วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 537

เซี่ยอันน่าถึงกับผงะ จากนั้นก็หัวเราะออก เธอยันหน้าผากของฉีฉีเบาๆและพูดว่า：“ ปากเล็กๆของเธอเนี่ย หวานจริงๆนะ”

“ฉันจริงจังกับเธอนะ”ฉีฉีพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “ฉันเธอพัฒนาตลอดเวลา ฉันดีใจแทนเธอจริงๆ”

เซี่ยอันน่าตบไปที่ไหล่ของฉีฉีและพูดว่า เธอก็เก่งมาก ทบทวนขนาดนั้น จะต้องได้คะแนนดีแน่ๆ และเข้ามหาลัยที่เธอชอบ

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ฉีฉีก็ถอนหายใจลึกๆและพูดว่า เฮ้อ ถึงแม้ว่าจะฝึกทบทวนหนัก แต่คะแนนของฉันก็ยังไม่สูงมาก ฉันวางแผนจะไปสมัครกวดวิชาเพิ่ม

เซี่ยอันน่าไม่ได้คัดค้านอะไร เธอพยักหน้าและพูดว่า：“ ก็ดีนะ กวดวิชากับเพื่อนด้วยกัน ทุกคนปรึกษาหารือกัน มันเป็นประโยชน์ต่อเธอมาก”

“ฉันก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เพียงแต่การฝึกนี้เป็นการฝึกแบบปิด จะต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน”

“ไม่เป็นไร ขอแค่ได้รับคะแนน จะเรียนที่ไหนก็ไม่แตกต่างกัน”

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าไม่คัดค้าน ฉีฉีก็รู้สึกโล่งใจ เธอยิ้มและพูดว่า：“ เห้ ฉันรู้ว่าเธอจะไม่คัดค้าน มู่ยู่วฉีเป็นคนร้ายจริงๆ”

ในครั้งนี้ เซี่ยอันน่ามีปฎิกิริยาตอบสนอง

เธอหันไปมองฉีฉีและถามว่า：“ เดี๋ยวก่อน เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับมู่ยู่วฉีได้ยังไง ?”

ฉีฉีไม่ได้คิดอะไรมาก และพูดออกไปว่า：“ โอกาสนี้ มู่ยู่วฉีเป็นคนแนะนำให้กับฉัน เดิมทีฉันก็อยากไปกวดวิชานั่นอยู่แล้ว แต่คนเยอะเกินไป ฉันเลยไม่ได้คว้ามันเอาไว้ พอเขาช่วยไว้ ฉันถึงได้มีโอกาสเข้าร่วมกวดวิชา ครั้งนี้ ฉันต้องแสดงพลังของฉัน ！”

เซี่ยอันน่าหัวเราะแห้งๆสองครั้ง：“ เหอะเหอะ เป็นแบบนี้นี่เอง”

“เธอไม่คัดค้านก็ดีแล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”

“อืม ไปเถอะ”

ทุกอย่างคลี่คลาย ฉีฉีก็ดินได้อย่างสบายใจมาก

แต่เซี่ยอันน่าไม่ได้ผ่อนคลายขนาดนั้น เธอขมวดคิ้วแน่นและสงสัย ไม่รู้เจ้ามู่ยู่วฉีคนนี้ กำลังทำบ้าอะไรอยู่อีก ?

……

ใช้โอกาสที่เซี่ยอันน่าไม่ได้จัดตารางงานในวันนี้ นัดเพื่อนสนิทสองสามคนไปที่ร้านขนมหวาน มาพูดคุยกัน

แต่เมื่อทุกคนอยู่ด้วยกันแล้ว ถึงรู้ว่ามีคนไม่ครบ

“เอ๊ะ ทำไมวันนี้ฉีฉีไม่มาล่ะ ?”

เซี่ยอันน่าวางแก้วชาลงและอธิบายว่า：“ ฉีฉีไปโรงเรียนกวดวิชาแบบปิด ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนถึงออกมาได้”

“ไอ่หยา จะไม่ได้เห็นฉีฉีตั้งหนึ่งเดือน ตอนนี้ฉันเริ่มคิดถึงเธอขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ” เย่ชูวเสวียนับเวลา เลิกคิ้วและพูดว่า “นับไปนับมา เมื่อฉีฉีออกมา ก็สอบแล้วไม่ใช่เหรอ ?”

“อืม”

เย่ชูวเสวียขยับไหล่ของเธอและพูดว่า：“ เวลาใกล้เข้ามาแล้ว ฉันเริ่มรู้สึกประหม่านิดหน่อยแล้วสิ”

“มีอะไรต้องกังวล ”อย่ามองฉีฉีว่าเป็นดูเป็นคนเบลอๆ ถ้าเรื่องสำคัญ เธอไม่เคยที่จะเบลอสับสน ฉันเชื่อเธอ

นี่มันก็จริง ถึงแม้ว่าฉีฉีจะเบลอๆ แต่ก็เหมือนจะไม่เคยออกนอกลู่เลย

มือทั้งสองข้างเท้าคาง เย่ชูวเสวียถอนหายใจยาวและพูดว่า：“ รอฉีฉีสอบเสร็จ พวกเรามาฉลองกันหน่อยเถอะ ช่วงนี้ทุกคนดูเหนื่อยๆ ต้องผ่อนคลายกันหน่อย”

คำพูดนี้ทำให้เซี่ยอันน่ายิ้มและพูดว่า：“ ฉีฉีทบทวนทบเรียนเหนื่อยมาก ฉันเห็นด้วย ฉันทำงานยุ่งมาก ทุกคนก็ไม่คัดค้าน พี่อีเหยากำลังตั้งครรภ์ ร่างกายก็ต้องเหนื่อยเป็นปกติ แต่เธอกำลังเตรียมตัวเป็นเจ้าสาว ทำไมยังเหนื่อยอีก ?”

