วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 88

มือขวาของเขาเขย่าแก้วไวน์แดงเบาๆ มองไปที่คนบนเตียงด้วยหน้าตาเฉยเมย พูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยว่า " มู่เทียนเย่อยู่ที่ไหน? "

มู่เวยเวยกัดฟันแน่นสุดชีวิต เธอพยายามขามความกลัวของเธอที่มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเธอคมราวกับมีดแล้วพูดขึ้นอย่างแน่วแน่ว่า " ฉัน. ไม่ รู้ ! "

เย่ฉ่าวเฉินกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา " ถอด! "

" ไม่! เสียงของมู่เวยเวยแหลมคบแต่ก็แฝงไปด้วยความกลัว เธอกำเสื้อผ้าเธอแน่นและมองไปที่ผู้ชายพวกนั้นที่ขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วเธอก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ " เย่ฉ่าวเฉิน! ไอ้ปีศาจชั่ว! นายไม่ตายดี! "

ไม่ว่าเธอจะตะโกนจนคอแหบใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินก็ไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนสักนิด มีมือของคนใดคนหนึ่งในชายสีคนนั้นฉีกเสื้อมู่เวยเวยออกในพริบตา ได้เสียงเพียงเสียง 'ฉีก ฉีก - - ' ลอยมากับอากาศ

เมื่อกี้ที่ฉีกขาดไปไม่ใช่เสื้อผ้าของเธอแต่มันเป็นจิตใจของเธอต่างหาก เชือกฟางเส้นสุดท้ายของเธอที่ยังมีอยู่ได้ขาดไปหมดแล้ว น้ำตาเย็นๆของเธอไหลผ่านแก้มลงมาทันที

ในดวงตาของมู่เวยเวยราวกับว่าเธอนั้นตายทั้งเป็น มันเหมือนกับสระน้ำที่มองไม่เห็นอะไรเลย เธอหยุดนิ่งราวกับว่าไม่มีชีวิตแล้ว

สีหน้าเย่ฉ่าวเฉินตกใจเล็กน้อย ทันใดนั้นในใจของเขาก็รู้สึกทนไม่ได้ที่ต้องทำแบบนี้ หลังจากนั้นเพราะคิดถึงเย่ฉ่าวเหยียนน้องชายของเขา อารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ก็หายไปทันทีแล้วแทนที่ด้วยความเกลียดชังแทน

" เธอจะยอมพูดมั้ย! บอกฉันมา มู่เทียนเย่อยู่ที่ไหนกันแน่! "

"มู่เวยเวยจ้องเขาอย่างตายด้าน และไม่มีการตอบสนองใดๆ

" ถอดต่อไป! "

มู่เวยเวยไม่ขัดขืนอีกต่อไปเพราะยังไงสะเธอก็สู้แรงพวกนั้นไม่ได้อยู่ดีครึ่งท่อนล่างของเขาที่ใส่กระโปรงเรียบๆไว้แต่ก็โดนชายคนหนึ่งกระชากออกจนไม่เหลือชิ้นดี

บนร่างของเธอเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวที่ปกคลุมท่อนล่างของเธอเอาไว้ แล้วผิวขาวราวกับหิมะของเธอก็ถูกเปิดเผยให้ทุกคนเห็น เธอรู้สึกหนาวแข็งทื่อไปทั้งตัว.เธอพยายามซ่อนความอับอายที่เธอมี เธอกัดฟันแน่น แล้วข่มความโกรธในใจเธอไว้อย่างสุดฤทธิ์

มู่เวยเวย อย่าไปกลัว มากสุดก็แค่ตาย เธออย่ายอมก้มหัวให้ไอ้โรคจิตนี่เด็ดขาด

เย่ฉ่าวเฉินมองดูความกล้าหาญของเธอแล้วพูดขึ้นว่า " ยังไม่คิดจะพูดอีกหรอ? "

" คุณฆ่าฉันสะเถอะ! " การแสดงออกของมู่เวยเวยเย็นชาราวกับน้ำแข็งอาบยาพิษ

" ฆ่าเธองั้นหรอ? " เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะเยาะแล้วพูดอย่างเย็นชา " ฉันกลัวว่าถ้าฉันฆ่าเธอแล้วมือฉันจะสกปรก!รีบบอกมา มู่เทียนเย่อยู่ที่ไหนกันแน่? "

