วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 519

เห็นท่าทีทุกข์ใจของซีซี ชายใส่แว่นก็พอใจ

กล้าทำให้เขาขายหน้า ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอชีวิตดีๆอีกเลย

ถ้าเขายังไไม่รู้สาสม เธอก็จะต้องได้รับผลตอบแทนแบบนี้ไปเรื่อยๆ!

จากนั้นเขาก็เตรียมพูดขึ้น

แต่ยังไม่ทันที่ได้เริ่มพูด ซีซีก็ปรี่เข้าไปดึงประกาศลงมา

ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เมื่อเธอดึงประกาศลงมาแล้ว จากนั้นก็โยนลงที่พื้น และเหยียบๆเต็มแรง

"ซีซี เธอบ้าไปแล้วเหรอ? นี่เป็นกสรตัดสินของมหาลัย นี่เธอไม่พอใจอาจารย์กับมหาลัยเหรอ?"

หัวหน้าห้องจงใจพูดเสียงดัง แต่ซีซีไม่ได้สนใจ กลับกระทืบประกาศอยู่อย่างนั้นเหมือนคนเป็นบ้า

เมื่อเห็นซีซีไม่ฟังที่เธอพูด เธอจึงเดินไปหยิกซีซีอยู่หลายต่อหลายที

แต่ซีซีเหมือนไม่รู้สึกเจ็บ ใช้แรงทั้งหมดผลักหัวหน้าห้องออกไป

"โอ๊ย.."

หัวหน้าห้องล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นแฟนของตัวเองโดนทำร้าย ชายใส่แว่นก็รีบเข้าไปยกมือซีซีขึ้น และตบหน้าเธอหนึ่งฉาด

เพี้ยะ!

หน้าซีซีแดงก่ำ เธอยืนนิ่ง

"นังชั่ว บ้าพอหรือยัง! เธอจะทำแฟนฉันเหรอ?"

เสียงฮือฮาเมื่อครู่ ทันใดนั้นก็หยุดลง

"พวกเธอทำอะไรกันน่ะ!"

เสียงดุดังขึ้น ทำให้ทุกคนต่างก็เงียบกริบ และค่อยๆถอยออกมา ให้ตรงกลางเหลือไว้แค่ซีซี

ไม่มีใครกล้าปริปาก เพราะคนที่พูดเมื่อกี้คืออธิบการบดี

ข้างๆกันมีคณบดีท่านอื่นๆอยู่ด้วย และยังมีชายวัยรุ่นยืนอยู่ข้างๆกันอีกคน

ชายคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือมู่ยู่วฉีนั่นเอง

อธิการบดียิ้มแหยๆ และหันไปพูดกับมู่ยู่วฉีว่า "นักศึกษาพวกนี้หัวดื้อไปหน่อยน่ะครับ"

มู่ยู่วฉีไม่ได้พูดอะไร แต่กลับค่อยๆเดินไปข้างหลังซีซี

ทุกคนไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร จึงไม่มีใครกล้าปริปาก

เขาก้มมองดูประกาศที่อยู่บนพื้น จากนั้นพูดขึ้นว่า "การใช้ชีวิตมีปัญหา? อธิการบดีครับ อธิบายกับผมได้ไหมครับว่าการใช้ชีวิตมีปัญหาหมายความว่าอย่างไร?"

เพราะอธิการบดีไม่ได้รู้รื่องอะไรของซีซี เขาจึงหันไปมองหน้าคณบดีท่านหนึ่ง

คณบดีหน้าซีด ไม่รู้จะตอบอย่างไร

เขาเดินเข้ามากระซิบข้างหูอธิการบดี จากนั้นหน้าของอธิการบดีก็เปลี่ยนไป

ระหว่างนั้นเอง มู่ยู่วฉีจับคางของซีซีเงยขึ้น มองไปยังรอยอช้ำบนใบหน้าของเธอ

รอยช้ำนั้น ทำให้เขาเจ็บปวดใจมาก แต่ที่ทำให้เขาปวดใจมากกว่าคือท่าทางของซีซี

ซีซีแต่ก่อนเป็นคนที่สดใสร่าเริงมาก และไม่ว่าจะเจอเรื่องทุกข์ใจอะไรมาก แต่ทุกๆครั้งที่มองเห็นเธอ ทุกข์เหล่านั้นก็จะหายไป ยิ่งได้คุยกับเธอ ทุกข์นั้นก็ยิ่งหายไปเร็วกว่าเดิม

แต่ตอนนี้ เธอไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ท่าทางของเธอดูหดหู่ และไม่สดใสอีก ใบหน้าของเธอซูบผอมลงไปมาก สายตาที่มองมาก็ไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย

เธอเป็นแบบนี้ ทำให้เขาเจ็บหัวใจเหลือเกิน จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

กวาดสายตาไปรอบๆ และถามชายใส่แว่นว่า "เมื่อกี้นายตบเธอใช่ไหม?"

