วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 100

ฉู่หยุนซีกัดฟันด้วยความโกรธ แต่พี่ชายของเธอก็ได้พูดแบบนั้นออกไปแล้ว เธอต้องรับผิดแทนหวังอี้หลิน ยังไงก็ต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด

"รู้แล้ว! ฉันจะขอโทษเธอแน่นอน!" ฉู่หยุ่นซีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"ไม่ใช่ขอโทษฉัน คุณต้องขอโทษศาสตราจารย์ฉาง"

.....

ภายในรถ

ประตูรถถูกปิดลง หวังอี้หลินมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างระแวดระวัง เธอกำลังคิดว่าจะทำลายความเงียบนี้ได้อย่างไร

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ฉู่หลินเฉินที่เบนสายตาออกไปมองนอกรถ ได้หันกลับมามองหวังอี้หลิน

ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์มากนัก ทำให้อีกคนรู้สึกเย็นยะเยือกเกินต้านทาน

หวังอี้หลินรู้สึกทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ ต่อหน้าผู้ชายที่สูงส่งและมีเกียรติคนนี้ เธอดูตัวเล็กและไร้ค่าอย่างมาก... และเธอจะต้องทำลายความห่างเหินนี้ให้ได้!

วิธีเดียวที่จะทำได้ก็คือ เธอต้องกลายเป็นดาราดังให้เร็วที่สุด!

"หยุนซีทำเรื่องวุ่นวายโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา ส่วนเธอบทความนั้น เธอก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทำไมถึงยังตามน้ำอยู่อีก?"

จู่ ๆ ฉู่หลินเฉินก็ถามขึ้น หวังอี้หลินรู้สึกบีบคั้นในหัวใจ เธอรีบอธิบายแก้ตัว "อันที่จริง ฉันก็ไม่เห็นด้วย...แต่นี่เป็นความหวังดีของหยุนซี ฉันไม่กล้าปฏิเสธ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่รู้ว่านั่นคือบทความของฉินซู...."

"ฉันหวังว่าต่อไป เธอจะรู้จักปฏิเสธเรื่องพวกนี้ ฉันไม่ชอบวงการบันเทิง จริง ๆ แล้วเส้นทางที่จะไปสู่ความฝันได้ก็มีตั้งมากมาย โดยไม่ต้องใช้วิธีการปลอมแปลงตัวเองและสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาแบบนี้ เธอเป็นคนที่โดดเด่นมาก ฉันมั่นใจในตัวเธอ"

หวังอี้หลินเขินจนหน้าแดง เธอก้มหน้า ยกยิ้มที่มุมปาก นอกจากคุณชายฉู่จะไม่คาดโทษเธอแล้ว เขายังให้กำลังใจเธออีกด้วย ฉินซูคงไม่รู้เลยว่าเขาเชื่อใจเธอขนาดนี้

ฉู่หลินเฉินไม่พูดเรื่องนี้ต่อ เขากลับถามขึ้น "เมื่อกี้นี้ทำไมเธอไม่ออกตัวช่วยนักแสดงคนนั้นล่ะ?"

หวังอี้หลินตกใจ แววตาของเธอสั่นไหว "ฉันเห็นอาการของคนนั้นแล้วรู้สึกประหม่าขึ้นมา ด้วยสภาพจิตใจแบบนี้ ฉันไม่ควรเสนอตัวไปช่วยเธอ"

ฉู่หลินเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามขึ้น "แต่ในคืนนั้นเธอช่วยฉัน โดยที่ไม่ลังเลเลยสักนิดไม่ใช่เหรอ? อาการของฉันน่าจะหนักกว่านักแสดงคนนั้นเป็นไหน ๆ"

หวังอี้หลินหวนนึกถึงคืนนั้น ที่เขาพูดถึงอย่างรวดเร็ว เธอพูด "นั่นก็เพราะฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ในป่าที่มีแต่ความทุรกันดาร ถ้าฉันไม่ช่วยคุณ คุณก็จะตาย"

ฉู่หลินเฉินพยักหน้าเมื่อได้ยินคำตอบนี้

ไม่ว่าจะอย่างไร หวังอี้หลินก็คือผู้หญิงที่มีจิตใจงดงามคนหนึ่ง นี่ก็รับประกันได้แล้วว่าเขาเลือกคนไม่ผิด

"คุณชายฉู่คะ" หวังอี้หลินมองเขาอย่างระมัดระวัง "ฝีมือทางการแพทย์ของฉัน จริง ๆ แล้วเทียบฉินซูไม่ติดเลย"

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย

"แล้วไง ในเมื่อฉันชอบในความจิตใจดีและกล้าหาญของเธอที่ได้ช่วยชีวิตของฉันเอาไว้"

รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของหวังอี้หลิน

จนเมื่อเธอกลับบ้าน เธอยังคงล่องลอยอยู่กับคำยกย่องของฉู่หลินเฉิน

ถึงอย่างไรเธอก็ลอยหน้าลอยตา เพราะที่จริงแล้วคนที่ช่วยฉู่หลินเฉินไว้ในคืนนั้นคือฉินซู

"ลูกสาว แม่เห็นคุณชายฉู่มาส่งลูกด้วยเอง วันนี้ลูกเปิดตัวเป็นครั้งแรก คุณชายฉู่ถึงได้เป็นห่วงอย่างนี้" จางเหวินถอนหายใจ

"ต่อไปนี้ความสัมพันธ์ของหนูกับเขาจะใกล้ชิดกันมากขึ้นแล้ว!" หวังอี้หลินพูดอย่างได้ใจ

ในขณะที่มัวแต่ดีใจอยู่ จู่ ๆ เธอก็นึกได้ว่ายังไม่ได้โทรหาฉู่หยุนซี

เธอนั่งลงบนโซฟาและกดเบอร์โทรออก ทันทีที่โทรติด หวังอี้หลินก็พูดขึ้น "หยุนซี ขอบคุณที่เธอช่วยฉันเอาไว้นะ ถ้าไม่ได้เธอช่วยไว้ ฉันไม่รู้จะอธิบายกับพี่ชายเธอยังไงดี..."

"เธอจะเป็นพี่สะใภ้ของฉันในอนาคตนะ ถ้าฉันไม่ช่วยเธอแล้วจะให้ฉันช่วยใครล่ะ?" ฉู่หยุนซีพูดขึ้น ในใจกลับมีความคิดอย่างอื่น ที่เธอช่วยหวังอี้หลินตอนนี้ เพราะมันจะเกิดประโยชน์กับเธอในอนาคต

ถึงแม้ว่าการทำแบบนี้จะทำให้พี่ชายของเธอโกรธ แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ฉินซูได้ใจ!

"จริงสิ พี่ชายฉันไปส่งเธอที่บ้านใช่ไหม?"

"ใช่"

ฉู่หยุนซีได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นอย่างดีใจ "ดีมาก! เห็นได้ฉันว่าพี่ชายของฉันให้ความสำคัญกับเธอ ดูท่าทางแล้วยายของปลอมนั่นคงได้อยู่กับพี่ชายฉันอีกไม่นาน!"