วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 459

เซี่ยอันน่าลังเลใจอยู่สักพัก พูดว่า"คุณเย่ ฉันอยาก....ลาออกค่ะ"

เย่ชูวเสวียแปลกใจ รีบถามว่า"ทำไมล่ะ รู้สึกว่าเงินเดือนและสวัสดิการที่นี่ไม่ดีเหรอ?"

"ไม่ใช่ค่ะ คุณดีกับฉันมาก ฉันอาจจะไม่ได้เจอนายจ้างที่ดีเหมือนกับคุณอีกแล้ว"

"อย่างนั้นเพราะทำงานอยู่ที่นี่ไม่มีความสุขเหรอ?"

"ก็ไม่ใช่"

"อย่างนั้นแล้วทำไมถึงอยากลาออก?"

ก้มศีรษะลงเล็กน้อย เซี่ยอันน่าพูดว่า"เพราะว่า ฉันทำให้ร้านของพวกเราแปดเปื้อนแล้ว"

เย่ชูวเสวียคิดอยู่สักพัก พูดอย่างไม่ได้คิดอะไรว่า"ไม่ใช่ว่าเธอยังคิดเรื่องนั้นอยู่หรอกนะ?ไอ๋หยา เด็กคนนี้คิดมากจริงๆ เรื่องนั้นไม่ได้เกี่ยวกับเธอ"

"ไม่เกี่ยวได้อย่างไร ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉัน ก็ไม่มีผลกระทบต่อธุรกิจของร้าน ช่วงนี้สมุดบัญชีของร้านของคุณลดลงมาก "

เย่ชูวเสวียทำเหมือนไม่ได้อะไรอย่างนั้น พูดว่า"ฉันไม่ได้ขาดเงิน หาได้มากได้น้อยหน่อยก็ไม่ได้เป็นไร"

"แต่ว่าฉันแคร์ คุณดีกับฉันขนาดนี้ ฉันไม่เพียงแต่ไม่ได้ช่วยอะไรอีกทั้งยังมาทำให้วุ่นวาย ฉันทำไม่ไหว"

เย่ชูวเสวียจับที่เส้นผมแล้วพูดว่า"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ พูดตามความจริงเลยนะ คนที่พวกเขาอยากจะจัดการคือฉัน"

"คุณ?"

เย่ชูวเสวียผงกศีรษะพูดว่า"ไม่ผิด เธอเพียงแค่รับโทษแทนเท่านั้น ถ้าหากเธอไปจริงๆ อย่างนั้นก็เข้าทางของพวกเขาแล้ว"

เป็นอย่างนี้จริงๆ?

เซี่ยอันน่ายกมือนวดที่ไหล่ เย่ชูวเสวียพูดว่า"เธอก็เชื่อฉันได้แล้วนะ ก็ทำงานที่นี่อย่างสงบจิตสงบใจ เธอเป็นผู้ช่วยที่มีความสามารถของฉัน ถ้าหากว่าเธอไปแล้ว ใครจะทำงานให้ฉันแบบสุดชีวิต?ไม่ต้องสนใจความคิดคนอื่น ฉันเชื่อใจเธอมาก"

"ขอบคุณค่ะ คุณเย่"

"โอเคนะ ทำงานต่อเถอะ ห้ามคิดฟุ้งซ่าน และก็พูดเรื่องการลาออกอีก"

"อืม เข้าใจแล้วค่ะ"

ปลอบใจเซี่ยอันน่าเสร็จ เย่ชูวเสวียนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ยาวด้านหน้าร้าน

เดิมทีนะ เธอรู้สึกว่าน่าสนใจ เธอถึงคิดผสมปนเปเรื่องนี้

แต่คาดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปเป็นซับซ้อน และยังมีคนภายนอกเข้ามาด้วย

จุดมุ่งหมายของพวกเขาคืออะไรกัน เพียงแค่จะจัดการเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเซี่ยอันน่าเหรอ?

ถึงเซี่ยอันน่าจะมีเสน่ห์ แต่ก็ไม่ใช่ส่วนที่จะกระทำเรื่องเช่นนี้

แต่ ถ้าหากไม่ใช่ว่าเพื่อเซี่ยอันน่า ก็แล้วทำไม?

ไอ๋หยา หงุดหงิดเซลล์สมองแล้วนะ

ยกมือนวดจุดไท่หยาง เย่ชูวเสวียขมวดคิ้วขึ้น

"คิดจะทำอะไร?"

