วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 177

ฉินซูกระพริบตาและเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เคร่งขรึมและหยิ่งยโสของฉู่หลินเฉิน ที่กำลังก้มมองตนเองอยู่ในขณะนี้

เธอขยับริมฝีปาก ริมฝีปากที่แตกแห้งฝืดเปล่งเสียงออกมาหนึ่งพยางค์ “อึก”

คิ้วรูปดาบที่ดูดีของฉู่หลินเฉินขมวดกัน “เกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน? ทำไมถึงได้รับบาดเจ็บมาขนาดนี้?”

นึกไปถึงผลการตรวจของหมอเมื่อวานนี้ บาดเจ็บจากการเตะต่อย แผลถลอก ฟกช้ำ บาดเจ็บจากการหกล้ม... มีครบทุกอย่าง

ฉินซูได้ยินแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะคิดย้อนไปเมื่อวาน...

เธอตามผู้ชายคนนั้นเดินออกมาจากห้อง จากนั้นก็ลงลิฟต์กลับไปยังลานจอดรถ

เมื่อขึ้นไปบนรถก็มีผู้ชายอยู่หนึ่งคน

เดิมทีคิดว่าพวกเขาจะขับรถส่งเธอกลับไป คิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อผู้ชายคนที่พาเธอลงมา แล้วบอกกับผู้ชายอีกคนเรื่องที่เธอไม่ใช่คุณนายฉู่ ชายคนนั้นก็มีความคิดแย่ ๆ กับเธอขึ้นมา

เธอถูกกดไว้ที่เบาะหลังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ผู้ชายคนนั้นฉีกเสื้อผ้าของเธออย่างบ้าคลั่งและยังเตะต่อยเธออีก

ภายใต้สถานการณ์ที่ต้านทานไม่ได้ ฉินซูจึงไม่ลังเลที่จะเลือกกระโดดลงจากรถ

สองคนนั้นก็ไม่กล้าจอดรถลงมาตรวจดูสภาพของเธอ และได้ขับรถหลบหนีไป

ฉินซูหลบหนีเอาตัวรอด เธอลุกขึ้นจากพื้นและจดจำทิศทางได้ จึงไปทางบ้านใหญ่ตระกูลฉู่ที่อยู่ใกล้ที่สุด

เธออาศัยสองขาเดินจนมาถึงด้านนอกประตูบ้านตระกูลฉู่!

มิน่าล่ะ ตอนนี้ทั้งร่างกายของเธอ เธอรู้สึกว่าขาทั้งสองเหนื่อยล้าที่สุดแล้ว!

หลังจากได้ฟังฉินซูบอกเล่าเรื่องราวที่ได้รับบาดเจ็บจบ ฉู่หลินเฉินก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “เธอกล้ากระโดดลงจากรถ?”

“จะให้คนมารังแกไม่ได้สิ…” ฉินซูตอบกลับอย่างอ่อนแรง

ฉู่หลินเฉินเงียบสนิททันที มองดูผู้หญิงคนนี้และไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดี

เขาทำหน้าจริงจังและพูดขึ้น “เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงคนเมื่อวานนี้คือใคร?”

ฉินซูตอบอย่างตรงไปตรงมา “ไม่รู้”

“คือหานเซี่ยว” ฉู่หลินเฉินพูด

หานเซี่ยว?

ชื่อนี้แปลกมากสำหรับฉินซู เธอมองเขาอย่างงุนงง

“คนที่วางแผนการลอบสังหารบนถนนนั่นและจ้างวานฆ่าก็คือเธอ”

รูม่านตาของฉินซูหดลง ฉากเมื่อวานแวบเข้ามาในหัวของเธอ และเมื่อคิดย้อนกลับไปก็ยังคงตกตะลึงต่อภาพที่พบเห็น

ผู้หญิงคนนั้นเป็นหญิงสาวที่โหดเหี้ยมและดุร้ายอย่างที่คิดจริง ๆ

“ฉันไม่รู้ว่าวัตถุประสงค์ที่หานเซี่ยวลักพาตัวเธอไปเมื่อวานนี้คืออะไร แต่ว่า... ได้ยินมาว่าเธอเปิดเผยเรื่องที่หวังอี้หลินเป็นภรรยาทายาทตระกูลฉู่ให้หานเซี่ยวเหรอ?”

ฉู่หลินเฉินมองเธอ ภายในแววตาดำที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ปรากฏการถามอย่างเจาะลึกเล็กน้อย

ฉินซูเงียบกริบ

ได้ยินมา? ได้ยินหวังอี้หลินพูดใช่ไหม...

เธอขยับมุมปากล่างแต่กลับไปส่งผลกับบาดแผลที่แก้มทำให้ปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว

“เป็นเธอที่ตกใจกลัวและพูดออกมาเอง” ฉินซูพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่ได้ปกปิดอะไรเลยแม้แต่นิด

ได้ยินดังนั้นฉู่หลินเฉินก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ที่เธอพูดแตกต่างกับที่หวังอี้หลินพูดอย่างชัดเจน

เว่ยเหอที่ฟังบทสนทนาของทั้งคู่อย่างเงียบเชียบมาโดยตลอด ในเวลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยเสียงต่ำแทรกเข้ามา “คุณชายฉู่ครับ คุณฉินกล้าที่จะกระโดลงมาจากรถ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ความกล้าหาญของเธอ เธอไม่น่าจะพูดเรื่องนี้ออกมาง่าย ๆ”

ฉู่หลินเฉินชำเลืองมองเขาอย่างไม่พอใจ “หรือนายกำลังบอกว่าอี้หลินโกหก?”

เว่ยเหอสะดุ้ง “ไม่ครับ ไม่กล้า... คุณชายฉู่ คุณฉลาดและเชื่อในการตัดสินใจของคุณเอง”

ฉู่หลินเฉินพ่นลมออกทางจมูก เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการที่จะพูดถึงเรื่องนี้ต่อ เขาพูดกำชับ “ส่งกำลังคนไปจับตาดูหานเซี่ยวฝั่งนั้นมากขึ้นหน่อย อย่างอื่นถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว นายก็กลับไปก่อน”

“ครับ” เว่ยเหอพยักหน้า ก่อนที่จะเดินออกไป เขาก็เหลือบมองฉินซูและพูดอย่างสุภาพ “คุณฉินครับ พักผ่อนเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บดี ๆ นะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ฉินซูพนักหน้า

หลังจากมองตามหลังเว่ยเหอจากไป สายตาของเธอก็หยุดอยู่ที่บนเอกสารฉบับหนึ่งที่อยู่บนตู้หัวเตียง “นี่คือ…”