วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 478

เสี่ยวอวี้หลินรู้จักกับอวี๋เวย เขาภูมิใจมาตลอด

ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ลดจุดยืนลงเพียงเพื่อค้นหาคำตอบ

พวกเขารู้จักกันมาหลายปี ที่บอกว่าไม่ปวดใจ พวกนั้นคือสิ่งไม่จริง

แต่จุดที่ต่ำสุดในใจของเสี่ยวอวี้หลิน ไม่ได้ถูกกระตุ้นให้เต้นอีกครั้ง

เขาถอนสายตา เสี่ยวอวี้หลินพูดว่า ระหว่างพวกเรามันจบลงไปแล้ว เธอทำแบบนี้ มันจะยังมีหมายความยังไงอีก ?

“มี มีความหมายแน่นอนสิ จนกว่าฉันจะยอมรับความจริงนี้ด้วยความเต็มใจ ฉันจะยอมแพ้เอง”

“คุณน่ะ ยังแข็งแกร่งแบบนั้น ไม่มีทางยอมรับความพ่ายแพ้หรอก”

“เรื่องนี้ไม่เพียงเป็นเพราะประโยชน์ของฉันเท่านั้น คุณก็สามารถใช้โอกาสในครั้งนี้ ลองดูว่าเซี่ยอันน่ารักคุณขนาดไหน ”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้ว

“คุณหมายความว่ายังไง ?”

อวี๋เวยจับคางของเธอยกขึ้นเล็กน้อยและวิเคราะห์อย่างไม่เร่งรีบว่า：“ มีคนบอกว่าผู้หญิงขี้หึง และผู้ชายของตัวเองจะไม่ให้ถูกยืมออกไปข้างนอก แต่เซี่ยอันน่าไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย เธอให้คุณกลับบ้านมากับฉัน ดูเหมือนจะใจกว้างไปหน่อย”

“ทำไม ความใจกว้างของอันน่า ก็กลายเป็นเหตุผลของเธอทำร้ายคุณ ? ไร้สาระจริง ！”

“ไร้สาระหรือเปล่า ในใจคุณรู้ดี ”เมื่อมองไปที่เสี่ยวอวี้หลินอย่างยั่วยุ อวี๋เวยก็ถามว่า：“ เฮ้ ที่คุณปฎิเสธ เป็นเพราะคุณรู้สึกผิดใช่ไหม?”

“ผมรู้สึกผิดอะไร ผมเชื่อในความสัมพันธ์ของผมกับอันน่ามาก”

จับแขนไว้ อวี๋เวยยิ้มและพูดว่า เสี่ยวอวี้หลิน ฉันรู้จักคุณดี ถ้าหากว่าคุณมั่นใจขนาดนั้น คุณคงไม่กล้าที่จะสบตากับฉัน พูดตามตรง กับความสัมพันธ์ของพวกคุณ คุณก็ไม่ได้เชื่อมั่นขนาดนั้น ถึงแม้ว่าจะเพิ่งอยู่ด้วยกัน ทนการทดสอบแบบนี้ไม่ได้ มันก็เป็นเรื่องปกติ

“พูดไร้สาระอะไร เธอคิดว่าคนอื่นจะเหมือนกับเธอเหรอ ยอมสละความสัมพันธ์เพื่อผลกำไร ?”

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของอวี๋เวยเปลี่ยนไป

เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกว่าตัวเขาเองพูดมากเกินไป จึงลดสายตาลงและพูดว่า：“ ขอโทษ”

อวี๋เวยเชิดคางขึ้นอีกครั้งและพูดว่า：“ ไม่เป็นไร ยังไงซะฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ถ้างั้น คุณจะทำให้ฉันได้เห็นความรักที่มั่นคงของพวกคุณได้ยังไง ?”

