วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 47

บาดแผลที่หลังของมู่เวยเวยปริออก แต่โชคดีที่ยังไม่ร้ายแรงมากจึงไม่ได้เรียกตัวคุณหมอหานมาดูแล

หลังจากที่ฉินหม่าทายาให้อีกครั้งมู่เวยเวยก็หลับไป พรุ่งนี้เธอก็จะได้กลับไปมหาวิทยาลัยแล้ว ร่างกายต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน โชคดีที่แบบวาดเสร็จแล้ว และเธอวางทับไว้ที่โต๊ะทำงาน

มู่เวยเวยคิดแล้วเคลิ้มหลับไป

ในความฝัน ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าร่างกายกำลังจมดิ่งลงไป มีอะไรบางอย่างหนักๆ กดทับตัวเธออยู่ด้านบน

“อืม...” มู่เวยเวยส่งเสียง เธอรู้สึกอึดอัดจึงผลิกตัวแล้วนอนต่อ

แต่ทว่า เมื่อพลิกตัวไป ก็ถูกใครบางคนพลิกให้หันกลับมาอีกครั้ง เธอถูกมือของใครคนนั้นกักขังเอาไว้

ช่างน่ารำคาญ... มู่เวยเวยขมวดคิ้ว เธอทนไม่ไหวจึงต้องการดิ้นให้หลุด แต่ยิ่งถูกใครคนนั้นรัดแน่นขึ้น

มู่เวยเวยทนไม่ไหวจึงลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าไม่ใช่เพดาน แต่เป็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม

มู่เวยเวยตะโกนร้องลั่นทันที “เย่ฉ่าวเฉินนายทำอะไร นายปล่อยฉันนะ!”

“ไม่ปล่อย!” ชายหนุ่มปฏิเสธทันควัน พลางยิ้มมุมปาก “ผมทำอะไร... คุณก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ? ได้ยินฉินหม่าบอกว่าคุณดีขึ้นมากแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราควรมาสะสางบัญชีกันดีกว่า”

“อะไร บัญชีอะไร” มู่เวยเวยวังกลขึ้นมาทันที

“เฮ้ ผมเพิ่งพูดไปเมื่อวานคุณก็ลืมแล้วหรอ ไม่ฉลาดจริงๆ เลย” เย่ฉ่าวเฉินเอ่ย พลางกัดไปที่คอของเธอ

“ซี๊ด…” มู่เวยเวยซี้ดปากด้วยความเจ็บปวด สมองพลันนึกถึงเรื่องที่เขาพูดไปเมื่อวาน ‘คิดบัญชีกับคนที่หลอกเขาและเธอมีความสัมพันธ์กับลู่จื่อหาง’

“ฉันไม่ได้ทำ เย่ฉ่าวเฉินนายได้ยินฉันไหม ฉันไม่ได้หลอกนายจริงๆ คุณลุงบอกว่ามีข่าวจากพี่ชายของฉัน อ่า...”

พูดยังไม่ทันจบ มู่เวยเวยก็ได้ลิ้มรสชาติเค็มๆ ของเลือด เขากัดเธอจนเลือดออกจริงๆ

“ปล่อยฉัน นายมันบ้าไปแล้ว!” มู่เวยเวยดิ้นรน