วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 559

ฉีฉีกำลังกินอย่างมีความสุขหลังจากที่่ยุ่งมาทั้งวันและไม่ได้สนใจสิ่งที่คนสองสามคนนั้นว่ากำลังคุยอะไรกัน

ทันใดนั้นชื่อของเธอก็ถูกเรียกขึ้น ฉีฉีงงงันและพูดว่า "ฉัน ...... "

"ไม่ทราบว่าฉันมีเกียรติที่จะนั่งกินข้าวด้วยกันไหม"

ฉีฉีถูกขัดจังหวะก่อนที่เธอจะพูดจบ

คุณเวินในชุดสีแดงมีความสง่างามและหรูหรา พร้อมกับการแต่งหน้าปราณีตบนใบหน้าของเธอ

คุณเวินช่างสง่างาม แต่มันไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมที่นี่

คนที่มาพร้อมกับเธอคือหญิงสาวผมแดงยืนอยู่ข้างๆเธอ

เย่ชูวเสวียพูดแบบไม่เกรงใจและปฏิเสธไปตรงๆว่า: "ต้องขอโทษจริงๆนะคะ นี่เป็นงานเลี้ยงส่วนตัวอาจไม่สะดวกค่ะ"

"ฉันก็รู้สึกไม่ดีค่ะ แต่ฉันชื่นชอบผลงานของคุณเซี่ยอันน่ามาก ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีโอกาสได้นั่งคุยกับพวกคุณหรือไม่"

คุณเวินพูดไปยิ้มไปแล้วมองไปที่เซี่ยอันน่า

ผู้หญิงคนนี้ฉลาด เมื่อเธอรู้ว่าเย่ชูวเสวียไม่ต้อนรับจึงมุ่งเป้าไปที่เซี่ยอันน่า

ถ้าเธอคิดว่าเซี่ยอันน่ามีบุคลิกที่อ่อนโยนและง่ายต่อการพูดคุยเธอก็คิดผิดแล้ว

ผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นจะตาย

เย่ชูวเสวี่ยคิดในใจว่าเซี่ยอันน่าจัต้องปฏิเสธเธอเหมือนกัน แต่เซี่ยอันน่ากลับเปลี่ยนน้ำเสียงของเธอและพูดว่า "ในเมื่อมาแล้ว ก็มานั่งดื่มสักแก้วก็ได้ค่ะ"

เย่ชูวเสวียแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

มู่ยู่วฉีขมวดคิ้วแล้วกินอาหารต่อ

ส่วนฉีฉีดูเหมือนจะไม่เป็นไรจึงหันหน้าไปมองทิวทัศน์ด้านนอก

เซี่ยอันน่ายิ้มและพูดว่า "ไม่ทราบว่าคุณเวินต้องการคุยเรื่องอะไรคะ"

“ จริงๆแล้วฉันสนใจในอุตสาหกรรมบันเทิงมาโดยตลอดและต้องการลงทุนในบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ แต่พ่อของฉันไม่เห็นด้วยคิดว่าบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์มีการลงทุนที่สูงและอัตราผลตอบแทนที่ต่ำ ฉัน ไม่ทราบว่าคุณเซี่ยอันน่าสามารถให้คำแนะนำแก่ฉันได้หรือไม่”

"เอ่อ มันขึ้นอยู่กับวิธีการจัดการไม่ว่าคุณจะทำธุรกิจอะไรมันก็มีทั้งขาดทุนและได้กำไร ไม่ใช่ว่าจะได้กำไรไปตลอดใช่ไหมล่ะ ฉันเชื่อว่าคุณเวินมีความสามารถมากที่จะเข้าสู่การลงทุนในด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ หากคุณพ่อของคุณกังวลคุณสามารถลงทุนในบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ขนาดเล็กไปก่อน ค่อยเป็นค่อยไป คุณจะมีประสบการณ์และความสัมพันธภาพกับหลายๆคน"

