วุ่นรักร้าย กับเหล่าคุณชายทั้งห้า นิยาย บท 2

อรนลินเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาหลังจากที่ได้เห็นสีหน้าของทุกคน ถึงอย่างนั้นเธอได้อดกลั้นตัวเองไม่ให้หัวเราะไว้ได้และแกล้งทำเป็นรู้สึกเสียใจที่ได้ยินดิษพงษ์พูดแบบนั้นก่อนจะเดินตามเหล่าพี่น้องเข้าไปในบ้าน หนึ่งในคนรับใช้ได้นำเธอไปที่ห้องพักผ่อนส่วนตัวของเธอซึ่งคุณธนิน ปู่ของเหล่าพี่น้องตระกูลกิตตินนท์เป็นคนออกคำสั่งให้จัดเตรียมเป็นพิเศษสำหรับเธอ ซึ่งเมื่อดูจากการตกแต่งห้องโทนสีน้ำเงินที่เหมาะกับผู้หญิงและภายในตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยกระเป๋าถือดีไซเนอร์ เสื้อผ้า และเครื่องประดับอัญมณี เห็นได้ชัดว่าคุณปู่ธนินเอาใจใส่ในการจัดเตรียมห้องของเธอมากทีเดียว

ในขณะที่พี่น้องตระกูลกิตตินนท์นั่งที่ชั้นล่างพวกเขาก็ได้ยินเสียงของอรนลินดังขึ้นมาอีกครั้ง “โอ้โห นี่ห้องแอลเหรอเนี่ยทั้งสวยทั้งกว้าง แล้วก็เสื้อผ้า กระเป๋ากับเครื่องประดับพวกนี้ให้แอลหมดเลยเหรอ”

ชายหนุ่มทั้งสี่มีสีหน้าหดหู่ ในตอนนั้นจตุภัทรได้พูดขึ้น “เธอคงไม่มาชอบผมหรอกนะใช่ไหม เพราะในบรรดาพี่น้อง ผมน่ะหน้าตาดีที่สุด เฮ้อ ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะเป็นทุกข์เพราะความหน้าตาดีของตัวเองก็วันนี้วันแรกนี่ละ”

“หล่อที่สุดในบรรดาพี่น้อง ช่างกล้าพูดนะ”

เมื่อถึงเวลาทานมื้อเย็น มีเพียงอรนลินและพี่น้องตระกูลกิตตินนท์ทั้งสี่เท่านั้นเพราะพ่อแม่ของสี่พี่น้องไปพักผ่อนท่องเที่ยวในต่างแดน ในขณะที่ธนิน กิตตินนท์ หัวเรือใหญ่ของตระกูลอยู่ที่บริษัทซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างไรเพราะเขาเป็นประธานของกิตตินนท์กรุ๊ป และยังเป็นหัวหน้าของตระกูลในตอนนี้อีกด้วย แต่เดิมบรรดาพี่น้องพักอาศัยที่บ้านของตัวเองแต่ด้วยการที่อรนลินมาพักที่นี่ ธนินเลยได้ออกคำสั่งบังคับให้พี่น้องทั้งหมดย้ายกลับเข้ามาอยู่ร่วมกันที่คฤหาสน์ตระกูลกิตตินนท์

ทุกคนรู้สึกอยากจะเบือนหน้าหนีเมื่อพวกเขาได้เห็นอรนลินยังคงใส่ชุดสีแดงลายดอกเดินลงบันไดมา บดินทร์ผู้เป็นแฟชั่นดีไซเนอร์ระดับโลกถึงกับออกปาก “แอล ที่ห้องคุณมีชุดเสื้อผ้าดี ๆ ตั้งเยอะทำไมถึงไม่ใส่เสื้อพวกนั้นล่ะ”

อรนลินก้มลงมองชุดที่เธอใส่อยู่ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงสัย “แต่แอลใส่ชุดนี้แล้วสวยนี่น่า คุณย่าเป็นคนทำชุดนี้ให้กับมือเลยนะ”

ชายหนุ่มทั้งสี่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก สมัยนี้แล้วยังมีคนทำชุดใส่เองอยู่อีกเหรอเนี่ย

“พอสักทีเถอะยัยบ้านนอก รู้ไว้นะว่าพวกเราสี่คนไม่มีวันไปหมั้นกับเธอหรอก พี่อาร์ตเองก็ไม่มีทางไปหลงเสน่ห์เธอเหมือนกัน รู้แบบนี้แล้วก็รีบ ๆ กลับไปซะ” ดิษพงษ์ผู้ปากร้ายที่สุดในบรรดาพี่น้องพูดกับเธอ

พอได้ยินแบบนั้นอรนลินเม้มริมฝีปากของเธอเล็กน้อยก่อนจะตอบ “แต่ถ้าทำแบบนั้นเราก็ไม่รู้จะอธิบายกับคุณปู่ยังไง”

“เราว่าเธอแค่สนใจสมบัติของตระกูลเรามากกว่า เตือนไว้ก่อนนะยิ่งเธอยู่นี่นานเท่าไรก็ยิ่งเป็นทุกข์นานเท่านั้น”

เธอก้มหน้าทานมื้อค่ำเพราะอรนลินรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้ยิน การที่ใบหน้าของเธอไม่น่ามองเลยทำให้สี่พี่น้องตระกูลกิตตินนท์ไม่มีอารมณ์จะทานอาหาร พวกเราจะทำให้แม่นี่เข้าใจได้ยังไงเนี่ย

อรอนลินรู้สึกประหลาดใจไปชั่วขณะ อาร์ตเหรอ ต้องเป็นพี่ใหญ่ของตระกูลกิตตินนท์ที่เรายังไม่เห็นหน้าเพราะวันนี้เขาติดประชุมที่บริษัท แต่จะยังไงก็ช่าง เพราะตั้งแต่เกิดมาเราก็ไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว