วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 84

ในที่สุดก็จบสักที มู่เวยเวยทิ้งตัวลงนอนบนเตียงและมองไปที่เย่ฉ่าวเฉินที่แต่งตัวสบายๆด้วยความโกรธ

" คุณจะเอาอะไรอีก? " มู่เวยเวยพูดด้วยความโมโห

เย่ฉ่าวเฉินกลับมาทำตัวเย็นชาตามปกติแล้วพูดอย่างนิ่งๆว่า "วันนี้หลังเลิกงานกลับบ้านให้ตรงเวลาด้วย "

มู่เวยเวยสีหน้าโมโหมาก เขาอยากไล่เธอก็ไล่ ตอนนี้จะมาบอกให้เธอกลับบ้าน เธอก็ต้องกลับงั้นหรอ? เขามีสิทธิ์อะไร? เธอไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเขานะ!

" นี่คุณกำลังสั่งฉันอยู่แล้ว? ตอนแรกคุณเป็นคนไล่ฉันออกไปเอง คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? คุณบอกให้ฉันกลับ ฉันก็ต้องกลับหรอ? ตลกสิ้นดี!" มู่เวยเวยหัวเราเยาะและตอบปฎิเสธเสียงแข็ง

ตั้งแต่โดนเฉียวซินโยวใส่ร้าย แค่คิดถึงเรื่องที่เขาดูถูกเธอต่างๆนาๆ เธอก็รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความเป็นมนุษย์เลยสักนิด!

ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงออกว่าเธอกลัว เธออ่อนแอ แต่เขาก็ไม่เคยแสดงออกว่าเห็นใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว!

ตอนนี้ก็น่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดนะ?เมื่อวินาทีก่อนพวกเขาอยากอยู่ด้วยกันแทบตาย ผ่านมาแค่วินาทีเดียวกลับมาจับคอเธอแบบไม่มีทีท่าจะปล่อย

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว ตั้งแต่เฉียวซินโยวตกบันได เธอก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

เช่นเดียวกับตอนนี้ เขารู้ว่าเธอในตอนนี้อ่อนแอมาก แต่เธอก็ยังกล้าเผชิญหน้ากับเขาอย่างกล้าหาญ อะไรกันที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้?

ยัยผู้หญิงคนนี้......

มู่เวยเวยรู้สึกได้ถึงลมหายของตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งเบาขึ้นเรื่อยๆ เหมือว่าเธอกำลังจะหายใจไม่ออก ทันใดนั้นเย่ฉ่าวเฉินก็ปล่อยมืออกจากเธอ มู่เวยเวยรีบสูดหายใจเข้าอย่างเร็ว เพราะว่าการกระทำที่รุนแรงเธอจึงหายใจไม่ออก

ไม่ง่ายเลยที่เธอจะปรับลมหายใจให้กลับมาปกติได้ มู่เวยเวยจึงเดินผ่ายเย่ฉ่าวเฉินออกไปอย่างนิ่งๆโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

หลังจากออกจากห้องทำงานของเย่ฉ่าวเฉินเธอก็ไปยังห้องออกแบบเลย และในตอนนั้นเองมู่เวยเวยก็เห็นเฉียวซินโยวที่พึ่งออกจากโรงพยาบาล

ที่เฉียวซินโยวออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนดก็เพราะว่าเธอเกรงว่านช่วงเวลาที่เธอไม่อยู่มันจะเกิดกการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้น เธอจึงให้คนจัดการทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลอย่างไวที่สุด เพื่อที่เธอจะได้จับตามองมู่เวยเวยอย่างใกล้ชิด

เธอคิดว่าฉ่าวเฉินจะไล่มู่เวยเวยออกจากบริษัทสะอีก เธอเตรียมตัวที่จะหัวเราะเยอะมู่เวยเวยแล้วเชียว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอนั่นแหละที่กลายเป็นตัวตลกไปสะเอง!