“ผมไม่ได้น่าเบื่อขนาดนั้น”

หลังจากเสี่ยวอวี้หลินพูดจบ พนักงานปลดล็อคก็ทำงานเสร็จ เขาหันมาพูดกับอวี๋เวยว่า：“ คุณหนู ล็อคเปลี่ยนเสร็จแล้ว นี่เป็นกุญแจอันใหม่ คุณเก็บไว้ให้ดี”

“อืม ขอบคุณมาก”

เมื่อเห็นว่าไม่มีเรื่องของตัวเองแล้ว เสี่ยวอวี้หลินก็พูดว่า：“ ผมกลับล่ะ ”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินกลับไป

แต่อวี๋เวยก็เรียกหยุดเขาไว้

“เสี่ยวอวี้หลิน ในใจของคุณก็อยากรู้คำตอบมาก เช่นนั้นคุณก็ยอมรับเถอะ ไม่ว่าคุณจะร่วมมือกับฉันหรือไม่ ฉันก็ยังคงทำในแบบของตัวเอง”

คำพูดนี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้ว

เมื่อคิดอยากจะเตือนอวี๋เวย แต่ผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้าห้อง และปิดประตูไปแล้ว

ผู้หญิงคนนี้.......

เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้ว และกลับไปที่เซี่ยอันน่า

เซี่ยอันน่ารอเสี่ยวอวี้หลินอยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นเขากลับมาแล้ว เธอก็ยืนขึ้นต้อนรับเขา

“กลับมาแล้วเหรอ ทานข้าวรึยัง ?”

“ยัง”

“ถ้างั้นฉันทำบะหมี่ให้คุณนะ”

หลังจากพูดจบ เซี่ยอันน่าก็ไปที่ห้องครัว

เสี่ยวอวี้หลินเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินตามหลังเซี่ยอันน่า มองเธอต้มน้ำ หั่นผัก ต้มเส้น

จากนั้นไม่นาน เสี่ยวอวี้หลินก็อดไม่ด้ที่จะถามว่า：“ อันน่า คุณมีอะไรที่จะบอกผมไหม ?”

เซี่ยอันน่าไม่ได้หันศีรษะกลับมาและถามว่า：“ ใส่ไข่ในบะหมี่เพิ่มไหม ?”

เมื่อเห้นเซี่ยอันน่าตั้งใจเปลี่ยนเรื่อง เสี่ยวอวี้หลินก็ขมวดคิ้วและพูดว่า:“ เซี่ยอันน่า คุณรู้ว่าผมอยากถามอะไรคุณ !”

“ฉันเชื่อคุณ”

“จริงเหรอ ?”

เงยหน้าขึ้นยิ้มด้วยรอยยิ้มแบบโง่ๆ เซี่ยอันน่าพูดว่า：“ ใช่สิ เรื่องคุณกับอวี๋เวยมันเป็นอดีตไปแล้ว พวกเราเดินมาไกลมากแล้ว ทำไมต้องเอาเธอมากระทบกับความสัมพันธ์ของพวกเราด้วยล่ะ”

แม้ว่าเซี่ยอันน่าจะแสดงออกอย่างดี แต่เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกเสียใจมาก เขากลั้นหายใจไว้ที่อก ทำให้คนแทบบ้า

หลังจากปรุงบะหมี่เสร็จ ปิดไฟ เซี่ยอันน่าก็ถือชามบะหมี่ที่ร้อนมาวางไว้บนโต๊ะ

จากนั้นก็กวักมือเรียกเสี่ยวอวี้หลินและพูดว่า：“ มากินบะหมี่เถอะ”

“ทานข้าวกับผมสิ”

“ตกลง”

ฝีมือของเซี่ยอันน่าไม่เลวเลย ปรุงบะหมี่ได้ถูกต้อง และรสชาติก็กำลังพอดีเลย

แต่เสี่ยวอวี้หลินกลับรู้สึกทานไม่ลง

เอาตะเกียบกวนอยู่สองครั้ง ทันใดนั้นเสี่ยวอวี้หลินงยหน้าขึ้นมา มองเซี่ยอันน่าและพูดว่า คุณมีอะไรจะพูด ก็พูดออกมากับผมตรงๆ ผมไม่ชอบให้คุณเก็บไว้ในใจ

