วุ่นรักร้าย กับเหล่าคุณชายทั้งห้า นิยาย บท 1

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ ในสถานที่หนึ่งที่มีคฤหาสน์ใหญ่โตราวปราสาทตั้งอยู่บนทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา ราวกับเป็นทรวงสวรรค์ตระการตาที่ไม่ว่าใครก็ต้องหลงไหลกับความงดงามของที่นี่

เสียงใสของหญิงสาวดังขึ้นมาจากภายในคฤหาสน์

“ว่าไงนะ? ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ ยังไงแอลก็ไม่มีวันไปเข้าพิธีหมั้นที่แอตทีเซียเด็ดขาด”

“ต่อให้แอลไม่ชอบก็ต้องไป หลายปีก่อน ตระกูลกิตตินันท์กับปู่ตกลงเรื่องหมั้นหมายของแอลไว้แล้ว ลูกชายตระกูลกิตตินันท์ทั้งห้าคนล้วนแล้วแต่เป็นสุภาพบุรุษที่ยอดเยี่ยมทั้งนั้น ที่แอลต้องทำก็แค่เลือกคนที่แอลถูกใจเพื่อหมั้นหมายด้วย ไม่ต้องห่วงปู่มั่นใจว่าหนึ่งในห้าคนนั้นต้องถูกใจแอลแน่ ๆ”

อรนลิน เกียรติภัชร หรือ แอล นั่งพิงหลังกับโซฟา ผมสลวยของเธอยาวประบ่า รูปร่างของเธอดูบอบบางเย้ายวนน่าทะนุถนอมและเธอมีความเย่อหยิ่งรอบตัวที่ไม่ว่าใครก็สัมผัสได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นเหนือคนอื่น ๆ

อรนลินผู้ซึ่งถูกเลี้ยงมาโดยคุณปู่ของเธอตั้งแต่เด็กรู้ดีว่าไม่มีอะไรจะหยุดการหมั้นหมายของเธอได้ หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเธอได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“ก็ได้ค่ะ แต่แอลมีข้อแม้นะ ลูกชายตระกูลกิตตินันท์ทุกคนจะต้องไม่รู้ว่าแอลเป็นใคร ซึ่งคงจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าพวกเขาเป็นสุภาพบุรุษที่ยอดเยี่ยมอย่างที่คุณปู่บอก อีกเรื่องหนึ่งคือ ถ้าแอลไม่ตกหลุมรักพวกเขาคนใดคนหนึ่งในหนึ่งปี แอลจะขอยกเลิกการหมั้นหมายและเลือกคนรักด้วยตัวเอง”

พฤกษ์ เกียรติภัชร ผู้เป็นปู่ของอรนลินตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “ได้สิ”

…

ไม่กี่วันถัดมา ชายหนุ่มรูปงามสี่คนได้ยืนอยู่ที่ทางเข้าสถานีรถไฟในแอตทีเซีย ซึ่งทั้งสี่คนมีบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน คนหนึ่งมีบุคลิกเงียบขรึมชนิดที่เข้าใกล้ไม่ได้ง่าย ๆ คนหนึ่งดูสดใสร่าเริง บรรดาคนที่เดินผ่านไปมาล้วนแต่จ้องมองไปที่พวกเขาหากไม่มีบอดี้การ์ดคอยป้องกันไม่ให้เข้าใกล้คงจะมีใครหลายคนเข้ามาขอพูดคุยกับพวกเขาอย่างแน่นอน

ดิษพงษ์ กิตตินันท์ หรือ แดน ลูกชายคนที่ห้า น้องสุดท้องของตระกูลกิตตินันท์ได้พูดออกมา “ทั้งที่วันนี้ร้อนจะตาย คุณปู่ก็ยังสั่งให้พวกเรามารอรับผู้หญิงคนนี้อีก หรือว่าคุณปู่คิดว่าวัน ๆ พวกเราไม่มีอะไรทำหรือไง”

ลูกชายคนที่สี่ของตระกูลกิตตินันท์ จตุภัทร กิตตินนท์ หรือ แจ็ค สวมหน้ากากอนามัยกับหมวกแก๊ป เขาผู้ซึ่งในตอนนี้เป็นหนึ่งในชายที่มีชื่อเสียงหลังจากที่ได้เป็นที่รู้จักในฐานะชายหนุ่มรูปงามขวัญใจสาว ๆ ทั้งประเทศพูดเสริม “ใช่ ใครจะคิดว่าแม่นี่จะนั่งรถไฟมาแบบนี้ เธอต้องเป็นพวกบ้านนอกแน่ ๆ”

“ทีแรกคิดว่าคุณปู่ล้อเล่นซะอีกที่บอกว่าหนึ่งในพวกเราจะได้เป็นคู่หมั้นให้กับยัยบ้านนอกที่ไหนก็ไม่รู้” บดินทร์ กิตตินนท์ หรือ บิว พูดขึ้น “รู้สึกอิจฉาพี่อาร์ทที่ติดงานประชุมที่บริษัทจนมาไม่ได้แล้วสิ”

เมธัส กิตตินนท์ หรือ เมธ ลูกชายคนที่สองของตระกูลกิตตินนท์ไม่ได้พูดอะไรแต่เขาก็มีสีหน้าที่ใครก็ดูออกว่าเขาเองก็ไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ในตอนนั้นเองหญิงสาวคนหนึ่งในชุดสีแดงลายดอกก้าวเท้าออกมาจากทางออกของสถานีรถไฟอย่างที่ใคร ๆ อาจจะมองว่าเธอแต่งตัวล้าสมัย ยิ่งไปกว่านั้นทรงผมบ๊อบยาวของเธอยิ่งทำให้เธอดูน่าเกลียดเข้าไปอีก

“เธอน่ะเหรอ แอล” คนนี้เหรอสาวน้อยสวยปานนางฟ้าที่คุณปู่พูดถึง เขาคิดในใจไม่เพียงแต่ว่าอรนลินเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวได้เชยระเบิดแต่สีผิวของเธอยังคล้ำและบนใบหน้าก็มีไฝหลายจุด นอกจากนี้ลิปสติกสีชมพูบาร์บี้บนริมฝีปากเธอยิ่งทำให้เธอดูไม่น่ามอง

อรนลินพยักหน้าก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงหวาน “ค่ะ คุณปู่พูดไม่ผิดจริง ๆ ทุกคนนี่หล่อสุด ๆ” พวกพี่ทุกคนดูงั้น ๆ นั่นแหละ แต่ต่อให้พวกพี่หล่อแค่ไหนก็ไม่ดีพอจะมาเป็นคู่แอลได้หรอก เธอคิดในใจ

ดิษพงษ์แทบจะสถบออกมา ต่อให้จะบ้านนอกแค่ไหนก็ไม่น่าจะน่าเกลียดได้ขนาดนี้ เขาคิด “เอาเป็นว่าเธอกลับบ้านดีไหมแอล”