วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 94

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร มู่เวยเวยรู้สึกอ่อนแรง แต่พบว่าผู้ชายบนร่างไม่คิดจะหยุดเลยสักนิด

มู่เวยเวยกลอกตาอย่างหมดหนทาง เปลือกตาหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวหลับไป

เย่ฉ่าวเฉินตัวแข็งทื่อ สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่พอใจอย่างมาก เขาหยิกเอวเธออย่างแรง มู่เวยเวยเจ็บจนลืมตาขึ้นมาทันที ถามขึ้นอย่างดุเดือด “นี่นายทำอะไร? ! รู้ไหมว่ามันเจ็บ!”

เย่ฉ่าวเฉินแค่นหัวเราะ น้ำเสียงมีความดูถูกนิดหน่อย “มองไม่เห็นออกเลย หรือฉันออกแรงไม่มากพอ! ไม่คิดว่าจะทำให้เธอเบื่อจนหลับ!”

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน สุดท้ายเขาก็เสร็จ มู่เวยเวยหลับตานอนหลับทันที

เย่ฉ่าวเฉินหันข้างมองใบหน้าด้านข้างที่เงียบสงบอ่อนโยนของเธอภายใต้แสงจันทร์ จู่ๆ ก็นึกถึงผู้หญิงในคืนนั้น

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว คิดอยู่นานมากแล้วได้ข้อสรุปหนึ่ง: มู่เวยเวยนังชั้นต่ำ!

ไม่อย่างนั้นจะยั่วผู้ชายครั้งแล้วครั้งเล่าไหม? ! ตอนแรกหนานกง ตอนนี้มาลู่จื่อหาง……

คิดถึงตรงนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็ผลักเธอ เห็นมู่เวยเวยเบ้ปากอย่างอึดอัด แล้วหันหลังอีกครั้ง ยังคงนอนหลับอยู่……

เจ้าหัวหมู!

เย่ฉ่าวเฉินสบถด่า ในใจแอบรำคาญตัวเองที่คิดว่าเธอคือผู้หญิงในคืนนั้น จู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่า ผู้หญิงในคืนนั้นเขาเจอแล้วนี่! ไม่น่าจะใช่ซินโยวไหม?

เขารู้สึกว่าความคิดตัวเองสับสน สุดท้ายก็คิดได้ว่าคืนนั้นเพราะเมาเหล้า ตอนนั้นสติไม่ค่อยชัดเจน จริงๆ แล้วน่าจะเป็นเฉียวซินโยวไม่ผิดแน่……

……

เมื่อเธอตื่นเช้าในวันรุ่งขึ้น มู่เวยเวยลืมตาอย่างยากลำบาก ความคิดลัดวงจรจ้องมองเพดานอย่างมึนงง จนกระทั่งรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกรถทับ ทำให้เธอเริ่มนึกขึ้นได้

“ไอ้เวรเย่ฉ่าวเฉิน!” มู่เวยเวยอดไม่ได้ที่จะด่า

ปีนลงจากเตียงอย่างยากลำบาก เดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยท่าทางแปลกๆ น้ำอุ่นช่วยผ่อนคลายอาการเมื่อยล้าในร่างกายเธอไม่น้อย

คิดว่าวันนี้ยังต้องไปทำงาน มู่เวยเวยก็แต่งหน้าให้เร็วที่สุด จากนั้นก็เปิดประตูห้องเดินออกมา ไม่คิดว่าจะเจอเฉียวซินโยวพอดี

สีหน้าเฉียวซินโยวในวันนี้ไม่ดีนัก ตั้งแต่เธอเห็นฉากเมื่อคืน เธอก็นอนไม่หลับทั้งคืน ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ ทำให้ร่างกายเธอรู้สึกแย่

เฉียวซินโยวมองสำรวจเธออย่างเย็นชา เมื่อสังเกตเห็นรอยทิ่มแทงสายตาบนคอเธอ ความโกรธในใจก็พุ่งออกมา

“ฉันได้ยินมาว่าเมื่อคืนเธอเกือบได้กับลู่จื่อหางเหรอ? ! มู่เวยเวย เธอมันเก่งจริงๆ นะ มีฉ่าวเฉินแล้วยังกล้ายั่วผู้ชายคนอื่นอีก!”

เผชิญกับการยั่วยุของเธอแต่เช้าตรู่ ตอนแรกมู่เวยเวยไม่อยากสนใจ แต่ความเซ็งที่โดนเย่ฉ่าวเฉินทำเมื่อคืนยังไม่ได้ระบาย ตอนนี้เฉียวซินโยวก็มาหาเรื่องก่อน เธอไม่อยากปล่อยมันไป

“หูเธอดีมากเหรอ? ! ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเธอตามฉันตลอดเวลาหรือเปล่า? ”

มู่เวยเวยพูดออกไปเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าเฉียวซินโยวจะมีปฏิกิริยาใหญ่โตแบบนี้ แน่นอนว่าเธอไม่รู้ว่ามันคือความผิดชอบชั่วดีของเธอ

“ฮ่าๆ มู่เวยเวย ได้โปรดอย่าทำให้คนอื่นเสียหาย! วันๆ เอาแต่คิดจะยั่วผู้ชายคนอื่น!”

