วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 509

ฉีฉีหยิบหนังสือการเมืองออกมาขากกระเป๋า และละทิ้งสิ่งที่ทำให้เธอไขว้เขว และเริ่มทบทวน

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉีฉีรู้สึกว่ามาอาศัยอยู่บ้านคนอื่นแบบฟรีๆมาตั้งหนึ่งคืนควรจะต้องทำอะไรสักหน่อย

ดังนั้นเช้าวันต่อมาเธอเลยตั้งใจตื่นเช้าเพื่อเข้าครัวทำอาหารให้มู่ยู่วฉี

เพราะว่าฉีฉีไม่รู้ว่ามู่ยวู่ฉีชอบกินอะไร เธอเลยทำทั้งเมนูข้าว เส้น และโจ๊ก เธอหวังว่าจะมีสักอย่างที่มู่ยู่วฉีชอบกิน

หลังจากเตรียมอาหารเสร็จ ฉีฉีก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของมู่ยู่วฉี แล้วเคาะประตู

เวลาผ่านไปนานมากโดยไม่มีการตอบสนองใดๆเลย

" แปลกจัง อย่าบอกนะว่าไม่ได้อยู่ในห้อง? "

ฉีฉีเดินวนรอบๆอพาร์ทเมนท์ไปหนึ่งรอบ สุดท้ายก็เห็นกระดาษโน๊ตหนึ่งแผ่นในห้องนั่งเล่น

" มีธุระที่บริษัท ไว้ติดต่อกันใหม่ "

ฉีฉีมีความรู้สึกร้อนลุ่ม และรู้สึกท้อแท้กับประโยคนั้น

นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารคนเดียว ฉีฉีมองอาหารเช้าที่หลากหลายนี้แต่กลับไม่มีความปรารถนาที่จะกินเลย

......

เพราะว่ารู้สึกว่าทบทวนบทเรียนได้ไม่ค่อยดี ฉีฉีเลยเข้าร่วมกลุ่มเพื่อการศึกษากลุ่มหนึ่ง ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนนักศึกษาปริญญาโท ทุกคนช่วยกันเรียน และเมื่อพบปัญหาทุกคนก็จะพูดคุยร่วมกันและช่วยกันหาข้อสรุป

ในกลุ่มเพื่อการศึกษากลุ่มนี้ มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งใส่แว่นสีดำ เขาแสดงออกอย่างชัดใจว่าสนใจฉีฉีเป็นพิเศษ

เพียงแค่ฉีฉีปรากฏตัวขึ้นในกลุ่มนี้ ผู้ชายใส่แว่นก็จะเข้าไปใกล้เธออย่างเงียบๆ ด้วยความอบอุ่นและเอาใจใส่

ช่วงเวลาที่ทบทวนมันก็น่าเบื่ออยู่แล้ว พอมามีเรื่องน่าเยาะเย้ยแบบนี้ แน่นอนว่าทุกคนต้องไม่พลาดแน่นอน

เพราะเหตุนี้ ทุกคนยังพูดล้อพวกเขาสองคน และทุกครั้งชายใส่แว่นก็จะยิ้มแย้ม ส่วนฉีฉีหันหน้าไปทางอื่นด้วยสีหน้าจริงจังทุกครั้ง

พอเวลาผ่านไป ฉีฉีก็รักษาระยะห่างกับชายใส่แว่น เธอหวังว่าทุกคนจะค่อยๆเบื่อกับประเด็นนี้และเปลี่ยนไปพูดคุยกันในประเด็นอื่น

แต่การแสดงออกอย่างเยือกเย็นของฉีฉีทำให้มีบางคนเข้าใจผิด

ในตอนเที่ยง ชายใส่แว่นเดินเข้ามาข้างๆฉีฉี แล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม " ฉีฉี ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ "

" ไม่ต้องหรอก ฉันสั่งอาหารไปกินที่ห้องไว้แล้ว "

" อ้อ ถ้าอย่างนั้นถ้ากินข้าวเที่ยงเสร็จ เราไปห้องสมุดด้วยกันไหม ฉันจองที่ไว้แล้ว "

" เย็นนี้ฉันจะไปทำงาน ตอนกลางคืนถึงจะไปห้องสมุด "

" ถ้าอย่างนั้นไปตอนกลางคืนดีกว่า ฉันรอเธอนะ "

ความพยายามอย่างไม่ลดของชายใส่แว่นทำให้ฉีฉีปวดหัว

" ค่อยว่ากันใหม่เถอะ ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทันรึป่าว "