หลังจากฟังคำพูดของเซี่ยอันน่าหน้าคุณเวินก็แดงและพูดด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณคุณเซี่ยอันน่ามากนะคะสำหรับคำแนะนำและกำลังใจฉันจะพยายามค่ะ"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณก็เกรงใจเกินไป มาดื่มเพื่ออนาคตที่สดใสของคุณ เดี๋ยวฉันเริ่มดื่มก่อน"

หลังจากพูดจบเซี่ยอันน่าก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

คุณเวินแสดงสีหน้าที่ยินดีและรีบหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าดื่มหมดในรวดเดียว

คุณเวินเหมือนกำลังจะเข้ามาพูดคุยกับมู่ยู่วฉี แต่เย่ชูวเสวียซึ่งนั่งอยู่ข้างๆได้จ้องมองเธอราวกับว่าเธอทำอะไรผิด

คุณเวินยิ้มมุมปากและลุกขึ้นยืนเอ่ยคำลาเซี่ยอันน่า "ฉันได้คำตอบที่ต้องการแลัว งั้นไม่รบกวนทุกคนแล้วค่ะ ขอตัวกลับก่อนนะคะ"

หลังจากพูดจบคุณเวินและหญิงสาวผมแดงก็หันหลังเดินออกไป

เมื่อมองคุณเวินเดินพ้นไปเย่ชูวเสวียจึงรีบถามทันที"อันน่า ทำไมเธอถึงใจดีกับผู้หญิงคนนั้น เธอก็รู้ว่าเขามีเจตนาไม่ดีกับฉีฉี"

เซี่ยอันน่าพูดเสียงต่ำ"เป็นเพราะความเจตนาไม่ดีของเขาไงล่ะ ฉันถึงต้องให้โอกาสเขา"

คำพูดเหล่านี้ทำให้เย่ชูวเสวียตกใจ"จริงๆแล้วเธอกำลังล่อลวงงูพิษออกมาจากถ้ำเหรอ"

เมื่อมองไปที่สองคนตรงนั้นเซี่ยอันน่าก็พูดว่่า "เราไม่มีเวลามากนักและทั้งสองคนเสียเวลามานานเกินไปแล้ว เราต้องรีบตัดสินใจอย่างรวดเร็ว"

"ใช่ เธอพูดถูกฉันต้องการมอบช่อดอกไม้ให้กับฉีฉี ทำให้เธอเป็นเจ้าสาวคนต่อไป"

เซี่ยอันน่าและเย่ชูวเเสวียพูดคุยกันเบาๆ ขณะที่มู่ยู่วฉีกำลังจ้องมองฉีฉีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

สายตาแบบนี้ทำให้ฉีฉีรู้สึกอึดอัดจึงเดินไปนั่งที่ข้างๆของเซี่ยอันน่าและเย่ชูวเเสวีย

"เฮ้อ สองคนนี้อย่ามาแอบคุยกัน มาดื่มกันดีกว่า"

เย่ชูวเเสวียยกแก้วเหล้าขึ้นและพูดว่า "โอเค งั้นเธอเริ่มดื่มก่อน"

"ทำไมฉันถึงต้องดื่มก่อน?"

"งั้นช่วยบอกทีว่าพวกเรามาแล้วช่วยเหลือเธอไปเยอะไหม ช่วยเธอบังกระสุนไปกี่นัดแล้ว เธอจะไม่ควรขอบคุณพวกเราสักนิดเหรอ?"

“ เออ มันก็จริง"

"งั้นเพื่อเป็นการขอบคุณ เธอเริ่มดื่มก่อนสักแก้วได้ไม่ได้?"