มีคนเดินมาข้างหลังเย่ชูวเสวีย ช่วยเธอนวดที่จุดไท่หยาง

ระบบประสาทก็ผ่อนคลายลง เย่ชูวเสวียค่อยๆหลับตาลง พูดว่า"ช่วงนี้เกิดเรื่องมากมาย ฉันกำลังจัดการ"

"อย่าให้ตัวเองเหนื่อย"

"เพียงแค่คิดเรื่องเล็กน้อย ไม่ถึงกับเหนื่อยหรอกนะ"

"อย่างนั้นผมดูแล้วก็ปวดใจนะ"

"ไอ๋หยา เกลียด!"

ทั้งสองคนที่อยู่ด้านนี้ หยอกล้อด่ากันไม่จบ ทำให้คนขนลุกวูบวาบ

มีคนรับไม่ได้ ส่งเสียงขึ้นมาคัดค้าน

"นี่ พวกเธอสองคน ทำตัวน่าเบื่อจบยัง?"

พอได้ยินเสียง เย่ชูวเสวียหันกลับไปมองแวบหนึ่ง พูดว่า"ที่แท้นายก็ปรากฎตัวออกมาได้ ฉันนึกว่าคุณจะขี้ขลาดหลบอยู่ตลอด"

หนานกงเจาบีบคลึงแล้วคลึงอีกที่ไหล่ของเย่ชูวเสวียพูดว่า"ชูวเสวีย อย่าพูดเหลวไหลสิ"

"ฉันไม่ได้พูดเหลวไหล สองวันก่อนหน้ามีคนมาหาเรื่องอันน่า ทำไมไม่เห็นเขาปรากฎตัวล่ะ"

เสี่ยวอวี้หลินหลบสายตาลง ปิดบังความจริงในสายตานั้น พูดว่า"มีธุระเล็กน้อย ทำให้ล่าช้า"

คำพูดง่ายๆไม่กี่คำ แน่นอนไม่มีทางทำให้เย่ชูวเสวียเชื่อ เพียงแค่ทำให้รู้สึกว่าเขาหาข้ออ้าง

ส่ายศีรษะแล้วถอนหายใจออกมาหนึ่งที เย่ชูวเสวียพูดว่า"เฮ้อ แสดงออกมาเหมือนทำให้ประทับใจอย่างนั้น ความเป็นจริงล่ะ เมินเฉยไม่ได้ใส่ใจเลย เสี่ยวอวี้หลิน สุดท้ายแล้วนายเล่นแบบไหนเหรอ นายกำลังแสดงให้ใครดูอยู่ไหม?"

"พูดเหลวไหลอะไร เธอยุ่งมากเกินไปแล้วนะ"

เย่ชูวเสวียแบะปาก พูดว่า"ฉันก็ขี้เกียจที่จะยุ่งกับนาย แต่อันน่าเป็นเด็กดี ชื่อเสียงของนายก็ไม่ดี ถึงว่าเราจะเป็นญาติพี่น้องกัน ฉันก็จะพูดกับนายตามตรงว่า นายอย่าทำให้อันน่าเสียเวลาเลย"

"อีกอย่างนะ ระหว่างนายกับอวี๋เวย....."

ไม่รอให้เย่ชูวเสวียพูดจบ เสี่ยวอวี้หลินรีบพูดตัดบทเธอ"เรื่องระหว่างพวกฉัน ฉันจะจัดการเอง"

"ถ้าหากว่านายจัดการได้ดี อันน่าก็ไม่มีทางหลบภัยกับฉันที่นี่หรอกนะ"

อย่ามองว่าในวันธรรมดาเย่ชูวเสวียไม่เข้าใจ แต่แค้นขึ้นมาแต่ละคำเหมือนกับมีด ที่มุ่งตรงแทงที่ขั้วหัวใจ

เสี่ยวอวี้หลินถูกเย่ชูวเสวียพูดออกมาอย่างนั้นเขาก็พูดไม่ออกสักคำ

เห็นเสี่ยวอวี้หลินไม่ตอบโต้ เย่ชูวเสวียยิ่งอยากที่จะพูดอะไรกับเขาต่อ

เพียงแค่หันศีรษะกลับไป ก็มองเห็นร่างที่คุ้นเคย เหมือนยืนคิดอะไรอยู่ทางด้านนั้น

"เอ๊ะ อันน่า"

พอได้ยินชื่อนี้ เสี่ยวอวี้หลินรีบหันกลับไป

เซี่ยอันน่าได้สติกลับมาแล้วยิ้มให้เย่ชูวเสวีย พูดว่า"ฉันไม่ทราบว่ายังมีแขกอยู่ค่ะ ฉันจะไปเตรียมเครื่องดื่มมาอีกสักแก้วนะคะ"

พูดจบ เซี่ยอันน่าก็หมุนตัวเดินออกไป

"อันน่า ฉันมีเรื่อง....."

