วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 472

อย่างที่เสี่ยวอวี้หลินพูด ทุกคนในบริษัทรู้ว่าเธอคือแฟนของเสี่ยวอวี้หลิน เพราะฉะนั้นตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามา ก็มีแต่ผู้คนจ้องมองมาที่เธอและวิจารณ์อย่างต่อเนื่อง

เธอรู้สึกอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง

หลังจากเธอแต่งหน้าเสร็จ เซี่ยอันน่าไม่อยากฟังที่ช่างแต่งชวนเธอคุย เธอจึงหาข้ออ้างไปห้องน้ำ

เห้อ ที่ที่ไม่มีคนนี่แหละ เหมาะสมกับเธอที่สุด

เซี่ยอันน่านั่งลงบนชักโครก สายตาเหม่อลอยมองไปที่เพดาน ภายในใจคิดอะไรเยอะแยะไปหมด

ระหว่างที่เธอนนั่งอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงคนจากข้างนอก

และจำได้ว่าเสียงคนพวกนั้น เป็นพวกที่ต้องถ่ายยโฆษณากับเธอ

เมื่อมีคนเดินเข้ามา เซี่ยอันน่าจึงยยืนขึ้นและเตรียมจะออกไป

แต่ก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาของคนข้างนอกเกี่ยวกับเธอว่า

"ยัยอันน่านั่น ได้เป็นตัวหลักได้ไง แทนที่จะเป็นพี่เฟยเฟยแท้ๆ ประสบการณ์ก็เยอะกว่า"

"ใช่ๆ หน้าตาก็งั้นๆ ความสามารถก็งั้นๆ"

เฟยเฟยรู้สึกชอบใจที่ได้ยินแบบนั้น แตต่ก็พูดเสแสร้งขึ้นว่า "ไอหยา พวกเธออย่าพูดเลย ไม่ว่าเซี่ยอันน่าจะขี้เหร่แค่ไหน แต่เธอก็มีแฟนที่เพอร์เฟคนะ น่าอิจฉามาก"

"เอาแต่พึ่งผู้ชาย มีอะไรให้อวด รอวันที่เสี่ยวอวี้หลินเขี่ยทิ้ง เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว"

"ใช่ๆ ฐานะอย่างคุณชายเสี่ยว คงคบหาเธอก็น่าจะแค่คบเล่นๆ ไม่ได้ตั้งใจอะไร"

"พวกเธอลองทายซิ ว่าคุณชายเสี่ยวจะเขี่ยเธอทิ้งเมื่อไหร่?"

"สองเดือนมั้ง"

"นานไป ฉันว่าแค่เดือนเดียวก็เหลือแหล่แล้ว"

"ฮ่าๆ งั้นถ้าเธอทายถูก ฉันเลี้ยงเนื้อย่าง"

"เอาซิเอาซิ ห้ามโกงนะ"

พวกเขาพูดเสร็จก็เดินออกไป

เหลือไว้แต่เซี่ยอันน่า ที่ยืนนิ่งด้วยอารมณ์ที่พูดอะไรไม่ออก

หลังจากออกจากห้องน้ำ เธอก็เดินไปที่สตูดิโอ

ที่นั่นถูกจัดแจงทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว สตาฟหน้างานเห็นเซี่ยอันน่า ก็รีบวิ่งแจ้นและยิ้มแฉ่งเข้ามาทักทายเธอ "คุณเซี่ยพร้อมหรือยังคะ? พวกเราจะเริ่มถ่ายกันแล้วนะคะ"

"อ่อพร้อมแล้วค่ะ"

"งั้นพวกเราเริ่มกันเลยค่ะ"

เซี่ยอันน่าพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเดินไปอยู่ในกลุ่มนางแบบ

เธอหายใจเข้าออกเล็กน้อย ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ และเตรียมตัวถ่าย

เพลงอินโทรดังขึ้น นางแบบสองคนยยืนขนาบบข้าง

เซี่ยอันน่ายืนอยู่ตรงกลาง และฉีกยิ้มสดใสออกมา

แต่เมื่อเซี่ยอันน่ากำลังจะเดินไปตรงจุดมาร์คของตัวเอง ก็มีคนหนึ่งจงใจยื่นขาออกมาสกัดเธอ

เซี่ยอันน่าล้มฟุบลงไปที่พื้น

การถ่ายทำหยุดชะงัก ผู้กำกับกล่าวอย่างหัวเสียว่า "ข้างหลังมีอะไรกัน แค่เดินมาข้างหน้าไม่เข้าจหรือ?"