"อันนี้……"

ถ้าต้องดื่มจริงๆ ฉันดื่มแทนเธอเอง ฉีฉีดื่มเยอะแล้วทำให้ปวดหัว

มู่ยู่วฉีลุกขึ้นยืนต่อหน้าฉีฉีแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

แม้ว่าการกระทำของมู่ยู่วฉีจะดูเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่เย่ชูวเสวียก็ไม่ได้ชื่นชมเขาเลยสักน้อย"ฉีฉีบอกให้นายดื่มแทนแล้วเหรอ ถ้าไม่ก็เปล่าประโยชน์"

"เธอให้พวกเราดื่มและพวกเราก็ดื่มแล้ว แต่เธอไม่ยอมรับมัน เธอพูดไม่มีเหตุผลเลย"

"ฉันพูดมีเหตุผลมาก อันนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับฉีฉีแล้ว"

ฉีฉีแค่อยากดื่มเหล้าและกินกับแกล้มอย่างเงียบๆ แต่เธอมักจะถูกขัดจังหวะอยู่เสมอซึ่งทำให้เธอหงุดหงิดเล็กน้อย เธอจึงตบโต๊ะและพูดว่า "มันก็แค่เรื่องดื่มเหล้า พวกเธอจะพูดมากไปทำไม!"

ฉีฉีพูดจบก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมด

เย่ชูวเสวียตะโกนเสียงดัง"ดูสิ ฉีฉีช่างเป็นคนที่เด็ดขาดจริงๆ เดี๋ยวฉันดื่มแก้วนี้เป็นเพื่อนฉีฉั"

ผู้หญิงสองคนดื่มเหล้าอย่างบ้าคลั่ง แก้วแล้วแก้วเล่าจนทำให้เหล้าขวดใหญ่เหลือเพียงครึ่งขวด

เซี่ยอันน่าอึ้งจนพูดไม่ออก"พวกเธอควรกินกับแกล้มด้วยสิ ดื่มรวดเดียวแบบนี้เดี๋ยวก็เมาหัวราน้ำเอาหรอก"

เย่ชูวเสวียผลักมือของเซี่ยอันน่าออกไป แล้วพูดอย่างไม่สนใจ "วันนี้ไม่เมาไม่เลิก อย่าพะว้าพะวังเกินไป พรุ่งนี้ไม่ใช่ไม่มีประกาศออกมาเหรอ ไม่ต้องกลัวบวมน้ำ มาดื่มกันให้เต็มที่เถอะ

หลังจากพูดจบเย่ชูวเสวียก็เอาแก้วเหล้าอีกแก้วไปไว้ในมือของเซี่ยอันน่าและให้เธอดื่ม

"พวกเธอมันเป็นผู้หญิงบ้า"

"ผู้หญิงบ้าให้เธอดื่ม เธอจะดื่มไหม”

"ฉันกลัวเธอจริงๆ ฉันดื่มก็ได้ยัไม่พอใจอีกหรือ"

เซี่ยอันน่าไม่อยากให้เสียบรรยากาศจึงดื่มไปอีกแก้ว

เมื่อเห็นว่าเซี่ยอันน่าเชื่อฟังมาก เย่ชูวเสวียจึงยิ้มและพยักหน้าพูดว่า "มันต้องอย่างนี้สิ จะมัวพูดมากไปทำไม"

ผู้หญิงทั้งสามคนดื่มอย่างมีความสุข แต่มู่ยู่วฉีกลับถูกละเลยความสนใจ

แต่เขาก็ไม่รู้สึกอึดอัดใดๆ เพราะเขาเห็นว่าฉีฉีกำลังมีความสุขมากในขณะนี้

เป็นเรื่องยากที่เธอจะมีความสุขดังนั้นจึงปล่อยให้เธอมีความสุขอย่างเต็มที่ แม้ว่าเธอจะดื่มมากเกินไป แต่ก็ยังมีตัวเขาที่คอยดูแลอยู่

สายตาท่มู่ยู่วฉีใช้มองฉีฉีเต็มไปด้วยความอบอุ่น

แม้ว่าจะนั่งห่างกัน แต่สายตาของมู่่วยูฉีก็เหมือนตาข่ายฝ้ายนุ่มๆ พันรอบตัวฉีฉีที่ไม่สามารถมองเห็นได้และเงียบงันราวกับเงา

ฉีฉีหันหลังให้กับมู่ยู่วฉีโดยแสร้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้อะไรเลย

แต่เย่ชูวเสวียไม่ให้โอกาสเธอแสร้งโง่

"เฮ้ ฉีฉีช่วงนี้ทำงานหนักไหม?"

