วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 496

เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้คนระหว่างทางยังบอกว่าชายมีหนวดเพิ่งกลับมาบ้าน และไม่ได้กลับออกไป

ถนนที่นี่แคบมาก ไม่มีทางที่จะออกไปโดยไม่มีใครเห็นได้ นอกจาก.....

ระหว่างที่เสี่ยวอวี้หลินกำลังคิดอยู่นั้น ก็มีคนออกมาโจมตีจากทางด้านหลัง

ลูกน้องของเสี่ยวอวี้หลินปกป้องเขา และในขณะเดียวกันก็ต่อสู้กับชายมีหนวด

ผู้ชายคนนี้เหมือนกับภูเขาไม่มีผิด เขายืนอยู่ตรงหน้าคนอื่นก็ทำให้ทุกคนรู้สึกกดดันมาก

แถมเขายังมีความยืดหยุ่นมาก ไม่เหมาะสมกับรูปร่างเขาเลย

เป็นเรื่องยากมากที่เสี่ยวอวี้หลินจะจับผู้ชายคนนี้ได้ เพียงแค่ไม่ระวังผู้ชายคนนี้ก็หนีไปได้

ระหว่างมาเสี่ยวอวี้หลินรู้สึกว่าภูมิประเทศตรงนี้ซับซ้อนมาก ถ้าปล่อยให้ชายมีหนวดหนีไปได้ การจะตามเขาได้อีกครั้งมันยากมาก

และชายมีหนวดก็หวังจะหนีเช่นกัน เขาพยายามมุ่งตรงไปที่ประตู

ถึงแม้ว่าชายมีหนวดจะมีแรงมาก แต่เขาก็ไม่อาจสู้คนจำนวนมากได้ ดังนั้นจึงทำไม่ได้อย่างที่ใจต้องการ

ระหว่างที่เขากำลังจะตรงไปที่ประตูอีกครั้ง เขาก็ถูกลูกน้องของเสี่ยวอวี้หลินโจมตีจนล้มลงไปบนพื้น

เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกล้อมไว้หมดแล้ว ชายมีหนวดก็ไม่ได้วิตกกังวล เขาส่งยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยาม

เขานอนลงไปบนพื้นพร้อมพูดว่า “ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น อย่าเสียเวลาเลย”

“พวกเรายังไม่ได้ทำอะไรเลย จะรู้ได้ยังไงว่าแกจะปิดปากจนถึงที่สุด”

เขาส่งสัญญาณให้ลูกน้องลากตัวชายมีหนวดขึ้นมา และเตรียมที่จะพามันกลับไปสอบสวนอย่างเข้มงวด

เมื่อเดินมาถึงนอกประตู เสี่ยวอวี้หลินก็เห็นชายมีหนวดส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา เขาจึงเขาขมวดคิ้วขึ้น

เซี่ยอันน่ายังคงรออย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุดเธอก็เห็นร่างของเสี่ยวอวี้หลิน

เธอรีบวิ่งไปหาเขา ก่อนจะเห็นแผลบนมือของเขา

“ทำไมถึงได้รับบาดเจ็บ”

“มันบังเอิญไปโดนตอนจับคน”

เสี่ยวอวี้หลินพูดแค่นั้นเพราะไม่อยากให้เซี่ยอันน่าเป็นกังวล

“จับคนหรอ มีข่าวจากเย่ชูวเสวี่ยแล้วหรอ”

ดวงตาของเขามืดลง “จับได้แค่คนเดียว แต่ผมจะหาวิธีให้มันเปิดปากให้ได้”

เสี่ยวอวี้หลินมั่นใจมาก แต่ชายมีหนวดคนนี้ก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน ไม่ว่าลูกน้องเขาจะใช้วิธีไหนมาทรมาน เขาก็ไม่มีทางเปิดปากเลยสักนิด

ลูกน้องมารายงานกับเสี่ยวอวี้หลินว่า ให้เขาลองไปคุยกับชายมีหนวดด้วยตัวเองดู

เมื่อเห็นชายมีหนวดกำลังจะตาย เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ถ้ายังไม่พูดออกมา ฝ่ายตรงข้ามก็มีโอกาสที่จะหาเจอ และจากนั้นการจะหาตัวเย่ชูวเสวี่ยเจอก็จะเป็นเรื่องยากขึ้น

ทันใดนั้นลูกน้องของเสี่ยวอวี้หลินก็นำเอกสารเดินเข้ามา

“ได้ข้อมูลอะไรบ้าง”

“นี่เป็นประวัติของผู้ชายคนนี้ทั้งหมดครับ”

เขาหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา

เขาส่งเอกสารคืนกลับไป จากนั้นก็เดินไปนั่งยองๆตรงหน้าชายมีหนวด “แกเป็นผู้ชายอกสามศอก ถ้าแกไม่ทำอะไรคนของฉัน ฉันก็อาจจะเคารพแกมาก แต่น่าเสียดาย แกได้ทำให้ฉันถึงขีดจำกัดแล้ว ฉันจะหาวิธีมาเปิดปากแกให้ได้”

ชายมีหนวดหลับตาอย่างเดิม แต่ก็มีรอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏอยู่บนใบหน้า

