วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 131

"ได้ ฉันจะลองดู"

ทันทีที่เขาพูดจบ ฉินซูก็เหยียดฝ่ามือออกมา นิ้วเรียวยาวทั้งห้านิ้วก็ยื่นไปอยู่ตรงหน้าเขา

"ครั้งละห้าร้อย คุ้มค่าที่จะจ่ายนะ!"

ฉู่หลินเฉินสีหน้าดูไม่ค่อยดีในทันที

ผู้หญิงคนนี้จะเก็บเงินเขาจริง ๆ เหรอ?

ฉินซูยิ้มพลางอธิบาย "ก็ความสัมพันธ์ของเรากำลังจะจบลงแล้วไง ฉันจะไม่มีตำแหล่งภรรยาทายาทตระกูลฉู่ที่หรูหราโอ่อ่าแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ฉันเป็นแค่นักศึกษาจน ๆ คนหนึ่งที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ และยังต้องดูแลคุณย่าอีก ก็ต้องหาวิธีหาเงินให้ตัวเองไม่ใช่หรือไง?"

ฉู่หลินเฉินหลุดขำเล็ก ๆ "เธอนี่เจ้าแผนการจริง ๆ"

ฉินซูแบมือออกมา "ถึงยังไง ธุรกิจทางการแพทย์ก็ไม่ใช่การทำบุญ ตราบใดที่มันใช้หาเงินได้ ก็ต้องทำสิ"

“ก็ได้” แค่ห้าร้อยหยวน เขาไม่ได้สนใจมันด้วยซ้ำ

ฉินซูให้ฉู่หลินเฉินไปรอที่โซฟา

เธอนำเข็มเงินในกระเป๋าออกมากางออก

"ฉันต้องไปหยิบของอีกอย่างหนึ่ง"

เธอพูดพลางเดินขึ้นไปชั้นบน

ฉู่หลินเฉินนั่งรอ และดวงตาที่อยากรู้อยากเห็นของเขาจ้องไปที่เข็มเงินที่อยู่ตรงหน้า

เข็มเงินชุดนี้ดูเก่ามาก

เขาหยิบขึ้นมาและมองดูมันโดยไม่ได้ตั้งใจ และพบว่าเข็มเงินนั้นค่อนข้างเรียวบาง โดยมีตัวอักษร “ฉิน” ตัวเล็ก ๆ สลักอยู่ที่ตรงปลายเข็ม

ขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าดังมาจากบันได เขารีบวางเข็มเงินไว้ที่ตำแหน่งเดิมอย่างรวดเร็ว แล้วเอนหลังพิงโซฟาด้วยท่าทางสบาย ๆ

ฉินซูหยิบกล่องแท่งโกฐรมยา และเดินเข้าไปในครัวเพื่อหั่นขิงให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ

เมื่อเตรียมอุปกรณ์ครบแล้ว เธอจึงบอกให้ฉู่หลินเฉินนอนราบอย่างมืออาชีพ

“คุณชายฉู่ ตอนนี้คุณหลับตาและผ่อนคลายได้เลยนะ ฉันจะใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีในการฝังเข็มให้คุณ”

ฉู่หลินเฉินตอบรับและหลับตาอย่างให้ความร่วมมือ

ไม่ว่าจะส่วนไหนของร่างกาย เขาก็ไม่รู้สึกถึงเข็มของเธอเลย

เมื่อฉู่หลินเฉินลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขารู้สึกเพียงว่าตัวเองรู้สึกสดชื่นขึ้น

เขามองไปที่ฉินซูที่อยู่เหนือหัวของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว

ในขณะนี้ เธอถือโกฐรมยาชิ้นสั้น ๆ อยู่ในมือ มีควันลอยอยู่ระหว่างทั้งสอง ทำให้เห็นใบหน้าของกันและกันไม่ชัดเจน แต่เขากลับรู้สึกว่า ดวงตาคู่นั้นสดใสเปล่งประกาย ราวกับธารน้ำแร่ที่ใสสะอาด และคลื่นน้ำนั้นทำให้คนรู้สึกหวั่นไหว

กลิ่นของอ้ายเฉ่าผสมกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของพืชพรรณ แทรกซึมเข้าไปในจมูกของฉู่หลินเฉิน ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างอธิบายไม่ถูก

ฉินซูยืดตัวขึ้นทันทีหลังจากเห็นเขาตื่นขึ้น และเก็บแท่งโกฐรมยาออกไป

ฉู่หลินเฉินรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นเขาจึงลุกขึ้นยืนด้วยความงุนงง และมองไปที่ฉินซูที่กำลังก้มหน้าเก็บของ

เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ฉันนอนไปนานแค่ไหนแล้ว?"

ฉินซูเหลือบมองโทรศัพท์ข้าง ๆ และพูดขึ้นว่า "45 นาที"

แค่ 45 นาทีเองเหรอ?

ฉู่หลินเฉินตกตะลึง ตอนนี้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่า มีแรงเต็มเปี่ยม เสมือนว่าได้นอนมาทั้งวันทั้งคืน!

เขาเหลือบมองฉินซูอย่างอดไม่ได้อีกครั้ง พร้อมกับยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย “เธอฝีมือดีเชียวนะ”

ฉินซูมองตอบ "ขอบคุณค่ะ แต่อย่าลืมจ่ายเงินล่ะ"

ฉู่หลินเฉินแทบสำลัก ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่เคยลืมเรื่องเงินเลยนะ?