วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 487

“ดีเลย ฝีมือการชงกาแฟของอันน่าเยี่ยมยอดจริงๆ กลิ่นหอมมาก”

เมื่อถึงเวลารับประทานอาหาร เย่ชูวเสวียก็ลืมเรื่องที่ตนเองหมกมุ่นเมื่อสักครู่ไป หันเหความสนใจทั้งหมดไปที่กาแฟแทน

เดินไปถึงเคาน์เตอร์ เซี่ยอันน่าชงกาแฟอย่างชำนาญ

ฉีฉีมองไปที่เซี่ยอันน่า แล้วขมวดคิ้ว “อันน่า สองวันมานี้แกผอมลงเยอะเลยนะ”

ท่าทีของเซี่ยอันน่านิ่งเฉย เธอเอ่ยขึ้นว่า “ไม่หรอก เพื่อถ่ายนิตยสารน่ะ ก็เลยต้องลดน้ำหนักนิดหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉีฉีก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “เฮ้อ ท่าทางของแกอมทุกข์ตลอดเวลา ในฐานะเพื่อนฉันทนไม่ได้หรอกนะที่จะเห็นแกเจ็บปวด เสี่ยวอวี้หลินยิ่งไม่ต้องพูดถึง”

เมื่อนึกถึงเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าก็ยิ้มอย่างขมขื่น “เขากำลังโกรธฉัน ไม่ว่าจะอ้วนหรือผอมเขาสนใจซะที่ไหนล่ะ”

“ก็เพราะว่าพวกแกยังมีความรู้สึกให้กัน ถึงเขาจะทำสงสครามเย็นกับแก ตราบใดที่ยังรักกันก็เป็นทุกข์ และความทุกข์นี้ ที่แสดงออกมาต่อหน้าแกไม่ได้ยิ่งอึดอัด ที่พูดมานี้เพื่อจะบอกว่า เสี่ยวอวี้หลินก็เป็นคนอาภัพคนหนึ่งนะ”

ฉีฉีถอนหายใจยาว เธอพูดแทนเสี่ยวอวี้หลินเสมอ เซี่ยอันน่าจึงอดที่จะเหล่ตามองไม่ได้ แล้วพูดติดตลกว่า “แกได้ผลประโยชน์อะไร ทำไมชอบออกตัวแทนเสี่ยวอวี้หลินตลอดเลย”

“ฉันไม่ได้พูดแทนใคร แต่เพราะทนแกไม่ไหวแล้ว”

“ฉัน?”

ฉีฉีพยักหน้า “เห็นได้ชัดว่าเป็นห่วงเขามาก แต่กลับไม่ยอมพูดอะไร อันน่า ในเมื่อยังอยากไปต่อกับเสี่ยวอวี้หลิน ก็ต้องค่อยๆ ก้าวกันไป”

ค่อยๆ ก้าวไป?

เมื่อคิดถึงคำนี้ เซี่ยอันน่าลดสายตาลง ไม่ได้พูดอะไร

กาแฟร้อนส่งกลิ่นหอมกรุ่น เซี่ยอันน่าวางถ้วยกาแฟลงบนถาด ก้มศีรษะลง แล้วเอ่ยว่า “ฉันจะยกกาแฟออกไปนะ”

เห็นได้ชัดว่า เซี่ยอันน่าหลีกเลี่ยงที่จะพูดคุยถึงเรื่องนี้

ฉีฉีมองตามด้านหลังเธอไป แล้วถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

ขณะที่เซี่ยอันน่ากำลังชงกาแฟ มีคนคนเดินฉับๆ เข้ามาในร้านขนมหวาน

เสี่ยวอวี้หลินนั่งลงข้างๆเย่ชูวเสวีย ถามขึ้นด้วยความโกรธ “เอาล่ะ เรียกฉันมาทำไม?”

“ทำไม ไม่มีเรื่องอะไรออกมาคุยกับฉันไม่ได้เลยเหรอ?”

“รีบพูดธุระมา ฉันรีบ”

“เออๆ ฉันรู้ว่านายยุ่งมาก แต่หวังว่านายจะจำสิ่งนายพูดตอนนี้ได้นะ อย่ามาเสียใจภายหลังล่ะ”

“กาแฟมาแล้ว”

เสียงหวานดังขึ้น เส่ยวอวี้หลินกลืนคำพูดที่จะพูดหลังจากนี้กลับไป

เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าชะงักไปชั่วขณะ แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ

เซี่ยอันน่าวางกาแฟสองแก้วไว้บนโต๊ะ แล้วนั่งลงตรงข้ามเสี่ยวอวี้หลิน ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเห็นสายตาของเสี่ยวอวี้หลินจ้องมองไปที่เซี่ยอันน่า เย่ชูวเสวียก็ยิ้มออกมา

เอื้อมมือไปเคาะโต๊ะตรงหน้าเสี่ยวอวี้หลิน เย่ชูวเสวียพูดขึ้นอย่างยียวนกวนประสาท “เสี่ยวอวี้หลิน นายยุ่งไม่ใช่เหรอ งั้นนายไปก่อนก็ได้นะ”

ยัยคนเด็กนี้...

