วุ่นรักร้าย กับเหล่าคุณชายทั้งห้า นิยาย บท 5

ณ เวลาสองทุ่ม ผู้คนมากมายมารวมกันที่สนามแข่งไนท์วิง การแข่งวันนี้ถูกจัดโดยดิษพงษ์และจตุพล สองทายาทแห่งตระกูลที่ร่ำรวยในแอตทีเซีย ที่เป็นคู่แข่งกันมาโดยตลอด

อาชานั่งอยู่ที่ทางเข้าของคลับเฮ้าส์ เขาได้เปลี่ยนเป็นชุดลำลอง แต่ด้วยความหรูหราและบรรยากาศที่ดูเย่อหยิ่งรอบตัวเขาทำให้เขาดูแตกต่างจากกลุ่มเพื่อนของดิษพงษ์ ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือตนก่อนจะถามขึ้นพลางขมวดคิ้ว “เขาอยู่ไหน”

ดิษพงษ์ตอบอย่างประจบประแจงทันที “มันน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ล่ะพี่อาร์ต” มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่ามันยากเย็นเพียงไรกว่าจะนำตัวคนบ้างานอย่างพี่อาร์ตมาที่นี่ได้ โจ ไอ้เด็กเหลือขอนั่นจะต้องได้รับความเจ็บปวดจากการพ่ายแพ้ ชายหนุ่มครุ่นคิดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะเห็นรถของจตุพลแล่นเข้ามา

จตุพลลงจากรถฝั่งคนขับก่อน จากนั้นประตูข้างคนขับก็เปิดออก หญิงสาวในชุดลำลองสีเทาค่อย ๆ ก้าวเท้ามาหาชายทั้งสองพร้อมกับจตุพล ผมหยักศกเป็นลอนยาวของเธอถูกมัดหลวม ๆ ไว้ที่ท้ายทอย

เพียงทุกคนได้เห็นใบหน้าของหญิงสาว ราวกับทุกคนนั้นต้องมนต์สะกด เธอมีผิวพรรณที่งดงามไร้ที่ติ ภายใต้แสงไฟนั้น ดวงตากลมโตราวกับเมล็ดอัลมอนด์ของเธอนั้นสวยสะกดทุกสายตาจนแทบจะหยุดหายใจ

หญิงสาวงดงามจนทุกคนตกตะลึง แต่ดิษพงษ์ไม่ลืมเหตุผลที่พวกเขามาที่นี่ “โจ ไหนล่ะ นักแข่งที่นายว่าแน่และจะพามาแข่งกับพวกฉัน นี่ฉันพาพี่ชายฉันมาวันนี้เพื่อจะรอดูความพ่ายแพ้ของนายเลยนะ ไอ้อ่อน”

จตุพลหัวเราะคิกคักพร้อมกับตบไหล่อรนลิน “เหรอ แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจเรื่องนั้นนักนะ ผู้หญิงคนนี้คือหัวหน้าฉันเอง และเธอจะมาแข่งกับพี่ชายนายคืนนี้”

ทันทีที่จตุพลพูดจบ ดิษพงษ์ก็จ้องมองอรนลินอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด “หัวหน้านาย? นายหมายถึงเธอเนี่ยนะ นายล้อฉันเล่นอยู่เปล่าเนี่ยโจ ฉันอุตส่าห์พาพี่อาร์ตมาแข่งเลยนะวันนี้ นายกล้าดียังไงมาดูถูกกันอย่างนี้”

แม้แต่เพื่อนของจตุพลเองก็คิดว่ามันเป็นเรื่องตลกสิ้นดี ยิ่งไปกว่านั้น หากดูในแวบแรก อรนลินเองก็ดูเป็นหญิงสาวที่บอบบางและอ่อนแอ พวกเขาต่างมีรถแข่งที่เป็นรถสปอร์ต ไม่ใช่เพียงแค่รถแข่งของเล่น สนามแข่งไนท์วิงนั้นเป็นสนามแข่งที่ขึ้นชื่อว่ามีความยากในการแข่งขัน เพียงแค่ความผิดพลาดเล็กน้อยอาจเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตของนักแข่งได้

จตุพลไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่ทุกคนพูด ยังไงซะสุดท้ายคนพวกนี้ก็ต้องเก็บเศษความมั่นกลับไปอยู่แล้ว

อรนลินเหลือบสายตามองดิษพงษ์และอาชา เธอตั้งใจลดเสียงลงอย่างตั้งใจขณะกล่าว “มาแข่งกันเลยเถอะ” หลังจากมัดผมที่ยาวสลวยของเธอด้วยยางแล้ว มือบางก็หยิบหมวกกันน็อคที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมาใส่อย่างรวดเร็วด้วยความคล่องแคล่ว เมื่อเธอเห็นว่าอาชาไม่ขยับเขยื้อน เธอจึงถามเขาพร้อมกับส่งยิ้มออกไป “ทำไมคะ คุณกำลังดูถูกฉันอยู่นะ คุณอาร์ต”

อาชาไม่ค่อยอยากจะแข่งกับเธอเสียเท่าไหร่ เขาคิดว่าผลการแข่งขันมันชัดเจนอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม ดิษพงษ์ก็พับแขนเสื้อขึ้นและกระซิบกับพี่ชาย “ผมไม่รู้ว่านักแข่งผู้เก่งกาจที่นายโจจะพามาด้วยจะเป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นะพี่อาร์ต ไหน ๆ เธอก็มาแล้ว ทำไมพี่ไม่แข่งกับเธอหน่อยล่ะ อย่าใส่เต็มนักล่ะ เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่งดงามเอง…”

รถทั้งสองคันถูกเตรียมไว้ข้างกันก่อนจะหายไปยังปลายเนินเขาในเวลาเพียงสิบวินาที ณ จุดนี้ อาชารู้แล้วว่าเขาประเมินผู้หญิงคนนี้ต่ำไป ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างแอบซ่อนอยู่ เธอเสี่ยงชีวิตเพื่อการแข่งครั้งนี้ ดูเหมือนเราจะเจอคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อเข้าแล้วสิ ชายหนุ่มครุ่นคิด ริมฝีปากเขายกขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มุมปาก นัยน์ตาคมกลับแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและจริงจังในทันที