วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 484

เซี่ยอันน่ารู้สึกอึดอัดมากที่เสี่ยวอวี้หลินนอนทับอยู่แบบนี้

เธอผลักเสี่ยวอวี้หลินด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่เธอไม่สามารถผลักออกได้เลย

ทำไมผู้ชายคนนี้ตัวหนักจัง ...

เซี่ยอันน่าไม่รู้จะทำยังไงจึงพูดว่า "ออกไปจากตัวฉัน!"

ยิ่งเธอพูดแบบนี้เสี่ยวอวี้หลินยิ่งกอดแน่นมากขึ้น

ในตอนนี้เขาเหมือนเด็กที่ทำของเล่นหายน้ำเสียงของเขาเหมือนเด็กขี้ฟ้อง"ทำไมคุณถึงใส่ใจกับทุกสิ่งทุกอย่างแต่กลับไม่ยอมให้ใจของคุณกับผม หรือผมไม่มีคุณค่าพอที่จะให้คุณเชื่อถือได้?"

คำพูดของเสี่ยวอวี้หลินทำให้เซี่ยอันน่าใจเย็นลง

เสี่ยวอวี้หลินกระซิบเบาๆที่ข้างหูเซี่ยอันน่า"คุณหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง เป็นเพราะคุณไม่ได้รักผมมากพอใช่หรือไม่? ต้องให้ผมควักหัวใจออกมาให้คุณดูใช่ไหมถึงจะพอใจ ?เซี่ยอันน่าคุณมันร้ายกาจจริงๆ"

เซี่ยอันน่าพูดพึมพำ "เสี่ยวอวี้หลินคุณเมาแล้ว"

"ใช่ เมาแล้วคุณถึงจะดูถูกผมได้ แต่คุณกลับไม่สามารถทำอะไรได้"

"ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนแล้วกัน มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้เช้า

เซี่ยอันน่าขยับตัวและกำลังจะลุกขึ้นยืน

แต่โดนเสี่ยวอวี้หลินคว้าตัวมานอนกอดไว้แน่น เขาทำตัวราวกับเป็นเด็กน้อย "ผมไม่อาบน้ำและผมก็ไม่นอนด้วย"

"แต่กลิ่นตัวคุณเหม็นมากนะ"

"เซี่ยอันน่า คุณรังเกียจว่าตัวผมเหม็นเหรอ งั้นผมจะให้คุณดมกลิ่นเหม็นๆนี้ไปทั้งคืนเลย"

พอพูดจบ เสี่ยวอวี้หลินก็เอาตัวคุมทับลงไปบนตัวเซี่ยอันน่า ราวกับว่าเขาเป็นหมึกสาย

ตอนนี้เซี่ยอันน่าแทบจะร้องไห้

"ขอร้องล่ะ คุณอย่าทำตัวปัญญาอ่อนแบบนี้ได้ไหม"

คำตอบที่เซี่ยอันน่าได้รับคือเสียงหายใจที่สม่ำเสมอ

บ้าไปแล้ว——

เซี่ยอันน่ามองไปที่เพดานด้วยความสิ้นหวัง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น——

เมื่อคืนเสี่ยวอวี้หลินนอนหลับสบายมากและรู้สึกว่าที่นอนนุ่มและมีกลิ่นหอมมาก

ร่างหนึ่งกลิ้งไปมาบนเตียง

ทันใดนั้นก็ทำให้เสี่ยวอวี้หลินตื่นขึ้นมา เขาหันศีรษะมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าที่มึนงง

"สวัสดีตอนเช้า เสี่ยวอวี้หลิน!"

เสียงของผู้หญิงที่แสนนุ่มนวลทำให้เสี่ยวอวี้หลินหันศีรษะไปมองที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา

เซี่ยอันน่า!?

ณ เวลานี้เซี่ยอันน่านอนหงายอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่น่าสงสารและขอบตาของเธอคล้ำราวกับขอบตาหมีแพนด้า

เสี่ยวอวี้หลินชี้ไปที่ขอบตาของเซี่ยอัน่า"ทำไมขอบตาของคุณถึงคล้ำขนาดนี้?"

เซี่ยอันน่าตบลงไปบนมือของเสี่ยวอวี้หลินที่กำลังชี้อยู่ "คุณยังกล้าถาม! มันเป็นสิ่งที่คุณทำทั้งหมด !!"

"ผม? ผมทำอะไรเหรอ?"

เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลินจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ เซี่ยอันน่าก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า

"เสี่ยวอวี้หลินอย่าบอกนะว่าคุณจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้"

"ผมจำไม่ได้จริงๆ ผมทำอะไรลงไปเหรอ?"

"คุณไปดื่มเหล้าที่บาร์เหล้าและก็ไปมีเรื่องชกต่อยกับชาวบ้านเขายังไงละ บ้านตัวเองมีก็ไม่กลับมาเป็นภาระที่ห้องฉันเนี่ย ยิ่งไปกว่านั้นน้ำก็ไม่ยอมอาบแถมกลิ่นตัวเหม็นเกินจะทน!!"

เซี่ยอันน่ายิ่งพูดยิ่งรู้สึกโกรธ จนต้องลุกขึ้นมานั่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะแขนที่ขยับยาก เธออาจจะต้องจัดการกับเสี่ยวอวี้หลินอย่างแน่นอน

เสี่ยวอวี้หลินค่อยๆนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ทั้งโกรธทั้งทำอะไรไม่ถูก

"เซี่ยอันน่า จุดโฟกัสของคุณดูแปลกๆ คุณจะไม่ถามผมสักหน่อยหรือว่าทำไมผมถึงเมา?"

