วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 155

ผัวะ!

ฝ่ามือหนึ่งสบัดลงบนใบหน้าของฉินซูอย่างรุนแรง

“คนลวงโลก! ฉันเคยบอกแล้วว่าแกมันมีเจตนาชั่วร้าย แกกับคนพวกนั้นเป็นพวกเดียวกันแน่นอน! พวกแกจงใจวางแผนหลอกพี่ชายฉันใช่ไหม?!”

ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับเสียงตะโกนด่าของฉู่หยุนซีอย่างกะทันหัน ได้ดึงสติของฉินซูกลับมา

ตั้งแต่ฉู่หลินเฉินช่วยเธอแล้วตกลงไปในแม่น้ำ จนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ตำรวจ นักประดาน้ำ แม้กระทั่งเฮลิคอปเตอร์ต่างก็เริ่มปฏิบัติการออกค้นหาอย่างเต็มกำลัง

แต่จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีข่าวของฉู่หลินเฉิน

ไม่ว่าฉินซูจะคิดอย่างไรเธอก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขายอมละทิ้งตนเองแล้วดึงเธอขึ้นมา

ฝ่ามือนี้ของฉู่หยุนซีได้หยุดความคิดของเธอ

แม้ว่าก้นบึ้งของหัวใจเธอจะซาบซึ้งและรู้สึกขอบคุณที่ฉู่หลินเฉินช่วยเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เธอจะต้องแบกรับการประนามและการใส่ร้ายของคนอื่น

ฉินซูปกปิดใบหน้าของเธอและมองไปที่ฉู่หยุนซีอย่างเยือกเย็น “คุณโมโหใส่ฉันแล้วพี่ชายคุณกลับมาไหม? เรื่องราวได้รับการตรวจสอบชัดเจนหรือยัง? ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีหลักฐานใด ๆ คุณกรุณาหุบปากเถอะ รอการค้นหาด้วยความสงบ ยังมีคนที่ร้อนใจและเป็นห่วงฉู่หลินเฉินกว่าคุณอีกเยอะ ไม่ใช่ว่าคุณกระโดดโลดเต้น ตะโกนเสียงดัง แล้วจะมีสิทธิ์ใส่ร้ายป้ายสีที่นี่ได้!”

“ถ้าหากคุณไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ ก็สามารถไปถามคนขับรถได้เลย! พี่ชายของคุณยืนกรานที่จะช่วยฉัน ฉันไม่ได้คิดที่จะรับความช่วยเหลือนี้ของเขาเลย!”

ฉินซูพูด มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวของเธอกำหมัดแน่นและสั่นเล็กน้อย

เธอหวังจริง ๆ ว่าคนที่ตกลงไปในแม่น้ำคือตนเอง ไม่ใช่ฉู่หลินเฉินที่ช่วยชีวิตเธอ ความรู้สึกนี้แปลกประหลาดมาก ๆ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฉู่หลินเฉินจะทำเรื่องอะไรแบบนี้ แต่ตอนที่เขาทำมันจริง ๆ เธอก็สับสนวุ่นวายจนทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที

บางทีอาจจะเป็นเพราะความทุกข์ใจจากความรู้สึกผิด เธอไม่เคยสับสนและสูญเสียความสามารถในการคิดใคร่ครวญอย่างใจเย็นเหมือนอย่างตอนนี้ ตอนนี้เหลือเพียงเสียงภาวนาในหัว ฉู่หลินเฉินจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน! แน่นอน!

ฉู่หยุนซีพูดด้วยเสียงที่ไม่พอใจ “คำพูดฟังดูดี! เธอยังไม่พอใจกับการช่วยชีวิตเธอเหรอ? ตอนนี้คนที่เกิดเรื่องเป็นตายร้ายดียังไงก็ยังไม่รู้คือพี่ชายฉัน! ในเมื่อเธอไม่ต้องการได้รับความช่วยเหลือจากพี่ชายฉันขนาดนั้น ตอนนั้นก็ควรจะกระโดดลงไปสิ!”

หลิวเหวยลู่ได้ยินก็ขมวดคิ้วและตะโกน “หุบปาก! เธอจะก่อเรื่องวุ่นวายอยู่ที่ไปถึงเมื่อไหร่! ถ้ายังเสียงดังเอะอะโวยวายขึ้นอีกและบอกเรื่องนี้กับคุณย่าเธอ เธอรอดูได้เลยว่าฉันจะสั่งสอนเธอยังไง!”

