วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 510

ฉีฉีหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ

ในรถมีเสียงเพลงเบาๆสบายๆ มู่ยู่วฉีเอียงหัวไปมองฉีฉีและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาใช้ได้เลยนะ......

ติ๊ด ติ๊ด -------

รถคันข้างหลังบีบแตร พอมู่ยู่วฉีได้สติเขาก็รีบขับรถไปข้างหน้าต่อไป ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกว่าปฏิกิริยาของเขาแปลกๆ

ทำไมเขาถึงได้ตกตะลึงกับนักเรียนสาวน้อยอย่างนี้ได้ รสนิยมนี้มันเปลี่ยนไปมากเกินไป

หรือจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้ยุ่งมากไป เลยทำให้กลายเป็นคนที่ไม่ช่างเลือก?

นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ดี มันจะทำให้ระดับความหล่อของเขาลดลงได้

มู่ยู่วฉีถอนหายใจเบาๆและรีบสะบัดความคิดพวกนั้นออกไป จากนั้นก็ใช้สมอธิจดจ่ออยู่กับทางข้างหน้าเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน

ในตอนแรกๆ มู่ยู่วฉีไม่ได้เหล่มองเลยจริงๆ แต่พอเขาลืมตัว มู่ยู่วฉีก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองฉีฉี

ยัยผู้หญิงคนนี้ เธอมีเสน่ห์อะไรกันแน่เนี่ย?

ขาวขาวนวลนวล มองดูแล้วน่ากินสะจริง ถึงจะผอมไปหน่อย แต่ส่วนไหนที่ควรมีเนื้อมีหนังก็มีครบ ฉันเชื่อว่าแต่งตัวอีกสักหน่อยก็คือสาวสวยคนหนึ่งเลยแหละ

ฉีฉีพักการอ่านหนังสือแล้วเงยหน้าขึ้นมาแวบๆ แต่การมองแวบๆในครั้งนี้มันทำให้เธอต้องตกใจจนเหงื่อออกไปทั้งตัว

" รีบหยุดรถเร็ว ! "

มู่ยู่วฉีรีบเบรกทันทีและรถก็หยุดลง อีกแค่นิดเดียวรถก็จะชนกับคันข้างหน้าอยู่แล้ว

ฉีฉีเอามือทาบอก แล้วพึมพำว่า " อันตรายจัง "

ท่าทางของมู่ยู่วฉีดูแปลกๆ แล้วเขาก็พูดว่า " เป็นเพราะรถติดแท้ๆเลย ติดนานขนาดนี้ ทำให้คนอารมณ์สุดๆ "

" ก็จริง นี่มันผ่านไปจะหนึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว ยังไม่พ้นสะพานนี้เลย "

เดี๋ยวนะ หนึ่งชั่วโมง......

ฉีฉีรีบมองเวลาในโทรศัพท์ และเธอก็พบว่ามันใกล้จะห้าทุ่มแล้ว

" โอ้พระเจ้า อย่าบอกนะว่าฉันจะกลับไปไม่ทัน? "

พอเห็นฉีฉีที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มู่ยู่วฉีก็ได้พูดปลอบเธอว่า " กลับไปไม่ทันแล้วจะทำไม ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีที่อยู่สักหน่อย "

มันก็จริงอยู่เรื่องที่เธอมีที่อยู่ แต่ว่าพอคิดถึงภาพที่ต้องอยู่ร่วมห้องกับมู่ยู่วฉี ฉีฉีก็รู้สึกอึดอัดใจมาก "

" คือว่า จะเอาแต่รบกวนคุณทุกครั้งมันก็คงไม่ดีเท่าไหร่ หรือว่าเอาแบบนี้ไหม ฉันลงรถแล้วเดินกลับไป ระยะทางมันก็ไม่ได้ไกลมาก "

มู่ยู่วฉีมองไปข้างหน้าแล้วครุ่นคิดจากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า " จากที่นี่ถ้าเดินไปต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ถ้าผ่านตรงนี้ไปแล้วทางข้างหน้ารถไม่ติดขับรถไปแค่สิบนาทีก็คงถึง เธอคิดว่า วิธีไหนดีกว่ากัน? "

" แต่ว่าถ้าทางข้างหน้ารถมันยังติดอยู่จะทำยังไง? "

ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ แสดงว่าวันนี้ฉีฉีก็ไม่สามารถกลับไปทันแน่ๆ