เสี่ยวอวี้หลินรู้ว่าเย่ชูวเสวียจงใจหาเรื่อง จึงหันไปมองค้อนเธอ

เสี่ยวอวี้หลินยื่นมือไปหยิบแก้วกาแฟ แล้วยกขึ้นดื่ม

เย่ชูวเสวียประทวงขึ้น “เฮ้! นั่นกาแฟของฉันนะ!”

“ใครบอกว่านี่ของเธอ มีชื่อเธอเขียนไว้บนนั้นงั้นเหรอ เธอเรียกมัน แล้วมันตอบสนองรึไง?”

กาแฟอยู่ในท้องของเสี่ยวอวี้หลิน เขาพูดขึ้นอย่างสนุกสนาน เย่ชูวเสวียได้แต่กัดฟันโกรธ

“ช่างเถอะ ไม่ดื่มก็ไม่ดื่ม ยังไงซะอันน่าก็มีเวลาชงมันมาให้ฉันอีกเยอะ แต่เอาเถอะ ได้ดื่มกาแฟจากดาราเป็นคนชงให้ สิทธิพิเศษขนาดนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับมัน”

เสี่ยวอวี้หลิน “หึ เป็นดาราแล้วไง ก็ไม่ได้มีใครยุยงสงเสริมหนิ เหนื่อยเหมือนหมา”

เซี่ยอันน่าคิ้วขมวดเล็กน้อย “อาชีพไม่ได้แตกต่างกันระหว่างสูงและต่ำ ตราบใดที่ใช้ชีวิตตามหัวใจของคุณเอง ก็มีคุณค่าในตัวเอง”

“แต่บางคน ก็ไม่จำเป็นต้องแกว่งเท้าหาเสี้ยน เห็นได้ชัดว่าถนนมีอีกตั้งกว้างไม่เดิน ต้องการเดินไปบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนาม นอกจากโง่แล้ว ก็หาเหตุผลอื่นไม่ได้เลย”

“นั้นเป็นเพราะ นายไม่เข้าใจคนอื่น”

“เธอจะให้ฉันเข้าใจได้ยังไง? เธอคิดที่จะทำมันด้วยตัวเอง ฉันก็ปล่อยให้เธอทำ เธอไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน ฉันก็จะหลบเธอไป งั้นตอนนี้เธอก็คงมีความสุข คุณพอใจรึยัง?”

ตอนนี้เสี่ยวอวี้หลินเพิ่งเริ่ม ยังควบคุมตัวเองได้

แต่ก็ค่อยๆ โกรธขึ้น เขาเริ่มใช้น้ำเสียงเกือบจะคำราม ประณามความไม่พอใจของตัวเอง

และเย่ชูวเสวียกับต้วนอีเหยาก็มองหน้ากัน

คำพูดถ่อมตัวแบบนี้ของเสี่ยวอวี้หลิน ที่นานๆทีจะได้เห็น

เซี่ยอันน่าตกใจกับคำพูดของเสี่ยวอวี้หลินไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เท่าที่เธอรับรู้ เสี่ยวอวี้หลินก็เจ็บปวด

และผู้ที่ทำร้ายเขา ก็คือตัวเธอเอง

เซี่ยอันน่าไม่ได้พูดอะไร เสี่ยวอวี้หลินยังคงตั้งคำถามต่อไป

“ตอนนี้ ฉันคิดไม่ออกว่าฉันอยู่ในใจเธอในสถานะแบบไหน เป็นแฟน หรือว่าเป็นภาระ?”

