วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 156

"อย่าช้า รีบลงจากรถ"

"นฉันลงไปก่อน เธอออกไปทางฝั่งของฉัน มานี่"

"เธอลงมาได้แล้ว"

"เธอกลัวความสูง?"

"ไม่เป็นไร ยื่นมือมาให้ฉัน ฉันรับรองว่าจะไม่ให้เธอตกลงไป"

"ไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่ปล่อยเธอ"

"หุบปาก!"

"ฉันทำได้"

น้ำเสียงที่เคร่งขรึมและแน่วแน่นั้นดังขึ้นในหูของเธอ ทั้งหมดคือคำพูดที่ฉู่หลินเฉินพูดกับเธอบนสะพาน

คลื่นขนาดใหญ่ซัดเข้ามา ทำให้ฉินซูจมน้ำ

เธอสะดุ้งตื่น เช็ดเหงื่อเย็นเฉียบบนหน้าผาก

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาจากด้านนอก และยังมีเสียงพูดที่ฟังดูรีบร้อน

"หมอผ่าตัดมาถึงหรือยัง? ไม่ต้องรอ ช่วยคนก่อน..."

ฉินซูแทบจะลุกขึ้นทันที เธอผลักประตูห้องออก

เธอเห็นหลิวเหวยลู่และลุงหมิง เดินออกไปข้างนอกด้วยความเร่งรีบ เธอวิ่งตามออกไปด้วยผมที่กระเซอะกระเซิง

"คุณผู้หญิงฉู่ เจอคุณชายฉู่หรือยังคะ?"

หลิวเหวยลู่พยักหน้าเบา ๆ

ฉินซูดีใจพลางถามขึ้น "เขาอาการเป็นยังไงบ้างคะ?"

เพราะว่าตื่นเต้นมาก เธอไม่รู้ตัวสักนิดว่าน้ำเสียงของเธอนั้นสั่นเครือ

หลิวเหวยลู่มองเธอด้วยความงงงวย เธอพูดพลางส่ายหัว "ยังไม่รู้เลย เขาอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องเริ่มการรักษาก่อน"

ฉินซูเงียบ

ฉู่หลินเฉินโดนมีดแทงที่หน้าอก แต่จากที่เธอได้คิดโดยละเอียดและดูจากตำแหน่งและมุมที่โดนแทงแล้ว น่าจะแทงไม่โดนที่หัวใจ แต่ก็คงไม่ใช่แผลที่เบานัก ประกอบกับการที่เขาตกจากที่สูงลงไปในกระแสน้ำที่เชี่ยวกราดแบบนั้น จะต้องมีการบาดเจ็บภานนอกอีก

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือตามหาเขาเกือบทั้งคืนกว่าจะเจอ ไม่รู้ว่าบาดแผลจะเลวร้ายไปถึงไหนแล้ว…

"ฉันขอไปโรงพยาบาลด้วยนะคะ" ฉินซูกล่าวอย่างเด็ดขาด

หลิวเหวยลู่กลับยิ้มอ่อน ๆ เธอพูดปฏิเสธ "ฉินซู เราตามหาตัวหลินเฉินกลับมาได้แล้ว เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเธอแล้ว เธอรออยู่ที่บ้านเถอะ ช่วยฉันดูแลคุณท่าน ตระกูลฉู่ฉันก็ไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงแล้ว"

ฉินซูเงียบสนิท เธอดูออกว่าถึงแม้หลิวเหวยลู่จะรู้สึกขอบคุณเธอ แต่ก็ไม่อยากให้เธอเข้าใกล้ฉู่หลินเฉินมากเกินไป

"คุณผู้หญิงคะ ฉันรู้สึกขอบคุณที่เขาช่วยฉันไว้ จึงอยากไปดูอาการเขาให้แน่ชัดค่ะ"

"ฉันไปเยี่ยมเขาแล้วจะโทรศัพท์หาเธอ"

หลิวเหวยลู่พูดถึงขนาดนี้แล้ว ฉินซูจึงไม่พยายามต่อไปอีก เธอถอยเท้ากลับ "ค่ะ"

เมื่อเห็นเธอเดินจากไป ฉินซูสูดหายใจเข้าลึก ๆ อารมณ์จึงค่อย ๆ สงบลง

อย่างน้อยก็ตามหาฉู่หลินเฉินกลับมาได้แล้ว และก็กำลังรับการรักษาอยู่ด้วย

นี่ก็ยืนยันได้แล้วว่าเขายังมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว

เธอเม้มริมฝีปาก เดินไปทางลานบ้าน และบอกข่าวนี้ให้กับคุณท่าน

"อาเฉินยังมีชีวิตอยู่? ยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว...ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...."

ซ่งจิ่นหรงเปิดไฟสว่างและไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ดวงตาของเธอแดงไปหมด เมื่อได้ยินข่าวที่ฉินซูนำมาบอกแล้ว สีหน้าของเธอจึงดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยในที่สุด เธอปาดน้ำตาจากการปลอบโยนของฉินซู และนอนลงบนเตียง