ฉ่าวเฉิน ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้? คุณรู้มั้ยว่าใจของฉันเจ็บมากขนาดไหน?

เฉียวซินโยวแค้นใจมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย

เธอใช้เล็บขูดไปที่โต๊ะไม้อย่างแรงจนมีเสียง ซื่อซื่อ-- ด้วยความที่เธอขูดอย่างรุนแรงทำให้เล็บของเธอหักจนเลือดอาบไปทั้งโต๊ะ

"คิดไม่ถึงเลยว่ายังจะเจอเธอที่นี่อยู่อีก! " เฉียวซินโยวตัวแข็งทื่อไปหมด และใบหน้าของเขายิ้มออกมาอย่างเย็นชา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น

มู่เวยเวยไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยว่าเธอจะรู้สึกยังไง และเดินผ่านเธอไปเหมือนคนไม่รู้จักกัน

" เธอเป็นใบ้หรอ? หรือว่าไม่กล้าพูด! "เฉียวซินโยวสูดหายใจเข้าอย่างแรงและพูดด้วยความโกรธที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน

มู่เวยเวยก็ยังคงไม่สนใจเธอ และมองดูเอกสารเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอเข้าใจแล้วว่าการแก้แค้นที่ดีไม่ใช่การตอบโต้ที่รุนแรงแต่เป็นการเพิกเฉยอย่างไร้ความรู้สึก

เฉียวซินโยวอยากตบเธอมากแต่ก็ต้องอดทันเอาไว้ เพราะที่นี่ไม่ได้มีพวกเขาแค่สองคน แต่ยังมีเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆอีก เธอต้องอดทนให้ได้ เธอต้องทำตัวเป็นคนดีและน่าสงสารต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน

เฉียวซินโยวบังคับให้ตัวเองหันหลังกลับและทำเป็นไม่สนใจเธอ

และในขณะนั้นเอง มู่เวยเวยใช้สายตาที่น่ากลัวของเธอและพูดอย่างนิ่งว่า "ฉันไม่ใช่แค่ยังอยู่ในบริษัทนะ เฉ่าเฉินพึ่งจะตอบตกลงให้ฉันกับบ้านตระกูลเย่ด้วย "

" อะไรนะ? เฉียวซินโยวพูดขึ้นอย่างแรงกล้า ในตอนหลังเธอรู้ว่าเพื่อนร่วมงานมองอยู่ เธอก็เลยค่อยๆลดเสียงลงแล้วพูดอย่างเบาๆ " ฝันไปเถอะ! เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอหรอ? "

" เหอะเหอะ! "มู่เวยเวยหัวเราะแห้งและตอบกลับอย่างนิ่งๆ "จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เลย "

เฉียวซินโยวเจ็บไปถึงหัวใจและโกรธมากด้วย สติเธอเกือบหลุดออกจากร่างเลยทีเดียว และพูดขึ้นอย่างหยิ่งๆว่า "เธอยอมหย่ากับเย่ฉ่าวเฉินแล้วไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เปลี่ยนใจ? "

มู่เวยเวยหันไปมองเธอด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดอย่างจงใจเหยียดเสียง " ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยาก เมื่อกี้ฉันก็พึ่งพูดเรื่องนี้กับเขา คนที่ไม่อยากหย่าไม่ใช่ฉัน "

สังเกตุเห็นเฉียวซินโยวที่ไม่พอใจหนักมาก มู่เวยเวยก็ยิ่งพูดตอกย้ำไปอีกว่า " เธอมาทำหน้าทำตาแบบนี้กับฉันก็เปล่าประโยชน์ ทางที่ดีฉันขอแนะนำให้เธอไปพูดกับเย่ฉ่าวเฉินให้ยอมหย่ากับฉันดีกว่า ยังไงสะสิทธิ์ทุกอย่างก็อยู่ที่เขา "

เฉียวซินโยวน่ะเฉียวซินโยว เธอคิดว่าฉันยังเป็นคนโงเหมือนแต่ก่อนอยู่อีกหรอ?

