วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 47

“นี่คืออะไร?” เย่ฉ่าวเฉินสงสัย จึงเดินเข้าไปเพื่อจะหยิบขึ้นมาดู แต่คิดไม่ถึงว่ามู่เวยเวยจะกระโดดขึ้นมาจากเตียง “อย่าแตะของฉันนะ!”

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วทันที เขาวางของที่อยู่ในมือลง แล้วมองไปยังมู่เวยเวย

มู่เวยเวยไม่สนใจแม้แต่จะใส่เสื้อผ้า เธอรีบวิ่งไปคว้ากระดาษออกแบบเข้ามากอดไว้ “พรุ่งนี้ฉันต้องเอามันส่งให้อาจารย์ที่ปรึกษา หายไม่ได้”

“...” เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วหย่นจนกลายเป็นตัวอักษรฉวน หลังจากกวาดสายมองสำรวจมู่เวยเวย เขาก็ฮัมเพลงเดินออกจากห้องไป

จะไม่ให้เขามองได้อย่างไร ก็ของเธอน่ะเขามองอย่างไรก็ไม่เคยพอ!

หลังจากเย่ฉ่าวเฉินออกไป มู่เวยเวยก็หยิบแบบของรักของหวงขึ้นมาดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ครั้งที่แล้วเธอทำมันหายไปแล้วครั้งหนึ่ง เธอจะไม่ทำมันหายอีกเป็นครั้งที่สอง

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

มู่เวยเวยตื่นตั้งแต่เช้า หลังของเธอเกือบหายเป็นปกติแล้ว

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณอาหวัง” มู่เวยเวยเดินลงไปด้านล่างพร้อมรอยยิ้ม เธอเก็บของเรียบร้อย พร้อมออกเดินทาง

อาหวังรีบขวางเอาไว้ “คุณหนูจะไปไหนครับ คุณหนูยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย?”

“หนูไม่กินแล้วค่ะ วันนี้หนูจะกลับไปเรียน สายไม่ได้!” มู่เวยเวยยิ้ม และเตรียมตัวออกไปอีกครั้ง

“ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย คุณหนูควรจะทานอาหารเช้าก่อน...” อาหวังพูดด้วยความอดทนอยู่ข้างๆ เขาพูดไม่ทันจบ เย่ฉ่าวเฉินก็เดินลงมาด้านล่าง เมื่อเห็นมู่เวยเวยเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “อาหวัง ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก!”

อาหวังสะดุ้ง มองไปที่เย่ฉ่าวเฉินที มองมู่เวยเวยที จึงจำใจต้องเอ่ยว่า “ครับคุณชายเย่”

มู่เวยเวยจ้องไปที่เย่ฉ่าวเฉิน แต่เขากลับไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ แล้วเดินตรงไปยังห้องครัว

ไอ้คนบ้า เย็นชาอะไรขนาดนั้น มู่เวยเวยมองดูแผ่นหลังเยือกเย็นของเขา แล้วอดสาปแช่งอยู่ในใจไม่ได้ เธอกลัวว่าจะไปเรียนสายจึงไม่อยากกินอาหารเช้า และยิ่งได้เห็นหน้าเขาเธอยิ่งกินไม่ลง

มู่เวยเวยเดินออกไปข้างนอก อาหวังก็วิ่งตามมา มู่เวยเวยรู้สึกอกหักนิดหน่อย อาหวังเป็นคนดีจริงๆ นะ เพียงแต่...