วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 114

...

ภายในรถ

เธอคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าใครจะสะกดรอยตามตนเองมา อีกทั้งก็ไม่มีหลักฐานยืนยัน ฉินซูก็เลยไม่คิดมากอีกต่อไป

ฉู่โจวมองดูเธอมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างไม่ใส่ใจไปตลอดทาง ทันใดนั้นก็พูดหยอกล้อขึ้นมา “ไม่อยากรู้ผลที่พวกเราเพิ่งจะโหวตไปเหรอ?”

ฉินซูชะงัก หันศีรษะไปมองเขา คิดอย่างจริงจังและถามขึ้น “เรื่องนี้ควรจะเก็บเป็นความลับไม่ใช่เหรอคะ? ต้องรอให้การประกาศอย่างเป็นทางการ”

เห็นอีกฝ่ายพูดประโยคนี้อย่างจริงจัง ฉู่โจวก็หัวเราะยกใหญ่

ทันทีที่รู้ว่าตนเองลืมตัวจนเสียภาพพจน์ เขาก็กำมือกดลงที่ริมฝีปากและกระแอมเบา ๆ

“อืม เอาแบบนี้ดีกว่า ถ้ายังมีเรื่องให้ต้องถกเถียงกัน ฉันจะไม่บอกเธอแน่ ๆ”

ฉินซูใจเต้น ที่บอกว่าไม่สนใจผลลัพธ์นั้นมันไม่จริง ช่วงเวลานี้ทั้งทีมทำการทดลองอย่างเหน็ดเหนื่อย แทบเป็นแทบตายไม่ใช่เพราะว่ารอผลลัพธ์อันนี้เหรอ

ฉินซูมองฉู่โจวอย่างแนบแน่น “ถ้าอย่างนั้น…”

ฉู่โจวพูดอย่างสงบไม่สะทกสะท้าน “ฉันสามาถบอกเธอเลยได้เลยว่า โครงการนั้นของพวกเธอนั้นเชื่อถือได้”

เมื่อได้รับคำตอบที่แน่ชัดแบบนี้ ฉินซูที่สงบมาตลอดก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น จับมือทั้งสองและโพล่งออกมา “ดีจริง ๆ เลย!”

สายตาของฉู่โจวมองไปที่ใบหน้าของเธอ สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่า เธอกำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในตอนนี้

แม้ว่าหน้ากากจะปกปิดใบหน้าเธอไปครึ่งหนึ่ง แต่ก็เผยให้เห็นคิ้วและดวงตาที่สดใสของเธอ

ในตอนนี้คิ้วโก่งและแววตาเปล่งประกายราวกับดวงดาว

ทันใดนั้นฉู่โจวก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า ถ้าถอดหน้ากากที่เกะกะนี่ออกไป รอยยิ้มของเธอจะต้องแจ่มใสและเบิกบานตาแน่ ๆ

มุมปากของเขาก็ค่อย ๆ ยกขึ้นมาอย่างกลั้นไว้ไม่ได้

“ฉันได้ยินมาว่าหลังจากที่หลินเฉินวางแผนรับช่วงต่อ ก็จะหย่ากับเธออย่างเป็นทางการ เธอไม่ต้องกังวล ถึงตอนนั้นฉันจะไม่ให้ตระกูลฉู่ทำให้เธอต้องอับอาย”

“ขอบคุณค่ะ! คุณท่านรอง คุณเป็นคนดีจริง ๆ”

ฉินซูก็ไม่เคยคิดว่าฉู่หลินเฉินจะทำให้เธออับอาย ถึงอย่างไรทั้งคู่ได้พูดคุยกันชัดเจนแล้วก่อนหน้านี้ แต่คำพูดของฉู่โจวก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมา

สายตาของฉู่โจวหรี่ลง คนดี เขาเหรอ?

ฉินซูไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีที่ประหลาดใจของเขา เพียงแต่ขอให้คนขับหยุดรถ เมื่ออยู่ห่างจากบ้านพักตากอากาศพอประมาณ

“หนูลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ คุณชายฉู่เคยพูดก่อนหน้านี้ว่า ไม่อยากให้หนูติดต่อกับคุณมากเกินไป”

ฉู่โจวเข้าใจและไม่ได้พูดอะไรมาก

ฉินซูกล่าวขอบคุณกับเขาอีกครั้ง และลงจากรถเดินไปที่บ้านพักตากอากาศอย่างไม่รีบร้อน

เขามองดูแผ่นหลังของฉินซูที่ค่อย ๆ ไกลออกไป คนขับซึ่งเป็นผู้ช่วยของฉู่โจวก็พูดขึ้น “คุณท่านรอง คุณและคุณฉินซูเข้ากันได้ดีมาก เมื่อสักครู่เห็นคุณหัวเราะไปหลายครั้ง หรือบางทีพวกคุณอาจจะกลายเป็นเพื่อนกันได้?”

ได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของฉู่โจวก็เย็นลง เปลี่ยนเป็นว่างเปล่าและเย็นชา

เมื่อถอนสายตากลับมา เลื่อนหน้าต่างรถขึ้น น้ำเสียงของเขาเยาะเย้ยเล็กน้อย “ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องเพื่อนฝูง”

ไม่มีใครสามารถเป็นเพื่อนของเขาได้

และไม่มีใครรู้ว่าภายใต้ภาพที่เขาปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างสุภาพอ่อนโยนนั้น เป็นดินที่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็งมานับหมื่นปี ที่ใครก็ไม่สามารถละลายมันได้

ฉู่โจวละทิ้งความคิด กลับสู่ความสงบในอดีต “โม่คุน นายบอกสมิธหน่อยว่าฉันเจอคนที่เหมาะสมแล้ว”

“ที่คุณพูด ใช่คุณฉินซูหรือเปล่าครับ?” โม่คุนพูดคาดเดาอย่างกล้าหาญ

แต่เมื่อเห็นว่าฉู่โจวไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เขาก็ไม่กล้าที่จะถามอีก และต่อสายโทรระหว่างประเทศอย่างเงียบ ๆ

ภายในห้องโถงใหญ่บ้านพักตากอากาศ

ทันทีที่ฉินซูเดินเข้าไปก็รู้สึกถึงสายตาที่เย็นชาจ้องมองมาที่ตนเอง

เธอแหงนสายตาและเห็นฉู่หลินเฉินนั่งไขว้ขายาวอยู่บนโซฟา เปล่งออร่าที่ทรงพลังและมีอำนาจ ที่ทำให้คนไม่สามรถละสายตาไปได้ทั่วทั้งร่างกาย

ไม่รอให้เธอได้เอ่ยปาก น้ำเสียงต่ำและเย็นชาก็ดังขึ้น “เธอไปบริษัทของหานโม่หยางมาเหรอ?”

ฉินซูพยักหน้า “อืม การแข่งขันที่เข้าร่วมก่อนหน้านี้ เข้าสู่การพิจารณาตรวจสอบขั้นสุดท้ายแล้ว และจำเป็นต้องแข่งขัน อาจารย์ก็เลยเรียกฉันไปชั่วคราว”

“แค่นั้นเหรอ?” น้ำเสียงของฉู่หลินเฉินแฝงไว้ด้วยความหมายที่มากกว่านั้น