"ทุกอย่างปกติดี."

"งั้นมู่ยู่วฉีเขายังกินไม่อิ่มอีกเหรอ?"

"ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง"

"แล้วทำไมมู่ยู่วฉีถึงมองเธอราวกับว่ากำลังมองไปที่น่องไก่ชิ้นใหญ่?"

คำอุปมาดังกล่าวทำให้ฉีฉีทำอะไรไม่ถูกจึงพูดว่า "น่องไก่ชิ้นใหญ่อะไรกัน ฉันมันเยิ้มขนาดนี้เลยหรือ!"

"อย่าเปลี่ยนเรื่อง สรุประหว่างเธอกับมู่ยู่วฉีมันเป็นยังไง?"

ฉีฉีหลบตาเล็กน้อยแล้วพูดว่า "อะไรเป็นยังไง ก็เป็นอย่างนั้นแหละ"

เซี่ยอันน่าก็เข้าร่วมในหัวข้อที่สองคนกำลังคุยกันด้วย"มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายจะยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ ดูเหมือนว่าเธอมีความสำคัญมากสำหรับมู่ยู่วฉี"

เมื่อเห็นท่าทางของทั้งสองคน ฉีฉีก็รีบเบรกพวกเธอทันที "พวกเราไม่พูดถึงเรื่องนี้ได้ไหม"

ถ้าไม่พูดตอนนี้จะพูดตอนไหน มู่ยู่วฉีกลายเป็นบ้าเป็นหลังเพราะเธอ ดูสิว่าตอนนี้มู่ยู่วฉีกลายเป็นยังไง ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ลองเต็มที่กับเขาดูสักตั้งเถอะ”

ฉีฉีลังเลและหันไปมองที่มู่ยู่วฉี

รูปลักษณ์ของเขายังคงหล่อเหลาและท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความสง่าราศี

แต่เสื้อผ้าการแต่งตัวของเขาเรียบง่ายและดูสบายๆ ใบหน้าของเขามีเคราเล็กน้อย ดวงตาของเขาดูมีความเมื่อยล้า

มู่ยู่วฉีมีความสง่างดงาม เขาไม่ควรอยู่ในภูเขาลึกนี้แล้วปล่อยให้ป่าปกคลุมความสง่างดงามของเขา

ฉีฉีกล่าวว่า"ฉันไม่ได้ให้เขามาและแต่เขายืนยันที่จะอยู่ ฉันก็เลยปล่อยตามนั้น เดิมทีฉันจะมาพักผ่อนที่นี่ในช่วงวันหยุดของฉัน เพราะเขาเลยกลายเป็นคนทำงานหนัก "

"แล้วมีความสุขไหม?"

มีความสุข?

ฉีฉีไม่ได้ตรึกตรองถึงสิ่งนี้ แต่ตอนนี้มาคิดดูฉีฉีอยู่ที่นี่ก็รู้สึกผ่อนคลายมาก ที่นี่มีเรื่องยุ่งทุกวัน จากนั้นก็ทะเลาะกับกับมู่ยู่วฉีทุกวันชีวิตก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เธอคิดว่านี่น่าจะเป็นความสุข

เมื่อมองย้อนกลับไปในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาปากของฉีฉ๊ไม่สามารถยับยั้งได้

"ก็ดีนะ"

เมื่อเห็นท่าทีของฉีฉี เซี่ยอันน่ารู้ว่าเธอปากไม่ตรงกับใจ

แต่คำพูดของเซี่ยอันน่า ทำให้ท่าทีที่มีความสุขของฉีฉีหายไป

"แต่ในช่วงที่เธอไม่อยู่มู่ยูวฉีไม่มีความสุขมาก"