เมื่อเย่ชูวเสวียได้ยินแบบนี้ เธอก็กลอกตาและเริ่มบ่น

“เธอคิดว่าเตรียมงานแต่งมันง่ายเหรอ ? ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ฉันต้องตามเรื่องชุดกับพนังงาน รวบรวมรายชื่อแขก โรงแรมก็ต้องสรุป ยังมีพิธีการของบริษัทที่ต้องเลือกอีก........ไอ่หยา พูดไม่ได้แล้ว แต่พูดขึ้นมาฉันก็ปวดหัวจะตายแล้ว”

เมื่อเห็นหน้าผากที่ย่นของเย่ชูวเสวีย เซี่ยอันน่าก็หัวเราะและพูดว่า：“ นั่นมันคือความเหนื่อยจากความสุข นี่เป็นครั้งเดียวในชีวิตเรานะ”

“โอ้ย ฉันอยากจะสละโอกาสในครั้งนี้จริงๆ”

“อย่าพูดไร้สาระ ระวังหนานกงเจาได้ยิน และมาคิดบัญชีกับคุณนะ”

“หึ ได้ยินก็ได้ยิน ฉันเหนื่อยและหงุดหงิดมาก กำลังอยากหาคนมาระบายไฟของฉันอยู่เลย”

หลังจากได้ยิน ต้วนอีเหยาก็ยิ้มส่ายหัว จากนั้นก็เอ่ยปากพูด

“ฉันมีคำแนะนำ พวกเธออยากฟังไหม ”

เซี่ยอันน่าและเย่ชูวเสวียต่างแสดงท่าทางอยากฟังอย่างเคารพ

“รอเรื่องต่างๆจบลง พวกเราก็สามารถไปเที่ยวด้วยกันได้ ไปเกาะเล็กๆ ผ่อนคลายสักหน่อย ที่นั่นไม่มีงาน และไม่มีธุระอะไรที่จัดการไม่เสร็จ มีเพียงคลื่นลมทะเล ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ไม่มีอะไรแล้วก็จับปูมาวาดรูปและนอนหลับกัน”

ข้อเสนอนี้ทำให้ทั้งสองดวงตาเป็นประกาย และภาพที่เหมือนสวรรค์ก็ปรากฎขึ้นต่อหน้าพวกเธอในทันที

มือทั้งสองข้างเท้าคาง เมื่อคิดถึงสิ่งนี้เย่ชูวเสวียก็โหยหาอย่างมาก

“นี่เป็นความคิดที่ดี ตัดขาดจากโลก และโยนสิ่งที่น่ารำคาญทั้งหมดออกสู่อวกาศ”

“ฉันก็คิดว่าเป็นความคิดที่ดี พวกเราสามารถตกปลาทำบาร์บีคิวได้ ตามใจตัวเองเลย”

“บาร์บีคิวฉันทำได้ดีเลย สัญญาว่าพวกเธอจะไม่ได้กินก้างปลาลงไปแน่ ！”

เย่ชูวเสวียเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่เซี่ยอันน่าอันน่ายังจำอาหารสีดำปี๋ที่ฉีฉีเล่าได้ และพูดออกมาว่า：“ ช่างเถอะ เธออย่าแตะอาหารเลย ใครจะรู้ว่าการผสมอาหารของเธอ จะพัฒนามาจากอาหารสีเข้มนั่นรึเปล่า”

“เกลียด พวกเราไม่พูดถึงเรื่องนี้จะได้ไหม ?”

ใบหน้าของเย่ชูวเสวียเต็มไปด้วยความโกรธ ในขณะที่อีกสองคนหัวเราะจนคิ้วขมวด

ในขณะที่ทั้งโต๊ะกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เด็กผู้หญิงโต๊ะข้างๆก็กระซิบข้ามหัวเซี่ยอันน่า

ในที่สุด ก็มีชายผู้กล้าคนหนึ่ง เดินไปตรงหน้าเซี่ยอันน่าและถามว่า：“ ขอโทษครับคุณใช่เซี่ยอันน่าไหม ?”

“ใช่ค่ะ ฉันเอง”

เมื่อพวกผู้หญิงได้ยิน หน้าก็แดง

“อ๊ะ คุณคือเซี่ยอันน่าจริงๆ ฉันชอบคุณแสดงเรื่อง 《Goodbye Tomorrow》คุณช่วยเซ็นให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ ?”

“ได้แน่นอน”

หญิงสาวดูตื่นเต้นมาก แต่คำพูดของเย่ชูวเสวีย ทำให้พวกเขายิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก

“ฉันถ่ายรูปให้พวกคุณป่ะ”

“ได้จริงๆเหรอ ? ขอบคุณมาก ！”

ผู้หญิงคนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งให้เย่ชูวเสวีย จากนั้นพวกเธอก็ยืมข้างๆเซี่ยอันน่า และชูสองนิ้ว

หลังจากถ่ายรูปเสร็จ เย่ชูวเสวียก็ส่งโทรศัพท์ให้กับพวกเธอ ด้วยรอบยิ้มที่อ่อนโยนและมีน้ำใจ

เมื่อมองไปที่หญิงสาวสองสามคน เซี่ยอันน่ายิ้มและพูดว่า：“ เธอเป็นเจ้าของร้านขนมหวานแห่งนี้ ต่อไปพวกคุณก็มาอุดหนุนที่นี่บ่อยๆนะ”

“แน่นอน เจ้าของร้ายสวยและใจดี พวกเราจะพาเพื่อนมาเยอะๆเลย”

หลังจากได้ลายเซ็นและรูปถ่ายแล้ว พวกหญิงสาวก็จากไปด้วยความพอใจ