วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 48

มู่เวยเวยรู้สึกคุ้นรถคันนี้มาก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่คิดไม่ออก เป็นเวลาที่กระจกรถฝั่งคนขับเลื่อนลงมา ใบหน้าที่บ่งบอกถึงความงามยิ่งกว่าใบหน้าของผู้หญิง คนคนนั้นมีดวงตาที่ดึงดูดความสนใจได้เป็นพิเศษ เขายักคิ้วแล้วยิ้มให้เธอ “ขึ้นรถ”

มู่เวยเวยประหลาดใจ ครั้งนี้เธอได้เจอผู้ช่วยชีวิตเข้าแล้วจริงๆ คนคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อสองสามวันก่อน—— หนานกงเฮ่า

มู่เวยเวยเปิดประตูแล้วเข้าไปในรถ พลางรีบกล่าวขอบคุณ “หนานกงเฮ่าขอบคุณนะคะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หนานกงเฮ่าก็ยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ แค่คุณจำผมได้ ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติมากแล้ว”

มู่เวยเวยโบกมือบอกปัด “ชื่อคุณออกจะพิเศษ แล้วคุณยังดูดีขนาดนี้ แถมยังเป็นคนดีอีก ทำไมฉันจะจำคุณไม่ได้ล่ะคะ”

“ฮ่าฮ่า...” หนานกงเฮ่าหัวเราะเบาๆ “งั้นก็ดีครับ”

“ใช่สิ แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่คะ?” มู่เวยเวยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

สีหน้าของหนานกงเฮ่าเปลี่ยนไป แต่เขากลับตอบว่า “เพียงแค่บังเอิญผ่านมาน่ะครับ แต่เราคงถูกขิลิตไว้จริงๆ ทุกครั้งที่คุณต้องการความช่วยเหลือจากใครสักคน ผมจะต้องเจอคุณทุกทีเลย”

มู่เวยเวยได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า เธอก็รู้สึกเหลือเชื่อเช่นนั้นเหมือนกัน “ใช่เลยค่ะ เมื่อสองวันก่อนก็ใช่ วันนี้ก็ใช่ คุณคงเป็นดาวโชคดีของฉันจริงๆ”

“86XXXXXXXX……” หนานกงเฮ่าตอบ “นี่คือเบอร์โทรผม คุณเมมไว้หน่อยนะครับ ครั้งหน้าถ้ามีเรื่องอะไรจะได้โทรหาผม แล้วผมจะไปหาแน่นอน”

มู่เวยเวยรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเมมเบอร์เขาไว้

หนานกงเฮ่าเห็นปฏิกิริยาเธอ แล้วก็อมยิ้มโดยไม่รู้ตัว “แล้วของคุณล่ะ? บอกเบอร์คุณมาเผื่อผมมีเรื่องอะไรจะได้ให้คุณช่วย”

“อืม เพื่อนกันต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันสินะคะ” มู่เวยเวยเอ่ย แล้วบอกเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที พร้อมกับถอนหายใจ “คุณบอกว่าคุณเป็นคนดีมาก แล้วทำไมคุณถึงเป็นเพื่อนกับเย่ฉ่าวเฉินได้ล่ะ ผู้ชายคนนั้นทั้งอารมณ์ร้อน ทั้งนิสัยเสีย และจองหอง เอะอะก็ลงไม้ลงมือตลอด น่าแปลกจริงๆ ที่มีคนคบเขาเป็นเพื่อนด้วย”

หนานกงเฮ่าหัวเราะ “ฉ่าวเฉินก็มีข้อดีนะ”

“ข้อดีเหรอ?” มู่เวยเวยยิ้มเยาะ “ฉันกลับไม่เคยเห็นมันเลย... ช่างเถอะๆ ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว คุณไม่รู้หรอกว่าฉันเกลียดเขาขนาดไหน!”

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งแกล้งเธอไป มู่เวยเวยยิ่งโกรธมาก

“เอาล่ะๆ งั้นก็ไม่ต้องพูดถึงฉ่าวเฉิน แต่คุณต้องบอกผมก่อนว่าคุณจะไปไหน” หนานกงเฮ่าเอ่ย

“อ่า?” มู่เวยเวยชะงักไป จากนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ แล้วตบหัวตัวเองไปทีหนึ่ง พลางยิ้มแก้เก้อ “ขอโทษค่ะฉันลืมไปเลย คุณไปส่งฉันที่ป้ายรถเมล์แถวๆนี้ก็ได้ ฉันจะนั่งรถรถเมล์ไปมหาวิทยาลัยค่ะ”

“มหาวิทยาลัยหนานฮวาเหรอ?” หนานกงเฮ่าถามกลับ

มู่เวยเวยพยักหน้า “ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันเรียนการออกแบบอยู่ที่มหาวิทยาลัยหนานฮวา เป้าหมายของฉันคือการเป็นดีไซเนอร์ที่เก่งมากๆ คนหนึ่ง!”