เธอฉันจะไม่ได้ร้ายกาจแบบเธอ แต่เธอก็อย่าคิดเลยว่าจะทำอะไรฉันได้แม้แต่ปลายเล็บ!

เมื่อถึงเวลาอาหารเที่ยง เฉียวซินโยวก็ไปหาเย่ฉ่าวเฉินตามคาด เธอพยายามปกปิดความรู้สึกของเธอเอาไว้ แล้วมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเย่ฉ่าวเฉินแล้วค่อยๆพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า " ฉ่าวเฉิน ได้เวลากินข้าวแล้ว "

เย่ฉ่าวเฉินเงยหน้าขึ้นมอง และวางปากกาลง จากนั้นก็ลากมือเธอมาที่ห้องรับแขกแล้วให้เธอนั่งลงตรงโซฟาและบอกกับเธออย่างนุ่มนวลว่า " ทำไมไม่พักผ่อนที่โรงพยาบาลให้นานกว่านี้อีกหน่อย? "

เฉียวซินโยวหน้าซีดทันที ใจของเธอเหมือนโดนกรรไกรตัดออกเป็นชิ้น บรรยากาศเหมือนเต็มไปด้วยความขมขื่น เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ ที่คอของมู่เวยเวยที่มีรอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่ เธอก็รู้สึกโกรธแค้นมาก!

" ซินโยว เธอเป็นอะไรไป? " สังเกตว่าเธอผิดปกติมั้ยเย่ฉ่าเฉินจะถามขึ้นอย่างสงสัย

เฉียวซินโยวพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดกลั้นความรู้สึกของเธอในตอนนี้ แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆจากนั้นพูดอย่างนิ่งว่า " ฉันรู้สึกว่าที่นี่น่าเบื่อนิดหน่อย เราออกไปกินข้างนอกกันดีมั้ย? "

เย่ฉ่าวเฉินหยุดคิดไปชั่วขณะแล้วค่อยๆพยักหน้าตอบรับ

เมื่อกลับถึงบริษัทอีกครั้ง เฉียวซินโยวก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากๆ เธอตักอาหารให้ฉ่าวเฉินอยู่ตลอดๆและพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า " ฉ่าวเฉิน คุณทำงานหนักตลอดเลย คุณต้องกินเยอะๆนะ "

" โอเค " เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้า

เมื่อมองไปที่เฉียวซินโยว เขาไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลย เขาเริ่มชินกับความอ่อนโยนและความใส่ใจของเธอ

แม้กระทั่งในใจของเย่ฉ่าวเฉินยังคิดเลยว่าเธอเหมาะสมกับตำแหน่งภรรยามากกว่าเพราะเธอรู้ว่าผู้ชายต้องการอะไร

เฉียวซินโยวรู้ตัวว่าถูกเย่ฉ่าวเเฉินมองอยู่ หน้าเธอก็แดง และเธอก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เขามองเธอ ถึงเธอจะไม่รู้ว่าความรุ้สึกนั้นจะเป็นยังไง แต่เธอมั่นใจว่าเขารู้สึกดีกับเธอ

ถึงแม้เธอจะไม่พอใจมากๆกับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น แต่เธอต้องจัดการอารมณ์ตัวเองให้ได้ ต้องเตือนตัวเองว่าอย่าตื่นตระหนก เธอต้องเชื่อมั่นในตัวเอง สุดท้ายแล้วชัยชนะนั่นต้องเป็นของเธอ!

เฉียวซินโยวหน้าแดงและพูดอย่างเขินอายว่า " ทำไมคุณมองฉันด้วยสายตาแบบนี้? "

เย่ฉ่าวเฉินเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าเธอแล้วฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขแล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า " ฉันกำลังคิดอยู่ว่าต้องเป็นพ่อแม่แบบไหนกันถึงเลี้ยงลูกได้น่ารักและเรียบร้อยขนาดนี้? "