คนที่เกิดเรื่องคือลูกชายสุดที่รักของเธอ เธอกังวลใจมากกว่าใคร แต่ในตอนนี้ลูกชายจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ ฉู่สวี่ต้องไปที่บริษัทเพื่อทำให้สถานการณ์สงบนิ่ง เธอจำเป็นต้องสงบสติอารมณ์และควบคุมฝั่งบ้านใหญ่ แต่ฉู่หยุนซียังทำเสียงดังโวยวายที่นี่ไม่หยุด ทำให้เธอจิตใจสับสนวุ่นวาย

แม้ว่าปกติหลิวเหวยลู่จะไม่ค่อยแสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมาบนใบหน้า แต่ในตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่ปรากฏสีหน้าเฉียบขาด

ฉู่หยุนซีรู้สึกน้อยใจ ยิ่งหลิวเหวยลู่ตำหนิเธอ เธอก็ยิ่งคิดว่ากำลังปกป้องฉินซู

เธอเบะปากแล้วพูดว่า “คุณแม่คะ คนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ก็คือยัยของเลียนแบบคนนี้ แม่ด่าหนูทำไม! มันไม่ใช่หนูที่ทำให้พี่ตกลงไปในน้ำ ถ้าหากพี่เป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ ก็จะต้องฝังผู้หญิงคนนี้ลงไปด้วย!”

พูดจบเธอก็จ้องเขม็งไปยังฉินซูด้วยแววตาโหดเหี้ยม

ในเวลานี้เองมีเสียงร้องออกมาด้วยความตื่นตะหนกที่ด้านนอกประตู “คุณท่าน คุณท่าน…”

ฉู่หยุนซีชะงัก

หลิวเหวยลู่ก็ตกใจและรีบวิ่งออกไป เห็นคุณท่านตระกูลฉู่สลบอยู่ที่พื้น เห็นได้ชัดว่าได้ยินที่พวกเธอพูดกันเมื่อสักครู่

เธอหันกลับไปจ้องมองฉู่หยุนซีด้วยความเดือดดาล “ฉันพูดว่าอะไรเมื่อกี้? อย่ามัวยืนโง่อยู่ ยังไม่รีบเรียกหมอ...”

ตะโกนไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ ก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

หลิวเหวยลู่รีบก้าวเข้าไปยังด้านหน้าของฉินซู มองเธออย่างคาดหวัง “ฉินซู ฉันได้ยินเว่ยเหอพูดหมดแล้วเรื่องการวางยาในเครื่องดื่มที่งานเลี้ยง ฉันเดาว่ารถคันนั้นก็เป็นคนเบื้องหลังเรื่องนี้ส่งมา เธอเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ถูกลากมาเกี่ยวพัน คำพูดเหลวไหลที่ฉู่หยุนซีพูดเมื่อกี้ เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจ เป็นไปได้ไหม…”

“คุณผู้หญิงคะ หนูเข้าใจ หนูจะไม่ปล่อยให้คุณท่านเป็นอะไรไป”

ฉินซูพยักหน้าและพูดขึ้น จากนั้นรีบก้าวเข้าไปหาคุณท่านตระกูลฉู่ที่สลบไป

เห็นเช่นนี้ฉู่หยุนซีก็กัดฟันแน่น เหลือบมองไปยังหลิวเหวยลู่กับฉินซูด้วยความกลัดกลุ้ม และหมุนตัวกลับไปยังห้องของตนเอง

ยังไงก็ไม่มีใครสนใจเธอในตอนนี้

ทุกคนต่างกังวลเรื่องการตามหาฉู่หลินเฉินและสถานการณ์ของหญิงชรา

ไม่นานฉินซูก็หมกหมุ่นกับการดูแลเรื่องของคุณท่านตระกูลฉู่ ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะสามารถทำให้เธอเปลี่ยนแปลงจิตใจ ไม่ให้ไปคิดถึงเรื่องของฉู่หลินเฉิน

แต่ฉากนั้นที่เขาดึงเธอขึ้นมาและพูดกับเธออย่างมั่นใจออกมาว่า “ฉันทำได้” มันยังปรากฏวนเวียนอยู่ในสมองของเธอไม่หยุด

ความมั่นใจของผู้ชายคนนั้นได้มาจากไหนกัน เห็นได้ชัดว่าแบกรับไม่ไหวแล้ว...