“โอ้”

“เกี่ยวกับอวี๋เวย คุณอย่าคิดมาก ไม่ว่าเธอจะทำยังไง ผมก็จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเธอ”

“อืม”

“ถ้าครั้งหน้าอวี๋เวยมาหาคุณอีก คุณก็อย่าสนใจเธอ ปล่อยให้เธอบ้าไปเองคนเดียว”

“ตกลง”

ท่าทีที่อ่อนน้อมของเซี่ยอันน่า ทำให้เสี่ยวอวี้หลินโกรธ

“เวลาคุณพูด อย่าพูดที่ละคำที่ละคำได้ไหม ！”

เซี่ยอันน่าปฎิบัติตาม เธอพยักหน้าและพูดว่า：“ รู้แล้ว”

เสี่ยวอวี้หลินตะโกนขึ้นมาอย่างดุเดือด：“ เซี่ยอันน่า คุณจะทำให้ผมโกรธจนตายเลยใช่ไหม ！”

ทันใดนั้นเสี่ยวอวี้หลินที่อยู่ตรงข้ามก็ลุกออกไป เซี่ยอันน่ายังคงสับสน และถามอย่างไม่เข้าใจว่า：“ โอเคโอเค คุณเจ้าอารมณ์ขนาดนี้ได้ยังไง ?”

“มันไม่ใช่พราะเธอเหรอ ”

“ขอโทษนะฉันไปยุ่งกับคุณได้ยังไง ?”

“เซี่ยอันน่า คุณจะไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่อารมณ์เสียใส่ผมบ่นผม เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นเลยเหรอ ? อวี๋เวยเป็นแฟนเก่าของผม เธอมาที่บ้าน คุณไม่แคร์ ไม่โกรธเลยเหรอ ?”

เซี่ยอันน่าขมวดคิ้ว ส่ายหัวและพึมพำว่า：“ ฉันไม่เข้าใจคุณเลยจริงๆ ฉันไม่หาเรื่องคุณ คุณไม่รู้สึกสบายเลยเหรอ ?”

“ความหมายนี้มันไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกันตรงไหน ?”

“ก็ ดูเหมือนว่าในใจคุณไม่มีผม”

ความสัมพันธ์ของพวกเรา ให้คนนอกมาตัดสินตั้งแต่เมื่อไหร่ ?

คำว่า “คนนอก ”สิ่งนี้มันแสดงถึงสถานะของเซี่ยอันน่า และก็ทำให้จิตใจที่หดหู่ของเสี่ยวอวี้หลิน ดีขึ้นมาก

เสี่ยวอวี้หลินเลียริมฝีปากของเขาและพูดว่า：“ คำพูดนี้ก็ทำให้คนรู้สึกสบาย”

“คุณน่ะ อย่าคิดอะไรไร้สาระเลย ฉันเหนื่อยมาก ช่วงนี้มีการโปรโมทหลายครั้ง ไม่มีเวลามาเล่นเป็นราพันเซลกับคุณหรอกนะ พวกเราสองคนสบายดีแบบนี้ ยังจะมีอะไรสำคัญอีก ใช่ไหม ?”

คำพูดของเซี่ยอันน่า ค่อยๆสงบความโกรธของเสี่ยวอวี้หลินลง

เสี่ยวอวี้หลินยื่นมือไปหยิกใบหน้าของเซี่ยอันน่าและพูดว่า：“ โอเค คุณทำให้คุณชายคนนี้มีความสุขแล้ว สามารถพูดได้เลยว่าคุณผ่านการทดสอบแล้ว”

เธอตบมือของเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าลูบแก้มของเธอและถอนหายใจว่า：“ ถ้างั้น คุณว่างมากใช่ไหม ถึงมีเวลามาคิดอะไรเรื่องอะไรแบบนี้ คนอย่างฉันที่ยุ่งกับชีวิต จนไม่มีเวลามาคิดเรื่องเหล่านี้”

“ถ้าเหนื่อย ก็พักผ่อน ผมเลี้ยงคุณเอง”