เสี่ยวอวี้หลินเรียกเพื่อรั้งเซี่ยอันน่าไว้ก่อน แต่แค่เขาพูดออกไป เซี่ยอันน่าก็เดินเร็วขึ้น

ไม่ต้องพูด แน่นอนว่าต้องได้ยินคำพูดอะไรที่ไม่ควรได้ยินเป็นแน่

หันกลับมามองเย่ชูวเสวียที่แอบยิ้มอยู่ เสี่ยวอวี้หลินพูดด้วยความโมโหว่า"เย่ชูวเสวีย เธอจงใจพูดสินะ!"

เย่ชูวเสวียยักไหล่พูดว่า"นี่นายผิดแล้วที่มาโทษว่าเป็นความผิดฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะมาได้ยินเรื่องเหล่านี้"

"เธอ....."

"มีเวลามาพูดเซ้าซี้กับฉันอยู่ตรงนี้ รีบไปปลอบเธอจะดีกว่านะ ความเข้าใจผิดยิ่งเก็บก็จะยิ่งมาก ถึงตอนสุดท้ายก็อธิบายอย่างไรก็ไม่เข้าใจแล้ว"

ด้วยเหตุนี้หนานกงเจาก็ผงกศีรษะอย่างเข้าใจเป็นอย่างมาก พูดว่า"ถือโอกาสที่ตอนนี้ยังเข้าใจผิดไม่มาก ทุกคนเปิดอกเปิดใจคุยกันให้เข้าใจชัดเจน"

คำพูดนี้ มีเหตุผล

เสี่ยวอวี้หลินไม่รีรออีก หมุนตัวเดินเข้าไปในร้าน

มาถึงหน้าเคาน์เตอร์ เสี่ยวอวี้หลินมองเห็นร่างของเซี่ยอันน่า

รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหา เสี่ยวอวี้หลินจ้องมองเซี่ยอันน่า เรียกตะโกนออกไป"อันน่า"

เซี่ยอันน่ากำลังก้มศีรษะทำเครื่องดื่ม ได้ยินเสียงของเสี่ยวอวี้หลิน มือก็ไม่ได้หยุดการเคลื่อนไหว พูดอย่างเป็นทางการว่า"ขอโทษนะคะ คุณอยากจะดื่มอะไร?"

อย่างไรก็ตามท่าทางแบบนี้ก็ไม่ทำให้เสี่ยวอวี้หลินชอบ เขาขมวดคิ้วขึ้นแล้วถามว่า"อย่าพูดกับฉันด้วยท่าทีแบบนี้"

"แล้วคุณต้องการที่จะได้ยินแบบไหนคะ บอกฉัน ฉันจะพยายามให้ความร่วมมือกับคุณ"

ท่าทางของเซี่ยอันน่าเหมือนกับปุยฝ้ายหนึ่งก้อน ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกสบาย แต่กดถึงขีดจำกัด ทำให้สามารถหมดความอดทนแล้วตีย้อนกลับมา

เสี่ยวอวี้หลินไม่ชอบเซี่ยอันน่าที่เป็นอย่างนี้ เขาก็ขมวดคิ้วถามอีกว่า"พวกเราคุยกันดีๆ ได้ไหม?"

"คุณเป็นคุณชายที่มีชื่อเสียงของเมืองหลวง ฉันเป็นอะไร จะมีคุณสมบัติไปคุยกับคุณได้อย่างไร"

เซี่ยอันน่าพูดจาถากถางเยาะเย้ยด้วยความเย็นชา คนที่อารมณ์ดีๆก็ถูกยั่วโมโห ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวอวี้หลินเป็นประเภทคุณชายที่มีเงิน

อ้าปากค้างเล็กน้อย เสี่ยวอวี้หลินตะคอกตักเตือน"เซี่ยอันน่า!"

"ฉันได้ยิน ไม่ต้องร้องเสียงดัง ในร้านยังมีแขกคนอื่นนะ"

เห็นอย่างนี้ เซี่ยอันน่าก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง เสี่ยวอวี้หลินโกรธมาก ตะคอกว่า"เธอโกรธฉันมากใช่หรือไม่!"

"เมื่อกี้ฉันทำให้คุณรู้สึกว่าโกรธ ? อย่ามาล้อเล่นนะ มีเพียงคุณที่สามรถเล่นตามอำเภอใจกับฉัน ฉันจะกล้าโกรธคุณได้อย่างไรกัน? "