วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 176

เขาบอกต่อคำสั่งและมองไปที่ฉู่หลินเฉินอย่างขอความคิดเห็น “คุณชายฉู่ครับ แล้วหานเซี่ยวนี่... คุณจะทำอย่างไรต่อไปครับ?”

ตามลักษณะนิสัยของคุณชายฉู่แล้ว เมื่อพบว่าการลอบสังหารบนท้องถนนนั่นเกี่ยวข้องกับหานเซี่ยว ก็จะเลือกวิธีลงมือไปตั้งนานแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจนกระทั่งถึงตอนนี้กลับยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ทำให้หานเซี่ยวทำอะไรตามอำเภอใจมากขึ้น โดยไม่เกรงกลัวใคร และคาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าลักพาตัวภรรยาทายาทตระกูลฉู่

“หึ ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพียงตัวตลก กระโดดโลดเต้นได้ไม่นานหรอก” ภายในน้ำเสียงเสียดสีของฉู่หลินเฉินเต็มไปด้วยความรังเกียจ

เว่ยเหอฟังเข้าใจความหมายที่คุณชายเขาสื่อออกมา เกรงว่าจะยังปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นกระทำความผิด โดยไม่ขัดขวางไปอีกสักพัก

หรือว่าคุณชายกำลังรออะไรอยู่หรือเปล่า?

ไม่นานเว่ยเหอก็ได้รับรายงานจากลูกน้อง

เขามีท่าทางเคร่งขรึม “คุณชายฉู่ครับ คนที่ผมส่งออกไปบอกว่า... ไม่พบร่องรอยของคุณฉินเลยครับ”

“หาไม่เจอ?” ภายในใจของฉู่หลินเฉินลุกลี้ลุกลนโดยไม่มีเหตุผล แววตาที่เยือกเย็นหรี่ลง ชั่วพริบตาเดียวกลับกลายเป็นแววตาที่รุนแรงและดุดัน

เว่ยเหอแทบไม่กล้าจ้องมองอีกฝ่าย ทำได้เพียงก้มศีรษะและพูดว่า “ผม ผมจะส่งกำลังคนไปหาเพิ่มครับ!”

“หาให้เจอ!”

คำสั่งสั้น ๆ เพียงสามคำ ผสมกับพละกำลังที่มีอานุภาพราวกับสายฟ้า ไม่ยอมให้สอดปากสอดคำแม้แต่น้อย

ฉู่หลินเฉินก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงตึงเครียดขนาดนี้

ผู้หญิงคนนั้น ไม่มีทางที่จะหายไปโดยไม่มีเหตุผล...

การรอคอยของการค้นหานั้นช่างยาวนาน สำหรับฉู่หลินเฉินแล้ว ความรู้สึกที่ทุกข์ทรมานดูเหมือนจะมากขึ้นเล็กน้อย

คนที่ส่งออกไปชุดแล้วชุดเล่า แต่คำตอบที่เว่ยเหอมอบให้เขามีเพียงแค่สี่คำ “ยังหาไม่เจอ!”

ฉู่หลินเฉินอดทนในการทำเรื่องต่าง ๆ อยู่เสมอ แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่มีความรู้สึกว่า ความอดทนของตนเองค่อย ๆ สูญสิ้นไปเรื่อย ๆ

ขณะที่เขาเตรียมจะออกคำสั่งให้ลงมือกับหานเซี่ยว คนใช้คนหนึ่งก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“คุณนายฉู่กลับมาแล้วค่ะ!”

ฉู่หลินเฉินกับเว่ยเหอต่างก็ชะงักงัน

“กลับมาเองเหรอ?” น้ำเสียงต่ำของเขาเอ่ยขึ้น

คนใช้ลังเลและพยักหน้าอย่างอุตลุด “ค่ะ”

ฉู่หลินเฉินจ้องเขม็งไปที่เว่ยเหอทันทีและหัวเราะหนัก ๆ แฝงนัยยะว่าคนที่นายส่งออกไปไม่มีประโยชน์เลยจริง ๆ! เธอกลับมาด้วยตนเองแล้ว ยังมารายงานว่าหาไม่เจออีก

เขาสั่งให้เว่ยเหอหยิบหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ และทั้งสองก็เดินออกไปด้านนอก

เมื่อหานเซี่ยวทำเช่นนี้ เรื่องการหย่าร้างระหว่างเขากับฉินซูก็ไม่สามารถยืดเวลาออกไปได้อีกแล้ว

ฉู่หลินเฉินเตรียมพร้อมอย่างดีแล้วที่จะระบายความคลุ้มคลั่งไปยังฉินซู แต่เมื่อมองเห็นผู้หญิงที่จนตรอกไปทั่งตัว และเดินกะโผลกกะเผลกมาทางตนเอง เขาก็ตกใจ

จนกระทั่งฉินซูเป็นลมล้มลงต่อหน้าเขา เพราะกำลังของร่างกายต้านทานต่อไปไม่ไหว เขาถึงจะดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็วและตะโกนออกมา “ยังจ้องมองอะไรกันอยู่ พยุงเธอเข้าไปในห้อง!”

เว่ยเหอก้าวไปข้างหน้าทันที มองดูภาพบาดแผลที่น่าตกใจทั่วทั้งร่างกายของฉินซู เขาเบนสายตาออกไปอย่างทนไม่ได้และพยุงเธอขึ้นอย่างแผ่วเบา

หมอมาจัดการบาดแผลให้ฉินซู ทั้งสองตระหนักถึงสิ่งที่ได้สัมผัสโดยตรงมากขึ้นถึงสภาพที่น่าเศร้าของฉินซู

“คุณอี้หลินบอกว่าเธอถูกปล่อยตัวแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?” เว่ยเหอพึมพำด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว ในขณะที่เหลือบมองชายหนุ่มที่เม้มริมฝีปากแน่นอยู่ข้าง ๆ เขา และมีสีหน้าหยุดนิ่งอย่างเงียบ ๆ

ฉู่หลินเฉินชำเลืองมองเขา โดยปราศจากการแสดงออกบนใบหน้า แววตาขมึงทึง!

เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้!

...

วันรุ่งขึ้น ฉินซูที่บาดเจ็บทั้งตัวนอนอยู่บนเตียงค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา

“ฟู่...”

เธอต้องการจะลุกขึ้นทำให้สัมผัสกับบาดแผลตรงนั้นโดยไม่รู้ตัว เธอจึงสูดหายใจด้วยความเจ็บปวด

โดยเฉพาะขาทั้งสอง ทั้งปวดร้าวทั้งบอบบางทั้งเจ็บปวดเหมือนโดนซ้อมมา!

“ตื่นแล้ว”

น้ำเสียงต่ำและเย็นชาดังขึ้นเหนือหัว