" ไม่ว่าเธอจะมาหรือไม่มา ฉันก็จะจองที่นั่งไว้ให้เธอนะ ที่นั่งข้างๆฉันมันเป็นของเธอคนเดียว "

พอพูดจบ ชายใส่แว่นก็หน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วรีบหันหลังเดินไปอย่างเขินอาย

พอเขาเดินออกไป เพื่อนๆรอบตัวฉีฉีก็ต่างพากันพูดล้อเธอ

" โอ้โห นี่เขาคิดว่ากำลังแสดงละครไอดอลอยู่หรือเปล่า เป็นบทละคนที่หล่อมาก "

" นั่นนะสิ ที่นั่งข้างๆฉันเป็นของเธอคนเดียว ว้าว เมื่อกี้ขนฉันลุกซู่ไปทั้งตัวเลย "

" ถ้าจะเวอร์ขนาดนี้ อย่าง่าแต่อาหารเที่ยงเลย อาหารเย็นฉันก็จะกินไม่ลงแล้ว "

หลายๆพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะอย่างพร้อมเพรียง และมีคนหนึ่งในกลุ่มยังเอามือมาวางบนไหล่ฉีฉีอีกด้วย

ฉีฉีขมวดคิ้ว และผลักหญิงสาวข้างๆเธอออกด้วยความรังเกียจ แล้วพูดว่า " กินไม่ลงก็ไม่ต้องกิน จะได้ลดความอ้วน ดูพุงเธอสิมันยื่นออกมาแล้ว "

หญิงสาวตกใจ และรีบเอามือจับท้องของตัวเองไว้ แล้วพูดด้วยความปวดใจ " หะ จริงหรอ? ต้องเป็นเพราะว่าช่วงเวลาที่ทบทวนกินขนมเยอะไปแน่ๆ พวกเธอมีวิธีดีๆในการลดน้ำหนักกันไหม? "

ผู้หญิงเมื่อพูดถึงลดน้ำหนักแล้วก็ไม่อาจหยุดพูดได้เลย

พอเห็นว่าความสนใจของทุกคนถูกเบี่ยงเบนไปแล้ว ฉีฉีก็รีบพูดขึ้น " คือว่า ฉันไปก่อนนะ พวกเธอคุยกันไปนะ "

" เธอสั่งอาหารไว้แล้วไม่ใช่หรอ? "

" ฉันโกหกเขาเฉยๆ "

ฉีฉีทำตามองบนแล้วเดินออกไป

ช่วงนี้เย่ชูวเสวียอยู่ในช่วงพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ ในตอนเที่ยงจะมีการให้ชิมฟรี อีกทั้งยังอร่อยมากด้วย

ดังนั้น ฉีฉีจึงไปที่ร้านขนมเพื่อกินชนฟรี ทั้งประหยัดตังและอร่อยด้วย

แต่ว่าคนที่มารอกินฟรีวันนี้ ไม่ได้มีแค่ฉีฉีคนเดียว

" กลิ่นอะไร หอมมาก "

พอได้ยินเสียงของมู่ยู่วฉี ฉีฉีก็รีบเงยหน้ามองพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

มู่ยู่วฉีพยักหน้าให้เธอ จากนั้นก็เดินไปข้างๆเย่ชูวเสวีย มองไปที่พิซซ่าในมือเธอแล้วเม้นริมฝีปาก

" หอมมาก ให้ฉันชิมสักชิ้นสิ "

ในขณะที่พูดมู่ยู่วฉีก็ยื่นมือออกไปหยิบ

แต่ว่าเย่ชูวเสวียกลับปัดมือเขาทิ้งแล้วพูดว่า " อยากมากินฟรี ไม่มีทาง! "

" ใครมากินฟรีไม่ทราบ ฉันกินแบบจ่ายตัง โอเคไหม? " ในขณะที่พูดมู่ยู่วฉีก็มองไปที่ฉีฉีแล้วพูดว่า " ฉีฉี เอาเค้กทุกรสของที่นี่มาอย่างละชิ้น อ้อ ฉันขอกาแฟจาเมกาบลูเมาท์เทนด้วยหนึ่งที่ "

ฉีฉีเม้มปากแล้วยิ้มจากนั้นพูดว่า " ได้ค่ะ "

ฉีฉีหันกลับไปเตรียมของ และเย่ชูวเสวียก็ถามขึ้น " ช่วงนี้บริษัทของคุณกำลังอยู่ในช่วงเจรจางานไม่ใช่หรอ ทำไมคุณถึงยังมีเวลามาหาฉันที่นี่อยู่อีก "

