วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 93

ลู่จื่อหางมองใบหน้าเล็กที่ขมวดของเธอ ใจเต้นทันที เดินไปข้างหน้าสองก้าวโอบเอวเธอ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเล้าโลม “เวยเวย เธอเมาแล้ว ให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านไหม? ”

มู่เวยเวยขมวดคิ้วเล็กน้อย กำลังจะคัดค้าน แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรสักพัก สุดท้ายนึกอะไรขึ้นได้ ก็พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่อยากให้นาย……สนใจ ตอนนี้นายไม่ต้องมาสนใจฉัน!”

เธอไม่รู้ว่าประโยคนี้ของเธอไม่ใช่การตำหนิ เหมือนกำลังหึงมากกว่า

มุมปากลู่จื่อหางยกยิ้มอ่อนโยน ไม่สนใจการดิ้นรนของเธอ มือที่โอบเอวเธอแน่นขึ้น เสียงเจือปนไปด้วยความตื่นเต้น “เวยเวยเป็นเด็กดีนะ เธอเมาแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้าน……”

มู่เวยเวยอยากดิ้นหลุดออกจากตัวเขา อย่างไรก็ตามเพราะทั้งร่างมีแต่ฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไม่สามารถหาเรี่ยวแรงได้สักนิด ทำได้แค่ปล่อยให้เขาลากตัวเองไปข้างนอก

“อย่า……ลู่จื่อหางปล่อยฉัน……ปล่อยฉัน……”

มู่เวยเวยโดนบังคับร่างกายเดินไปข้างหน้า ขณะที่มาถึงหน้าประตูห้องน้ำ เธอดึงที่จับประตูสุดชีวิต เพื่อไม่ให้ถูกเขาดึงไป

ลู่จื่อหางขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาพยายามสงบสติอารมณ์ น้ำเสียงมีความทุ้มต่ำ “เวยเวย เธอต้องเชื่อฟังฉัน ตอนนี้เธอเมาแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้าน……”

มู่เวยเวยส่ายหน้า น้ำเสียงคลุมเครือเล็กน้อย “อย่า……ฉันไม่อยากไปกับนาย……นายมันคนขี้โกหก……”

มักพูดกันว่าเมาแล้วจะพูดความจริง ลู่จื่อหางไม่คิดเลยว่าตัวเองภายในใจมู่เวยเวย จะมีสภาพแบบนี้

ชักเย่อนี้กินเวลาไม่กี่นาที สุดท้ายความอดทนลู่จื่อหางก็หมดไป

เขาปล่อยมือ มู่เวยเวยคิดว่าได้อิสระแล้วก็เดินไปข้างหน้า ไม่คิดว่าจะถูกเขาดึงไว้

ลู่จื่อหางมองริมฝีปากแดงอิ่มของเธอ ก้มหน้าลงจูบเธอ

มู่เวยเวยยื่นมือไปผลักเขา แต่ต้านทานกำลังดุร้ายเขาไม่ได้ เธออดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย ถ้าเขาปฏิบัติกับเธอ……

มู่เวยเวยวิตกกังวลและกระวนกระวาย เทียบกับเย่ฉ่าวเฉิน เป็นบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์และความกลมกลืน

เย่ฉ่าวเฉินมีความเมาเล็กน้อยบนใบหน้า ดื่มติดต่อกันไปสิบกว่าแก้ว พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่านิดหน่อย “อย่าดื่มแล้ว ทุกคนเริ่มกินกันเถอะ”

ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาอาหารเย็น แต่ความเคารพนับถือที่มีต่อเขาที่ฝังในกระดูก ไม่น้อยเลยสักนิด เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ พนักงานก็ไม่กล้าดื่มกันโดยธรรมชาติ

หลังจากทุกคนวางแก้วเหล้าลงแล้วก็เริ่มทานอาหาร ทานไปด้วยคุยไปด้วย เฉียวซินโยวทานอาหารเงียบๆ ตามพวกเขา รู้สึกว่าเวลาผ่านไปสักพักแล้ว ทันใดนั้นก็พูดขึ้น “ทำไมเวยเวยไปนานจัง ยังไม่กลับมาอีก? ”

เมื่อเธอพูดออกมา ก็ดึงดูดความสนใจทุกคนที่อยู่ที่นั่น แน่นอนว่ารวมถึงเย่ฉ่าวเฉินด้วย

เหอเหม่ยหลิงมองนาฬิกา พบว่าออกไปยี่สิบกว่านาทีแล้ว ในใจคิดว่าประมาทจริงๆ สีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย แล้วรีบพูดขึ้น “ฉันจะไปดูที่ห้องน้ำสักหน่อย”

ในขณะนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็ค่อยๆ ยืนขึ้น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ให้ฉันไปดีกว่า พวกนายกินกันต่อเถอะ”

มองร่างเย่ฉ่าวเฉิน หายไปจากประตู มุมปากเฉียวซินโยวก็ยกยิ้มยินดีขึ้นมา

“วันนี้ประธานเย่มีมนุษยธรรมซะด้วย!” หญิงสาวคนหนึ่งข้างๆ กระซิบกับหญิงสาวข้างกาย

หญิงสาวคนนั้นเบ้ปาก พูดขึ้น “แน่นอนสิ ยังไงมู่เวยเวยก็เป็นเมียประธานเย่นี่หน่า!”

