข ฉันก็ต้องไสหัวตัวเองไปเพื่อไม่ทำให้คุณต้องอารมณ์เสีย”
เสี่ยวอวี้หลินจ้องมองแววตาของเซี่ยอันน่าที่อยู่ใกล้ๆ “ถ้าคุณเป็นแค่ของเล่นจริงๆ งั้นทำไมผมต้องสนใจว่าคุณจะเป็นหรือตาย ไม่มีคุณผมก็หาคนที่เชื่อฟังผมไม่ดีกว่าเหรอ!”
เซี่ยอันน่าเงยหน้าขึ้นมองทันที จ้องมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน แล้วเอ่ยถามขึ้น “งั้นคุณก็พูดมาสิว่าฉันเป็นอะไรกับคุณ?”
เสี่ยวอวี้หลินพูดไม่ออก เขาครุ่นคิดถึงมันแล้วพูดออกไปอย่างคลุมเครือ “เป็น...มันไม่เหมือนกัน”
เซี่ยอันน่ายังคงถามต่อไป “ไม่เหมือนตรงไหน?”
นึกย้อนไปถึงสิ่งต่างๆ หลังจากที่ทั้งสองได้พบกัน เสี่ยวอวี้หลินค่อยๆพูดขึ้น “คุณได้รับบาดเจ็บ ผมก็เป็นห่วง คุณไม่มีความสุข ผมก็อยากให้คุณมีความสุข เมื่อเห็นคนอื่นทำร้ายคุณ ผมก็โกรธจนอยากจะฆ่าใครสักคน เมื่อมีคนรังแกคุณ ผมก็อดไม่ได้ที่จะตัดสินใจแทนคุณ”
เสี่ยวอวี้หลินพูอย่างจริงจัง จริงจังเสียจนเซี่ยอันน่าไม่มีทางที่จะไม่เชื่อคำพูดของเขา
ในแววตามีความหวังเล็กน้อย เซี่ยอันน่าถามขึ้น “แบบนี้ คุณคิดว่ามันสื่อถึงอะไร?”
ในใจของเสี่ยวอวี้หลิน ดูเหมือนว่าจะมีคำตอบผุดขึ้นมาแล้ว
แต่เขาไม่อยากยอมรับ ไม่อยากยอมรับว่าเขาถูกดึงดูดด้วยสาวผมสีทองคนนี้ หันไปพูดว่า “ผมจะรู้ได้ยังไง ยังไงมันก็ไม่เหมือนกัน”
“เสี่ยวอวี้หลิน ฉันกลัวมาก”
“กลัวอะไร ใครจะทำร้ายคุณอีก?”
“คุณ”
เสี่ยวอวี้หลินทำอะไรไม่ถูก “ผม? ตลกล่ะ ผมเพียงแค่ปกป้องคุณแค่นั้น”
เซี่ยอันน่าส่ายหัวและพูดว่า “คนอื่นทำร้ายฉัน ฉันใช้เกราะตัวเองป้องกันตัวเองได้ แต่คุณมันต่างออกไป คุณใช้มีดแทงหัวใจของฉัน ฉันไม่มีแรงแม้จะขัดขืน”
น้ำเสียงขาดหายไปชั่วขณะ เซี่ยอันน่ารวบรวมความกล้าออกมา พูดต่อว่า “เสี่ยวอวี้หลิน เราอย่าติดต่อกันอีกเลย”
เสี่ยวอวี้หลินชะงักงัน พูดออกไปอย่างลนลาน “พูดมาก คุณจะทำกับผมแบบนี้เหรอ?”
“งั้นคุณต้องการอะไร? คุณเพียงแค่เล่นๆเอาสนุก แล้วต้องการให้ฉันปฏิบัติด้วยความจริงใจงั้นเหรอ? เสี่ยวอวี้หลินฉันก็มีเส้นตายเหมือนกัน”
“คุณมองออกได้ยังไงว่าผมเพียงแค่สนุก?”
“ในใจคุณยังมีคนอื่น คุณยังไม่ลืมอวี๋เวยใช่ไหม ยังจะชอบคนอื่นอีกงั้นเหรอ?”
ฝ่ามือบีบเข้าหากันแน่น เสี่ยวอวี้หลินพยักหน้าแล้วพูด “คุณพูดถูก ผมแค่เล่นสนุก ตอนนี้ผมมองแค่คุณ ขอเพียงแค่คุณอยู่กับผม คุณกล้าที่จะเชื่อไหม?”
แม้ว่าในใจจะเจ็บปวด แต่เซี่ยอันน่าก็ยิ้มอย่างอ่อนหวาน พูดออกไปอย่างโล่งใจ “ในที่สุดคุณก็พูดความจริง แบบนี้ฉันค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นหน่อย”
เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นแพรวพราวอย่างมาก เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “งั้นคุณก็นอนอยู่ที่นี่ต่อ ผมไม่ได้สั่งห้ามไปไหน”
“ไม่ได้ ฉันยังต้องกลับไปที่มหาวิทยาลัย
“ผมลาป่วยให้คุณแล้ว คุณเพียงแค่พักผ่อนร่างกายก็พอ”
“ลาอีกแล้ว? ครั้งล่าสุดที่ลาไปก็มีข่าวลือออกมามากมาย คราวนี้…”
“ครั้งนี้มีผมอยู่ ไม่มีใครกล้าพูดหรอก”
พูดจบ เสี่ยวอวี้หลินก็หันหลังเดินจากไป ไม่เปิดโอกาสให้เซี่ยอันน่าปฏิเสธอีก
เซี่ยอันน่ามองตามแผ่นหลังของเสี่ยวอวี้หลินไปด้วยสีหน้างงงวย
เธอไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้ บางครั้งก็ทำดีกับเธอ บางครั้งก็พาลใส่เธอ ดาดเดาไม่ได้จริงๆ
แต่เซี่ยอันน่าอยากให้เสี่ยวอวี้หลินทำไม่ดีกับเธอ เช่นนี้ ตอนที่เดินออกไปแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องนึกถึงเขา
หลับตาลง เซี่ยอันน่าสั่งตัวเองว่าอย่าคิดมาก ใจเย็นๆ นิ่งๆ ไว้ก่อน
เซี่ยอันน่าไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืด ท้องก็เริ่มร้องครวญคราง
ดูเหมือนว่าเธอจะหิวแล้ว
เซี่ยอันน่าลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง เตรียมจะออกไปหาอะไรกินสักหน่อย
แม้ว่าสีหน้าจะไม่ค่อยดี และยังเวียนหัวอยู่เล็กน้อย แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินอิ่มแล้ว ก็พอมีแรงวางแผนหาทางออกไปจากที่นี่ได้
แต่ทันทีที่เซี่ยอันน่าเปิดประตู ก็เจอคุณยายท่านหนึ่งที่ด้านนอกประตู
เซี่ยอันน่าตกใจ แต่คุณยายที่อยู่ตรงข้ามดูใจเย็นอย่างมาก ถามขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “คุณตื่นแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ
ขอบคุณแอดค่ะ...สนุกค่ะ......
สนุก...