วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 162

ฉินซูสูดลมหายใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะฉู่หลินเฉินจับมือเธอแน่นเกินไปจนเธอถึงออกมาไม่ได้ เธอจะมาเจอฉู่หยุนซีที่มาพูดอะไรไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ไหม?

แม้ว่าชายคนนี้จะอยู่ในอาการโคม่า แต่เขาแข็งแกร่งมาก เขาจับเธอเหมือนคีมคีบเหล็ก ฉินซูหวังว่าฉู่หยุนซีจะช่วยเขาดึงมือของเขาออกไปได้

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอทำไม่ได้

"แปลกจัง อาเฉินจับมือแม่เด็กฉินซูไม่ปล่อยแบบนี้หมายความว่าอะไร?"

ซ่งจิ่นหรงพูดด้วยน้ำเสียงงงงวย

หลิวเหวยลู่เม้มริมฝีปากไม่ตอบอะไร และไม่สามารถตอบได้

ใบหน้าของหวังอี้หลินบูดเบี้ยวไปมาก

เธอไม่สามารถปล่อยให้ฉู่หลินเฉินจับมือของฉินซูได้ นี่จะไม่ทำให้คนเข้าใจผิดกันหมดเหรอ?

หวังอี้หลินเดินโน้มตัวลงที่ข้างเตียง เธอตะโกนขึ้น "หลินเฉิน ฉันคืออี้หลินนะ ได้ยินที่ฉันพูดไหม? ตื่น ตื่นสิ!"

"ไม่ต้องตะโกนแล้ว เขายังโคม่าอยู่” ฉินซูพูดอย่างเย็นชา มองดูอาการของฉู่หลินเฉิน "อาการแบบนี้ อย่างน้อยก็ต้องรอสองสามชั่วโมงถึงจะฟื้น"

เธอสะบัดข้อมือที่ถูกกำเอาไว้ และดึงออกไม่ได้

เครียดจริง ๆ

ขณะนี้หลิวเหวยลู่ก็นึกได้ว่าต้องทำอะไร เธอพูดขึ้น “คุณแม่คะ เรามาวัดไข้ของหลินเฉินกันก่อนดีกว่า”

"จริงสิ! รีบวัดเร็วว่ากี่องศา"

ซ่งจิ่นหรงเพิ่งจำได้ว่าหลานชายอันเป็นที่รักของเธอยังมีไข้สูง

อุณหภูมิร่างกายแสดง 37.3 องศา ซึ่งลดลงมาก