หญิงสาวเมื่อครู่นั้นพอได้ยินก็เผยสีหน้าประหลาดใจ พูดขึ้นด้วยใบหน้าอิจฉา “มู่เวยเวยเก็บสมบัติมาจริงๆ ประธานเย่ของเราทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังมีสไตล์ด้วย!”

“เธอมันบ้าผู้ชายจริง……” ผู้หญิงอีกคนกลอกตา พูดขึ้น “ไม่ต้องอิจฉา อิจฉาให้ตายยังไง ทองอันนี้ก็ไม่ตกอยู่ที่เรา!”

“นี่!”

ได้ยินบทสนทนาทั้งสองคน เฉียวซินโยวก็โกรธจนอยากจะต่อต้าน ยัยงี่เงาพวกนี้จะรู้อะไร? ! ฉ่าวเฉินกับมู่เวยเวยแต่งงานกันไม่ใช่เพราะความรัก ก็แค่ผลประโยชน์!

ไม่รู้อะไรก็ยังพูดจาไร้สาระ! พวกเขาไม่เคยเห็นว่าฉ่าวเฉินอ่อนโยนกับเธอมากแค่ไหน!

ภายในใจเฉียวซินโยวรู้สึกแย่จนจะตายแล้ว แต่ไม่ว่าเธอจะคัดค้านอย่างไรก็เปลี่ยนความจริงที่ว่ามู่เวยเวยเป็นภรรยาของเย่ฉ่าวเฉินไม่ได้! เธอเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอาย!

ยิ่งคิดในใจเธอก็ยิ่งเกลียด เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่กำลังเกิดในคืนนั้น มุมปากยิ้มประชดประชัน

มู่เวยเวยควรถูกลู่จื่อหางเอาตัวไปนานแล้วมั้ง ต่อไปเธอก็ควรไปที่นั่นแล้ว……

“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” เฉียวซินโยวบอกเพื่อนร่วมงานข้างกาย

“ไปเถอะ”

เย่ฉ่าวเฉินเดินตรงมาที่ห้องน้ำ เห็นมู่เวยเวยโดนคนคนหนึ่งกดกับกำแพงจากไกลๆ สีหน้ามืดมนทันที เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

มาถึงตรงหน้าเธอ เย่ฉ่าวเฉินก็ยื่นมือออกไปทันที คว้าคอเสื้อชายคนนั้นแล้วเหวี่ยงไปข้างๆ ผู้ชายคนนั้นไม่สามารถป้องกันได้ ร่างล้มลงพื้นทันที

“ลู่จื่อหาง! ไม่คิดว่าเป็นนาย!” เมื่อเห็นใบหน้าผู้ชายคนนั้นชัดๆ ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งของเย่ฉ่าวเฉินก็หดตัว ยื่นหมัดออกไปต่อยหน้าลู่จื่อหาง

ลู่จื่อหางโดนต่อยหนึ่งหมัดอย่างแรง ความเจ็บที่แก้มทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น สีหน้าที่มองเย่ฉ่าวเฉินนั้นน่าเหลือเชื่อ

เย่ฉ่าวเฉินสีหน้าเต็มไปด้วยความรุนแรง เจือด้วยความสั่นไหวแปลกๆ เขาก้าวไปข้างหน้าคว้าคอเย่ฉ่าวเฉินไว้ ถามขึ้นอย่างโหดเหี้ยม “นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง? !”

ลู่จื่อหางตกใจความเป็นศัตรูของเขา ในใจเกิดความเสียใจขึ้นมาทันที เขาลืมสถานะของมู่เวยเวยในตอนนี้ไปได้อย่างไร! จริงๆ แล้วเย่ฉ่าวเฉินเขาสามารถยั่วโมโหได้เหรอ!

“นี่มันเรื่องเข้าใจผิด……ฉันแค่ผ่านมาพอดี……บังเอิญเจอเวยเวยเข้า……” ลู่จื่อหางถูกบีบรัดลมหายใจ หายใจไม่ค่อยมั่นคงในชั่วขณะ

เย่ฉ่าวเฉินทำเสียงฮึดฮัด พูดขึ้นอย่างเฉยเมย “บังเอิญจังนะ? นายคิดว่าฉันโง่เหรอ? !”

ในใจลู่จื่อหางเต็มไปด้วยความร้อนใจ เมื่อเห็นว่าออกซิเจนในช่องอกน้อยลงเรื่อยๆ เขาสงสัยว่าเย่ฉ่าวเฉินจะฆ่าเขา ในใจคิดว่าสารภาพเกี่ยวกับเฉียวซินโยวไปดีไหม

ในขณะนี้ ข้างกายก็เกิดเสียงดัง ‘ตุ๊บ——’ ก็เห็นมู่เวยเวยล้มลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัว

เย่ฉ่าวเฉินสบถด่า ปล่อยลู่จื่อหางในพริบตาเดียว เดินไปข้างหน้าจับแขนมู่เวยเวยไว้ ตำหนิอย่างหนัก “มู่เวยเวย เธอมันสุดยอดจริง! ดื่มไม่ได้ก็ยังดื่มอีก เธอมันโง่! ที่หัวมีเท้าโผล่หรือไง? !”

ถึงจะพูดจาไม่น่าฟัง แต่ไม่ปล่อยมือเลยสักนิด เขาอุ้มเธอขึ้นมา มองลู่จื่อหางด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นก็รีบออกไป

ลู่จื่อหางอดไม่ได้ที่จะโล่งอก รีบลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ก็เห็นเฉียวซินโยวเดินมาทางนี้ ในใจก็เกิดไฟลุก