มู่เวยเวยทำหน้าย่น สีหน้าเย็นชาขึ้นมาก น้ำเสียงมีความประชดประชันอย่างมาก “เฉียวซินโยว ปากเธอขุดมาจากหลุมเหรอ? ”

“เธอ!” เฉียวซินโยวโกรธเธอแทบตาย เมื่อก่อนเธอเคยประเมินมู่เวยเวยต่ำไป คิดว่าเธอเป็นลูกแกะตัวเล็กๆ ที่ถูกเชือด แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลายเป็นเม่นด้วย!

แต่ไม่มีใครปากร้ายไปกว่าเฉียวซินโยวอย่างเธอแล้ว!

“เพราะฉันอยู่กับเธอมานานไงล่ะ! เปื้อนเหม็นคาวไปด้วย!” เฉียวซินโยวพูดถากถางอย่างรุนแรง

มู่เวยเวยทำเสียงฮึดฮัด มุมปากยกยิ้มสดใส พูดขึ้นอย่างเย็นชา “งั้นเธอก็คงเกิดมาพร้อมชะตากรรม! รู้แบบนี้แล้วก็ยังอยู่เฉยอีก หน้าด้านจริงๆ !”

เฉียวซินโยวจ้องมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ ในใจเต็มไปด้วยความตกใจ

พระเจ้า! มู่เวยเวยโดนซูฉี่เอ๋อร์เข้าสิงเหรอ? ! ทำไมกลายเป็นโต้แย้งแบบนี้ได้? !

มองท่าทางประหลาดใจของเธอ มู่เวยเวยก็ยกยิ้มถากถาง พูดขึ้นอย่างเฉยเมย “เฉียวซินโยว เธอเห็นฉันเป็นแกะน้อยจริงๆ เหรอ? เมื่อก่อนฉันเห็นเธอเป็นเพื่อน ฉันก็เลยเคารพเธอ ปกป้องเธอ! ส่วนเธอในตอนนี้เป็นแค่คนขี้โกหกสำหรับฉัน!”

“มู่เวยเวย! ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะปากร้ายแบบนี้! รีบขอโทษซินโยวซะ!” และในตอนนี้ จู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงคำรามที่ผสมความโกรธเกรี้ยวดังขึ้น

เฉียวซินโยวเห็นเย่ฉ่าวเฉิน ก็ทำหน้าน้อยใจเหลือเกินโดยทันที เธอรีบเดินไปข้างๆ เย่ฉ่าวเฉิน พูดขึ้นด้วยใบหน้าอับอายและโกรธ “ฉ่าวเฉิน ฉันไม่คิดเลยว่าเวยเวยจะว่าฉันแบบนี้ ฉันเสียใจมากอ่ะ!”

เย่ฉ่าวเฉินเห็นสีหน้าเสียใจของเธอ ในดวงตาก็ยิ่งเย็นชา เขาจ้องมองมู่เวยเวยตรงหน้า สั่งขึ้นอย่างไม่สนใจไยดี “มู่เวยเวย รีบขอโทษเฉียวซินโยวซะ! ไม่งั้น——”

“ไม่งั้นนายจะตบฉันเหรอ!” ไม่รอให้เขาพูดจบ มู่เวยเวยก็พูดต่ออย่างเย็นชา น้ำเสียงมีความประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด “ยังไงมันก็ไม่ใช่ครั้งแรก ชอบตบก็ตบ ใบหน้านี้มันให้นายไปแล้ว ถึงนายจะอยากกดขี่มันมากแค่ไหน ฉันก็ไม่สน!”

เดิมทีเย่ฉ่าวเฉินก็โกรธมากอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเธอพูดจาร้ายกาจแบบนี้ ลมปราณก็กระจายออกไปตามธรรมชาติ เขาขมวดคิ้วแน่น พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “มู่เวยเวย ทำไมพูดจาน่ารังเกียจแบบนี้? !”

มู่เวยเวยยิ้มเหมือนถากถาง พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้แค่พูดจาน่ารังเกียจ แต่ในใจนายก็เกลียดฉันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันเห็นนายปกป้องคุณเฉียวแบบนี้ นายคงชอบเธอมากล่ะสิ”

เย่ฉ่าวเฉินอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเธอ พูดขึ้นอย่างไม่แยแส “เธอก็รู้ตัวเองดี”

มู่เวยเวยไม่เห็นด้วย เธอยิ้มอย่างเย็นชา พูดขึ้น “ในเมื่อความรักและความเกลียดชังมันชัดเจน ทำไมนายไม่หย่ากับคนน่ารังเกียจ แล้วไปแต่งงานกับคนที่ตัวเองชอบล่ะ? ”