ลูกค้าคนอื่นที่อยู่ในร้าน ได้ยินข้อพิพาทต่างพากันแอบดูแอบฟัง

เซี่ยอันน่ารู้สึกอึกอัดใจ เธอลดเสียงลง แล้วพูดขึ้น “เสี่ยวอวี้หลิน นายอย่าเพิ่งเป็นบ้าสิ ที่นี่ยังมีคนอื่นอีกนะ”

“ตั้งแต่ฉันได้รู้จักกับเธอ ฉันก็ทำเรื่องบ้าๆไม่น้อยเลยไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่สนใจ เธอตอบฉันมาเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าลำบากใจ เสี่ยวอวี้หลินก็เป็นคนไม่ยอมคน เย่ชูวเสวียจึงรีบไกล่เกลี่ย “ทุกคนใจเย็นๆก่อน ใจเย็นๆ มาดื่มกาแฟก่อน”

แต่เสี่ยวอวี้หลินดูเหมือนจะไม่ได้ยิน จ้องมองเซี่ยอันน่าตาเขม็งราวกับรอคำตอบจากเธอ

ต้วนอีเหยาได้โอกาสดึงมือของเย่ชูวเสวีย กวักมือเรียกให้ออกไปกับเธอ

ห่างออกมาได้พอสมควร สีหน้าของเย่ชูวเสวียไม่เห็นด้วย

“เธอนี่จุ้นจ้านจริงๆเลย จำเป็นต้องโทรหาพวกเขาทั้งสองมาที่นี่เหรอ ตอนนี้ดีเลยใช่ไหมล่ะปลีกตัวออกมาก็ไม่ได้”

เย่ชูวเสวียรู้สึกผิด คิ้วขมวดแล้วพูดขึ้น “ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ทุกอย่างก็ผ่านมานานแล้ว พวกเขาสองคนก็ควรที่จะสุภาพต่อกันหน่อย ใครจะคิดจ้องแต่จะทะเลาะกันตลอดเวลา เมื่อถึงตอนนี้นึกว่าจะค่อยๆคลี่คลาย”

“เธอหนิ ทำเรื่องที่เกินความจำเป็น”

“เฮ้อ แล้วตอนนี้จะให้ยังไงดี?”

เมื่อหันกลับไปมองคนสองคนที่อยู่อีกด้าน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันและกัน ต้วนอีเหยาพูดขึ้นว่า “รอดูสักครู่ถ้าหากว่ามีอะไรผิดปกติ เราก็เอาอันน่าออกไปก่อน อย่าปล่อยให้เสี่ยวอวี้หลินเป็นบ้า”

“โมโหมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เธอยังไม่เข้าใจใช่ไหม? เสี่ยวอวี้หลินระงับความโกรธของเขาไว้มาตลอด แต่ตอนนี้ ถึงจุดวิกฤตของเขาแล้ว อะไรเล็กๆน้อยๆ ก็ทำให้เขาระเบิดได้”

“เสี่ยวอวี้หลินคนนั้นโกรธ เธอก็คงไม่รู้ ถ้ารอให้เขาปะทุขึ้นมาจริงๆ คงไม่มีทางกู้สถานการณ์กลับมาได้”

“โอเค เข้าใจแล้ว”

เย่ชูวเสวียพยักหน้า จากนั้นจ้องมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน หวังว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่อารมณ์เสีย ไม่เช่นนั้น ร้านของเธอคงเละอีกครั้ง

แต่ ความกังวลของเซี่ยอันน่ากลับไม่เป็นจริง

เสี่ยวอวี้หลินรออยู่นาน เขาไม่ต้องการรอคำตอบของเซี่ยอันน่าอีกแล้ว จึงค่อยๆ เย็นลง

พูดก็พูด เซี่ยอันน่าคงรักตัวเองไม่มาพอ

เฮ้อ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ เสี่ยวอวี้หลินผู้ซึ่งที่มักถูกผู้คนหลงรักมาตั้งแต่แรก บางครั้งยังถูกผู้หญิงเมินเฉยใส่

เสี่ยวอวี้หลินหัวเราะเยาะให้กับตัวเอง จากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลินกำลังเดินจากไป เซี่ยอันน่าอยากเรียกให้เขาหยุด

แต่หลังจากที่เรียกเขาแล้ว ตัวเองจะพูดอะไรกับเขา?

เกรงว่าแม้เซี่ยอันน่าเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

เซี่ยอันน่าค่อยๆ หลับตาลง รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เขลาจริงๆ

เมื่อเดินออกมาจากร้านขนมหวาน เสี่ยวอวี้หลินเห็นเด็กผู้หญิงสองคนกำลังพูดคุยกันเจี๊ยวจ๊าว

“เฮ้ นั้นเซี่ยอันน่า”

“วันนี้เป็นกำไรจริงๆ เลย ได้เจอดาราด้วย”

“เราไปถ่ายรูปกันเถอะ อย่าลืมถ่ายให้ฉันสวยๆ ด้วยนะ”

“ได้เลยๆ”