“ไม่ต้องพูดพล่ามแล้ว ถ้าแกสามารถทำให้ฉันเปิดปากได้จริง คงไม่คว้าน้ำเหลวแบบตอนนี้”

“ที่แกยังไม่เปิดปากพูดเพราะว่าฉันยังไม่ได้ใช้ไพ่ตาย สองปีมานี้แกหาเงินได้ไม่น้อย แต่ตัวเองกลับไม่ได้ใช้เลย แกโอนเงินไปให้คนคนหนึ่ง และคนคนนี้ก็เลี้ยงลูกของแก พยายามไม่น้อยเลย”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ชายมีหนวดก็ลืมตาขึ้น จ้องเสี่ยวอวี้หลินด้วยความโกรธ

ปฏิกิริยาของเขาทำให้เสี่ยวอวี้หลินสงบมากขึ้น

“ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้กับเจ้านายของแกใครสำคัญกว่ากัน”

ชายมีหนวดไม่สามารถสงบได้อีกต่อไป เขาพยายามลุกขึ้นมาเพื่อที่จะเข้าไปโจมตีเสี่ยวอวี้หลิน

“ไอ้สาระเลว ถ้าแกทำอะไรเธอฉันจะไม่ปล่อยแกไปเด็ดขาด”

กินเลือดของชายมีหนวด ทำให้เสี่ยวอวี้หลินต้องขมวดคิ้วขึ้นมา

เขาเดินถอยหลังไปสองก้าว และมองดูชายมีหนวดที่ดิ้นรนอย่างเย็นชา พร้อมพูด “แน่นอนฉันไม่อยากทำอะไรผู้หญิงคนนี้ แต่แกต้องให้ข้อมูลที่ฉันต้องการก่อน เพื่อให้ฉันเห็นถึงความจริงใจของแก”

“แกอย่าหวังไปเลย ถึงฉันพูดออกไป พวกแกก็ไม่มีทางชนะเขาได้”

“มันเป็นใคร”

“เขามีความสามารถรอบด้าน พวกนายไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสม”

“ฉันเป็นผู้ต่อสู้ที่เหมาะสมหรือเปล่า ฉันเป็นคนตัดสินใจเอง อย่ามัวไร้สาระ แกจะพูดไม่พูด”

ชายมีหนวดคิดแป๊บนึงแล้วพูด “เอาโทรศัพท์ให้ฉัน”

“เอาโทรศัพท์ให้มัน”

ลูกน้องส่งโทรศัพท์ให้ชายมีหนวด จากนั้นเขาก็กดเบอร์โทรออกไป

หลังจากโทรติดชายมีหนวดก็ทันพูดประโยคเดียว เสี่ยวอวี้หลินก็แย่งโทรศัพท์ไปทันที

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไร ปลายสายก็ตัดสายไป

เสี่ยวอวี้หลินจึงโทรไปอีกครั้ง แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ปิดมือถือแล้ว

เขาโยนโทรศัพท์ด้วยความโกรธ และถามอย่างสงสัยว่า “แกตั้งใจจะเล่นลิ้นหรอ”

“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น ลูกพี่สั่งงานฉันเสร็จก็วางสายไป”

“เวลาแค่นั้นเขาจะทันสั่งอะไรแก”

“เขาบอกว่าให้เย่จิงเหยียนไปคุยกับเขา”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็หน้าเปลี่ยนสีทันที

เมื่อชายมีหนวดเห็นท่าทางของทุกคน ก็แสดงท่าทีพอใจออกมา

และท่าทีของชายมีหนวดก็ทำให้เสี่ยวอวี้หลินโกรธมาก เขาชกไปที่ท้องของชายมีหนวด และพูดด้วยความโกรธ “ฉันให้แกเปิดเผยข้อมูลลูกพี่ของแก แกทำอะไร”

ชายมีหนวดกลุ่มหน้าท้องพูดด้วยใบหน้าซีดขาว “พวกแกคิดว่าอย่างฉันจะไปรู้อะไร ฉันมีหน้าที่ส่งข่าวเท่านั้น”

“แกหมายความว่า ลูกพี่แกรู้อยู่แล้วว่าพวกเราจะมาหาแกงั้นหรอ”

เสี่ยวอวี้หลินแอบตกใจ และรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

แต่สุดท้ายเสี่ยวอวี้หลินก็ทำลายประโยคโกหกของชายมีหนวดได้

“อย่าไปฟังแผนลวงของมัน ถ้าลูกพี่ของแกเก่งจริง ก็น่าจะหาตัวเย่จิงเหยียนเจอตั้งนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้”

พูดจบเสี่ยวอวี้หลินก็มองไปที่ชายมีหนวดอย่างเย็นชา “ในเมื่อแกไม่ซื่อสัตย์ งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องสงสารแก ให้คนไปจัดการผู้หญิงคนนั้น”

“ไอ้สาระเลว แกกล้าหรอ”

“แกก็รอดูเอาเองแล้วกันว่าฉันกล้าหรือไม่กล้า หรือฉันจะถ่ายขั้นตอนทั้งหมดเอาไว้ให้แกดูดีนะ”

“ทุเรศ!”

“จำไว้ว่าคนที่ทำร้ายเธอคือแก ถ้าแกยอมตกลงกับพวกเรา จุดจบของเธอก็คงไม่เป็นอย่างนี้”