" ไม่ว่าจะยุ่งมากแค่ไหนก็ต้องหาอะไรกินสิ ต้องผ่อนคลายสักหน่อย ได้คุยกับผู้หญิงคนนั้นฉันรู้สึกผ่อนคลายมาก "

ประโยคนี้มันคือความจริง

ช่วงนี้มู่ยู่วฉียุ่งมากจริงๆ ยุ่งจนเขาจะสงสัยในชีวิตของตัวเองแล้ว

พอนึกถึงเสี่ยวยู่วหลินในกำลังมีความสุขกับการฮันนีมูนของเขา มู่ยู่วฉีก็รู้สึกว่าโชคชะตาช่างไม่ยุติธรรมสะเลย

แต่ว่าพอคิดถึงฉีฉีหญิงสาวที่น่ารักคนนั้น มู่ยู่วฉีก็รู้สึกว่าชีวิตไม่ได้น่าเบื่อขนาดนั้น

ดังนั้นพอเขามีเวลาว่างเขาก็จะมาที่ร้านขนม เผื่อจะได้เจอกับฉีฉี จะได้หยอกล้อเธอ และมีความสุขขึ้นมาหน่อย

แต่น่าเสียดาย ที่ร้านขนมไม่ได้มีแค่ฉีฉี ยังมีเย่ชูวเสวียอีกคน

เธอเหมือนกับเป็นแม่ไก่ที่เอาแต่ดูแลฉีฉีราวกับไข่ในหิน เหมือนกลัวว่าเขาจะกินเธออย่างนั้นแหละ

น่าแปลกจริงๆ ทั้งๆที่ตัวเองต่างหากที่เป็นญาติเธอ แต่ทำไมต้องเอาตัวเองไปช่วยคนนอกด้วย?

เขาคิดเช่นนี้อยู่ในใจ มู่ยู่วฉียืนกอดอกแล้วจ้องหน้าเย่ชูวเสวีย

เย่ชูวเสวียตกใจกับสายตาของเขา และถามเขาอย่างกลัวๆ " นาย......กำลังคิดอะไรอยู่? "

" ฉันกำลังคิดว่าถ้าฉันจะนัดเดทกับฉีฉีเธอจะฆ่าใช่ไหม? "

เย่ชูวเสวียขมวดคิ้วแล้วพูดว่า " คนอื่นเขากำลังทบทวนเพื่อที่จะสอบอยู่ นายอย่าไปรบกวนเธอ "

" ทบทวนก็ต้องพักบ้าง สมองจะได้ปลอดโปร่ง "

" นายแน่ใจนะที่นายจะนัดเธอเพื่อจะให้เธอได้พักผ่อน? เหอะ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่านายเป็นคนยังไง ไอ้คนเจ้าเล่ห์!

คำวิจารณ์แบบนี้ทำให้มู่ยู่วฉีลำบากใจมาก แล้วพูดว่า " ไม่นะ ภาพลักษณ์ฉันในสายตาเธอทำไมถึงได้แย่ขนาดนี้? "

" เดิมทีก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอด แต่ว่าพอเห็นว่านายไม่ยอมปล่อยมือจากผู้หญิงที่อ่อนโยนและไร้เดียงสาอย่างฉีฉีสักที ก็เลยรู้สึกว่านายมันเลวร้ายมาก "

" ความสัมพันธ์ของฉันและเธอก็ปกติทั่วไป ก็แค่เห็นว่าเธอน่าสนใจดี ชอบที่จะพูดคุยกับเธอ ก็แค่นั้นเอง "

เย่ชูวเสวียไม่เชื่อคำพูดของมู่ยู่วฉีอยู่แล้ว เลยพูดอย่างเย็นชาว่า " ก็แค่พูดคุยกัน แต่สายตาที่นายมองเธอ ทำไมถึงได้เต็มไปด้วยความหยอด? ฉีฉีเป็นคนที่ไร้เดียงสาจะไปทนต่อความยั่วยวนของนายได้ยังไงกัน! "

ท่าทีของมู่ยู่วฉีรู้สึกแปลกใจและพูดพึมพำว่า " หยอดหรอ? "

" นายดูสิ หยอดไม่หยอดนายเองยังไม่รู้เลย "

พอเห็นว่าเย่ชูวเสวียได้คาดโทษตัวเองไว้แล้ว มู่ยู่วฉีก็ไม่มีอะไรที่จะต่อรอง " โอ้พระเจ้า ฉันโดนใส่ร้าย "