" ฝันไปเถอะ! " มู่เวยเวยพูดอย่างไม่ลังเล

" ดูเหมือนว่าเธอจะยังได้รับการสั่งสอนไม่เพียงพอสินะ! พวกนายจัดการได้! ฉันจะรอดูว่าเธอจะยังปากแข็งไปถึงเมื่อไหร่! "เย่ฉ่าวเฉินสั่งอย่างโหดเหี้ยม และมองไปที่สีหน้าของมู่เวยเวย ทีเหมือเป็นมดน้อยที่ต่ำต้อย

มู่เวยเวยถอยหลังไปชนกับกำแพงที่เย็นเฉียบ และมองไปที่ชายทั้งสี่ที่กำลังเข้าใกล้เธออย่างไม่เกรงกลัว

เย่ฉ่าวเฉินมองดูฉากนี้อย่างเย็นชา แต่ในใจของเขากลับรู้สึกโกรธมาก ยัยผู้หญิงชั้นต่ำ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งอยู่อีก ในสมองของเธอมีแค่ก้อนหินหรือไง?

เธอพูดอ้อนวอนไม่เป็นเลยหรือยังไง ขอร้องให้เขาปล่อยเธอไปสิ!

ในขณะที่มือของพวกเขากำลังจะสัมผัสไปที่ผิวของเธอ เย่ฉ่าวเฉินทำหน้าเย็นชาและกำลังจะออกคำสั่งให้พวกนั้นหยุด แต่คิดไม่ถึงเลยว่าในตอนนั้นเองมู่เวยเวยกลับหันหัวของเธอเข้ากำแพงแล้วกระแทกกับกำแพงสุดแรง!

เย่ฉ่าวเฉินตกใจมาก กำลังจะตะโกนบอกให้หยุด แต่ว่า......มันสายไปแล้ว

ร่างของมู่เวยเวยล้มลงทันทีราวกับว่าว่าวที่สูญเสียเชือกไป ล้มลงไปนอนบนเตียงเหมือนคนไม่มีแรง เลือดสีแดงสดของเธอไหลลงที่ผ้าปูเตียงสีขาวจนกลายเป็นสีแดงราวกับดอกไม้สีแดงสดที่กำลังเบ่งบานไปทั้งต้น

เย่ฉ่าวเฉินก้าวไปข้างหน้าและกอดร่างเธอเอาไว้ ดวงตาสีน้ำเงินของเขามีความรู้สึกกลัวอยู่ แล้วตะโกนออกมาอย่างเสียงดังว่า " นิ่งอยู่ทำไม? ไม่เอากล่องยามาเดี๋ยวนี้! "

" ครับ! "

" จางเห่อ! "

เมื่อได้ยินคำสั่งเขาก็รีบก้าวเท้าไปข้างหน้าแล้วพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม " คุณชาย สั่งมาได้เลยครับ "

" ไปตามคุณหมอหานมาเดี๋ยวนี้! ให้ด่วนที่สุด! "

" เข้าใจแล้ว! "

จางเฮ่อเหลือไปมองมู่เวยเวยที่นอนไร้สติอยู่แล้วก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ดูแล้วคุณชายก็ใส่ใจคุณหนูอยู่มาก ในเมื่อใส่ใจเธอ แล้วทำไมถึงได้ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่ากันนะ? "

หลังจากนั้นพอคิดถึงเย่ฉ่าวเหยียน เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วรู้สึกว่า "นี่แหละคือโชคชะตา!

ลิขิตไว้แล้วว่าทั้งสองคนไม่สามารถรักกันได้ และลิขิตไว้แล้วว่าทั้งสองคนไม่อาจแยกจากกันได้

ในตอนที่ที่จางเห่อกำลังไปตามคนมาเย่ฉ่าวเฉินก็ใช้ผ้ามาพันแผลของเธอไว้ก่อนถึงแม้ว่าจะช่วยห้ามเลือดของเธอไว้ได้ชั่วคราว แต่ว่าเธอก็ไม่ทีท่าจะฟื้นเลย

การเคลื่อนไหวในบ้านทำให้เป็นจุดสนใจของเฉียวซินโยว เธอเดินออกจากห้องเธอ และดึงแขนของจางเห่อไว้จากนั้นถามว่า " จางเห่อ นายรีบขนาดนี้ กำลังจะไปไหน "

