วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 141

หานโม่หยางยิ้มเยาะ “หึหึ ฉันเข้าใจ”

ในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา “ขอบคุณประธานหานที่เป็นห่วงเรื่องชีวิตคู่สามีภรรยาของเราขนาดนี้ แต่คุณก็ไม่ต้องท้อใจไป มีภรรยาของฉันช่วยรักษาให้คุณ อีกไม่นานคุณก็จะกลับสู่ศักดิ์ศรีความเป็นชาย”

ฉินซูหันไปมองฉู่หลินเฉินที่ยืนอยู่ข้างเธอตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ มุมปากของเธอก็กระตุก

หรือว่าเขาได้ยินที่เธอพูดไปเมื่อสักครู่หมดเลย?!

ในเวลานี้แขนยาวของฉู่หลินเฉินโอบกอดฉินซู ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอย่างใกล้ชิดและพูดขึ้น “ในเมื่อเธอเสร็จธุระที่นี่แล้ว พวกเราก็ไปรับคุณย่ากันเถอะ”

“ค่ะ”

เมื่อเห็นว่าเขากำลังแสดงละครอยู่ต่อหน้าหานโม่หยาง ฉินซูก็พยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือ อยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างโอนอ่อนผ่อนตาม และเดินออกไปด้วยกันกับเขา

มองดูด้านหลังของทั้งสอง ในที่สุดสีหน้าของหานโม่หยางก็ค่อย ๆ จมดิ่งลง

ผู้ช่วยด้านข้างถามขึ้น “ประธานหาน ที่คุณตั้งใจถามไปเมื่อสักครู่ คุณกำลังคิดหยั่งเชิงอะไรอยู่หรือเปล่า?”

หานโม่หยางเหลือบมองผู้ช่วยแวบหนึ่ง และพูดพึมพำขึ้น “แม้แต่นายยังฟังออก ว่าฉันกำลังหยั่งเชิงอยู่ ถ้าอย่างนั้นเกรงว่า ที่สองคนนั้นพูดจะไม่ใช่เรื่องจริง”

นึกถึงข่าวที่พ่อแม่ของเวินหลีส่งให้ตนเอง แววตาของเขาปรากฏความกลุ้มอกกลุ้มใจและพูดสั่ง “คิดวิธีเข้าหาพ่อแม่บุญธรรมของฉินซู แล้วต้องสืบให้ชัด ถึงสาเหตุที่ฉินซูและฉู่หลินเฉินแต่งงานกัน!”

“ครับ”

อีกด้านหนึ่ง

หลังออกมาพ้นสายตาของหานโม่หยาง ฉินซูก็ออกจากอ้อมกอดของฉู่หลินเฉินอย่างรู้ตัว

ความรู้สึกว่างเปล่าในอ้อมแขน ทำให้ฉู่หลินเฉินชะงัก เขาหันไปมองหญิงสาวที่อยู่ด้านข้าง

เธอเดินเคียงข้างกับเขา โดยมีระยะห่างยี่สิบเซนติเมตร

ได้ยินเสียงเธอพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “เมื่อกี้หานโม่หยางกำลังหยั่งเชิง”

ฉู่หลินเฉินเลิกคิ้วและพูดเยาะเย้ยอย่างหยิ่งยโส “เขาทำไม่ได้ แถมยังหวังให้คนอื่นไม่ได้ ผู้ชายคนนี้จิตใจคับแคบ”

ฉินซูหัวเราะ “คุณชายฉู่ คุณคิดแบบนี้จริง ๆ เหรอ?”

“เขาไม่ได้หยั่งเชิงเรื่องของฉัน หรือเขาจะกำลังหยั่งเชิงเธอ?” ฉู่หลินเฉินถามกลับ

ฉินซูถอนหายใจ น้ำเสียงของเธอเคร่งขรึมเล็กน้อย “ฉันคิดว่าเขากำลังหยั่งเชิงความสัมพันธ์ของเรา เขาน่าจะสงสัยแล้ว”

ฉู่หลินเฉินครุ่นคิดและดึงริมฝีปาก “สงสัยเหรอ งั้นก็ต้องอาศัยความสามารถของเขามาพิสูจน์ยืนยัน”

ทันทีที่เธอมองขึ้นไป ก็เห็นดวงตาที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้งของผู้ชายคนนี้ แสดงให้เห็นถึงความมั่นใจบางอย่าง

เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ผู้ชายคนนี้ได้เตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นจึงไม่สนใจความสงสัยของหานโม่หยางเลยแม้แต่นิด

ไม่รอให้เธอได้คิดอย่างถีถ้วน ทั้งสองก็มาถึงประตูทางเข้าห้องผู้ป่วยของคุณท่านตระกูลฉู่

ฉินซูเก็บความคิดอยากรู้ไว้

ฉู่หลินเฉินไปส่งคุณท่านตระกูลฉู่กลับไปที่บ้าน แต่ฉินซูไม่ได้ไปด้วย

ภายในรถ

ซ่งจิ่นหรงมองออกไปนอกหน้าต่าง และพูดขึ้นด้วยความโล่งใจ “ในที่สุดก็ได้กลับบ้านสักที!”

ได้ยินแบบนี้ฉู่หลินเฉินก็ยิ้มบาง ๆ และพูดขึ้น “คุณย่าครับ ผ่านครั้งนี้ไปแล้ว คุณย่าก็น่าจะรู้ว่า จริง ๆ แล้วการรักษาในโรงพยาบาล ก็ไม่ได้ทุกข์ระทมขนาดนั้นใช่ไหมครับ? ได้กินได้ดื่มในทุก ๆ วัน และยังมีคนคอยปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ ทำให้ปัญหาสุขภาพทั้งหมดรักษาหายไปหมดเลย ดีจริง ๆ”

ซ่งจิ่นหรงเบะปาก “ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ แต่โรงพยาบาล จะไปดีกว่าบ้านได้ยังไงกัน”

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้โต้แย้งคำพูดของฉู่หลินเฉิน

เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่จะโกรธเมื่อได้ยินคำว่า “โรงพยาบาล”

เมื่อซ่งจิ่นหรงคิดถึงฉินซู ทันใดนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมา

“คุณย่าเป็นอะไรไปครับ?”