แต่มู่ยู่วฉีก็ยังคงพูดอย่างยืนหยัดว่า " ถ้าอยากนั้นเรามาพนันกันเถอะ ฉันทายว่าทางข้างหน้ารถจะไม่ติด "

ฉีฉีรู้สึกตื่นตัวและสนใจกับเรื่องที่เขาเอ่ยจนลืมเรื่องรถติดไปและไม่ได้กังวลมากมายขนาดนั้น เลยถามเขาว่า " เดิมพันคืออะไร? "

มู่ยู่วฉีคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า " เดิมพันคืออาหารหนึ่งมื้อ ครั้งนี้ถ้าเธอแพ้เธอต้องให้ฉันพาเธอไปกินของอร่อยๆ "

" ตกลง " ฉีฉีพยักหน้าอย่างมีความสุข แต่ไม่นาน เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ " คุณพูดอะไรผิดรึเปล่า ควรจะเป็นฉันที่ต้องเลี้ยงของกินอร่อยๆคุณรึเปล่า? "

" ไม่ได้พูดผิด ฉันเป็นคนเลี้ยงเอง เธอเคยพาฉันไปกินของอร่อยๆมาแล้ว ควรจะถึงคราวฉันบ้างแล้วที่ต้องพาเธอไปลองรสชาติอาหารใหม่ๆบ้าง แต่ว่า ฉันเป็นคนที่มีรสนิยมแปลกๆ ถ้าสำหรับฉันมันคือความสุขอย่างหนึ่ง แต่สำหรับเธอมันอาจจะเป็นความทุกข์ "

" เป็นไปไม่ได้ " ฉีฉีพูดอย่างมั่นใจ " คนอย่างฉีฉีไม่มีอะไรที่เป็นที่จะหลุดออกไปจากมือฉันได้หรอก ฉันกินเรียบหมดโต๊ะ "

พอเห็นว่าฉีฉีตอบตกลงแล้ว มู่ยู่วฉีก็ยิ้มแล้วพูดว่า " ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงแบบนี้แล้วกันนะ ฉันเลี้ยงเองห้ามปฏิเสธเด็ดขาด! "

" ได้ ใกล้จะถึงปากทางแล้ว รอมารอดูกันเถอะ "

พูดยังไม่ทันขาดคำ รถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้า พอผ่านไฟแดงตรงสี่แยกไปได้ จู่ๆถนนก็โล่ง และปริมาณรถก็ไม่เยอะเหมือนเมื่อสักครู่

มีรถตำรวจและรถพยาบาลจอดอยู่ข้างทาง และยังมีรถที่ชนกันติดๆอยู่หลายคัน

ฉีฉีกระพริบตาแล้วพูดว่า " ที่แท้ก็เกิดอุบัติเหตุนี่เอง ไม่น่าละถึงได้รถติดขนาดนี้ "

แต่ว่า นั่งตากลมชมวิวในตอนกลางคืนมันก็รู้สึกผ่อนคลายดีนะ ไม่วุ่นวายเหมือนตอนกลางวัน บรรยากาศในตอนกลางคืนมันสามารถทำให้คนรู้สึกสบายใจและมีเวลาคิดทบทวนตัวเอง

หันหน้าไปมองแวบหนึ่ง มู่ยู่วฉีสังเกตเห็นฉีฉีที่เหมือนกับลูกแมวน้อยที่กำลังนั่งมองหน้าต่าง แล้วก็เผลอยิ้มออกมา

รถขับมาเรื่อยๆจนในที่สุดก็จอดลงตรงหน้าประตูสถานศึกษา

" ปลอดภัย! "

พอเช็คเวลาแล้ว ฉีฉีก็ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ

มู่ยู่วฉีโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอแล้วพูดกับฉีฉีว่า " ถ้าเธอเรียนจนเหนื่อยแล้ว ก็โทรหาฉันนะ ฉันจะพาเธอไปกินอาหารมื้อใหญ่ "

" ได้ ขอบคุณนะ "

" ก็บอกแล้วไงกับฉันไม่ต้องเกรงใจ รีบไปเถอะ ฝันดีนะ "

" ฝันดี "

มู่ยู่วฉีขับรถกลับและฉีฉีก็ยืนอยู่หน้าประตูสถานศึกษา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้มีความสุขมากขนาดนี้ ราวกับว่าตอนที่เธออยู่กับมู่ยู่วฉีในใจของเธอมีนกตัวหนึ่งอยู่ มันมีความสุขมากจนตัวแทบลอย