จางเห่อหยุดเดินแล้วคิดถึงความสัมพันธ์ของเย่ฉ่าวเฉินกับเฉียวซินโยวเขาจึงไม่ปกปิดเธอแล้วพูดอย่างนิ่งๆว่า "เมื่อกี้คุณชายและคุณหนูทะเลาะกัน คุณหนูบาดเจ็บนิดหน่อย คุณฉันสั่งให้ผมรีบไปตามคุณหมอหางมา "

" เป็นแบบนี้นี่เอง "

" คุณเฉียว ฉันไม่คุยกับคุณแล้วผมจะรีบไปตามคุณหมอหานมาก่อน! "

มองตามจางเห่อที่กำลังเดินออกมา เฉียวซินโยวยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาและในใจของเธอก็มีความสุขดั่งดอกไม้บาน

อาการของมู่เวยเวยถึงขั้นต้องตามคุณหมอหาน แสดงว่าเมื่อกี้นี้ทะเลาะกันหนักแน่ๆ เรื่องนี้ดูจากท่าทีของจางเห่อก็ดูออก

เสียดายจริงๆ ที่เธอไม่ได้ไปเห็นฉากนี้

ตรงไปที่หน้าห้องมู่เวยเวย แล้วแอบส่องจากประตูเข้าไปมองสถานการณ์ข้างในห้อง มู่เวยเวยหลับตานอนอยู่บนเตียงเหมือนคนที่ไม่มีลมหายใจยังไงยังงั้น

เธอตายแล้ว?

เฉียวซินโยวอดไม่ได้ที่จะเดาไปต่างๆนาๆในขณะนั่นเองก็เสียงดังอันเคร่งขรึมดังมาจากข้างใน" ใครยืนอยู่ข้างนอก ไสหัวเข้ามาเดี๋ยวนี้! "

เฉียวซินโยวคอหดแล้วหดอีก ในใจของเธอมีความกลัวนิดหน่อย เธอหยิกแขนตัวเองสุดแรง เธอรู้สึกเจ็บมากจนตาโตแล้วค่อยๆเปิดประตูแล้วค่อยสังเกตเห็นเย่ฉ่าวเฉินที่นั่งอยู่ริมกำแพง

เธอทำไมถึงรู้สึกได้ว่าเย่ฉ่าวเฉินกำลังมีความรู้สึก.......เป็นห่วง?

" ฉ่าวเฉิน เวยเวยเป็นอะไรไป? "เฉียวซินโยวอึ้งไปเลยแล้วเหมือนน้ำตาจะค่อยๆไหล

เธอค่อยๆเดินไปตรงหัวเตียงแล้วมองไปที่มู่เวยเวยที่นอนอย่างไม่มีสติอยู่สีหน้าเศร้าหมองแล้วพูดว่า " เวยเวย เธอเป็นอะไรไป? เธออย่าทำให้ฉันตกใจสิ ฉันซินโยวไง! "

มองไปที่เฉียวซินโยวที่ดูเหมือนมีอาการเป็นห่วงมาก เย่ฉ่าวเฉินก็รู้สึกลำคานนิดหน่อย จากนั้นก็ค่อยๆเดินไปหาเธอแล้วจับไหล่เธอเบาๆแล้วพูดอย่างนิ่งๆว่า " ซินโยว คุณหมอหานกำลังรีบมา เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก "

เฉียวซินโยวพยักหน้าแล้วมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของมู่เวยเวย จากนั้นทำหน้าทำตาเยาะเย้ย

มู่เวยเวย ทีนี้รู้รึยังว่าฉันมันแน่ขนาดไหน? ฉันบอกแต่แรกแล้วว่าเธอไม่มีทางชนะฉันได้หรอก

เย่ฉ่าวเฉินก้มหน้าแล้วมองไปที่ใบหน้าอันซีดเฉียวของเธอ ภายในใจก็มีความรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

ถ้าเธอไม่ฟื้นขึ้นมาจะทำยังไง?

ในสมองของเขาวุ่นวายไปหมดดวงตาคู่นั้นของเขามีความเสียใจและผิดหวังซ่อนอยู่ราวกับว่าไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว

เย่ฉ่าวเฉินกำมือแน่นเข้าด้วยกัน กล้ามเนื้อทั่วร่างกายของเขาแข็งทื่อไปหมด สีหน้าท่าทางของเขาแสดงความโกรธออกมาอย่างชัดเจน