ฟังดูก็รู้ว่าผู้กำกับกล่าวโทษเซี่ยอันน่า

ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดเธอ แต่ภาพที่ทุกคนเห็น ก็ทำให้ทุกคนคิดว่าเกิดจากความผิดพลาดของเซี่ยอันน่า จนทำให้การถ่ายทำหยุดชะงัก

คนที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดกับเซี่ยอันน่าว่า "ขอโทษนะ"

"เดินให้มันดีๆซิ อย่าทำให้คนอื่นเสียเวลา"

"ค่ะ"

ผู้กำกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่เกรงใจ จากนั้นสตาฟที่ยืนอยู่ข้างๆก้เข้าไปกระซิบกระซาบกับเขา

ผู้กำกับเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า "มิน่าละ ถึงได้มาถ่ายตัวเมนหลักได้"

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าสตาฟคนนั้นพูดอะไรกับผู้กำกับ

เซี่ยยอันน่าไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย ถ้าจะทำแบบนี้ ด่าเธอเลยดีกว่า

ทุกคนต่างเข้ามาประจบประแจงอันน่า

แต่จะมีใครสักคนไหมที่เชื่อเธอจริงๆ คงจะสะใจไม่น้อยที่หญิงสาวคนนนี้โชคร้ายซินะ

เซี่ยอันน่าใส่ส้นสูง เดินอยู่บนเวที จึงทำให้เธอรู้ความแตกต่างระหว่างเธอกับพวกเขา

พวกเขาเป็นนางแบบมืออาชีพมาก รู้ว่าควรทำอย่างไร โพสออย่างไร

แต่สำหรับเธอ ผู้ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เลย เธอจึงต้องพยายามฝึกมากกว่าคนอื่น

ช่วงเวลาพักกลางวัน ขณะที่ทุกคนกำลังพัก แต่เซี่ยอันน่ากลับเอาแต่ซ้อมๆๆๆ

และช่วงที่อันน่ากำลังจะได้อารมณ์ ก็มีเสียงของผู้ชายนหนึ่งพูดว่า

"อันน่า พักผ่อนก่อน"

เซี่ยอันน่าหันไปมอง เขาคือนายหน้าที่เธอเจอที่ร้านขนม เธอเรียกเขาว่าพี่เผิง

เธอปาดเหงื่อ และยิ้มตอบกลับ "ฉันไม่เหนื่อยค่ะ"

"เธอเอาแต่เดินแบบนี้ ขาจะบวมเอาได้ เวลาถ่ายออกมาจะดูไม่สวยนะ"

เซี่ยอันน่าได้ยินแบบนั้นก็อึ้ง

ไม่คิดเลยว่าฝึกซ้อมก็ยังจะเจอปัญหาแบบนี้อีก

เซี่ยอันน่านั่งลงข้างๆเวทีอย่างหมดแรง และถามว่า "ฉันทำให้ทุกคนทำงานช้าลงใช่ไหมคะ?"

"เธอเป็นมือใหม่ จะให้ผ่านฉลุยเลยคงเป็นไปไม่ได้ ช่วงเวลานี้เธอต้องจำไว้ให้ดี ถึงแม้มันจะลำบาก แต่ถ้าเธอผ่านไปได้ เธอก็จะสามารถเจิดจรัสเป็นดาวได้ แต่ถ้าทนและผ่านมันไปไม่ได้ เธอก็จะเป็นเหมือนพวกที่เอาาแต่นินทาและหาเรื่องเธอ ชาตินี้ทั้งชาติ ก็ยังเป็นได้แค่นั้น"

แม้เซี่ยอันน่าจะไม่ได้บอกอะไร แต่พี่เผิงกลับรู้ทุกอย่าง ทำเอาเซี่ยอันน่าอึ้ง

พี่เผิงเห็นสายตาท่าทางของเซี่ยอันน่าก็อดขำไม่ได้ "ท่าทางอะไรของเธอนั่น?"

"เปล่าๆๆค่ะ ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าพี่จะมองทะลุปรุโปร่งได้ขนาดนี้"

พี่เผิงขำเล็กน้อย "อยู่บริษัทมาตั้งนาน มีคนแบบไหนบ้างที่ไม่เคยเจอ มากกว่านี้ยังเคยเจอมาแล้ว เพราะฉะนั้น เธอไม่ต้องเก็บเอามาใส่ใจ ใช้ความสามารถของเธออุดปากพวกนั้นดีกว่า"

"ค่ะ พี่พูดถูก"

"ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วไหม?"

เซี่ยอันน่าพยักหัวเบาๆ "ดีขึ้นมากเลยค่ะะ"

"งั้นก็พักผ่อนซะ ตอนบ่ายค่อยพยายามใหม่"

พูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป

แต่เซี่ยอันน่าเรียกเขาไว้ก่อน

"เอ่อคือ...."

เขาหันหน้ามามองเซี่ยอันน่า และถามว่า "มีอะไรหรือเปล่า?"

เธอกัดฟันเลล็กน้อยก่อนจะรวบรวมความกล้า และถามออกไปว่า "ฉันอยากถามหนึ่งคำถามค่ะ ะที่พี่ดูแลฉันแบบนี้ เพราะเสี่ยวอวี้หลินด้วยหรือเปล่าคะ?"