วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 160

ในห้องมีเพียงฉู่หลินเฉินที่นอนอยู่บนเตียง ฉินซูและสาวใช้เสี่ยวเวยยืนอยู่ด้านข้าง

เสี่ยวเวยถามขึ้น "คุณฉินคะ ให้ฉันช่วยอะไรไหม?"

ฉินซูส่ายหัว "เขาจะยังไม่ฟื้นไปอีกสักพักหนึ่ง ถ้าเธอมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ ก็ไปทำเถอะ"

เธอพูดไปพลางจัดการอะไรไป และเดินไปที่โต๊ะ

บนโต๊ะมียาที่โรงพยาบาลจัดให้ฉู่ลินเฉิน เธอหยิบกล่องสองกล่องส่งให้เสี่ยวเวย "สองกล่องนี้ต้องเก็บไว้ในที่เย็น เธอช่วยเอาไปแช่ในตู้เย็นให้หน่อยได้ไหม?"

"ไม่มีปัญหาค่ะคุณฉิน" เสี่ยวเวยรับยามาและเดินออกไป

ฉินซูมองดูการไหลของสายน้ำเกลือ เธอปรับมันเล็กน้อย จากนั้นก็นั่งอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ มองดูใบหน้าเย็นชาที่กำลังหลับลึก ความคิดของเธอย้อนกลับไปช่วงเวลาของเหตุการณ์นั้นอีกครั้ง

ใบหน้าที่แน่วแน่ไปยอมแพ้ ดูเหมือนจะถูกจารึกไว้ในใจของฉินซูไปแล้ว ไม่ว่าจะนึกย้อนกลับไปกี่ครั้ง มันก็ทำให้เธอตกใจ และหัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

ฉินซูไม่รู้จะทำยังไง เธอเงยหน้าขึ้น เห็นว่าคิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากซีดขีดขยับเบา ๆ ราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

ด้วยความสงสัย เธออดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นและเอนตัวไปดู

"อี้หลิน..."

ที่แท้เขาก็กำลังเรียกชื่อหวังอี้หลิน

ฉินซูตกตะลึง

แม้ในเวลาที่มีอาการโคม่าแบบนี้ ก็เรียกชื่อเธอออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่ารักจริงหรือเปล่า

หัวใจของเธอเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกขึ้น เธอเม้มริมฝีปากและกลับมานั่งตรงเก้าอี้อีกครั้ง

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ยินอีกสามคำที่ฉู่หลินเฉินกล่าวต่อจากนั้น "ฉันขอโทษ"

หลังจากให้น้ำเกลือหมด ฉู่หลินเฉินก็มีไข้ขึ้นสูง

ฉินซูเรียกเสี่ยวเวยมาทันที เพื่อจะช่วยทำให้ไข้เขาลดลง

"เธอไปเตรียมแอลกอฮอล์ ผ้าเช็ดตัวและน้ำแข็งมาที"

เสี่ยวเวยพยักหน้า เมื่อหันหลังไปก็เห็นฉินซูกำลังถอดเสื้อผ้าของฉู่หลินเฉิน

เธอเบิกตาโต "คุณฉินคะ คุณจะ..."

"วางใจเถอะ ฉันไม่ถอดหมดหรอก" ฉินซูตอบอย่างเรียบง่าย

เสี่ยวเวยอ้าปากค้าง เธอกลืนคำพูดเข้าไปเงียบ ๆ และไปเตรียมของที่ฉินซูต้องการ

ฉินซูตรวจอาการแผลที่เย็บบนหน้าอกของฉู่หลินเฉิน ซึ่งยาวเพียงนิ้วเดียวและดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ฉินซูได้เห็นด้วยตาของเธอเองว่า มีดนั้นลึกแค่ไหน และถ้ามันลึกลงไปอีกนิดเดียว ฉู่หลินเฉินคงไม่มีชีวิตอยู่แน่ ๆ!

เธอตั้งสติและตรวจดูบาดแผลอื่น ๆ ต่อไป ดวงตาของเธอกวาดไปมองสิ่งเดียวที่ถูกกำบังของเขาโดยไม่ตั้งใจ และความคิดก็ผุดขึ้นในหัวของเธอ 'ฉันต้องช่วยเขาฟื้นฟูการทำงานของมันด้วยหรือเปล่านะ' แต่เธอเธอรีบปัดเป่าความคิดนี้ออกไป

ฉู่หลินเฉินช่วยชีวิตเธอ แต่นั่นมันคนละเรื่องกัน เขาพรากเอาความบริสุทธิ์ของเธอไป เรื่องนี้จะปล่อยให้มันผ่านไปไม่ได้

ให้เขาไปหาหมอเพื่อช่วยเรื่องนี้เอาเองเถอะ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ฉินซูก็ไม่ได้มีความคิดอื่นอีกที่จะทำให้เธอเสียสมาธิ จากนั้นก็เริ่มทำให้ร่างกายของฉู่หลินเฉินเย็นลงเพื่อลดไข้

ฉู่หลินเฉินมีไข้ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ และหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

เสี่ยวเวยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เธออยู่ข้าง ๆ อย่างร้อนรน เธอพูดอย่างกังวลว่า “คุณฉิน คุณทำได้หรือคะ ฉันไปบอกคุณผู้หญิงไหม...”

ถึงแม้ปากของเธอจะถามความเห็นของฉินซู แต่ตัวได้เดินออกไปแล้ว

ฉินซูไม่มีเวลาสนใจเธอ เธอจดจ่อกับการทำให้ฉู่หลินเฉินไข้ลดลง

เธอเช็ดตัวให้เขา และรอให้อุณหภูมิในร่างกายเขาลดลง

ฉินซูถอนหายใจและกำลังจะดึงมือออก ทันใดนั้นฝ่ามือที่ร้อนเป็นไฟก็คว้าเธอเอาไว้