วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 163

ฉู่หยุนซีรู้สึกอัดอั้นตันใจกับเรื่องนั้นมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอโดนเพื่อนกดดัน และพี่ชายของเธอก็ยืนกรานแบบนั้น เธอจะไม่ก้มหัวให้ฉินซูเด็กขาด!

ดังนั้นเมื่อโดนฉินซูพูดสะกิดใจเข้า ฉู่หยุนซีก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

"ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายฉันปกป้องเธอ เธอคงตายคามือฉันไปไม่รู้กี่รอบแล้วล่ะ ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ รอให้เธอโดนเฉดหัวออกจากบ้านตระกูลฉู่เมื่อไร ฉันจะทำให้เธอรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น!"

เธอข่มขู่ฉินซูด้วยความโหดเหี้ยมจากสายตาของเธอ

"ก็ดี" ฉินซูตอบเรียบ ๆ และยกริมฝีปากยิ้มเยาะ

ฉู่หยุนซียังอยากจะพูดอีกสักสองประโยค แต่เสียงไอเบา ๆ ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองอย่างเฉียบคมมาจากเตียงคนป่วย เธอจึงมองกลับไปโดยไม่รู้ตัว และก็ถึงกับหน้าซีด "พี่...ทำไมฟื้นแล้วล่ะ?"

ชายหนุ่มที่อยู่ในอาการโคม่าจู่ ๆ ก็ฟื้นขึ้น เมื่อครู่นี้ที่ฉู่หยุนซีกำลังโต้เถียงกับฉินซู เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิด

เมื่อคิดว่าที่พี่ชายของเธอได้ยินคำพูดโหดร้ายที่เพิ่งพูดออกไปเมื่อครู่ ฉู่หยุนซีก็รู้สึกผิดขึ้นทันใด เธอก้มหน้าเพื่อหลบเลี่ยงสายตาที่ไม่พอใจคู่นั้น

ฉู่หลินเฉินตื่นเพราะเสียงดัง ๆ นั้น

เขาได้ยินการโต้เถียงอย่างชัดเจนเมื่อกี้นี้ และเขารู้สึกผิดหวังกับฉู่หยุนซีเป็นอย่างมาก

“ออกไป” เขาอ้าปากพูด

ฉู่หยุนซีตาโต แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง แม้ว่าพี่ชายของเธอจะนอนบาดเจ็บสาหัสอยู่ตรงนั้น แต่รังสีความหน้าเกรงขามก็ยังมากมายเหมือนเดิม ทำให้คนรู้สึกเคารพ

เธอออกไปอย่างหดหู่ใจ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉินซูพูดเบา ๆ ว่า "คุณชายฉู่คะ หวังอี้ลินจะดูแลคุณที่นี่ต่อ ฉันจะกลับไปก่อน"

ฉู่หลินเฉินมองเธอด้วยความมายลึกซึ้งแวบหนึ่ง ทันทีที่เขาฟื้นขึ้น เขาก็เห็นส่วนโค้งของใบหน้าของเธอ

คำพูดนั้นของฉู่หยุนซีมันเกินไปก็จริง แต่ผู้หญิงคนนี้ก็จงใจทำให้เกิดความสงสัยเช่นกัน

ฉู่หลินเฉินพึมพำจากลำคอเบา ๆ เป็นการบอกให้เธอไปได้

"ถ้าอย่างนั้นก็ชวยปล่อยมือฉันเถอะ" ฉินซูยกข้อมือขึ้น

ฉู่หลินเฉินตกใจ

เขาปล่อยมือ ในที่สุดฉินซูก็เป็นอิสระแล้ว เธอลูบข้อมือที่ค่อนข้างชาเล็กน้อย และหันหลังเดินออกไป

เสียงของหวังอี้หลินที่กำลังพูดกับฉู่หลินเฉินดังขึ้นจากทางด้านหลัง

หวังอี้หลินพูดอย่างอ่อนโยน “หลินเฉิน ฉันกังวลเรื่องอุบัติเหตุของคุณจริง ๆ คราวหน้าอย่าเสี่ยงชีวิตเพื่อคนอื่นอีกเลยนะ ตกลงไหม?”

"อืม มันจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว" ฉู่หลินเฉินพูดด้วยเสียงต่ำ และเขาจะไม่ยอมให้โอกาสใครมาทำร้ายตัวเองอีก!

หวังอี้หลินถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ "ทำไมคุณถึงต้องพยายามช่วยฉินซูขนาดนั้น?"

คำถามนี้ ฉินซูเองก็อยากรู้เหมือนกัน ดังนั้นฝีเท้าที่กำลังเดินออกไปที่ประตูก็ช้าลงโดยไม่รู้ตัว

เธอได้ยินเพียงเสียงทุ่มต่ำของฉู่หลินเฉิน "เพราะฉันสัญญากับเธอว่า เธอจะไม่เป็นอะไร ก็เหมือนกับที่ฉันสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ ฉันต้องทำในสิ่งที่ฉันพูดให้ได้..."

ฉินซูตกใจเล็กน้อย และทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่ฉู่หลินเฉินพูดตอนที่ช่วยเธอเอาไว้

ที่แท้....ก็เป็นเพราะต้องทำตามที่สัญญาไว้

เป็นคนที่รักษาสัญญาจริง ๆ

แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกแปลก ๆ ในใจเล็กน้อย

ซ่งจิ่นหรงที่ได้ยินมาว่าฉู่หลินเฉินขอให้อี้หลินอยู่ที่นี่ และให้ฉินซูกลับไป แม้เธอจะยังอยากให้อยู่ต่อแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

เธอบอกให้เว่ยเหอไปส่งฉินซูที่บ้านพักตากอากาศ

ก่อนที่รถจะจอดที่หน้าประตู ก็มีนักข่าวกลุ่มหนึ่งนั่งหมอบอยู่จากระยะไกล ๆ

ฉินซูขมวดคิ้วและเอ่ยว่า “นักข่าวพวกนี้ไม่ได้มาเพื่อตามข่าวของฉู่หลินเฉินหรอกใช่ไหม?”