วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 165

หานโม่หยางแสดงสีหน้านิ่งไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่ฉินซูและพูดขึ้น "รำไทเก๊กน่าเบื่อจะตาย คุณนายฉู่ จริง ๆ ผมสงสัยมากเกี่ยวกับข่าวลือที่เขาลือกันข้างนอก ผมอยากให้คุณช่วยยืนยัน"

"อืม ดูเหมือนว่าคุณหานจะใส่ใจสามีของฉันมากเลยนะคะ ครั้งล่าสุดก็ขอให้ฉันยืนยันความสามารถของเขา และครั้งนี้ก็ให้ฉันยืนยันว่าเขาสบายดีไหม”

ฉินซูเชิดคางเงยหน้าขึ้นอย่างอวดดี แล้วพูดขึ้นด้วยท่าทีติดตลกว่า “คุณหานเคยแอบชอบสามีของฉันหรือเปล่าคะ?”

“...”

แม้ว่าหานโม่หยางจะเข้าใจฝีปากของฉินซูดี แต่ไม่คิดว่าเธอจะ...พูดให้คนอื่นตื่นตระหนกแบบนี้

เขาไม่รู้จะตอบโต้ยังไงดีจึงเงียบไปครู่หนึ่ง

เขาทำได้เพียงยิ้มอย่างว่างเปล่าและปฏิเสธว่า "จะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ!"

จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องกลับมาที่หัวข้อการรักษา “ที่จริงแล้ว ผมหวังว่าคุณนายฉู่จะทำตามข้อตกลงของเรา และปฏิบัติต่อผมอย่างตรงเวลา”

"งั้นตามที่คุณหานกล่าวมา เอาเป็นว่าวันนี้ฉันวางแผนว่าจะไปรักษาให้คุณ อุปกรณ์ต่าง ๆ ก็เตรียมมาหมดแล้ว"

ฉินซูยิ้มพร้อมยกเข็มในมือขึ้น

หานโม่หยางตกตะลึงอีกครั้ง

ฉินซูพูดขึ้น "คุณหานไปรอที่ห้องพยาบาลก่อนได้เลยค่ะ ฉันป้อนซุปให้คุณย่าเสร็จจะตามไป"

หานโม่หยางพยักหน้าและเดินออกไป

เมื่อเห็นเขาจากไป ฉินซูก็เก็บรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ใบหน้าของเธอกลายเป็นเคร่งขรึม

เธอหันไป จึงเห็นว่าคุณย่ากำลังขมวดคิ้วและมองเธอด้วยความกังวลใจ

"เสี่ยวซู คุณหานคนนี้..."

ฉินซูส่ายหัวและพูดอย่างไรกังวล "คุณย่า ไม่ว่าเขาจะถามอะไร คุณย่าแค่ตอบไปว่าไม่รู้นะคะ"

"เอาล่ะ ย่าไม่เข้าใจหรอกแต่ย่าจะเชื่อหนูนะ ย่าระวังคำพูด จะไม่ให้หนูต้องวุ่นวาย"

ฉินกู้เซียงนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลา 5 ปี แต่ความคิดความอ่านของเธอก็ชัดเจนอยู่เสมอ ฉินซูและฉู่หลินเฉินไม่เคยบอกเธอเกี่ยวกับการแต่งงานปลอม ๆ แต่เธอก็สังเกตเห็นความผิดปกติเหล่านั้น

ส่วนหานโม่หย่างคนนั้น เขาไม่ได้เป็นคนดีตั้งแต่แรกเห็นอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงเพิกเฉยต่อเขา

"คุณย่า พักผ่อนก่อนนะคะ หนูรอวันที่จะพาคุณย่าออกจากโรงพยาบาลอยู่นะคะ"

ฉินซูจับมือฉินกู้เซียงด้วยความโล่งอก

เธอป้อนซุปไก่จนหมดจึงเก็บข้าวของของเธอ ก่อนจะเดินไปที่ห้องพยาบาลอย่างไม่รีบร้อน

กว่าจะทำการรักษาเสร็จก็เที่ยงวันเข้าไปแล้ว

หานโม่หยางพูดขึ้น "คุณนายฉู่ครับ การฝังเข็มของคุณได้ผลสุดยอดมาก เห็นได้ชัดว่าร่างกายของฉันกำลังฟื้นตัวอย่างช้า ๆ เพื่อแสดงความขอบคุณ ฉันอยากจะเลี้ยงข้าวคุณ ไม่ทราบว่าคุณนายฉู่..."

“ขอโทษทีค่ะ ฉันมีนัดแล้ว”

ฉินซูเขย่าโทรศัพท์ ยิ้มและปฏิเสธ จากนั้นจึงเดินไปที่ลิฟต์พลางคุยโทรศัพท์ไปด้วย

"เสี่ยวหลี เรื่องที่จะให้เธอทำงานที่โม่เฟิง ฉันคุยกับจางอี้เฟยให้แล้วนะ เดี๋ยวเจอกันนะ"

สีหน้าของหานโม่หยางเคร่งขรึมลง เขามองดูฉินซูเดินเข้าไปในลิฟต์ ประตูลิฟต์ค่อย ๆ บังสายตาของเขา

ฉินซูวางสายของเวินหลีและไปที่ร้านอาหารที่นัดกันไว้

จางอี้เฟยมาถึงก่อนเวลา เขานั่งรออยู่ แม้แต่เวินหลีเองก็มาถึงก่อนฉินซู

ดังนั้นเมื่อเธอเดินเข้าไปในร้านอาหาร เธอจึงเห็นจางอี้เฟยและเหวินหลีคุยกันอยู่ในสถานที่เหมือนถูกจัดเอาไว้

จากระยะไกล ทั้งสองคนเป็นเหมือนคู่รักวัยรุ่น

ฉินซูรู้สึกตลกกับความคิดของเธอ เธอตั้งสติกลับมาและเดินเข้าไป

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า จางอี้เฟยและเวินหลีต่างก็เงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมกัน

เหวินหลีย้ายเข้าไปยังที่นั่งด้านใน "พี่เสี่ยวซู นั่งเลยค่ะ"

หลังจากที่ฉินซูนั่งลง เธอก็เห็นว่าจางอี้เฟยและเหวินหลีมองเธอแปลกไปเล็กน้อย

“มีอะไรจะพูดหรือเปล่า?” เธอมองทั้งสองคนอย่างไม่เข้าใจ

จางอี้เฟยกระแอมและถามว่า "เรื่องคุณชายฉู่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?"