ฉีฉีเงียบและไม่พูดอะไร

"ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมามู่ยู่วฉีดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้ว เขาไปสถานที่ที่เธอเคยไป ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียน ร้านขนมหวาน โรงเรียนกวดวิชา ร้านหม้อไฟและอีกหลายๆที่ เขานั่งอยู่ที่นั่นและไม่ทำอะไรเลยดูเหมือนว่จะทำเพื่อซึมซับกลิ่นอายของเธอ"

"ในช่วงเวลานั้นมู่ยู่วฉีดูเงียบและซึมเศร้าไปมาก พวกฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่และไม่สามารถช่วยเขาได้ อยากจะช่วยเขาแต่ก็ไม่มีวิธีไหน จนกระทั่งฉันทราบข่าวของเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ทุกวันเขาจะถามถึงข่าวคราวของเธอ

"เธอต้องการคิดทบทวนตัวเอง เขาก็ให้เวลาและช่องว่างเพื่อปล่อยให้เธอคิดเรื่องนี้อย่างละเอียด เธอไม่อยากให้เขามารบกวนชีวิตของเธอเขาก็ซ่อนตัวเองอย่างระมัดระวังและคิดถึงอดีตเรื่องราวของคุณอย่างเงียบๆ มู่ยู่วฉีเป็นแบบนี้เธอไม่ทุกข์ใจหรือสงสารเขาหน่อยเหรอ? "

แน่นอนว่าทุกข์ใจ

ฉีฉีไม่สามารถจินตนาการได้ว่ามู่ยู่วฉีจะเป็นอย่างไรเมื่อเขานิ่งเงียบ

มู่ยู่วฉีที่เธอรู้จักเป็นเหมือนดวงอาทิตย์บนท้องฟ้ามันควรจะสว่างรุ่งโรจน์ให้ผู้คนมากมายได้รู้จักและชื่นชม เขาไม่ควรมาอยู่ในที่แบบนี้ อยู่ในภูเขาลึกที่ไม่มีใครรู้จัก

เมื่อเห็นว่าฉีฉีไม่ได้พูด เย่ชูวเสวียกล่าวเสริม "ถ้ามู่ยู่วฉีสามารถลืมคุณได้ในสองเดือนนี้พวกเราจะไม่มาพูดอะไรแทนเขา แต่ความเป็นจริงเขาดูเหมือนกลายเป็นคนละคน งานเลี้ยงงานปาร์ตี้เขาก็ไม่ไปเข้าร่วม เขาไม่สนใจอะไรเลยนอกจากงาน พูดตามฐานะของเขามักจะมีผู้หญิงสวยๆเข้าหาอยู่ไม่ขาดสาย แต่ผู้หญิงพวกนั้นไม่เคยอยู่ในสายตาของมู่ยู่วฉี เขารอคอยแต่เธอเพียงผู้เดียว"

หลังจากหายใจเข้าเบาๆ ฉีฉีก็หลับตาและพูดว่า: "ฉันเป็นคนทำร้ายเขา"

คำพูดของฉีฉีทำให้เย่ชูวเสวียส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่าและพูดว่า "จนถึงเวลานี้แล้วถ้าเธอยังไม่เข้าใจหัวใจของมู่ยู่วฉี งั้นเขาก็ทำทุกอย่างเพื่อเธอโดยเปล่าประโยชน์จริงๆ"

"อะไร?"