"ผม...ผม..."

ชายใส่แว่นเห็นท่าทีของมู่ยู่วฉีก็กลัวมาก

ใบหน้าของมู่ยู่วฉีเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่มีรอยยิ้มใดๆ

"นี่เป็นคุณภาพของนักศึกษามหาวิทยาลัยนี้เหรอ? ตบตีผู้อื่นต่อหน้าสาธารณชน อีกอย่างพวกคุณไม่สามารถตัดสินหรือทำอะไรแทนเด็กได้ อีกยังทำให้เขาไม่ได้รับความยุติธรรมอีก มหาวิทยาลัยแบบนี้ไม่สมควรได้รับการบริจาคจากผมจริงๆ"

เมื่อได้ยินดังนั้น อธิบการบดีก็เหงื่อตก

"ไม่ใช่นะครับ เป็นการเข้าใจผิดครับคุณมู่"

"เข้าใจผิด? หรือว่าเมื่อครู่ผมตาฝาด จริงๆแล้วผู้ชายคนนี้ไม่ได้ตบหน้าแฟนของผม?"

"แฟน..แฟนหรือครับ?"

ประโยคนี้ ทำให้ทุกคนตะลึง

มู่ยู่วฉีกระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มเหมือนฝันร้ายนั่น พูดต่อว่า "ใช่ครับ แฟนผมเอง ตอนนี้ผมสงสัยมากว่าแฟนผมมีปัญหามากจนทำให้มหาวิทยาลัยต้องติดประกาศให้ทุกคนในรับรู้แบบนี้เลยหรือ?"

"เอ่อคือ...."

อธิบการบดีไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ ใครจะไปคิดว่าเด็กซื่อคนนี้จะเป็นถึงแฟนของมู่ยู่วฉี ดูยังไงก็ไม่เหมาะกัน

จากนั้นมู่ยู่วฉีก็หันไปมองหน้าชายใส่แว่น และยิ้มอย่างเยือกเย็น

"และนาย กล้าตบแฟนฉัน รู้ไหมว่าจะตายได้อนาจขนาดไหน?"

ในสายของชายใส่แว่น ซีซีเป็นเพียงแค่ของเล่นของคนรวยเท่านั้น ไม่มีทางที่จะมีใครมาออกตัวแทนเธอ

แต่เขาคิดผิด

"ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจ" ชายใส่แว่นพูดตะกุกตะกักและเสียงสั่น ไม่กล้าแม้จะสบตากับมู่ยู่วฉี

จากนั้นหันไปเห็นหัวหน้าห้อง จึงคิดหาทางออกได้ รีบพูดขึ้นว่า "เพราะเธอ เป็นเพราะเธอหลอกผมว่า ซีซียั่วยวนคุณ ทำให้ผมเข้าใจผิดซีซี"

หัวหน้าห้องคิดไม่ถึงว่าเขาจะโยนความผิดมาให้ ก็ช็อก และพูดตอบกลับว่า "ทำไมโทษฉัน ฉันทำเพื่อนายนะ เพราะนายบอกซีซีเล่นกับความรู้สึกของนาย ฉันเลยช่วย...."

"อย่ามาพูดมั่วซั่ว คนอย่างซีซีฉันจะเอื้อมถึงได้อย่างไร ทั้งหมดเป็นเพราะเธออิจฉาซีซี เพราะซีซีเฉลาดกว่า เรียนเก่งกว่า แถมยังได้รับรางวัลอีก เพราะฉะนั้นเธอจึงตัดสินใจลงมือทำเอง"

เขาพูดแทรกขึ้น ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด จากนั้นหันไปอ้อนวอนกับซีซี

"ซีซี ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเธอเลยนะ เธออภัยในความไม่รู้ของฉันเถอะนะ และให้คุณมู่อภัยให้ฉันด้วย!"

ชายใส่แว่นแทบจะร้องไห้ออกมา แต่ซีซีกลับไม่ได้ยิน นั่งเหม่ออยู่อย่างนั้น

กลับกันฝั่งหัวหน้าห้องร้องไห้ฟูมฟายออกมาและทุบไปที่ชายใส่แว่น กล้าทำแต่ไม่กล้ารับ แถมยังเอาผู้หญิงมาบังหน้าอีก

มู่ยู่วฉีไม่ได้สนใจที่สองคนนั้นพูด สายตาหันไปมองซีซี เธอตอนนี้ไม่ตอบสนองอะไรสักอย่าง เขาหันไปพูดกับสองคนนั้นว่า