"แล้วทำไมคุณถึงเมา?"

"คุณคิดเอาเองเถอะ!"

หลังจากพูดจบเสี่ยวอวี้หลินก็ยืนขึ้นอย่างเย่อหยิ่งแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เมื่อมองไปที่ประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่เซี่ยอันน่าไม่รู้จะโกรธหรือหัวเราะดี

" เหอะ ผู้ชายคนนี้ตัวเองทำเรื่องเลวๆ ยังมีหน้ามาโกรธ น่าเกลียดจริงๆ!"

ฉีฉีนอนหลับสบายทั้งคืนหลังล้างหน้าแปรงฟันออกมา ก็พบเจอใบหน้าของเสี่ยวอวี้หลินที่บูดบึ้งไม่มีรอยยิ้มสภาพเหมือนคนชรานั่งอยู่บนโซฟา

เซี่ยอันน่ากำลังนั่งลูบมือตัวเองเล่น ดูเหมือนว่าเธอกำลังเอวเคล็ด ขยับแต่ละทีดูยากลำบาก

สองคนนี้ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนสู้รบกันอย่างดุเดือดทั้งคืนนะ ......

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ฉีฉีก็ตกใจและรู้สึกว่าเธอควรจะออกจากสถานที่นี้โดยเร็วที่สุด

"เอ่อ ฉันจะไปโรงเรียนและจะกลับมาดึกหน่อย ถ้ามีปัญหาอะไรคุยกันดีๆนะ"

หลังจากนั้นฉีฉีก็ส่งซิกให้เซี่ยอันน่าแล้วรีบเดินออกไป

"ฉีฉี เธอยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย!"

"ฉันยังไม่หิวอะ"

ฉีฉีพูดด้วยเสียงเบาๆแล้วก็รีบปิดประตูเดินออกไป ในห้องจึงเหลือเพียงเสี่ยวอวี้หลินและเซี่ยอันน่าเท่านั้น

บรรยากาศดูแปลก ๆ ......

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ เซี่ยอันน่าก็หันศีรษะไปจ้องไปที่เสี่ยวอวี้หลินและถามด้วยน้ำเสียงที่ดี "มาคุยกัน สรุปคุณต้องการอะไร?"

เสี่ยวอวี้หลินนั่งกอดอกและพูดแบบออกคำสั่งว่า: "ไม่ใช่ว่าผมต้องการอะไร แต่คุณต้องขอโทษผม"

"ช่างเป็นเรื่องตลกจริงๆ คุณเป็นคนเมาเอง คุณเป็นคนมีเรื่องชกต่อยเองและคุณเป็นคนที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนทำไมฉันต้องขอโทษ!"

"แต่คนที่ทำร้ายหัวใจผมก็คือคุณ!"

เอ่อ……

ผู้ชายคนนี้กำลังต้องการทะเลาะหรือทำตัวงอนเหมือนเด็กกันนะ?

เนื่องจากคำพูดง่ายๆของอีกฝ่ายก็ทำให้เซี่ยอันน่ามีท่าทีอ่อนลงบ้าง"ใครทำร้ายคุณ เห็นได้ชัดว่าคุณเป็นคนใจแคบ"

เมื่อเห็นว่าเซี่ยอันน่าไม่ยอมขอโทษเสี่ยวอวี้หลินเลยพูดว่า: "เยี่ยม คุณยังไม่ได้ตระหนักถึงความผิดของคุณเลย เซี่ยอันน่าผมให้โอกาสคุณแล้วแต่คุณไม่รู้จักรักษามันไว้!”

หลังจากพูดจบเสี่ยวอวี้หลินก็ลุกขึ้นเตรียมตัวออกไปจากอพาร์ทเมนท์แห่งนี้

"เสี่ยวอวี้หลิน"

เซี่ยอันน่าเรียกเสี่ยวอวี้หลินไว้มันทำให้เขารู้สึกใจอ่อนลง

ในความเป็นจริงเขาไม่ต้องการทะเลาะกับเซี่ยอันน่า ตราบใดที่เซี่ยอันน่าพูดอะไรดีๆและปลอบประโลมเขา เขาก็สามารถทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาหันไปมองเซี่ยอันน่าแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว"คุณต้องการอะไร?"

สีหน้าของเซี่ยอันน่าดูสงบและพูดด้วยความจริงใจ: "ตอนที่คุณกำลังโกรธอย่าดื่มเหล้าหรือสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่น"

ริมฝีปากของเสี่ยวอวี้หลินขยับเล็กน้อยและในที่สุดก็เค้นเสียงพูดออกมาไม่กี่คำ

"เซี่ยอันน่า คุณเยี่ยมมาก!"

เมื่อพูดจบเสี่ยวอวี้หลินก็ไม่อาลัยอาวรณ์แล้วเดินออกจากอพาร์ทเมนท์ไปทันที

ปัง——

เสี่ยวอวี้หลินปิดประตูเสียงดัง หลังจากนั้นเซี่ยอันน่าก็เข่าทรุดนั่งลงบนเก้าอี้

เธอรู้ว่าเสี่ยวอวี้หลินต้องการฟังอะไร แต่เมื่อตอนคุยกันปากของเธอก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เธอรู้ตัวว่าสถานะทางสังคมของตัวเองไม่อาจเทียบเท่ากับเสี่ยวอวี้หลินได้

แต่ทำแบบนี้มันจะเป็นผลดีต่อตัวเขาจริงๆหรือ?