"มู่ยู่วฉีสามารถทนต่อความเหงาได้ แต่เขาไม่สามารถทนกับการละเลยของคุณได้ เขาทุ่มเทให้เธอมากมาย เธอรู้ดีที่สุดว่าเขาต้องการอะไร

ฉีฉีก้มศีรษะลงและพูดอย่างขมขื่น "แต่ฉันสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้"

"ถ้าเธอยินยอมที่จะให้ พวกเธอจะกลายเป็นคู่รักที่มีความสุขที่สุด "

ฉีฉีถือแก้วเหล้าในมือแล้วขมวดคิ้ว "แต่ฉันกลัวฉันกลัวว่าจะให้มู่ยู่วฉีในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้”

"ใครเขาก็ต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวทั้งนั้นแหละ ความสุขไม่ได้เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนเธอต้องเรียนรู้และแก้ไขอย่างช้าๆการเดินทางของชีวิตยาวนานมากจนเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นจุดจบในพริบตา หากเธอแค่เพราะไม่แน่ใจก็ทิ้งคนคนหนึ่ง ฉันว่ามันไม่ยุติธรรมเลย"

"ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีเขาอยู่ในหัวใจ ทำไมเธอไม่ลองให้โอกาสกันสักครั้ง ถ้าพลาดคนอย่างเขาไปบางทีเธออาจจะไม่มีวันเจอคนที่ดีกับเธอในชีวิตอีกเลย เธอจะไม่เสียใจภายหลังเหรอ"

เสียใจ จะเสียใจภายหลังไหม?

ฉีฉีหลับตาลงเบาๆ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

ในขณะที่ฉีฉีกำลังลังเลเสียงแตรของรถตำรวจก็ดังขึ้นจากด้านนอกของที่พัก ทำให้ดึงดูดความสนใจจากทุกคน

เย่ชูวเสวียลุกขึ้นและพูดพึมพำกับตัวเอง "มีอะไรทำไมตำรวจมาที่นี่?"

ตำรวจเดินเข้ามาในที่พัก เจ้าของจึงรีบทักทายต้อนรับเขาทันทีแล้วถามด้วยความหวาดกลัวว่า "สวัสดี มีอะไรหรือเปล่า"

"เราได้รับรายงานว่ามีคนมารวมตัวกันที่นี่เพื่อเสพยา!"

"อะไรนะ?"

เจ้าของที่พักดูไม่เชื่อ

"ให้แขกทั้งหมดในที่พักของคุณออกมาข้างนอกเราต้องทำการตรวจสอบ"

"โอเค เข้าใจแล้ว"

เจ้าของหันมาประกาศต่อแขกทุกคน หลังจากนั้นไม่นานแขกทุกคนก็เดินออกมารวมตัวกันที่ห้องโถง

ในขณะนี้ทุกคนพร้อมที่จะพักผ่อน แต่ก็มารวมตัวกันที่นี่และอดไม่ได้ที่จะบ่น

"ใครที่่มันทำสิ่งนี้ก็ยอมรับออกมาเถอะ ทำไมต้องทำให้คนอื่นเดือดร้อนด้วย!"

"นั่นสิ มาพักร้อนดีๆกลับมาเจอเรื่องอะไรไม่รู้"

เสียงบ่นดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วตำรวจก็เตือนว่า "เงียบๆ !"

ทุกคนทำอะไรไม่ถูกจึงหยุดพูด

หลังจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับผิดชอบการตรวจสอบก็ออกมาส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่พบอะไร"

ตำตรวจขมวดคิ้ว "หรือว่าจะมีคนโทรแจ้งความเท็จ?"

หลังจากได้ยินดังนั้นเจ้าของที่พักก็รีบพยักหน้าเห็นด้วยและพูดว่า "น่าจะเป็นแบบนี้แหละ ลูกค้าที่นี่มีแต่ผู้ดีจะทำแบบนั้นได้อย่างไร"

ตำรวจขมวดคิ้วเล็กน้อยและเดินไปรอบๆฝูงชน

ทันใดนั้นดวงตาของตำรวจก็แสดงความสงสัยออกมา

เขามองไปที่เซี่ยอันน่าและถามเธอว่า "คุณคือดาราที่ชื่อเซี่ยอันน่าใช่ไหม?"

เซี่ยอันน่าพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง "ใช่"

"รบกวนคุณนำทรัพย์สินส่วนตัวของคุณออกมาให้พวกเราตรวจสอบด้วย"