เธอรีบวิ่งไปที่ห้องพักของเธอ ฉีฉีรู้สึกว่าวันนี้ต้องฝันดีแน่

" ฉีฉี! "

มีเสียงเรียกฉีฉีดังมาจากด้านหลัง ฉีฉีหยุดนิ่งแล้วหันไปดูคนด้านหลัง ทันใดนั้นฝันดีของเธอก็แตกสลาย "

ชายใส่แว่นจ้องฉีฉีด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ

" เฮ้ ดึกขนาดนี้แล้ว มีธุระอะไร? "

ชายใส่แว่นเดินเข้าไปข้างหน้าสองสามก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าฉีฉีแล้วยื่นมือออกไปพุดว่า

" ฉันรอเธอนานมาก แล้วก็ซื้อซาลาเปาไส้หมูให้เธอด้วย "

พอได้ยินแบบนั้น ฉีฉีก็พึ่งคิดได้ว่าเขานัดตัวเองมาอ่านหนังสือทบทวนในตอนกลางคืนนี่นา

ถึงแม้ว่าตัวเธอจะไม่ได้สัญญาอะไรกับเขาไว้ แต่ฉีฉีก็รู้สึกว่าต้องอธิบายกับเขาสักหน่อยแล้วพูดว่า " ในระหว่างทางกลับมันรถติดแถมยังเกิดอุบัติเหตุรถชนกันเจ็ดคันรวดเลยทำให้รถติดมากๆก็เลยไม่ทันกลับมาอ่านทบทวนน่ะ "

" แล้วคนที่ส่งเธอกลับมาเขาเป็นใคร? "

ชายใส่แว่นกลัวว่าฉีฉีกลับจากที่ทำงานแล้วจะหิวก็เลยตั้งใจไปซื้อซาลาเปาจากหน้าสถานศึกษาไว้ให้เธอ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเห็นฉีฉีนั่งรถหรูคันนั้นกลับมา

ฉีฉีไม่ชอบน้ำเสียงของชายใส่แว่นที่ใช้ถามเธออย่างมาก เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอสักหน่อย ทำไม่ต้องมายุ่งด้วย?

ฉีฉีขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า " เพื่อนคนหนึ่ง "

" พวกเธอสนิทกันมากหรอ? "

" ไม่ได้สนิทมาก "

" แล้วเธอยังจะนั่งรถเขาอีก เธอรู้ไหมเป็นผู้หญิงนั่งรถของคนแปลกหน้ามันอันตรายมากขนาดไหน? "

ฉีฉียิ้มอย่างสุดจะทน เธอจึงพูดว่า " อันตรายอะไรกัน เขารวยกว่าฉันมาก รอบตัวเขาก็เต็มไปด้วยสาวสวย อยากได้อะไรก็ได้ "

" ถึงจะเป็นแบบนั้นแล้วยังไง คนเลวที่โรคจิตก็มีตังเยอะตั้งแยะ "

ฉีฉีเริ่มรู้สึกรำคาญมากขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงพูดว่า " เอาล่ะ ดึกดื่นป่านนี้ อย่าเอาแต่พูดเรื่องแบบนี้เลย จะทำให้คนกลัวเปล่าๆ "

แต่ว่าชายใส่แว่นก็ยังคงพูดต่อว่า " แค่ฟังแค่นี้เธอยังรู้สึกกลัวเลย แล้วถ้าเธอเจอกับตัวล่ะ เธอจะทำยังไง? ถ้า......."

" พอเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว จะกลับแล้ว นายเองก็กลับไปได้แล้ว อีกแป๊บเดียวประตูใหญ่ก็จะปิดแล้ว "

" ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ต่อไปก็ระวังตัวด้วยนะ แล้วก็นี่ ซาลาเปา ให้เธอ "

" ฉันไม่หิว "

" รีบรับไว้เถอะ นี่เป็นสิ่งที่ฉันตั้งใจซื้อให้เธอนะ ถ้าเธอไม่ต้องการก็ทิ้งมันไปเลย "

ในขณะที่พูด ชายใส่แว่นก็ยัดมันใส่มือฉีฉี แล้วจู่ๆใบหน้าของเขาก็แดง

ฉีฉีไม่มีทางเลือกก็ทำได้เพียงรับซาลาเปานั้นไว้ และพูดออกไปอย่างไม่จริงใจว่า " ขอบคุณ "