วุ่นรักร้าย กับเหล่าคุณชายทั้งห้า นิยาย บท 7

ที่จริงแล้ววราภรณ์ยังเรียนไม่จบ เพียงแต่ครอบครัวขจรพงษ์ได้ใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อปริญญาให้เธอ

ครอบครัวขจรพงษ์และกิตตินันท์รู้จักกันมาเนิ่นนาน วราภรณ์เติบโตมาพร้อมกับความรักที่เธอมีต่ออาชา ไม่เพียงเท่านั้น บ้านขจรพงษ์เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเด็กเพื่อหวังว่าสักวันเธอจะขึ้นมาเป็นนายหญิงแห่งบ้านกิตตินนท์ เพียงแต่เธอไม่คาดคิดว่าจะมีอรนลินโผล่มาจากไหนไม่รู้ อะไรที่ทำให้ผู้หญิงที่ขี้เหร่คนนี้ได้มีสิทธิ์เลือกหนึ่งในห้าชายหนุ่มแห่งบ้านกิตตนนท์มาเป็นคู่หมั้นของเธอกันนะ สีหน้าของวราภรณ์มัวหมองเล็กน้อย เธอสามารถจะเลือกใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่พี่อาร์ต!

……

รถเคลื่อนตัวเอื่อย ๆ มาถึงบ้านกิตตินนท์ ชายหนุ่มแห่งตระกูลทั้งสามคนอยู่บ้านแล้ว พวกเขาต่างมาต้อนรับวราภรณ์ด้วยความอบอุ่นหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน

วราภรณ์นำของขวัญที่เธอเตรียมมาจากต่างประเทศมาให้ทุกคน ก่อนจะชะงักชั่วครู่พร้อมกับมองไปที่อรนลินและกล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ขอโทษนะแอล พี่เพิ่งรู้ว่าเธอมาพักที่บ้านนี้ พี่เลยไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้เลย..”

อรนลินอดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เสแสร้งนัก แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกไป ดิษพงษ์คนช่างพูดก็แทรกขึ้นมาก่อน “ทำไมพี่ต้องไปขอโทษด้วยล่ะพี่วิว ทั้งสองคนไม่ได้สนิทกันซะหน่อย” จากนั้นเขาก็เปิดของขวัญออกมาแล้วอุทานด้วยความเกรงใจ “โห นี่มันเกมคอนโซลล่าสุดเลยนี่ครับ รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นด้วย จะนางฟ้าเกินไปแล้วนะพี่วิว”

อรนลินรู้สึกแปลกแยกโดยทันที แต่ด้วยความที่ตัวเองก็ไม่อยากจะเสวนาด้วยอยู่แล้ว เธอจึงสาวเท้าขึ้นไปข้างบนแทน หลังจากนั้นสักพักก็ได้ยินเสียงเคาะประตู มือเรียวเปิดมันออกและก็ต้องประหลาดใจที่ได้พบกับอาชา

“คืนนี้บ้านขจรพงษ์จะจัดปาร์ตี้้เลี้ยงต้อนรับการกลับมาของวิว คุณปู่ให้พี่ไปงานเลี้ยงกับเธอ” อาชาเอ่ย เพราะวันนี้เป็นเวรเขาที่ต้องพาเธอไปไหนต่อไหน เพราะฉะนั้นไม่ว่าเธอจะมีธุระอะไรก็ตาม ก็เป็นหน้าที่ที่เขาต้องพาเธอไป

ตอนแรกหญิงสาวก็ไม่ได้อยากที่จะไป แต่ธนินเป็นคนบอกให้อาชาไปกับเธอ มันคงจะเป็นการเสียมารยาทถ้าเธอไม่ไปร่วมงานปาร์ตี้นี้ หลังจากถอนหายใจยาวพรืด เธอก็จำต้องไปร้านเสื้อผ้ากับชายหนุ่มโดยมีวราภรณ์ตามไปด้วย

หลังจากทั้งสามมาถึงที่ร้าน อาชาก็นั่งลงบนโซฟาเพื่อรอสองสาว วราภรณ์จับมืออรนลินราวกับเป็นพี่น้องกันพร้อมกับเอ่ยขึ้น “งานเลี้ยงคืนนี้แอลไม่ต้องประหม่าไปนะ ถ้ามีอะไรถามพี่ได้เลย”

อรนลินแทบจะทนไม่ไหวกับที่ต้องทนเห็นการเสแสร้งของวราภรณ์ เธอจึงตอบไปพร้อมกับรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ คุณปู่ธนินบอกว่าพี่อาร์ตจะพาแอลไปที่งาน มีพี่เขาอยู่ใกล้ ๆ แอลก็เบาใจ”

ตามที่ร่างบางคาดการณ์ไว้ สีหน้าของวราภรณ์เยือกเย็นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวก็กำมืออรนลินแน่นอย่างไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามเธอก็กลับมามีสีหน้าใจดีอย่างเคยในไม่ช้า “ก็จริง ไปเลือกชุดกันเถอะ พี่อาร์ตจะได้ไม่ต้องคอยนาน” เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “ให้พี่เลือกชุดให้ดีไหม พี่ชำนาญในการเลือกชุดพวกนี้นะ”

“ได้ค่ะ”

“ตัวนี้เป็นไงจ๊ะ”

อรนลินเหลือบมองชุดที่วราภรณ์เลือกให้ มันเป็นชุดราตรีเกาะอกสีเขียวเข้ม ซึ่งไม่เข้ากับวัยของเธอแม้แต่น้อย ชุดมันเหมาะสำหรับหญิงสาวในวัยสามสิบปลาย ๆ มากกว่า ผู้หญิงคนนี้ชอบแสร้งทำตัวเป็นคนดีตามที่เราคิดไว้เป๊ะ

ในทางกลับกัน วราภรณ์มั่นใจว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นเด็กต่างจังหวัด คงจะรู้เรื่องเหล่านี้เพียงเล็กน้อย “มีอะไรหรือจ๊ะ แอลไม่ชอบเหรอ” เธอเอ่ยถาม และก็ไม่แปลกใจที่อรนลินพยักหน้า

“โอเคค่ะ แอลเลือกชุดนี้” อรนลินตอบ เราจะต้องแคร์ว่าใส่ชุดไหนทำไมในเมื่อเราแต่งหน้าแปลงโฉมตัวเองให้อัปลักษณ์ซะขนาดนี้

วราภรณ์ฉีกยิ้ม “เราไปแต่งหน้ากันเถอะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แอลไม่แต่งดีกว่าค่ะ ช่วงนี้ผิวแอลค่อนข้างแพ้ง่าย”

วราภรณ์ไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับ ยิ่งกว่านั้นเธอพอใจที่สุดที่อรนลินดูขี้เหร่

เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว สองสาวก็ออกมาจากห้องแต่งตัว วราภรณ์ดูอ่อนโยนและมีเสน่ห์ในชุดราตรีสีฟ้า ช่างแตกต่างกันเหลือเกินกับคนข้าง ๆ

วราภรณ์มีท่าทางไม่พอใจนัก เธอพูดถูก แม้แต่เรายังไม่เคยออกงานคู่พี่อาร์ตเลย ยัยนี่มีสิทธิ์อะไร