วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 152

เพียงแค่ชุดราตรีที่ฉินซูซื้อมามันพังไป จึงต้องนำออกมาในกรณีฉุกเฉิน ผลที่ได้หลังจากเธอสวมใส่มันดีมากและทำให้คนทั้งงานประหลาดใจ

แม้แต่ฉู่หลินเฉินก็จำใจต้องยอมรับว่าวันนี้ฉินซูเปล่งประกายจริง ๆ

หวังอี้หลินที่กำลังเตรียมตัวจะจากไปได้ยินสิ่งที่คาดไม่ถึงเข้า ว่าชุดราตรีของฉินซูเป็นชุดที่ฉู่หลินเฉินมอบให้ เธอชะงักอยู่กับที่

เธอคิดมาตลอดว่าฉินซูจงใจกั๊กไว้ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นฉู่หลินเฉิน

คิดไม่ถึงว่าเขาจะมอบชุดที่สวยงามขนาดนั้นของอาจารย์ TM ให้แก่ฉินซู? ทำไมถึงไม่มอบให้แก่ตนเอง?

หวังอี้หลินกัดฟันอย่างไม่พอใจ มองดูฉู่หลินเฉินกับฉินซูที่กำลังขึ้นรถจากไป เธอโกรธจนออกแรงกระทืบเท้า

ภายในลานจอดรถ หานโม่หยางที่นั่งอยู่เบาะหลังกำลังยกโทรศัพท์มือถือ และพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง “พี่หญิง แผนของเราล้มเหลว”

“เหอะ ก็รู้แล้วว่านายต้องทำไม่สำเร็จ!” เสียงเย้ยหยันอย่างเย็นชาจากผู้หญิงปลายสายพูดขึ้น

หานโม่หยางบีบมือแน่น “คือ...”

“ไม่ต้องอธิบาย!” เสียงผู้หญิงขัดจังหวะเขาและพูดอย่างจองหอง “โชคดีที่ฉันมีแผนสองเตรียมไว้ ถ้ารู้ว่านายมันไร้ประโยชน์ขนาดนี้นะ ฉันจะไม่ขอให้นายทำเรื่องนี้!”

พูดจบก็วางสายทันที ไม่อยากที่จะพูดอะไรอีก

หานโม่หยางจับโทรศัพท์มือถือด้วยแววตาที่โหดเหี้ยม

“ประธานหาน?” ผู้ช่วยมองเขาด้วยความระมัดระวัง

“ไป!” หานโม่หยางเปิดปากพูดอย่างเยือกเย็น

อีกด้านหนึ่ง

ภายในรถ

ฉู่หลินเฉินพูด “ฉันต้องกลับไปประชุมที่บริษัท เธอมากับฉันก่อน แล้วเดี๋ยวเรากลับไปบ้านใหญ่ด้วยกัน”

“กลับบ้านใหญ่?” ฉินซูงงงวย

“เอาทะเบียนสมรส”

คำตอบที่สั้นกระชับของฉู่หลินเฉินกลับทำให้เธอเข้าใจ นี่คือการเตรียมพร้อมสำหรับทำใบหย่า

ในที่สุด... ก็จบสิ้น

ฉินซูเม้มมุมปากเล็กน้อยและพูดว่า “ค่ะ...”

ยังพูดไม่ทันจบ จู่ ๆ รถก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและเอนไปทางด้านขวา

ฉินซูตกลงไปในอ้อมกอดของฉู่หลินเฉินโดยไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่สองมือของเขารับไว้ได้ทัน เธอจึงไม่ตกลงไปบนพื้น

ฉินซูเหลือบมองเขาอย่างซาบซึ้ง เมื่อรู้สึกถึงท่วงท่าที่คลุมเครือของทั้งสอง จากนั้นจึงลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที

“เกิดอะไรขึ้น?” ฉู่หลินเฉินพูดตำหนิ

คนขับแสดงออกถึงความประหม่า “คุณชายฉู่ครับ มีรถตามพวกเราและเพิ่งจะขับชนเราครับ!”

ได้ยินดังนั้นสีหน้าของฉู่หลินเฉินและฉินซูก็เปลี่ยนไป พวกเขามองไปยังด้านหลังโดยสัญชาตญาณ

มีรถคันหนึ่งตามมาด้านหลังจริง ๆ และยังพยายามที่จะชนเข้ามาไม่หยุด

“รนหาที่ตายจริง ๆ” ฉู่หลินเฉินพึมพำอย่างเยือกเย็นและสั่งคนขับรถ “หาวิธีสลัดพวกมัน!”

“ครับ!”

เมื่อคนขับรถได้รับคำสั่งก็เหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วทันที

ความเร็วที่เพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ฉินซูคว้าที่จับนิรภัยด้านบนแน่น ด้วยสัญชาตญาณและหันกลับมาพูด “ศัตรูของคุณไม่น้อยเลยจริง ๆ”

“ก็ไม่เท่าไหร่” ฉู่หลินเฉินพูดอย่างไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเลยแม้แต่นิด จากนั้นก็เม้มปากไม่พูดอะไรอีก สายตาที่ดุดันจ้องมองไปยังรถคันนั้นผ่านกระจกมองหลังอยู่ตลอด

“คุณชายฉู่ พวกเราจะขึ้นทางสูงแล้วครับ” คนขับรถแจ้งให้ทราบ

“อืม” เขาตอบด้วยเสียงที่หนักแน่น

ฉินซูจับด้ามจับแน่นขึ้นอีกด้วยจิตสำนึก

ฉู่หลินเฉินก็ต่อสายหาหมายเลขหมายเลขหนึ่ง