วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 169

สายตาที่ลึกล้ำของฉู่หลินเฉินแสดงความตั้งใจที่แน่วแน่ แค่คำตอบคำเดียวนั้น ก็ทำให้หวังอี้หลินดีใจจนเก็บไว้ไม่อยู่ "ถ้าอย่างนั้น..."

"รอให้แผลของฉันหายก่อน" ฉู่หลินเฉินพูดอย่างใจเย็น

รอยยิ้มบนใบหน้าของหวังอี้หลินนิ่งงั่นไปเล็กน้อบ แต่เธอก็ดึงสติกลับมาได้รวดเร็ว คุณชายฉู่บาดเจ็บหนักขนาดนี้ เขาคงทำเรื่องหย่าไม่ได้

เธอยิ้มและตอบกลับ "ค่ะ ฉันจะดูแลคุณอย่างดี คุณจะได้หายเร็ว ๆ"

เมื่อออกมาจากห้องของฉู่หลินเฉิน หวังอี้หลินก็เดินผ่านห้องโถงของบ้านไปอย่างรวดเร็ว

ฉู่หยุนซีในรองเท้าส้นสูงเดินไปหาเธอ พร้อมยิ้มและพูดว่า "อี้หลิน คุณย่าของฉันเรียกเธอมาทานอาหารเย็นด้วยกัน"

หวังอี้หลินดีใจมาก แต่ก็ลังเล “แต่เรื่องก่อนหน้านี้…”

“ทุกวันนี้เธอก็ดูแลพี่ชายของฉันเป็นอย่างดี และพวกเราทุกคนก็ได้เห็นด้วยตาของพวกเราแล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเคยเข้าใจผิดและมีอคติต่อเธอมาก่อน แต่ตอนนี้พวกเขาเปลี่ยนใจแล้ว ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะขอให้ฉันชวนเธอไปทานข้าวด้วยทำไมจริงไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่หยุนซี หวังอี้หลินก็ยกยิ้มขึ้น

ดูเหมือนว่างานหนักที่เธอทำในทุกวันนี้จะคุ้มค่า เธอดูแลฉู่หลินเฉินด้วยความขยันเป็นอย่างมาก ไม่ใช่เพื่อชนะใจครอบครัวฉู่หรอกเหรอ?

เธอทำสำเร็จแล้ว

หวังอี้หลินพยักหน้าและเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้ากับฉู่หยุนซี

ระหว่างเดินไปฉู่หยุนซีถามขึ้นด้วยความสงสัย "เป็นยังไงบ้าง? พี่ชายของฉันได้บอกไหม ว่าจะหย่ากับยัยของปลอมนั่นเมื่อไหร่?"

“ใกล้แล้วแหละ” หวังอี้หลินตอบด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเห็นใบหน้าที่มั่นใจของเธอ ฉู่หยุนซีก็โล่งใจและยิ้ม "ดูแล้ว ฉันคิดถูกแล้วล่ะ ที่บอกคุณแม่ให้เธอมาดูแลพี่ชายของฉัน! ถ้าให้โอกาสนี้กับฉินซู เราคงไม่มีทางรู้ว่ามันจะใช้วิธีไหน ทำมิดีมิร้ายกับพี่ชายของฉัน"

หวังอี้หลินเม้มปากและไม่พูดอะไร

แน่นอนว่าเธอจะไม่ให้โอกาสฉินซูอีกต่อไป!

ขณะรับประทานอาหาร เด็กรับใช้เสี่ยวเวยก็วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก และพูดขึ้น "แย่แล้วค่ะ คุณชายฉู่บังเอิญล้มลงและแผลเปิด"

ซ่งจิ่นหรงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "นอนอยู่บนเตียงแท้ ๆ จะล้มได้ยังไง"

"คุณชายฉู่กำลังจะไปเข้าห้องน้ำ…” เสี่ยวเวยพูดเสียงกระซิบ

“คุณแม่คะ ให้หมอมาดูเถอะ...หรือว่าจะเรียกฉินซูมาดี?" หลิวเหวยลู่พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ หวังอี้หลินก็อาสาทันที "ฉันจะทำเองค่ะ! ฉันจะเย็บแผลให้เองค่ะ"

เธอเองก็เย็บแผลเป็นเหมือนกัน และไม่อยากให้ฉินซูได้ความดีความชอบนี้ไป

หลิวเหวยลู่มองเธอด้วยความไม่แน่ใจนัก "อี้หลิน....ทำได้จริง ๆ ใช่ไหม?"

หวังอี้หลินพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“คุณแม่ให้อี้หลินลองเถอะค่ะ” ฉู่หยุนซีพูดชักชวน

ซ่งจิ่นหรงและหลิวเหวยลู่พยักหน้าด้วยความลังเล

รอยเย็บแผลบนหน้าอกของฉู่หลินเฉินปริออก

หวังอี้หลินสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอเทียบฉินซูไม่ได้มาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้เธอจะต้องทำให้ดีให้ได้!

เมื่อคิดได้ดังนี้ เธอก็หยิบเข็มและไหมเย็บขึ้นมา

"หลินเฉิน ฉันจะเริ่มแล้วนะ" หวังอี้หลินพูดอย่างประหม่าและเริ่มเย็บ

ด้วยดวงตาสองสามคู่ที่จ้องมองมาที่เธอจากข้างหลัง หวังอี้หลินอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาล และเตือนตัวเองอย่างหมดท่าว่าเธอจะต้องทำได้ดี!

คิดไม่ถึงว่าจะอนุญาตให้เธอเย็บแผลที่ปริออกนี้

เธอควบคุมความดีใจของเธอเอาไว้ วางเข็มและไหมเย็บลง เธอแกล้งทำเป็นพูดอย่างสบาย ๆ "เสร็จแล้วค่ะ"

ฉู่หยุนซีรีบพูดขึ้น "คุณย่าคะ คุณแม่คะ เห็นไหมคะว่าหวังอี้หลินก็ทำได้!"

ซ่งจิ่นหรงและหลิวเหวยลู่มองตากัน จากนั้นก็พยักหน้า

มีเพียงฉู่หลินเฉินเท่านั้นที่มองลงไปที่บาดแผลที่หวังอี้หลินเย็บให้เขาอย่างครุ่นคิด

"พี่คะ อี้หลินช่วยพี่เย็บแผล ทำไมพี่ไม่พูดอะไรสักคำล่ะ" ฉู่หยุนซีพูดขึ้นอย่างไม่พอใจนัก

ฉู่หลินเฉินพูดด้วยเสียงเข้ม "พวกเธอออกไปก่อนเถอะ พี่มีเรื่องจะพูดกับเธอ"

"ได้ค่ะ ฉันจะไม่ขัดจังหวะโลกที่มีแต่พี่สองคนแล้วนะ" ฉู่หยุนซีพูดติดตลก เธอบอกลา และทุกคนก็ออกไป

หวังอี้หลินแอบเม้มปาก คุณชายฉู่อยากจะพูดขอบคุณเธอเป็นการส่วนตัวเหรอ? ไม่ใช่ว่าจะใช้วิธีอื่นในการขอบคุณใช่ไหม?