วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 178

เธอพลิกตัวอยากที่จะหยิบขึ้นมาอ่านให้ละเอียด

แต่ฉู่หลินเฉินกลับหยิบเอกสารนั้นไปและพูดอย่างเย็นชา “ยุ่งอะไร? เตียงก็ยกให้เธอแล้วยังไม่รู้จักนอนพักฟื้นให้ดี ๆ อีก!”

ฉินซูตกตะลึงและเพิ่งจะมาตระหนักรู้ตัวอีกทีในตอนนี้ ว่าตนเองกำลังนอนอยู่บน “เตียงผู้ป่วย” ของฉู่หลินเฉินแต่เพียงผู้เดียว

ดังนั้นเมื่อวานเธอครอบครองเตียงของเขา แล้วเขา...

ฉินซูหยุดความคิดทันทีทันใดและไม่คิดอีกต่อไป

สายตาของเธอมองไปที่เอกสารในมือของเขา และพูดอย่างเข้าใจทั้งหมด “นั่นคือหนังสือข้อตกลงการหย่าใช่ไหม?”

เมื่อถูกเธออธิบายจนหมดเปลือกแล้วฉู่หลินเฉินก็ไม่ได้ปิดบัง “ใช่”

“ต้องการให้ฉันเซ็นชื่อตอนนี้เลยไหม?” ฉินซูถาม

ฉู่หลินเฉินปะทะกับสายตาที่ตรงไปตรงมาและจริงใจของเธอ โดยไม่ได้แฝงความลังเลเลยแม้แต่น้อย มันชัดราวกับว่าสามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้ชัดเจน

สายตาของเขาก้มดูบนมือขวาของเธอที่พันผ้าพันแผลไว้หนาแน่น แล้วจงใจพูดเสียดสี “เกรงว่าเธอจะมีแต่ความปรารถนา แต่ไม่มีแรงแม้แต่จะเขียนตัวอักษรสักตัวออกมา!”

“รอให้เธอดีขึ้นแล้วค่อยเซ็น” พูดจบเขาก็ยัดเอกสารใส่เข้าไปในลิ้นชักของตู้

เมื่อซ่งจิ่นหรงกับหลิวเหวยลู่ทราบข่าวว่าฉินซูได้รับบาดเจ็บก็มาเยี่ยมเธอ และก็ต้องตกใจกับบาดแผลทั่วทั้งร่างกายของเธอ

ซ่งจิ่นหรงถอนหายใจและพูดอย่างเจ็บปวดใจ “เด็กดี ทำไมถึงมีสภาพแบบนี้ได้”

แม้ว่าฉินซูจะไม่ใช่หลานสะใภ้ของเธอแต่เธอก็ชอบเด็กสาวคนนี้

หลิวเหวยลู่กำชับให้ฉินซูพักฟื้นดี ๆ และดีขึ้นไว ๆ

เธอไม่ได้มีอคติต่อฉินซู เพียงแต่หวังให้ฉินซูกับลูกชายของตนจบความสัมพันธ์การสมรสนี้ให้เร็ว เพื่อให้ทุกอย่างกลับสู่ลู่ทางที่ถูกที่ควร

หลังจากทั้งสองจากไป ฉู่หยุนซีก็ออกปฏิบัติการทันทีหลังจากทราบข่าว

หลังจากเธอได้ยินว่าพี่ชายของเธอจะเลื่อนแผนการหย่า เธอก็รีบเข้ามาดูสถานการณ์

ในตอนนี้ฉู่หลินเฉินไม่อยู่ในห้องพอดี หลังจากฉู่หยุนซีเข้ามาในประตูแล้วก็เดินตรงไปข้างเตียง

เธอเยาะเย้ยถากถางสภาพที่น่าเวทนามีบาดแผลไปทั้งร่างกายของฉินซู

จากนั้นก็พูดตรงเข้าสู่ประเด็น “ยัยของปลอม เธอจงใจได้รับบาดเจ็บเพราะคิดที่จะเลื่อนเวลาการหย่ากับพี่ชายฉันออกไปใช่ไหม?”

ฉินซูไม่อยากสนใจความไร้เหตุผลของเธอจึงหลับตาลงเสียเลย

“แกล้งตายใช่ไหม? เธอคิดว่าถ้าเธอจงใจทำตัวน่าสงสารต่อหน้าพี่ชายฉัน แล้วเขาจะเก็บเธอไว้เหรอ ฝันไปเถอะ! เธอไสหัวออกให้ให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้...”

พูดแล้วเธอก็ใช้มือคว้าแขนของฉินซูและจะดึงฉินซูลงมาจากเตียง

ฉินซูลืมตาของเธออย่างรวดเร็วและเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ปล่อยมือ”

“เหอะ ตอนนี้ไม่แกล้งตายแล้วเหรอ” ฉู่หยุนซีกลับออกแรงดึงเธอแรงขึ้น

อย่ามองว่าเธอเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่ชีวิตอยู่ดีกินดี เพราะเมื่อเริ่มใช้กำลังก็ยังคงรุนแรง เดิมทีทั้งร่างกายของฉินซูก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว มาถูกเธอลากดึงไปอีก ทั้งร่างกายเจ็บปวดราวกับจะแหลกคามือ

เมื่อเห็นเธอยิ่งเจ็บปวด ภายในใจของฉู่หยุนซีก็ยิ่งมีความสุขและไม่ยอมปล่อยมือ

ร่างหนึ่งรีบก้าวเท้าพุ่งเข้ามาจับแขนของฉู่หยุนซีไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำกล่าวเตือนผสมกับความไม่พอใจ “ปล่อยมือของเธอ!”

“พี่?” ฉู่หยุนซีผงะและปล่อยมือด้วยความตื่นตระหนก

ในที่สุดฉินซูก็สามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอก และนอนหอบหายใจอยู่บนเตียง มองไปที่ฉู่หยุนซีอย่างเยือกเย็น ในแววตาเขียนคำไว้สองคำ เป็นบ้า!

“ใครให้เธอวิ่งมาก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่?” ในตอนที่ฉู่หลินเฉินพูดก็ปรากฏพลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ฉู่หยุนซีไม่กล้าสบตาเขา ทำได้เพียงก้มศีรษะกัดริมฝีปากและพูดขึ้น “ฉันไม่อยากเห็นผู้หญิงคนนี้อยู่ในบ้านของเรา!”

“ได้ งั้นฉันจะพาเธอกลับไป”

ฉู่หลินเฉินเป่าลมออกมาเบา ๆ และขึ้นเสียงเรียกคนใช้ที่อยู่ด้านนอกประตูเข้ามา

“พยุงเธอไปขึ้นรถ”

คนใช้ค่อย ๆ พยุงฉินซูขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

ฉู่หลินเฉินก็ก้าวเท้าออกไปด้านนอก

ทันทีที่ฉู่หยุนซีเห็นก็รีบดึงเขาไว้ “พี่ก็จะไปด้วยเหรอ?”