วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 161

เธอล้มลงไปด้านหน้า จนใบหน้าของเธอแทบจะแนบชิดกับรอยแผลบนหน้าอกของเขา ยังดีที่เธอผละออกมาได้ทัน ร่างกายของเธอทับช่วงเอวของเขาอยู่

พอเป็นแบบนี้แล้ว ร่างกายของพวกเขาใกล้กันยิ่งกว่าเดิม ราวกับว่าเธอโถมตัวเข้าใส่เขา

"ฉินซู เธอกำลังทำอะไรน่ะ?!"

เสียงอันโกรธเกรี้ยวดังมาจากประตู

ฉู่หยุนซีในรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาด้วยความโกรธ เธอก่นด่า "เธอบ้าไปแล้วหรือไง พี่ชายฉันบาดเจ็บขนาดนี้ เธอยังจะไปล้มตัวใส่เขาอีก เธอจะล่อลวงเขาใช่ไหม? หน้าไม่อายจริง ๆ! เธอกำลังจะทำอะไรยังไม่รีบลุกขึ้นมาอีก?!"

หวังอี้หลินที่เดินตามมาข้างหลัง เมื่อเห็นฉากนี้ก็โกรธมาก "ฉินซู เธอ..."

ซ่งจิ่นหรงและหลิวเหวยลู่เพิ่งได้ยินจากเสี่ยวเวยว่าฉู่หลินเฉินมีไข้สูง จึงรีบเข้ามาดูอาการ แต่กลับกลายเป็นได้ยินเสียงด่าของฉู่หยุนซี

เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในห้อง ฉินซูก็ลุกยืนขึ้นได้พอดี

"เกิดอะไรขึ้น?" หลิวเหวยลู่ถามขึ้น

"คุณแม่คะ ฉินซูจะล่อลวงพี่ หนูกับอี้หลินเห็นกับตาว่าเธอปีนไปบนตัวของพี่! พี่บาดเจ็บสาหัสและยังไม่ได้สติ เธอช่างไร้ยางอาย เธอคงคิดว่าปีนไปบนตัวพี่แบบนี้ พี่ก็ไม่ต้องหย่ากับเธอแล้ว!"

เมื่อฟังการคาดเดาที่เต็มไปด้วยเจตนาร้ายของฉู่หยุนซี ฉินซูก็รู้สึกตลก

เธอสบตาของหลิวเหวยลู่ที่มองมาพลางพูดขึ้น “เมื่อกี้นี้คุณชายฉู่มีไข้ขึ้นสูง ฉันกำลังทำให้ร่างกายของเขาเย็นลง แต่ไม่ทันระวัง ก็เลยเกือบจะล้มทับเขา ไม่ได้แตะต้องเขาสักนิด"

พูดจบก็มองไปที่ฉู่หยุนซี "ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณหนูฉู่มาเห็นแค่ภาพนั้นแล้วสมองจะคิดอะไรไปไกลได้ขนาดนั้น"

หลิวเหวยลู่มองฉู่หยุนซี เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้ว่าฉู่หยุนซีเป็นคนพูดไม่หยุดปาก และมีเจตนาที่ไม่ดีกับฉินซูมาตลอด

และเธอก็ยังรู้ด้วยว่าลูกชายของเธอไข้ขึ้นสูงจริง ๆ ต้องทำให้ร่างกายเย็นลง ฉินซูไม่ได้โกหก

หลิวเหวยลู่ขยิบตาให้ฉู่หยุนซีเป็นสัญญาณให้หยุด

ซ่งจิ่นหรงเองก็พูดขึ้น "น่าจะเข้าใจผิดกันนะ หยุนซีไม่ต้องพูดแล้ว"

ฉู่หยุนซีไม่คิดว่าแม่กับย่าของเธอจะเลือกที่จะเชื่อฉินซูแบบนี้

ฉินซูก็เป็นแค่คนนอก!

เธอจ้องไปที่ฉินซูด้วยความไม่พอใจ พลางพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง "เธอยังจะมาเถียงข้าง ๆ คู ๆ อีก ถ้าเธอไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่ชายฉันจริง ๆ ทำไมเธอถึงได้จับมือเขาไม่ปล่อยแบบนั้น?”

ทันทีที่เธอพูด ทุกคนในห้องก็มองไปที่ฉินซู

มองจากมุมนั้นทำให้ดูเหมือนกับว่าฉินซูจับมือของฉู่หลินเฉินอยู่

ซ่งจิ่นหรงและหลิวเหวยลู่มองหน้ากันด้วยความสงสัย

หวังอี้หลินกัดฟันและก้าวเท้าเข้ามา "เธอ..."

ในขณะที่เธอกำลังจะตำหนิที่ฉินซูเป็น "ภรรยาทายาทตระกูลฉู่ตัวปลอม" ไม่คิดว่าฉินซูจะยกข้อมือขึ้นมา

คำพูดของเธอติดอยู่ในลำคอทันที เธอมองไปที่มือของฉินซูด้วยความตกใจ ถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็คือมองมือที่ฉู่หลินเฉินกำลังจับเอาไว้

ใช่แล้ว ฉู่หลินเฉินต่างหากที่จับมือของฉินซูเอาไว้ ไม่ใช่เธอที่เป็นคนจับมือเขา

ใบหน้าของหวังอี้หลินบูดเบี่ยวลงทันที ซ่งจิ่นหรงและหลิวเหวยลู่ก็ประหลาดใจ นี่มัน...

และคนที่ต้องอับอาย แน่นอนว่าเป็นฉู่หยุนซี...

ใบหน้าที่แสดงให้เห็นว่าเธอเองก็ทำอะไรไม่ถูกของฉินซู เป็นเหมือนกับการโดนฝ่ามือตบเข้าที่หน้าของฉู่หยุนซี ทำให้เธอหน้าชาและก็พูดไม่ออกในเวลาเดียวกัน

เธอดึงสติกลับมา เดินเข้าไปด้วยความโกรธ "พี่ชายฉันจับเธอไว้ เธอก็ดึงมืออกมาสิ! ปล่อยไว้เพราะคิดจะฉวยโอกาสใช่ไหม?"

ขณะที่พูดเธอ ยื่นมือมาเพื่อแยกมือของฉินซูออกไป แต่สีหน้าเธอกลับกลายเป็นแข็งทื่อ

หวังอี้หลินเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย "เกิดอะไรขึ้นหยุนซี?"

สีหน้าของหยุนซีแปลกไป "ดึง ดึงไม่ออก…”

“เอ่อ”